ตอนที่ 798 แค้นใจ

ฮูหยินผู้เฒ่าจ้าวรีบเงยหน้ามองไปทางลู่เจียว

องค์หญิงหมิงจูมองตามสายตานางไปเห็นลู่เจียว นางย่อมรู้จักลู่เจียว ไม่ใช่หญิงที่เลี้ยงดูเสด็จพี่รองนางมาหรือ เชอะ ใจกล้ามาก ถึงกับกล้ารังแกท่านยายนาง

องค์หญิงหมิงจูก้าวเดินมาตรงหน้าลู่เจียว มองลู่เจียวอย่างวางอำนาจ กล่าวว่า “หญิงผู้นี้รังแกท่านยายข้าหรือ เจ้าบังอาจมาก”

องค์หญิงหมิงจูเพิ่งกล่าวจบ เซียวเหวินอวี๋ก็เอ่ยน้ำเสียงเยียบเย็นราวกับน้ำแข็งดังขึ้นทันที “เซียวเยว่ ขอให้เจ้าพูดจาให้ความเคารพนางสักหน่อย นางเป็นฮูหยินขุนนางระดับสอง นางไม่เพียงแต่เลี้ยงดูข้ามา ยังช่วยเสด็จพ่อไว้ถึงสามครั้ง แม้แต่เสด็จพ่อก็ยังให้ความเกรงใจนาง ดังนั้นมิต้องให้เจ้าที่เป็นแค่องค์หญิงมาชี้มือชี้ไม้ใส่นาง”

บรรยากาศในเรือนบุปผาพลันเย็นเยียบเปล่งรัศมีสังหาร

เซียวเหวินอวี๋ก้าวมาข้างเซียวเยว่ มองเซียวเยว่ด้วยแววตาเยียบเย็น เขารังเกียจน้องสาวคนนี้อย่างมาก

เซียวเยว่ได้ฟังเซียวเหวินอวี๋ แม้ว่าโมโหมาก แต่เพราะเซียวเหวินอวี๋เอ่ยถึงเซียวอวี้ นางไม่กล้าเหิมเกริมมากจนเกินไป แต่ในใจยิ่งโมโหมากขึ้น ดังนั้นจึงกล่าวอย่างเดือดดาลว่า “แม้นางช่วยเสด็จพ่อไว้ แต่ท่านยายข้าเป็นถึงฮูหยินผู้เฒ่าจวนจ้าวกั๋วกง เหตุใดนางรังแกท่านยายข้า”

ลู่เจียวรีบเอ่ยขึ้นทันที “ขอถามองค์หญิง ข้ารังแกฮูหยินผู้เฒ่าจวนจ้าวกั๋วกงอย่างไรหรือ”

นางกล่าวจบหันไปมองฮูหยินผู้เฒ่าจวนจ้าวกั๋วกง “ฮูหยินผู้เฒ่าจ้าว ข้ารังแกท่านหรือ”

ยามนี้ฮูหยินผู้เฒ่าจวนจ้าวกั๋วกงจะกล่าวอันใดได้ ลู่เจียวไม่ได้รังแกนางจริงๆ แต่นางคิดอาศัยโอกาสนี้จัดการลู่เจียวเท่านั้น

ผู้ใดให้นางอบรมองค์ชายรองได้ยอดเยี่ยมเพียงนี้ แม้ว่าตอนนี้หญิงตระกูลจ้าวยังไม่ตั้งครรภ์ แต่มีเพียงบุตรหลานที่กำเนิดจากหญิงตระกูลจ้าวเท่านั้นที่จะได้ครอบครองแผ่นดินแคว้นต้าโจว

ดังนั้นฮูหยินผู้เฒ่าจวนจ้าวกั๋วกง ย่อมต้องไม่พอใจลู่เจียว

แต่ยามนี้นางไม่อาจเอ่ยว่าตนเองโดนรังแกได้

ฮูหยินผู้เฒ่าจวนจ้าวกั๋วกง รีบกล่าวว่า “หมิงจู นางไม่ได้รังแกท่านยาย ท่านยายเพียงแต่สุขภาพไม่ค่อยดีเท่านั้น”

องค์หญิงหมิงจูแสดงท่าทางไม่เชื่อ มองท่านยายตนเอง และจ้องใส่ลู่เจียวอย่างเคืองแค้น จากนั้นก็ยื่นมือไปประคองฮูหยินผู้เฒ่าจวนจ้าวกั๋วกง กล่าวว่า “ท่านยาย ข้าพาท่านยายออกไปเดินด้านนอก”

