ตอนที่ 799 ล่อลวง

แต่ไรมาเซียวเหวินอวี๋ไม่เคยกระจ่างชัดเช่นในเวลานี้ เขาจะต้องสู้ชนะกับฮองเฮากับองค์ชายใหญ่ ได้เป็นรัชทายาทแคว้นต้าโจว จากนั้นก็ขึ้นครองราชย์ มีเพียงเท่านี้ เขาจึงจะปกป้องตัวเขากับตระกูลเซี่ยทุกคนเอาไว้ได้

ตั้งแต่เขาก้าวเข้าวังหลวง พวกเขาก็ไม่มีทางถอยอีกแล้ว

ตอนนั้นเขาไม่ได้คิดมากมายเช่นนี้ ตอนนี้จึงได้รู้ว่าเส้นทางข้างหน้าไม่ได้เดินไปง่ายๆ มีแต่ขวากหนาม แต่แม้ยากเพียงใด พวกเขายังคงต้องก้าวต่อไปอย่างกล้าหาญ

ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “เจ้าอย่าได้กดดันมากเกินไป ท่านพ่อเจ้ากับพี่น้องเจ้าล้วนเป็นปราการหลังให้เจ้า พวกเราจะเดินไปพร้อมกับเจ้า ให้เจ้าเดินไปบนเส้นทางที่เจ้าต้องการ”

“ขอบคุณท่านแม่”

เซียวเหวินอวี๋กอดลู่เจียวเต็มแรงอีกครั้ง รู้สึกว่าได้กอดท่านแม่ทีหนึ่ง ทำให้เขามีพลังฟื้นคืนกลับมาทั้งหมด

เขาปล่อยลู่เจียว สีหน้าราวบุปผาแย้มบาน ยิ้มละไมกล่าวว่า “ท่านแม่ ข้าไปเรือนด้านหน้าแล้ว”

“ไปเถอะ”

เซียวเหวินอวี๋หันหลังพาโจวโย่วฉินไปเรือนด้านหน้า เนี่ยอวี้เหยากับเถียนฮวนก็เดินกลับมาเป็นเพื่อนลู่เจียวต่อ

“โชคดีที่องค์ชายรองรู้ว่าสถานการณ์เจ้าไม่ง่าย เช่นนี้ดีมาก”

เนี่ยอวี้เหยากล่าวจบ เถียนฮวนพยักหน้า “ใช่แล้ว วันหน้าหากองค์ชายรองทำสำเร็จจริง เจียวเจียวเจ้าก็เป็นสตรีสูงศักดิ์ที่สุดในใต้หล้านี้แล้ว”

ลู่เจียวยิ้มถลึงตาใส่พวกนางสองคน “อย่าพูดจากันเช่นนี้ พวกเรารีบกลับเข้าไปกันเถอะ ไม่แน่ว่าอ๋องจิ่นไปรับพระชายากลับมาแล้ว”

“อืม พวกเราไปดูกัน”

ทุกคนกลับมายังเรือนบุปผา เซียวเหวินอวี๋พาโจวโย่วฉินเดินไปเรือนด้านหน้า เพียงแต่กลุ่มของเขายังไม่ทันเดินไปถึงเรือนด้านหน้าก็เห็นคนผู้หนึ่ง เซียวเหวินอวี๋มองเห็นคนผู้นี้เดินมา ก็ขยับตัวถอยหลังหลายก้าว

ปรากฏคนตรงหน้าคิดไม่ถึงว่าเซียวเหวินอวี๋จะถอยหลัง จึงตรงเข้ามาล้มลงหน้าคลุกฝุ่นแทน ดิ้นรนเป็นนานก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าที่บรรจงตกแต่งงดงามเปื้อนไปด้วยคราบดิน ทั่วตัวแลดูอนาถอย่างมาก ไม่ได้มีความประณีตหลังการแต่งตัวมาแต่อย่างใด

น่าเสียดายนางไม่รู้ตัว ตอนเงยหน้าขึ้นยังมองไปทางเซียวเหวินอวี๋ ยังพยายามทำสีหน้าให้แลดูน่าสงสารนองไปด้วยน้ำตา

“อ๋องหมิง ท่าน ท่าน เหตุใดทำเยี่ยงนี้”

วาจาที่เอ่ยออกมา มีน้ำเสียงอ่อนแอและออดอ้อน

เซียวเหวินอวี๋มองอย่างถี่ถ้วน แน่ใจว่าคนที่กำลังแสดงท่าทางออดอ้อนต่อเขา ถึงกับเป็นหลินจิงจวนเฉิงเต๋อโหว

เขาอดนึกถึงหลินจิงในความฝันไม่ได้ สิ่งที่นางทำกับพวกเขาพี่น้อง เริ่มแรกก็ทำเป็นยื่นมือด้วยใจอารีต่อพวกเขาพี่น้อง พอพวกเขายอมรับความอารีของนาง นางก็ตวาดใส่พวกเขากลางท้องถนนว่าพวกเขาตามตื้อนาง ว่าพวกเขาเป็นคางคกคิดกินเนื้อหงส์

ชาติภพนี้นางยังใช้อุบายต่อเขาอีก ก่อนหน้านี้วางยาเผยอวี่ไม่สำเร็จ นี่คิดเปลี่ยนแผนอีกหรือ

คิดล่อลวงเขา จะได้ให้ตระกูลเผยผิดหวังในตัวบุตรเขย ให้ขุนนางในราชสำนักผิดหวังในตัวเขาหรือ

