ตอนที่ 554 อิ๋งจื่อจิน เธอเป็นเทพจริงๆ

ต่อให้โชคดีซื้อไพ่ทาโรต์ของจริงมาได้ แต่ถ้าไม่มีนักทำนายที่แท้จริงคอยชี้แนะก็ทำนายอะไรออกมาไม่ได้เหมือนกัน

ก่อนฮวนมาประเทศจีน ผู้อาวุโสของตระกูลเฮอร์เชลเคยพูดเรื่องวงการนักพยากรณ์ของประเทศจีนให้ฟัง บอกให้เขาระวังตัว

ในด้านการพยากรณ์ทางโหราศาสตร์ ไม่ว่ายุโรปจะเคยผ่านเหตุการณ์พิจารณาคดีแม่มดหรือไม่ ก็ยังสู้ฝั่งตะวันออกไม่ได้อยู่ดี

หากล่วงเกินนักพยากรณ์ของที่นี่ ตระกูลเฮอร์เชลก็ปกป้องเขาไม่ได้

แต่ฮวนก็รู้ว่า นักพยากรณ์ที่เก่งกาจของประเทศจีนเป็นยายแก่ตาแก่ทั้งนั้น อยู่รวมกันเป็นกลุ่ม ปกติไม่มีทางออกมา

เขายังจะเจอได้เหรอ

เวินทิงหลานเงยหน้า ยิ้มแบบที่เห็นได้ยาก พูดเสียงเย็นชา “ฮวน นายมีกี่หน้ากันนะ ยังถูกตบหน้าไม่พอเหรอ”

ฮวนชะงัก นึกถึงไลฟ์สดในรายการเมื่อเช้า สีหน้าของเขาบึ้งตึงในทันที

เขากัดฟัน รู้สึกแค้นอยู่ในใจ

สองพี่น้องคู่นี้เกิดมาเพื่อเป็นอริกับเขาชัดๆ

“พี่ ตามสบาย” เวินทิงหลานย่อมเคยคลุกคลีกับพวกนักศึกษาคณะดาราศาสตร์ เขาก็พอรู้เรื่องไพ่ทาโรต์อยู่บ้าง “จะทำนายอะไรเหรอ”

อิ๋งจื่อจินตอบหน้าตาเฉย “ทำนายดวงความรักของนาย”

เวินทิงหลาน “…”

เขาไม่ได้ต้องการนะ

อะเดลกลับสนใจ “พี่สาวทำนายได้หรือยัง ใช่ฉันไหม”

“อะเดล นั่นมันเรื่องหลอกลวงทั้งนั้น!” ฮวนโมโหมาก “พวกเขาไม่รู้ เธอยังจะไม่รู้อีกเหรอ”

หากใครก็มีความสามารถในการพยากรณ์ ไม่เข้าคณะดาราศาสตร์ของมหาวิทยาลัยนอร์ตันกันหมดแล้วเหรอ

อะเดลมองบน “เกี่ยวอะไรกับนายด้วย”

ฮวนอัดอั้นพูดไม่ออก

เวลานี้อิ๋งจื่อจินได้พลิกไพ่หมดแล้ว

ฮวนมองผ่านๆ

ไพ่หอคอยไม่กลับหัว ไพ่นักมายากลกลับหัว ไพ่วันพิพากษากลับหัว

เป็นไพ่ที่ไม่ดีทั้งนั้น

หมายถึงงานที่เกือบสำเร็จกับล้มแล้วลุกไม่ขึ้นอีก

แค่นี้ยังจะทำนายดวงความรักให้เวินทิงหลานอีกเหรอ

ฮวนแสยะยิ้ม ไม่ดูต่อ เขากลับโรงแรมเอง

ภายในห้อง อิ๋งจื่อจินเก็บไพ่ เลิกคิ้วขึ้น

เธอไม่ได้ทำนายดวงความรักของเวินทิงหลาน แต่ทำนายเหตุการณ์ที่จะเกิดกับฮวนในวันพรุ่งนี้

อะเดลก็เห็นไพ่ที่ความหมายไม่ดีสามใบนี้แล้ว อารมณ์ดิ่งลงในทันที “พี่สาว ไพ่พวกนี้คือ?”

