ตอนที่ 523 รวมตัวต่อต้าน! ถอนตัว

สมาชิกฝึกหัดคนอื่นก็รู้สึกแปลกใจ

ทว่านับตั้งแต่ครั้งก่อนที่พวกเขาถูกหัวหน้าทีมสองสั่งสอนไปหนึ่งยก ก็ไม่กล้าดูถูกใครอีกแล้ว

ต่อให้อิ๋งจื่อจินชนะไม่ได้ แต่เธอก้าวออกมาก็ถือว่ามีความกล้าหาญ

อย่างน้อยหลายคนก็ไม่กล้าแบบนี้

“เหล่าเว่ย พูดอะไรน่ะ” ครูฝึกสิงแปลกใจ “นักศึกษาแค่มาเล่นสนุกๆ กับนาย นายยังจะจริงจังอีกเหรอ”

เว่ยจื่อซวี่เม้มริมฝีปาก แค่มองไปทางอิ๋งจื่อจิน “ยังไม่เริ่มอีก เดี๋ยวยังต้องฝึกอีก”

อิ๋งจื่อจินพยักหน้าเบาๆ

เธอยกมือขึ้น ไม่ได้ใช้กระบวนท่าอะไรเป็นพิเศษ โจมตีเข้าที่บ่าของเว่ยจื่อซวี่โดยตรง

เว่ยจื่อซวี่ยิ้มเยาะ

วิชาต่อสู้แบบนี้มันเด็กอ่อนหัดชัดๆ

แต่วินาทีถัดมามือของอิ๋งจื่อจินก็จับบ่าของเขาไว้ พลิกมือจับทุ่ม

สมองของเว่ยจื่อซวี่ตื้อไปหมด

เขายังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ล้มไปนอนบนพื้นแล้ว

รู้สึกแสบร้อนตรงบ่า ราวกับถูกถอดกระดูก

“…”

เกิดความเงียบขึ้นในสนามกีฬาทันที

“ผมยังเตรียมตัวไม่พร้อม” เว่ยจื่อซวี่ลุกขึ้น สายตาเคียดแค้น “เมื่อกี้ไม่นับ เอาใหม่”

เขาแค่ใจลอยไปชั่วขณะเลยถูกอิ๋งจื่อจินหาช่องโหว่ได้

ชนะทีเผลอ มีอะไรน่าภูมิใจ

อิ๋งจื่อจินเลิกคิ้ว “ได้”

แต่ต่อมาก็ได้ยินเพียงเสียงของหนักกระแทกพื้น

“พลั่ก!”

“พลั่ก!”

“พลั่ก!”

ครูฝึกสิงตะลึง ในขณะเดียวกันก็เสียวสันหลังวาบ อดกระชับเสื้อไม่ได้

“พระเจ้าช่วยด้วย…”

พวกนักศึกษาตื่นเต้นมาก

“เทพอิ๋งสู้ๆ!”

“ดูสดสนามจริงโคตรเท่ห์เลย”

“ลุกขึ้น” อิ๋งจื่อจินมองเว่ยจื่อซวี่ที่ล้มลงไปนอนอีกครั้ง สีหน้าเรียบเฉย “ฉันต่อให้สองท่า”

เว่ยจื่อซวี่กัดฟัน หน้าผากมีเส้นเลือดปูด เห็นได้ชัดว่าโมโหสุดขีด

เขาพยายามสุดแรงเพื่อลุกขึ้น ยกขาวาดไปทางอิ๋งจื่อจิน ขณะเดียวกันก็ออกหมัด

กระบวนท่าแบบนี้พวกสมาชิกฝึกหัดต่างรู้จัก หัวหน้าทีมสองสอนพวกเขา มีแค่คนในของหน่วยอีจื้อเท่านั้นถึงจะใช้เป็น

อานุภาพเหนือกว่าศิลปะการต่อสู้แขนงอื่น

“เขาทำอะไรน่ะ เอาจริงเลยเหรอ”

หนิงอวี่เจ๋อเห็นแล้วก็ขมวดคิ้ว จะเข้าไปห้าม

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้เข้าไปก็เห็นเด็กสาวหลบกระบวนท่าสุดโหดของเว่ยจื่อซวี่ได้อย่างสบายๆ

อิ๋งจื่อจินเงยหน้า พูดอย่างใจเย็น “สองท่าแล้ว”

วินาทีถัดมาเธอก็กำหมัดแล้วลงมืออีกครั้ง

“พลั่ก!”

