ตอนที่ 798 ครอบครัวพร้อมหน้า

เสียงนี้ดูแก่ชราลงไปเล็กน้อยเมื่อเทียบกับเมื่อยี่สิบปีก่อน แต่ยังคงมีเสน่ห์ดึงดูด ชวนสะกิดใจ

ร่างกายของซู่เวิ่นหดเกร็งขึ้นมาทันที น้ำตาร่วงหล่น มือสั่น “เสียงนี้…”

ภายในสนามแข่งคัดเลือก อวิ๋นซานกับอวิ๋นอู้ประคองผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาตรงกลาง

ใบหน้าของเขาคมชัด หน้าซีกซ้ายมีหน้ากากสีเงินปกปิดไว้

บุคลิกสุขุมใจเย็นแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา แผ่นหลังกว้างผึ่งผาย

เขายืนอยู่ตรงนั้นดุจภูเขาสูงตระหง่านที่มิอาจรุกล้ำ ช่วยบดบังลมฝนไว้ทั้งหมด

หัวหน้าตระกูลที่โดดเด่นที่สุดของตระกูลเรนเกล

ลูเอล เรนเกล!

พ่อบ้านร้องเสียงหลง “ท่านหัวหน้าตระกูล!”

“คุณ ใช่คุณจริงด้วย…” ซู่เวิ่นเอามือปิดปาก พยายามควบคุมไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา

เธอเองก็ไม่มีเวลาสนเรื่องอื่น หันตัวเดินลงไปชั้นล่าง

ฟู่อวิ๋นเซินหันหน้ามาเหลือบมองโทรศัพท์มือถือ

ในนั้นมีข้อความใหม่เพิ่มเข้ามา

ลิซิเนียส : [ผู้บัญชาการ คือว่า ห้ามไม่อยู่]

ลิซิเนียส : [หลังจากที่ผมเล่าเรื่องสถานการณ์ของเมืองแห่งโลกในตอนนี้ให้ฟัง เขาก็ขอกลับทันที ผมเลยมาส่งเขา ทันหรือเปล่า]

ลิซิเนียส : [แต่จะว่าไป ถ้าเป็นผู้บัญชาการจะกล้าห้ามเหรอ (ประโยคนี้แอนโทนี่สั่งให้ผมพิมพ์)]

“…”

ฟู่อวิ๋นเซินเอามือยันศีรษะ หลุบตาลง หัวเราะเบาๆ

ต่อให้สภาพร่างกายของตัวเองจะแย่ขนาดไหน มีเหรอจะทนเห็นลูกสาวลำบากได้

แม้ลูเอลจะบาดเจ็บมาหลายปี แต่ฝีมือต่อสู้ก็ใช่ว่าคนธรรมดาจะสู้ได้

ลิซิเนียสไม่ใช่จอมยุทธ์ แค่เคยผ่านการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อันเข้มงวดจากไอบีไอ เขาย่อมขวางไม่อยู่

อย่างน้อยเขาก็ช่วยสาวน้อยของเขาตามหาพ่อกลับมาได้แล้ว

สถานการณ์ยังไม่ถือว่าแย่นัก

ลูเอลดันมือของอวิ๋นซานกับอวิ๋นอู้ออกแล้วเดินเข้าไปเอง

ขาของเขาสั่นอย่างเห็นได้ชัดเพราะการออกแรงมากเกินไป แต่ยังคงยืนได้ตรง ดุจดาบอันแหลมคม

ใช้เวลาเดินครึ่งนาทีเต็มๆ ถึงมาหยุดอยู่ตรงหน้าอิ๋งจื่อจิน

อิ๋งจื่อจินยืนอึ้งอยู่กับที่ ไม่ได้สติกลับมา

เธอมองใบหน้าอันแน่วแน่ของลูเอล ราวกับเห็นภาพที่ตอนนั้นเขาเสี่ยงอันตรายเพียงลำพังเพื่อไปเอาตัวล็อกพันธุกรรมมาช่วยชีวิตเธอไว้