“ฉันทำนายไม่เป็นหรอก อย่าคิดจริงจังเลยนะ” อิ๋งจื่อจินล้วงอมยิ้มออกมาหนึ่งอัน “พ่อฉันทำอาหารอร่อยมาก ยินดีต้อนรับเธอมาเป็นแขกของบ้านเรา”

อะเดลกินอมยิ้มเข้าไปก็ลืมแล้วว่าจะถามอะไร

เธอหยิบก้อนทองที่เหลือไปแบ่งให้พวกหลีหานอย่างมีความสุข

…

เวลาเย็น

ตระกูลจี้

เขตบ้านพัก

อิ๋งจื่อจินกินข้าวเสร็จก็ยืนรับลมอยู่ที่ระเบียง

โทรศัพท์มือถือดังสองครั้งในเวลานี้

ตี้อู่เย่ว์ : [พี่สาว ทางแวดวงนักพยากรณ์ส่งข่าวมาว่า ในสระหานถานของภูเขาลูกนี้มีงูน้ำตัวหนึ่งตื่นขึ้นมาแล้ว ตัวใหญ่เท่าต้นไม้ใหญ่ พิษรุนแรงมาก คาดว่าอยู่มาร่วมร้อยปีแล้ว มีความฉลาดในระดับหนึ่ง ความสามารถเทียบเท่าจอมยุทธ์ที่วรยุทธ์หกสิบปี]

ตี้อู่เย่ว์ : [ตี้อู่เย่ว์ : พวกเขาจะไปพรุ่งนี้บ่ายเพื่อเตรียมร่วมกันฆ่ามัน ป้องกันงูตัวนี้ออกมาเพ่นพ่านทำร้ายคน ปู่ให้ฉันตามไปฝึกด้วย พี่สาวไปไหม]

อิ๋งจื่อจินหรี่ตาลงเล็กน้อยพลางตอบ

[อืม ฉันจะไป]

ภูเขาลูกนี้ก็คือภูเขาที่อยู่ด้านหลังสถานที่ท่องเที่ยวที่ฮวนเลือกจะไป

แน่นอนว่าสัตว์ในจินตนาการของคนอย่างมังกรคะนองน้ำหรือนกฟีนิกซ์ย่อมไม่มีอยู่บนโลก

แต่ก็มีสิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้รับการบันทึกไว้

สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ใต้ทะเลลึกในจุดที่เรือดำน้ำก็เข้าไปไม่ถึง

ทะเลสาบแห่งนี้เลี้ยงงูน้ำตัวใหญ่ขนาดนี้ออกมาได้ก็ถือเป็นฮวงจุ้ยทำเลทอง

ฮวงจุ้ยทำเลทองย่อมมีของหายากต่างๆ เช่น สมุนไพร แร่ และอื่นๆ

ไม่เอาก็เสียของ

นักพยากรณ์พวกนั้นตื่นเต้นกันขนาดนี้ไม่ได้เป็นเพราะงูน้ำตื่นขึ้นมาแล้ว แต่เป็นเพราะที่นั่นเป็นแหล่งทรัพยากรชั้นดี

ขณะที่อิ๋งจื่อจินกำลังคิดหนักเธอก็ถูกโอบเอวจากด้านหลัง

มือของเขาอบอุ่น ปลายนิ้วราวกับมีเวทมนตร์ที่ปล่อยกระแสไฟไปทั่วร่าง

อิ๋งจื่อจินจับมือของเขา “ห้ามกอดตรงนี้ มันจั๊กจี้”

“หืม? จั๊กจี้เหรอ” ฟู่อวิ๋นเซินไม่แกล้งเธอ เปลี่ยนท่ากอด “วันนี้พี่ชายแสดงออกเป็นไงบ้าง”

“อืม…” อิ๋งจื่อจินหยุดเล็กน้อย หันไป “ไม่กลัวถูกจำได้เหรอ”

ถึงแม้ฟู่อวิ๋นเซินจะแต่งตัวมิดชิดมาก ถึงขั้นที่ยังได้ใช้วิชายืดหดกระดูกในคัมภีร์ลับของจอมยุทธ์เพื่อเปลี่ยนแปลงส่วนสูง

แต่ก็ยังคงไม่ปลอดภัย

อย่างไรเสียชาวเน็ตสมัยนี้ก็สายตาเฉียบคมกันมาก

ขนาดแค่รูปเบลอก็ยังขุดคุ้ยตัวจริงออกมาได้

“จะเป็นไปได้ยังไง” ฟู่อวิ๋นเซินเลิกคิ้ว พูดเสียงยานคาง “เยาเยา พี่ชายก็ถือเป็นนักแปลงโฉมครึ่งหนึ่งนะ ถ้าถูกจำได้ไม่เท่ากับเรียนมาเสียเปล่าเหรอ”

