ตอนที่ 758 ฟู่อวิ๋นเซิน ‘คิดว่าใครก็อาจเอื้อมได้เหรอ’

ท่าทางมั่นอกมั่นใจของเขารวดเร็วจนคุณชายที่อยู่ข้างกันห้ามไว้ไม่ทัน

เวลานี้งานเลี้ยงยังไม่เริ่ม แต่แขกเหรื่อก็มากันไม่น้อยแล้ว

มีแขกหลายคนที่เห็นอิ๋งจื่อจินเช่นกัน แต่ไม่มีใครมั่นใจจนถึงขั้นกล้าเข้าไปชวนคุย

“สวัสดีครับคุณหนูใหญ่” หลิงอวี่ทักทายอย่างสุภาพ ใบหน้ามีรอยยิ้มที่สง่างาม “ผมชื่อหลิงอวี่ ผู้ดูแลเว็บดับบลิว ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

พอได้ยินชื่อนี้ เท้าของอิ๋งจื่อจินก็หยุดลง หันหน้าไปมอง

หลิงอวี่อ่านเรื่องที่เกี่ยวข้องกับอิ๋งจื่อจินมาพอสมควรในเว็บดับบลิว

รู้ว่าเธอนิสัยเย็นชา เข้าถึงยาก

โดยเฉพาะกับคนต่างเพศ

ตอนนี้เขาแค่แนะนำตัวเองก็ทำให้คุณหนูใหญ่คนนี้สนใจเขาได้แล้ว จะต้องมีใจให้เขาแน่นอน

หลิงอวี่แอบดีใจ

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดต่อก็มีเสียงเย็นชาลอยมาเข้าหู

สีหน้าของอิ๋งจื่อจินบ่งบอกไม่แยแส “โยนออกไป”

คำพูดสั้นๆ แต่ดังวนเวียนชัดเจน

บรรดาแขกเหรื่อต่างมองมา ตกใจเล็กน้อย

มีคนในแวดวงไฮโซจำนวนไม่น้อยที่รู้จักหลิงอวี่

ถึงแม้พ่อบ้านจะไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่เขาก็ทำตามคำสั่งของอิ๋งจื่อจินมาตลอด

เขาเรียกคนคุ้มกันมาทันที ชี้หลิงอวี่พลางพูด “คุณหนูใหญ่มีคำสั่ง ให้จับคนคนนี้โยนออกไป พร้อมทั้งสแกนใบหน้าเข้าระบบป้องกัน ห้ามปล่อยให้เข้ามาเหยียบคฤหาสน์ตระกูลเรนเกลอีก!”

คนคุ้มกันเดินขึ้นหน้า ล็อกตัวหลิงอวี่ที่ยังงงอยู่ไว้แล้วลากออกไป

หลิงอวี่ตั้งสติได้อย่างไม่ง่ายนัก เขาพูดขึ้น “คุณหนูใหญ่ ผมเป็นผู้ดูแลเว็บดับบลิวนะครับ!”

คราวนี้พ่อบ้านเข้าใจแล้ว

ที่แท้ก็เป็นผู้ดูแลหน้าโง่รหัสศูนย์ศูนย์หก

ระงับแอ๊กเคานท์ของตระกูลเรนเกล ยังคิดจะอาจเอื้อมคุณหนูใหญ่ของพวกเขาอีก

พ่อบ้านแสยะยิ้ม ตบหน้าหลิงอวี่ไปหนึ่งฉาด “ผู้ดูแลที่ถูกปลดออกไปแล้วยังจะกล้าทำตัวอวดดีต่อหน้าคุณหนูใหญ่อีก”

หลิงอวี่สีหน้าเปลี่ยน “คุณรู้ได้ยังไง”

พอคำพูดนี้ออกมา บรรดาชนชั้นสูงที่อยู่รอบๆ ต่างก็ตะลึง

“หลิงอวี่ถูกปลดออกจากผู้ดูแลแล้วงั้นเหรอ”

“คนที่จะปลดผู้ดูแลได้น่าจะมีแค่ผู้วิเศษนักพรตหรือเปล่า หมอนี่คงล่วงเกินผู้วิเศษนักพรตเข้าแล้ว”

“จึ๊ ไม่มีความสามารถอะไร ถ้าไม่ได้สืบทอดตำแหน่งจากพ่อ มีเหรอจะคู่ควรเข้าแวดวงไฮโซ”