นี่คือพ่อแท้ๆ ของเธอ

และเป็นคนที่ปกป้องเธอด้วยชีวิต

เธอช่างโชคดีอะไรแบบนี้ที่ได้เจอคนที่รักเธอมากมายในชาตินี้

ลูเอลกลืนน้ำลาย อยากเอ่ยปากพูด

แต่พอนึกถึงเรื่องที่สำคัญที่สุดในตอนนี้เขาก็หันตัวไปก่อน เผชิญหน้ากับชาวเมือง

“…”

บรรยากาศยังคงเงียบสงัด

ลูเอลเป็นเพียงบุคคลที่มีชีวิตอยู่ในตำราสำหรับคนรุ่นหนุ่มสาวของเมืองแห่งโลกในตอนนี้

รุ่นหนุ่มสาวไม่มีใครเคยเห็นลูเอล

แต่คำพูดเมื่อครู่ได้บ่งบอกสถานะของเขาอย่างชัดเจน

“ท่านสังฆราช ท่านจักรพรรดินี” ลูเอลไม่มีความเกรงกลัวเลยสักนิดเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของซาโรห์ กลับยิ้มพลางพูด “สบายดีนะครับ”

ดวงตาของซาโรห์เบิกโพลง “ลู เอล?”

ลูเอลหายสาบสูญไปยี่สิบกว่าปี ต่างคาดเดากันว่าเขาตายไปแล้ว ไม่อย่างนั้นไม่มีทางไม่กลับเมืองแห่งโลก

แล้วทำไมอยู่ๆ ก็มาปรากฏตัวในเวลานี้!

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงเพราะทางสำนักผู้วิเศษไม่ได้ออกโรง

ลูเอลเป็นเพียงคนธรรมดา นักบวชหญิงใช้แอสโตรแลบทำนายหาพิกัดของเขาได้

แต่ซาโรห์ก็ไม่มีทางอยู่ว่างๆ ไปช่วยตระกูลเรนเกลตามหาลูเอล

จะหาเจอหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของตระกูลเรนเกลเอง

แต่ตอนนี้!

ลูเอลกลับไม่มีท่าทีตอบสนอง เขาหันหน้าไปยิ้มอีกครั้ง “ท่านซิว ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”

“หา อ่อ ใช่” ซิวงงมาก “คะ คุณ…”

พอคิดว่านี่คือพ่อของสหายเก่าแก่ของเขา เขาก็ไม่กล้าคุยอะไรกับลูเอล

เห็นลูเอลไล่ทักทายบรรดาผู้วิเศษอย่างคุ้นเคย ชาวเมืองก็เริ่มได้สติกลับมาจากความตะลึง

[โอ้โห ฉันจะบ้า หัวหน้าตระกูลลูเอล!]

[พูดตามตรง เขาเป็นชายในดวงใจสมัยแม่ฉันสาวๆ เป็นไอดอลของพ่อฉันด้วย

ทำให้พ่อแม่ฉันทะเลาะกันเพื่อแย่งเขา ฉันเป็นกรรมการอยู่ด้านข้าง วันนี้ในที่สุดก็ได้เจอตัวจริง]

[สมัยรุ่นพ่อแม่มีใครบ้างไม่มีไอดอลของตัวเอง]

ลูเอลไม่ใช่ผู้วิเศษ แต่เขาก็ได้รับความรักและความนับถือจากชาวเมืองแห่งโลก

เหตุการณ์ครั้งใหญ่ของตระกูลเรนเกลในตอนนั้นทำให้ชาวเมืองทั้งหมดต่างรู้สึกเสียดาย

หอคอยกับอัลไคด์มองหน้ากัน

สีหน้าไร้ความผิดปกติ ยังคงสงบราบเรียบ

แต่ชั่วขณะที่เห็นลูเอล ร่างกายของไชโลห์ก็สั่นขึ้นมาอีกครั้ง ฟันกระทบกัน “พี่ใหญ่…”