เว่ยจื่อซวี่ล้มไปนอนบนพื้นอีกครั้ง ครั้งนี้ถูกซัดกระเด็นออกไปไกลห้าเมตร

เจ็บไปทั้งตัว

เท้าของหนิงอวี่เจ๋อชะงัก มองไปที่เด็กสาวด้วยสายตาตะลึง

เขารู้ฝีมือของเว่ยจื่อซวี่ดี ไม่ด้อยไปกว่าใคร

“เห็นทีสองท่าจะไม่พอ” อิ๋งจื่อจินไม่ขยับสายตาแม้แต่น้อย “ลุกขึ้น ต่อให้สิบท่า”

พอเว่ยจื่อซวี่ได้ยินคำพูดนี้ก็รู้สึกเหมือนโดนดูถูก

เขาโมโหสุดขีด จับราวกั้นพยุงตัวลุกขึ้น หันตัวเดินไป

หนิงอวี่เจ๋อโกรธมาก “เว่ยจื่อซวี่ กลับมา!”

พวกเขาอายุประมาณยี่สิบ ห่างกับพวกนักศึกษาปีหนึ่งไม่กี่ปี ย่อมรู้สึกโมโหอยู่บ้าง

แต่อย่างน้อยก็ฝึกฝนเพื่อเข้าหน่วยอีจื้อที่กำกับดูแลพวกตระกูลใหญ่ในตี้ตูมานานแล้ว มีภาระความรับผิดชอบ

ยังจะถือสาหาความนักศึกษาหญิงทำไม

เว่ยจื่อซวี่ไม่หยุด สีหน้าเย็นชา เดินกะเผลกเข้าไป

“พวกนายตามเขาไป” หนิงอวี่เจ๋อข่มความโกรธ “เอาตัวเขาไปส่งโรงพยาบาล วันนี้เรื่องนี้เขาผิด จดไว้”

“ครับหัวหน้าหนิง”

ครูฝึกสองคนวิ่งเข้าไปโดยไม่สนการขัดขืนของเว่ยจื่อซวี่ หามเขาออกไปแล้ว

หนิงอวี่เจ๋อหยิบนกหวีดมาเป่า พูดเสียงเข้ม “พูดจริงทำจริง ค่ายสองหมู่สิบเก้าพักสามวันติดกัน”

แม้แต่รอยยิ้มเหยียนอันเหอก็ประคองไว้ไม่อยู่

นักศึกษาหมู่อื่นอิจฉามาก

ก้นของนักศึกษาชายคนก่อนหน้ายังเจ็บอยู่ เขาเรียกครูฝึกสิง

“ครูฝึกสิง ชิงตัวเทพอิ๋งมาอยู่หมู่เราได้ไหมครับ”

“ฝันไปเถอะ” ครูฝึกสิงถีบเขาเบาๆ ไปหนึ่งที “เห็นแก่ก้นนาย ฉันให้พักครึ่งวัน”

นักศึกษาหญิงหมู่สิบเก้าดีใจแทบบ้า พวกเธอเข้าไปล้อมตัวอิ๋งจื่อจินแล้วเริ่มโห่ร้องด้วยความดีใจ

“เทพอิ๋ง สุดยอดเลย ล้มได้แม้กระทั่งครูฝึก”

“เหม็นขี้หน้าเขามานานแล้ว รู้สึกว่าเขาจงใจกลั่นแกล้งเทพอิ๋งตลอด แถมยังชอบเก๊กเข้ม ถ้าไม่ติดว่าฉันสู้เขาไม่ได้นะ ฉันปรี่เข้าไปตบสองทีแล้ว”

“เทพอิ๋ง รู้สึกยังไงบ้าง”

อิ๋งจื่อจินรับน้ำไปแล้วครุ่นคิด “ไม่ได้ใช้แรงอะไรเลย”

ไม่สะใจ

ยังคันไม้คันมืออยู่

อิ๋งจื่อจินดื่มน้ำ หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

[ผู้บัญชาการ เมื่อไรจะมาสู้กับฉันหน่อย]