ฮูหยินผู้เฒ่าจวนจ้าวกั๋วกงรับคำเสียงหนึ่ง ก่อนจะคว้ามือองค์หญิงหมิงจูเดินออกไป

มุมปากฮูหยินผู้เฒ่าจงหย่งโหวด้านหลังกระดกยิ้มขึ้นมา

หญิงผู้นี้สลักความแค้นลงในใจองค์หญิงหมิงจูแล้ว วันหน้าย่อมต้องเอาเรื่องนาง นางนับว่าตีกระทบไปมากลับตีโดนเสียอย่างนั้น

ในเรือนบุปผา เซียวเหวินอวี๋เห็นทุกอย่าง ในใจอย่าได้เอ่ยว่าเสียใจเพียงใด เขารู้ว่าที่ท่านแม่ต้องเผชิญกับทุกอย่างนี้ล้วนเป็นเพราะเขา

หากไม่มีเขาเป็นองค์ชายรอง ท่านแม่เขาก็คงเป็นที่ต้อนรับในหมู่หญิงเหล่านี้อย่างที่สุด

นางเป็นหมอเทวดา รักษาให้คนในเมืองหลวงหายดีไม่น้อย หากไม่ใช่เพราะเขา ผู้อื่นคงประจบนางกันแทบไม่ทัน แต่ตอนนี้เพราะเขา จงหย่งโหวกับตระกูลจ้าวพากันมาหาเรื่องนางไปทุกเรื่อง

เซียวเหวินอวี๋แววตาลุ่มลึก ลึกลงไปเต็มไปด้วยความเยียบเย็น กำมือเงียบๆ จากนั้นก็เขาเดินไปตรงหน้าลู่เจียว

ลู่เจียวเห็นเขาก็ยิ้มทักทาย “องค์ชายรอง มาได้อย่างไรเพคะ”

เซียวเหวินอวี๋ยิ้มบางพลางเอ่ยว่า “ได้ยินว่าฮูหยินมาร่วมงานอภิเษกเสด็จพี่ ดังนั้นข้าจึงได้มาคารวะฮูหยิน ฮูหยินสบายดีหรือ”

ลู่เจียวอมยิ้มมองเขากล่าวว่า “ดีมากเพคะ องค์ชายอยู่ในวังทุกอย่างสบายดีไหมเพคะ”

“ดีมาก ฮูหยินเซี่ยไม่ต้องเป็นห่วง”

“อืม เห็นองค์ชายรองสบายดี หม่อมฉันก็วางใจ”

ทั้งสองคนคุยกันสั้นๆ แล้ว เซียวเหวินอวี๋ก็พาขันทีโจวโย่วฉินเดินผละไป

ที่เขาตั้งใจเดินมาเรือนด้านหลังคารวะลู่เจียวก็เพื่อให้ทุกคนได้เห็นว่าสายสัมพันธ์ของเขาและนางดีมาก ให้ทุกคนได้เข้าใจกระจ่างว่าท่านแม่ไม่ได้ทำทารุณกรรมเขา หากทำทารุณกรรมเขา เขาจะสนิทกับนางเช่นนี้หรือ เป็นไปไม่ได้

เพียงแต่เซียวเหวินอวี๋คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายถึงกับให้เขาได้เห็นคนจวนจงหย่งโหวกับจวนจ้าวกั๋วกงรังแกท่านแม่เขา

เซียวเหวินอวี๋คิดขึ้นมาก็กำมือแน่น จวนจงหย่งโหว? จวนจ้าวกั๋วกง? เขาจดจำไว้แล้ว

เซียวเหวินอวี๋ผละไปแล้ว คนในเรือนบุปผายามนี้แน่ใจได้เรื่องหนึ่ง นั่นก็คือลู่เจียวไม่ได้ทำทารุณกรรมองค์ชายรองจริง ดูองค์ชายรองดีกับนางเพียงนี้ หากเคยทำทารุณกรรมองค์ชายรองมา องค์ชายรองคงไม่ตั้งใจมาคารวะนางเช่นนี้โดยเฉพาะ

ลู่เจียวได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ก็ขี้เกียจจะอยู่เรือนบุปผาต่อ พาคนเดินออกไปเดินเล่นในสวนกับเนี่ยอวี้เหยา เถียนฮวนและจู้เป่าจู

ตลอดทางมา เนี่ยอวี้เหยากับเถียนฮวนพยายามคุยให้ลู่เจียวสบายใจ “วันหน้าเจ้าพบเห็นฮูหยินผู้เฒ่าหลี่กับฮูหยินผู้เฒ่าจ้าวอีก ก็ออกห่างจากพวกนางไปให้ไกลๆ”