นับตั้งแต่เธอไปอยู่สำนักผู้วิเศษเธอก็ลืมเกียรติของตระกูลเรนเกลไปหมด

เธอลงแข่งคัดเลือกหัวหน้าตระกูลก็เพื่อสำนักผู้วิเศษ ไม่ใช่ตระกูลเรนเกล

เธอแทบไม่ได้คลุกคลีกับลูเอล แต่กลับรู้สึกกลัวเขามาก

“ผมมาช้า ไม่ได้เห็นการแข่งขันก่อนหน้านี้” ลูเอลพูดขึ้นตรงหน้าอิ๋งจื่อจิน “แต่ผมลำเอียง ผมเลือกลูกสาวของผมครับ”

เขายิ้มอย่างสบายๆ “ตอนนี้เป็นหกต่อห้าแล้ว ประกาศผลได้แล้วครับ”

ซาโรห์ดวงตาเบิกโพลงอีกครั้ง มือที่จับคฑาเริ่มซีด

มีกฎแบบนี้จริงๆ

หัวหน้าตระกูลคนก่อนมีสิทธิ์โหวตเช่นกัน

สิทธิ์ที่ว่านี้ถึงขั้นที่อยู่เหนือกว่าผู้วิเศษด้วยซ้ำ

อย่างไรเสียก็เป็นเรื่องภายในตระกูล

แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าลูเอลจะยังมีชีวิตอยู่จริงๆ ทั้งยังมาที่งานแข่งคัดเลือกด้วย!

“ดูท่าจะไม่ต้องยืดออกไปแล้ว” ฉินหลิงอวี๋ยกเท้าเกี่ยวโต๊ะที่ถีบล้มขึ้นมา “เอาล่ะ ได้หัวหน้าตระกูลแล้ว ฉันไปดีกว่า”

เธอมองซาโรห์ที่โกรธหน้าเขียว แสดงความสะใจแบบไม่มีปิดบัง เดินออกไปพร้อมอวี้เสวี่ยเซิง

ลูเอลถึงได้หันกลับมาอีกครั้ง มือหนาตบบ่าอิ๋งจื่อจิน ยิ้มพลางพูด “ยินดีด้วยท่านหัวหน้าตระกูล”

พอเขาพูดจบทันใดนั้นก็สีหน้าเปลี่ยน ไออย่างรุนแรง

รู้สึกคันคอ

“พ่อคะ” สายตาของอิ๋งจื่อจินเปลี่ยนไป รีบจับชีพจรที่ข้อมือลูเอลด้วยความเร็วแบบที่ฟ้าร้องยังไม่ทันได้เอามือปิดหู

พอลองตรวจเธอก็พบปัญหาใหญ่

สุขภาพของลูเอลย่ำแย่มาก

ในร่างกายมนุษย์จะมีลมปราณ จึงมีคำพูดที่ว่า ‘ลมปราณแห่งชีวิต’ มาตลอด

แต่ตอนนี้ลมปราณที่อยู่ในร่างกายลูเอลแปรปรวน อวัยวะภายในแทบจะกองรวมกัน

เดิมทีสภาพร่างกายแบบลูเอลควรนอนพักรักษาตัวอยู่บนเตียง

แต่เขาดึงดันที่จะมาปกป้องเธอ

“ไม่เป็นไร” ลูเอลไออีกครั้ง ส่ายหน้า “กลับบ้านเถอะ”

เขาเงยหน้ามองซาโรห์ “ท่านจักรพรรดินีครับ ได้ตัวหัวหน้าตระกูลแล้วก็ควรส่งมอบตัวผู้แพ้มาหรือเปล่าครับ”

ซาโรห์สีหน้าย่ำแย่

แค่ไชโลห์คนเดียวไม่ได้มีความหมายสำหรับเธอ

แต่กลับเป็นการตบหน้าเธอ

ไชโลห์ตัวสั่นหนักกว่าเดิม เริ่มอ้อนวอน “ท่านจักรพรรดินี! ไม่นะคะท่านจักรพรรดินี!”