ฟู่อวิ๋นเซินตอบกลับเป็นข้อความเสียง

น้ำเสียงกึ่งหยอกเย้า “อืม เอาสิ เด็กน้อยอยากสู้ที่ไหนล่ะ”

อิ๋งจื่อจินเลิกคิ้ว

[เย็นนี้ ผนึกวรยุทธ์ไว้ มาสู้กับฉัน]

เธอยังอยู่ในช่วงฟื้นฟู วรยุทธ์ในตอนนี้ยังด้อยกว่าฟู่อวิ๋นเซินขั้นหนึ่ง

[ฟู่อวิ๋นเซิน : อืม ตามใจเธอ แล้วแต่เลย อย่าทำที่หน้าเป็นพอ]

…

เว่ยจื่อซวี่ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล แต่วันต่อมาก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว

เขาไม่มีหน้าจะอยู่ต่อ

โดยเฉพาะนับตั้งแต่อิ๋งจื่อจินล้มเขาต่อหน้าคนจำนวนมาก สายตาที่คนอื่นมองเขาก็แปลกไป

อีกทั้งเขายังถูกหนิงอวี่เจ๋อจดโทษไว้

แต่นี่ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ตอนนั้นเขาบุ่มบ่ามเกินไปจริงๆ

“พี่เว่ย ไม่งั้นพรุ่งนี้พี่อย่าไปฝึกเด็กเลยดีกว่า” สมาชิกฝึกหัดคนหนึ่งพูด “พี่บาดเจ็บไม่น้อยเลยนะ นอนพักไปเถอะ”

“ไม่ต้อง” เว่ยจื่อซวี่หน้าบึ้ง “ฝึกระเบียบไม่ได้ใช้แรงอะไร”

เขามองโทรศัพท์มือถือแล้วเดินลงชั้นล่าง

สมาชิกฝึกหัดคนนั้นส่ายหน้า ไม่ได้ห้าม

ชั้นล่าง

เหยียนอันเหอเห็นเว่ยจื่อซวี่ลงมาก็กวักมือเรียกเขา

เว่ยจื่อซวี่เดินโซเซไปหา “พี่สะใภ้”

“จื่อซวี่ ขอโทษนะ” เหยียนอันเหอเม้มริมฝีปาก พูดเสียงอ่อน “นี่เป็นยาทาที่ฉันตั้งใจหามาให้ เอาไปใช้สิ”

เธอนึกไม่ถึงจริงๆ ว่าอิ๋งจื่อจินจะเอาชนะได้แม้กระทั่งสมาชิกฝึกหัดของหน่วยอีจื้อ

ผิดแผนไปหมด

“พี่สะใภ้เกรงใจเกินไปแล้วครับ” เว่ยจื่อซวี่อึ้ง รับยามาแล้วพยักหน้ารับรอง “วางใจครับ พรุ่งนี้ผมมีโอกาสทรมานเธอมากมาย จะไม่ยอมให้เธอเข้าใกล้หัวหน้าหนิงแม้ครึ่งก้าว”

เหยียนอันเหออึ้ง “อวี่เจ๋อ เขา…”

พอพูดถึงตรงนี้เธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

แบบนี้ก็ดี เธอไม่ต้องอธิบายอะไรมากอีก

“จื่อซวี่ ขอบใจนะ” เหยียนอันเหอยิ้ม “อย่าบอกเรื่องนี้กับอวี่เจ๋อนะ”

เว่ยจื่อซวี่ถือยาเดินขึ้นชั้นบน บังเอิญเจอหนิงอวี่เจ๋อ

เขาตัวเกร็ง “หัวหน้าหนิง”

“พรุ่งนี้นายไปฝึกเด็กต่อ อย่าเอาอารมณ์ส่วนตัวเข้าไปปะปน” หนิงอวี่เจ๋อมองเขา “ไว้ถึงเวลาค่อยดูผลงานของนาย ยกเลิกการจดโทษได้”

เว่ยจื่อซวี่โล่งอก “ขอบคุณครับหัวหน้าหนิง”

…

เช้าวันต่อมา

หมู่สิบเก้าหมดวันพักแล้ว

เมื่อเจอเว่ยจื่อซวี่อีกครั้ง พวกนักศึกษาหญิงต่างไม่ยินดีเท่าไร

“อิ๋งจื่อจิน ออกมานี่” เว่ยจื่อซวี่ยิ้ม “คุณเก่งมากไม่ใช่เหรอ ตอนนี้วิ่งรอบสนามห้าสิบรอบ วิ่งให้จบในสองชั่วโมง ถ้าเกินหนึ่งนาทีก็วิ่งเพิ่มหนึ่งรอบ”