ไม่มีใครเข้าไปช่วย

พวกคุณชายต่างมองดูเหตุการณ์ด้วยความสนใจ

ที่แท้ก็แค่เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์เท่านั้น

หลิงอวี่ที่ไม่มีตำแหน่งผู้ดูแล สู้ไม่ได้แม้แต่ผู้สืบทอดของตระกูลเล็กๆ

หลิงอวี่ถูกลากออกไป

ยังมีแขกที่กำลังทยอยเข้ามาทางประตู ต่างเห็นสภาพคลุกฝุ่นของเขา

หลิงอวี่รู้สึกอับอายแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน

เขารีบลุกขึ้นยืน ไม่มีหน้าจะอยู่ต่อแล้ว เดินพรวดออกไปในสภาพอับอาย เลี้ยวเข้าซอยที่อยู่ข้างหน้า

“คุณผู้ชายครับ” มีคนขวางเขา “หยุดก่อนครับคุณผู้ชาย”

หลิงอวี่เงยหน้า เห็นเด็กหนุ่มสวมชุดสูทสองคน

เขาระแวงขึ้นมาทันที “พวกนายจะทำอะไร”

“นี่เป็นยาเล่นแร่แปรธาตุ” เด็กหนุ่มหนึ่งในสองหยิบยาเม็ดขนาดเท่าเล็บออกมา “ถ้าให้คนกินเข้าไป คนคนนั้นก็จะเชื่อฟังคุณ คุณสนใจคุณหนูใหญ่คนนั้นใช่ไหมครับ”

แววตาของหลิงอวี่วูบไหว แต่กลับไม่รับ “ทำไมฉันต้องเชื่อนายด้วย”

“คุณผู้ชาย ตอนนี้คุณไม่มีทางเลือกแล้ว” เด็กหนุ่มยิ้ม “คุณถูกปลดออกจากตำแหน่งผู้ดูแล แถมยังถูกโยนออกจากคฤหาสน์ตระกูลเรนเกลต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้น ต่อไปคุณยังจะอยู่ในแวดวงไฮโซได้อีกเหรอครับ”

“ลองดูเป็นครั้งสุดท้าย มันก็ไม่เสียหายไม่ใช่เหรอครับ”

แต่ละคำพูดล้วนแทงจุดเจ็บปวดของหลิงอวี่

หลิงอวี่กัดฟันพูด “นายก็เห็นแล้วว่าฉันถูกสั่งห้ามเข้าไปเหยียบที่นั่นอีก แล้วจะวางยาได้ยังไง”

เขาย่อมอยากให้อิ๋งจื่อจินเชื่อฟังเขาทุกเรื่องอยู่แล้ว

ยาเล่นแร่แปรธาตุมีสรรพคุณวิเศษแบบนี้จริงๆ

“นี่คือหน้ากากกับอุปกรณ์แปลงโฉมต่างๆ” เด็กหนุ่มหยิบกล่องออกมา “วางใจได้ครับ ต่อให้เป็นระบบป้องกันตรวจจับใบหน้าของตระกูลเรนเกลก็ไม่มีทางอ่านใบหน้าเดิมของคุณได้”

หลิงอวี่รับมา ชักสนใจ “ฉันยังต้องทำอะไรอีก”

“ไม่มีแล้วครับ” เด็กหนุ่มยิ้ม “แค่วางยาคุณหนูใหญ่ให้ได้ก็พอครับ”

หลิงอวี่พยักหน้า เปลี่ยนชุดแล้วเดินกลับไป

“ทำไมไม่บอกเขาล่ะว่า อันที่จริงยานั่นเอาไว้ใช้ทำลายระบบประสาท” เด็กหนุ่มอีกคนหัวเราะ “แน่นอนว่าถ้าระบบประสาทถูกทำลายก็ต้องตกเป็นเหยื่อแล้ว”

“บอกเขาแล้วใครจะมาเป็นแพะรับบาปล่ะ” เด็กหนุ่มไม่แคร์ “หวังว่าหมอนี่จะใช้ประโยชน์ได้นะ อย่าทำเสียเรื่องล่ะ”

สาเหตุที่พวกเขามาหาหลิงอวี่เป็นเพราะหลิงอวี่ทำงานให้ผู้วิเศษ ย่อมดีกว่าให้คนทั่วไปทำ