เธอจินตนาการได้เลยว่า ถ้าเธอถูกเอาตัวกลับไปที่ตระกูลเรนเกลจะถูกทำอะไรบ้าง

“ลูเอลพูดมีเหตุผล” ซาโรห์ไม่สนใจไชโลห์ “ตามกฎแล้ว ผู้แพ้ต้องรับการลงโทษจากผู้ชนะ”

ลูเอลแสยะยิ้ม “ท่านจักรพรรดินีช่างปราดเปรื่องยิ่งนัก”

ไชโลห์หน้าซีด

แย่แล้ว เธอถูกทอดทิ้งแล้ว

หัวหน้าตระกูลเรนเกลคนใหม่สืบทอดตำแหน่งอย่างเป็นทางการ การแข่งขันคัดเลือกก็ปิดฉากลงแต่เพียงเท่านี้

ซาโรห์ไม่อยากอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว กลับสำนักผู้วิเศษด้วยความโมโห

อัลไคด์กับหอคอยแยกกันไป แต่ไม่นานก็ไปเจอกันที่จุดนัดพบแห่งหนึ่ง

“ทำไมลูเอลยังมีชีวิตอยู่” อัลไคด์ขมวดคิ้ว “ลูกน้องคุณไม่ได้กำจัดให้สิ้นซากเหรอ”

พวกเขาตามฆ่าลูเอลก็เพราะมีความเป็นไปได้ที่ลูเอลจะเป็นผู้วิเศษ

อย่างไรเสียดูแค่กรุ๊ปเลือดก็ออกจะมีข้อจำกัดเกินไป

“หากว่ากันตามเหตุผลไม่น่ารอด แต่ก็อาจเกิดข้อผิดพลาดได้” หอคอยก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ไม่คิดแบบนั้น “แต่คุณดูสภาพของเขาในตอนนี้สิ ไม่ต่างอะไรกับคนไร้ค่า”

“พวกเราก็สรุปได้แล้วว่าเขาไม่ใช่ผู้วิเศษ”

อัลไคด์พยักหน้า “มีเหตุผล ลูเอลยังเป็นภัยคุกคามได้ไม่เท่าลูกสาว ฉันบอกโจ้วเหยียนไว้แล้ว เดี๋ยวถึงเวลาคุณกับเขาจะร่วมมือกันฆ่าฟู่อวิ๋นเซินกับอิ๋งจื่อจิน”

หอคอยยิ้ม “รอเลยล่ะ”

…

ตระกูลเรนเกล

อิ๋งจื่อจินประคองลูเอลเข้าห้องรับแขก “คุณพ่อร่างกายไม่แข็งแรง นั่งก่อนค่ะ”

ลูเอลไออีกครั้ง มองด้วยสายตาอ่อนโยน “ได้”

“ท่านหัวหน้าตระกูล!” พ่อบ้านตื่นเต้นดีใจจนคุกเข่าลง พูดเสียงสะอื้น “ในที่สุดท่านหัวหน้าตระกูลก็กลับมาแล้ว!”

ริมฝีปากของซู่เวิ่นขยับ น้ำตาไหลไม่หยุด แต่กลับพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

จนกระทั่งเธอถูกลูเอลกอดไว้

อุณหภูมิจากร่างกายของลูเอลทำให้เธอรู้สึกได้ว่านี่คือความจริง

ลูเอลจับมือซู่เวิ่น รู้สึกเหมือนกลับมามีชีวิตอีกครั้ง “จัดการเรื่องต่างๆ ก่อน”

อิ๋งจื่อจินหันไป “เอาตัวเข้ามา”

อวิ๋นซานกับอวิ๋นอู้จับไชโลห์มัดไว้กลางห้องรับแขก

ไชโลห์ลนลานตื่นตระหนก เนื้อตัวสั่นเทา “พี่ใหญ่! ฉันแค่ฟังคำสั่งของสำนักผู้วิเศษ พี่ใหญ่ ฉันไม่ได้มีเจตนาจะเล่นงานตระกูลเราเลยนะคะ ฉันไม่มีเจตนา!”

ลูเอลเงยหน้า สายตาเฉียบคม พูดเสียงขรึม “ซีนายถูกจับกรอกยาเป็นฝีมือเธอ”