อิ๋งจื่อจินฟุบกับระเบียง ทำหน้าเนือย “ผู้บัญชาการเก่งจริงๆ เลยนะ”

“ใกล้ตรุษจีนแล้ว” ฟู่อวิ๋นเซินลูบศีรษะเธอ “เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ ผู้เฒ่ามู่บอกว่าปีนี้อยากชวนเธอไปฉลองปีใหม่ที่บ้านตระกูลมู่”

“อืม” อิ๋งจื่อจินไม่ปฏิเสธ “ได้หมด”

…

วันต่อมา

ฮวนเตรียมพร้อมเต็มที่

เนื่องจากวันนี้เป็นการมาท่องเที่ยว ทีมงานถ่ายทำจึงไม่ตามมาด้วย พรุ่งนี้ถึงจะถ่ายทอดสดต่อ

สถานที่ท่องเที่ยวแห่งนี้ไม่โด่งดัง แต่ก็มีจุดถ่ายภาพสวยๆ นักท่องเที่ยวหลายคนไปต่อแถวเพื่อรอถ่ายรูป

“พวกเราไปเดินเล่นทางนั้นกัน” ฮวนไอสองที แสร้งทำเป็นชวน “ตรงนี้คนเยอะ เที่ยวได้ไม่เต็มที่”

วันนี้อะเดล อิ๋งจื่อจิน และหลีหานไม่ได้มา

นักศึกษามหาวิทยาลัยนอร์ตันอีกสองคนย่อมให้ฮวนนำ ต่างก็เห็นด้วย

เวินทิงหลานก็พยักหน้า

เดิมทีรุ่นพี่คนหนึ่งของมหาวิทยาลัยตี้ตูไม่อยากไป แต่เห็นเวินทิงหลานตอบรับเขาก็ขมวดคิ้ว ยืนขึ้นพูด “น้องชาย เดี๋ยวเราไปด้วยกัน”

ถ่ายรายการพูดคุยกันมาหลายวัน พวกเขาต่างมองออกว่าฮวนจงใจเล่นงานเวินทิงหลานตลอด

ใครจะไปรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า

ฮวนขมวดคิ้ว

เขาแค่อยากทิ้งเวินทิงหลานเอาไว้ ไม่อยากให้คนธรรมดาติดร่างแหไปด้วย

แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ทำได้เพียงพาทุกคนไปยังภูเขาด้านหลัง

ฮวนแสร้งทำเป็นไม่รู้ทาง มองพิกัดในโทรศัพท์มือถือ พาเวินทิงหลานไปทางสระหานถาน

“ฮวน นายไม่รู้สึกหนาวหน่อยๆ เหรอ” นักศึกษาชายที่อยู่ข้างๆ ถูมือ “พวกเรากลับกันดีกว่า ที่นี่วังเวงเกินไป”

ฮวนไม่คิดแบบนั้น พูดปลุกเร้าอารมณ์ “ภารกิจของหน่วยปฏิบัติการมักจะไปในเขตที่ไร้ผู้คน ที่นี่จิ๊บจ๊อย”

นักศึกษาชายจึงไม่พูดอะไรอีก

เมื่อเทียบกับภารกิจของมหาวิทยาลัยนอร์ตันมันก็ดูเล็กน้อยจริงๆ

สองชั่วโมงต่อมาทุกคนก็ไปถึงริมทะเลสาบ

อากาศหนาวเย็นยิ่งกว่าเดิม รอบตัวก็เงียบสงัด

ฮวนหรี่ตาเพ่งมอง

ที่นี่แหละ

เหนือผิวน้ำมีหมอกลอยอยู่ มองเห็นไม่ค่อยชัด

สายตาของเวินทิงหลานจับจ้อง

สวบๆ!

อยู่ๆ ก็มีเสียงชวนขนลุก

ในเวลานี้เองได้เกิดเสียง ซู่ เกิดเสาน้ำขึ้นกลางทะเลสาบ

งูตัวยาวสิบห้าเมตรปรากฏในสายตา

ม่านตาตั้งตรงของมันสีเขียว ชวนสะพรึง

ทุกคนต่างตกตะลึง

ทุกคนอึ้งตาค้างมองงูยักษ์ตัวนี้ ลืมหนีไปเสียสนิท

สมองของรุ่นพี่นึกถึงคำว่านางพญางูขาว สงสัยอย่างหนักว่าเขากำลังดูละครหรือเปล่า

ไม่อย่างนั้นทำไมถึงมีงูยักษ์ปรากฏตัวได้!