“จะว่าไป ตอนนั้นก็จับซีนายกรอกยา แถมยังเป็นตัวที่แรงกว่า ปรากฏว่าเธอหายตัวไปเลย”เด็กหนุ่มอีกคนขมวดคิ้ว “แต่ต่อมาก็มีคนบอกว่าเห็นเธอในเมืองแห่งโลก พวกเราเลยตามจับเธอโดยอ้างว่าเธอต้องการฆ่านักมายากล”

“ปรากฏว่าต่อมาเธอก็หายตัวไปอีกรอบ ก็ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหนแล้ว”

ทำให้จนถึงตอนนี้พวกเขายังสรุปไม่ได้ว่าซีนายตายหรือยัง หรือว่าพิการไปแล้ว

“คงตายไปแล้วล่ะ” เด็กหนุ่มพูด “ถ้าไม่ตาย เรื่องใหญ่อย่างคัดเลือกหัวหน้าตระกูล เธอก็ต้องกลับมาลงคัดเลือกแน่นอน”

“อีกอย่าง ผ่านมานานหลายปีขนาดนี้ คณะวิศวกรรมศาสตร์เจริญก้าวหน้าช้าลงไปมาก”

เด็กหนุ่มอีกคนพยักหน้า เขาเห็นด้วย “นายพูดมีเหตุผล เพื่อป้องกันแผนของนายท่านเปิดเผย ครั้งนี้ห้ามทำให้คนตระกูลเรนเกลตายแล้ว”

“แค่ทำให้เธอทำโปรเจ็กต์วิศวะไม่ได้อีกต่อไปก็พอ”

ทั้งสองคนเดินออกจากซอยไปที่ริมถนน เดินผ่านนอร์ตันที่พาซีนายมาพอดี

ผมสีดอกเลาสะดุดตาเกินไป นอร์ตันจงใจปลอมตัว

ไม่มีใครรู้ว่างานเลี้ยงที่สุดแสนธรรมดาจะมีผู้วิเศษปะปนเข้ามาด้วยคนหนึ่ง

ซีนายรู้สึกลมเย็นวูบผ่าน ขนลุกขึ้นมาทันที

เธอจับชายเสื้อของนอร์ตันแน่น สั่นไปทั้งตัว

นอร์ตันรู้สึกได้ถึงอาการเกร็งของเธอ

เขาหยุดเดินแล้วย่อตัวนั่งลง มือใหญ่วางบนศีรษะน้อยๆ ของเธอ ยังถือว่าใจเย็น “เด็กน้อย เป็นอะไรไป”

“คนพวกนั้น!” ซีนายหน้าซีดเล็กน้อย “คนพวกนั้นที่ตอนนั้นจับฉันกรอกยา!”

มันเป็นอดีตที่เธอไม่อยากหวนนึกถึง

เดิมทีเธอมีชีวิตแบบคนปกติได้

แต่ยาเม็ดนั้นทำทุกอย่างพัง

นอร์ตันตกใจเล็กน้อย แต่สายตาฉายแววอาฆาต “อยู่ที่ไหน”

ซีนายยังจับเสื้อเขาอยู่ เธอมองไปรอบๆ

ไม่มีใครผิดแปลก ดูปกติมาก

“ความรู้สึกฉันอาจจะผิดพลาดไปก็ได้” ซีนายก้มหน้า “ก็แค่รู้สึกกลัวนิดหน่อย ขอโทษที นี่ไม่ใช่นิสัยของฉันเลย”

“อืม ฉันรู้ เพราะยา” มือข้างหนึ่งของนอร์ตันหิ้วเธอขึ้นมา “ไม่ต้องกังวล ฉันกำลังกลุ้มเรื่องหาพวกมันไม่เจอ เชิญพวกมันมาตามสบายเลย”

เขานึกขึ้นมาได้ ซีนายเคยบอกว่าท่านี้ไม่สบาย จึงเปลี่ยนมาอุ้มแทน

ซีนายที่ได้สติกลับมา “…”

อะไรกัน

เธอไม่ใช่เด็กน้อยนะ!

“ไม่สิ!” ทันใดนั้นซีนายก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ “ถ้าเป็นพวกเขาจริง พวกเขาไม่มีทางมาตรวจเช็กว่าฉันตายหรือยัง จะต้องอยากลงมือกับอาอิ๋งแน่นอน!”