รอบสนามกีฬาคือสี่ร้อยเมตร สองชั่วโมงวิ่งให้จบห้าสิบรอบ ขนาดคนแข็งแรงยังยาก

พวกนักศึกษาหญิงโวยวายทันที

“ครูฝึกเว่ย จงใจแกล้งเทพอิ๋งเหรอ”

“เพราะเทพอิ๋งเอาชนะครูได้เลยรังแกเธอแบบนี้เหรอ”

เว่ยจื่อซวี่ปวดขมับตุบๆ “หุบปากให้หมด!”

“…”

“ผมจะบอกพวกคุณให้ นักศึกษาที่ฝึกได้ยอดเยี่ยมของหมู่สิบเก้า ผมเป็นคนเลือก ประเมินผลคะแนนในตอนท้ายก็ผมประเมิน” เว่ยจื่อซวี่แสยะยิ้ม “ถ้าไม่อยากสอบตกก็ทำตัวดีๆ”

ถ้าแม้แต่นักศึกษาปีหนึ่งเขายังจัดการไม่ได้ ต่อไปพอเข้าหน่วยอีจื้อแล้วจะฝึกสมาชิกฝึกหัดได้ยังไง

เขาต้องสร้างบารมีขึ้นมาบ้าง

วิชาฝึกระเบียบทหารเป็นวิชาบังคับ หากไม่ผ่านก่อนปีสี่จะเรียนไม่จบ

“ไม่ต้องเลือก ไม่ต้องประเมิน” จี้หลีถอดชุดฝึกลายพรางออก แสยะยิ้ม “ฉันถอนตัวการฝึกครั้งนี้ อย่างมากก็แค่ไปฝึกพร้อมรุ่นถัดไปอีกรอบ กลัวเหรอ”

สายตาของเว่ยจื่อซวี่เย็นชาลงทันที “ว่าไงนะ ไหนพูดอีกทีซิ”

นักศึกษาหญิงคนอื่นมองหน้ากัน โมโหเกินจะทน

“ฉันก็ถอนตัวด้วย ไม่ฝึกแล้ว”

“เหตุระเบิดที่งานแข่งไอเอสซี เทพอิ๋งเผชิญหน้ากับความตายยังไม่ทิ้งเพื่อนร่วมทีม ถ้าพวกเราทอดทิ้งเธอ พวกเราก็ไม่คู่ควรยืนอยู่ตรงนี้ โทษนะ ไม่ฝึกแล้ว”

“พวกเราถอนตัวด้วย”

“ถอนตัว!”

เวลานี้ทุกคนต่างยืนอยู่ด้านหลังอิ๋งจื่อจิน

วันนี้เว่ยจื่อซวี่จงใจหาที่ฝึกที่ไกลออกมาหน่อย ทั้งนี้ก็เพื่อจะได้ตั้งใจ ‘ฝึก’ อิ๋งจื่อจิน

ครูฝึกคนอื่นวุ่นอยู่แต่ในหมู่ของตัวเอง หนิงอวี่เจ๋อที่เป็นหัวหน้าค่ายก็ไม่มีทางจับตาดูได้ตลอดเวลา

แต่นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าอิทธิพลของอิ๋งจื่อจินจะมีมากถึงขั้นที่นักศึกษาหญิงของหมู่สิบเก้าทั้งหมดต่างเลือกที่จะต่อต้านเขา ต่อให้ต้องยอมทิ้งหน่วยกิตวิชานี้ก็ตาม

เว่ยจื่อซวี่โมโหจนหัวเราะ “เอาสิ ต่อต้านใช่ไหม พวกคุณ…”

อิ๋งจื่อจินเงยหน้า

มือข้างหนึ่งถอดหมวกออกแล้วโยนใส่หน้าเว่ยจื่อซวี่

มืออีกข้างล้วงโทรศัพท์มือถือออกมากดเบอร์ของหัวหน้าทีมสอง พูดเสียงเย็นชา “เปลี่ยนครูฝึกค่ายสองหมู่สิบเก้า ตอนนี้ เดี๋ยวนี้”