“เพราะเจ้าเลี้ยงดูองค์ชายรอง ดังนั้นตระกูลหลี่กับตระกูลจ้าวจึงแค้นใจเจ้า วันหน้าเจ้าก็ระวังหน่อย อย่าได้ตกหลุมอุบายของพวกนางสองตระกูล”

“พี่ลู่โชคร้ายจริง เห็นอยู่ว่าเลี้ยงดูองค์ชายรองมา แต่สุดท้ายถึงกับถูกคนโกรธแค้น”

ในใจจู้เป่าจูเสียใจพูดไม่ออก เห็นอยู่ว่าพี่ลู่เป็นคนดีมาก ไม่ว่ากับผู้ใดก็ล้วนเมตตา แต่เพราะเลี้ยงดูองค์ชายรองมา คนจึงไม่พอใจ นี่ไม่ใช่ว่าคนดีไม่ได้รับผลดีตอบแทนหรือ

จู้เป่าจูเพิ่งกล่าวจบ ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านหลัง ทุกคนหันไปมองด้วยสัญชาตญาณ เห็นคนสามคนเดินมา ถึงกับเป็นองค์ชายรอง

จู้เป่าจูคิดถึงวาจาตนเองก่อนหน้านี้ สีหน้าพลันซีดขาวทันที

เซียวเหวินอวี๋ไม่ได้สนใจจู้เป่าจู ก้าวเดินไปตรงหน้าลู่เจียว “ฮูหยินเซี่ย ข้าคุยกับท่านสักครู่ได้หรือไม่”

ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย มองไปยังคนที่ตามมา เนี่ยอวี้เหยากับเถียนฮวนและจู้เป่าจูก็รีบเดินผละไป ปล่อยพื้นที่ให้พวกนางแม่ลูกสองคน

โจวโย่วฉินพาคนสนิทอีกคนหลบไป ปล่อยให้สองคนอยู่กันตามลำพัง

เซียวเหวินอวี๋มองลู่เจียว พลันขอบตาแดงก่ำ เขาเอ่ยอย่างเสียใจมากว่า “ท่านแม่ ข้าไม่รู้ว่าเข้าวังแล้วจะนำความเดือดร้อนมาให้พวกท่านมากมายถึงเพียงนี้ หากรู้ก่อน ข้าก็จะไม่เข้าวังแล้ว”

ลู่เจียวได้ยินเขาเรียกนางว่าท่านแม่ เห็นเขาเสียใจเช่นนี้ ในใจย่อมเศร้าใจตาม นางยื่นมือไปกุมมือเซียวเหวินอวี๋ ยิ้มกล่าวว่า “อย่าได้เสียใจไป แต่ไรมาแม่ไม่ใช่คนที่ผู้ใดจะมารังกันได้ง่ายๆ ดังนั้นเจ้าอย่าได้เป็นห่วงแม่ ดูแลตนเองให้ดีก็พอ ตอนนี้ฮองเฮากับอ๋องจิ่นกำลังโกรธแค้นเจ้า พวกเขาย่อมไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ เจ้าต้องระมัดระวังตัวให้มาก หากเจ้าเกิดเรื่องอันใด แม่ย่อมเสียใจอย่างที่สุด”

เซียวเหวินอวี๋พยักหน้าเต็มแรง เขามองลู่เจียว คิดถึงวันเวลาเบิกบานใจที่ได้อยู่กับท่านแม่ แล้วก็คิดถึงสิ่งที่ต้องเผชิญหลังเข้าวัง เขาพลันรู้สึกว่าเวลาวัยเด็กเป็นช่วงเวลาที่เขาเบิกบานใจและมีความสุขที่สุดในชีวิต

เซียวเหวินอวี๋พลันยื่นมือออกไปกอดลู่เจียวไว้ “ท่านแม่ ท่านรอก่อน รอให้ข้าปีนขึ้นไปถึงตำแหน่งฮ่องเต้ก่อน ถึงตอนนั้นก็จะไม่มีผู้ใดรังแกท่านแม่ได้อีก ข้าจะต้องให้ท่านแม่ได้เป็นคนเหนือคน ต้องให้ใต้หล้าไม่มีผู้ใดกล้ารังแกท่านแม่อีก”

ลู่เจียวยิ้มยื่นมือขึ้นตบหลังปลอบใจเขา “ตกลง แม่จะรอ เจ้าจะต้องดูแลตนเองให้ดีเพื่อวันหน้าของแม่”

“ข้าทำได้ ท่านแม่”