นอร์ตันขมวดคิ้ว “ไปหาเธอ”

เรื่องที่เมื่อหลายวันก่อนนักศึกษาของคณะวิศวกรรมศาสตร์ถูกลอบโจมตี เขาเองก็ได้ข่าวแล้ว

ระยะนี้อิทธิพลมืดกลุ่มนี้ชักแสดงออกมากขึ้นเรื่อยๆ

ถึงขั้นที่ช่วงหลายวันนั้นเขายังได้จับตาดูนักมายากลที่สำนักผู้วิเศษ แต่ก็ไม่สังเกตเห็นว่านักมายากลติดต่อหรือคลุกคลีกับใครเป็นพิเศษ

ผู้วิเศษคนไหนกันแน่ที่ทำให้นักมายากลยอมถวายชีวิตให้ได้

หรือว่าแม้แต่นักมายากลก็ถูกหลอกเหมือนกัน

นอร์ตันขมวดคิ้ว

พวกคนรับใช้ในตระกูลเรนเกลที่รู้เรื่องซีนายล้วนเป็นคนสนิทของคุณนายสาม ถูกซู่เวิ่นตัดรากถอนโคนไปหมดแล้ว

มีแค่ซู่เวิ่นกับพ่อบ้านที่รู้ว่าเด็กผู้หญิงวัยหกขวบคนนี้ก็คือซีนาย

นอร์ตันพาเธอขึ้นไปชั้นสามอย่างสบายๆ

อิ๋งจื่อจินอยู่ในห้องนอน หลังจากฟังจบก็หรี่ตาเล็กน้อย “น่าจะมีคนปะปนเข้ามา ฉันจะให้ผู้บัญชาการลองค้นหาดู”

“อาอิ๋ง เธอต้องระวังตัวนะ อย่ากินหรือดื่มอะไรทั้งนั้น” ซีนายพูดจบก็รู้สึกตัวเบา ล้มไปบนโซฟา

นอร์ตันหันไป เห็นเด็กน้อยหลับไปแล้ว

“คงตกใจน่ะ” อิ๋งจื่อจินเงียบไปชั่วขณะ “ช่วงหลายปีนี้เธอลำบากมามาก”

มีตั้งกี่คนที่อายุสิบหกปียังเติบโตมาในความดูแลของพ่อแม่

อิ๋งจื่อจินเงยหน้า “ยังทำยาถอนพิษไม่ได้จริงๆ เหรอ นี่ไม่เหมือนสไตล์ของนายเลยนะ”

นอร์ตันกอดอก “ผมทำยาถอนพิษรุ่นปกติออกมาได้นานแล้ว แต่ใช้กับเธอไม่ได้ผล ยานั่นมันกลายพันธุ์ สสารเล่นแร่แปรธาตุพอกลายพันธุ์ก็ค้นหายีนไม่เจอ จำเป็นต้องทำการทดลองไปเรื่อยๆ”

เขาหยุดชั่วขณะ “ทำไมถามแบบนี้”

อิ๋งจื่อจินนั่งพิงเก้าอี้ “ฉันคิดว่านายชอบเลี้ยงเด็กแล้ว เลยไม่อยากทำยาถอนพิษ”

“จึ๊ นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน” นอร์ตันยักไหล่ “เด็กน้อยน่ารำคาญ แทบอยากไล่ให้ไปไกลๆ”

…

อีกด้านหนึ่ง หลิงอวี่ปลอมตัวเสร็จแล้ว อีกทั้งยังเข้ามาในสวนหย่อมอีกครั้งได้สำเร็จ

ไม่มีใครจำเขาได้จริงๆ

หลิงอวี่โล่งอก เขาเข้าไปในห้องโถง สมองกำลังหาทางให้อิ๋งจื่อจินกินยานี้

สายตาของเขาจับจ้องไปยังแก้วไวน์แดงที่บริกรถืออยู่ กำลังจะเข้าไป

แต่วินาทีถัดมาทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บที่คอ หมดสติไปในทันที

เมื่อได้สติสายตากลับมามองเห็นชัดอีกครั้ง ภาพที่เห็นคือป่า

หลิงอวี่ได้ยินเสียงโหดเหี้ยมอำมหิต “พี่ใหญ่ สั่งมาเลย ผมน้องห้าจะจับมันชำแหละเอาไปเลี้ยงหมาที่บ้าน”

หลิงอวี่ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น เกือบร้องด้วยความตกใจ

ผู้ชายที่ใบหน้าหล่อเหลาโน้มตัวลงมา ในมือมีปืนเลเซอร์ที่เย็นเฉียบ

ฟู่อวิ๋นเซินยิ้มอย่างเย็นชา “คิดว่าใครก็อาจเอื้อมได้เหรอ”