มีเพียงฮวนที่ไม่มีท่าทีตกใจ แอบยิ้มเยาะในใจ

ต้องการแบบนี้แหละ งูตัวนี้จะช่วยเอาเวินทิงหลานไว้ที่นี่ได้

แต่เขายังไม่ได้เริ่มทำตามแผน ทันใดนั้นงูตัวนี้ก็ส่งเสียงฟ่อ

ฟ่อ ฟ่อ

มันอ้าปากพ่นของเหลวเหนียวข้นสีเขียวมีพิษ

จุดไหนที่ถูกพิษของมัน ต้นไม้บริเวณนั้นก็จะแห้งเหี่ยวทั้งหมด

คราวนี้ฮวนสีหน้าเปลี่ยนไปมาก เริ่มหน้าซีด

แย่แล้ว!

ผิดแผน!

เป็นเพราะอยู่ห่างเกินไป นักทำนายของตระกูลเฮอร์เชลจึงทำนายออกมาไม่ได้ว่าอานุภาพของงูพิษตัวนี้มันอยู่เหนือความควบคุมของพวกเขาไปมาก

ฆ่าเวินทิงหลานได้ก็จริง แต่เกรงว่าวันนี้เขาก็ต้องติดอยู่ที่นี่ด้วย

ชักไม่ได้การ

ฮวนกัดฟัน สุดท้ายตัดสินใจหันตัววิ่งหนี

ก่อนวิ่งออกยังไม่ลืมผลักเวินทิงหลาน

งูพิษอยู่ตรงหน้า เวินทิงหลานถูกกินเขาถึงจะมีโอกาสหนีรอด

งูพิษตัวนั้นอ้าปากอีกครั้งแล้วพ่นพิษ

ก่อนมาเวินทิงหลานกินยาที่อิ๋งจื่อจินให้

เขาเอามือฟันหลังรุ่นพี่ให้สลบแล้วป้อนยาเข้าไปหนึ่งเม็ด

เวินทิงหลานแบกรุ่นพี่ไปหลบด้านข้างก่อนที่งูพิษจะโจมตีอีกครั้ง

ไม่เพียงแต่ฮวนจะผลักไม่สำเร็จ กลับทำตัวเองล้มลง

งูน้ำพ่นพิษอีกครั้ง

ฮวนกรีดร้อง ล้มลงไปบนพื้น ร้องเสียงหลงไม่หยุด “แขน! แขนฉัน!”

แขนของเขาทั้งท่อนเริ่มผุกร่อนหลังจากถูกพิษงู แผลลึกจนเห็นถึงกระดูก

นักศึกษามหาวิทยาลัยนอร์ตันอีกสองคนแทบจะสิ้นหวังแล้ว

พวกเขาไม่ได้รู้แผนของฮวนกับตระกูลเฮอร์เชล

ต่างเพิ่งบรรลุนิติภาวะ ประสบการณ์ชีวิตน้อยมาก ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน

ในมหาวิทยาลัยนอร์ตันก็เลี้ยงสัตว์ป่าไว้จำนวนหนึ่ง ทั้งนี้ก็เพื่อช่วยเพิ่มโอกาสรอดชีวิตให้พวกเขาหลังจากเข้าร่วมหน่วยปฏิบัติการแล้วต้องไปทำภารกิจอยู่ในสภาพอากาศทะเลทรายหรือป่าเขตร้อน

แต่พวกเขาเพิ่งอยู่ปีสอง ยังไม่เคยเข้าร่วมภารกิจนี้

ทำไงดี

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังแตกตื่น ทันใดนั้นงูพิษตัวนี้ก็หยุดโจมตี

ราวกับสังเกตเห็นหายนะที่ใหญ่กว่า มันค่อยๆ ชูหัวขึ้น ดวงตาสีเขียวจับจ้องไปยังทิศทางหนึ่ง

ขณะเดียวกันก็มีเสียงเย็นชาดังขึ้น

“บอกแล้วว่าที่นี่อันตราย อย่ามา”

“มาแล้วก็ต้องเตรียมตัวตายให้พร้อม”

เด็กสาวเดินไปบนผิวน้ำทีละก้าว

ราวกับเดินอยู่บนพื้นเรียบ เหยียบบนผืนน้ำไร้ร่องรอย