เซียวเหวินอวี๋ยิ่งคิด แววตาก็ยิ่งเยียบเย็นดุดัน สายตาเขาพลันเปล่งประกายหมายสังหารขึ้นมา จ้องมองหลินจิงเขม็ง

หลินจิงโดนเขาจ้องมองด้วยแววตาหมายสังหาร ก็ตกใจไม่กล้ากล่าวอันใดอีก

เซียวเหวินอวี๋มองนาง ก่อนจะค่อยๆ เอ่ยเยาะเยียบเย็นว่า “หญิงอัปลักษณ์ทำเรื่องน่ารังเกียจให้ผู้อื่นลำบากใจ คิดว่าตนเองเป็นสาวงามหรือ ยังกล้ามาล่อลวงผู้อื่น คิดล่อลวงผู้อื่น อย่างไรก็ควรหน้าตางดงามสักหน่อย หน้าตาอัปลักษณ์ ยังทาแป้งหนาเตอะมาล่อลวงผู้อื่น คิดว่าผู้ชายตาบอดหรือ”

นอกจากอ๋องจิ่นตาบอด เขาคิดไม่ออกว่ายังมีผู้ใดต้องตาต้องใจหญิงผู้นี้ได้กัน แต่อ๋องจิ่นกลับหลงกลนาง ภพก่อนนางได้เป็นพระชายารองรัชทายาท ต่อมายังให้หญิงผู้นี้ขึ้นเป็นฮองเฮาแคว้นต้าโจว

เซียวเหวินอวี๋คิดถึงตอนสุดท้าย ก็ขี้เกียจจะสนใจมองหญิงผู้นี้อีก แววตามีแต่ความรังเกียจ

เขายืดตัวตรงเดินอ้อมหลินจิงไป ตอนเดินผ่านหลินจิงยังจงใจทิ้งวาจาไว้ว่า “คนเราอัปลักษณ์ก็ควรสงบเสงี่ยมหลบอยู่แต่ในเรือน แต่กลับอยากออกมาคิดล่อลวงผู้อื่น คิดว่าตนเองเป็นหญิงงามอันใดกัน”

กล่าวจบก็เดินจากไปด้วยสีหน้าเฉยชา โจวโย่วฉินกับขันทีอีกคนก็ส่งสายตาดูแคลนใส่หลินจิง

ตั้งแต่หลินจิงกลับมาเกิดใหม่ก็ราบรื่นมาโดยตลอด อย่างไรนางกลับมาเกิดใหม่ย่อมรู้เรื่องผู้อื่น รู้ว่าผู้ชายชอบอันใด รู้ว่าผู้หญิงควรทำเช่นไรจึงจะได้รับความเอ็นดู แม้แต่องค์ชายใหญ่เซียวเจินยังตกหลุมอุบายนาง

แต่นางคิดไม่ถึงว่าต่อหน้าเซียวเหวินอวี๋ นางกลับเสียเปรียบ เสียเปรียบไม่พอ เซียวเหวินอวี๋ถึงกับว่านางอัปลักษณ์ ว่านางเป็นหญิงอัปลักษณ์ทำเรื่องน่ารังเกียจให้ผู้อื่นลำบากใจ

เรื่องนี้ทำให้หลินจิงรับไม่ได้อย่างยิ่ง พอเซียวเหวินอวี๋เดินจากไป นางก็โมโหกำมือทุบพื้นดินข้างๆ บ่นอย่างคับแค้นใจ “เซียวเหวินอวี๋เจ้าถึงกับกล้าว่าข้าอัปลักษณ์ เหตุใดข้าอัปลักษณ์ ข้าอัปลักษณ์ตรงไหน ต้องมีสักวันที่ข้าจะทำให้เจ้าชดใช้วาจานี้ของเจ้า”

ไม่เพียงแต่เซียวเหวินอวี๋ ยังมีคนตระกูลเซี่ย นางจะไม่มีทางปล่อยพวกเขาไป หลินจิงคิดถึงการตายของท่านอา แม้ว่าท่านอาป่วยตาย แต่นางแม้ตายก็ไม่อาจทำใจยอมรับได้ หากไม่ใช่เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียววางอุบายนาง นางก็คงไม่แต่งกับอ๋องฉิน สุดท้ายก็คงไม่ถูกอ๋องฉินทำร้ายจนต้องป่วยตาย

ท่านอาเลี้ยงดูนางมาจนโต นางจะต้องแก้แค้นให้ท่านอา

หลินจิงสาบานกับตนเอง ไม่คิดว่าด้านหลังพลันมีเสียงฝีเท้าดังมา หลินจิงตกใจหันไปมองพบว่าคนที่มาถึงกลับเป็นเผยอวี่ที่สนิทสนมกับนางมาตลอด

แต่ตั้งแต่นางวางยาเผยอวี่ ทั้งสองคนก็ตัดสัมพันธ์กัน แม้ว่านางอธิบายกับเผยอวี่ว่ายานั่นไม่ใช่ฝีมือนาง แต่เผยอวี่ไม่เชื่อ แน่ใจว่าเป็นฝีมือนางอย่างแน่นอน

พอเห็นเผยอวี่ หลินจิงก็เต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง เผยอวี่ไร้รับพระราชทานจากฝ่าบาทให้อภิเษกเป็นพระชายาเอกอ๋องหมิง ส่วนนาง แม้แต่พระชายารองอ๋องจิ่นก็ยังไม่ได้เป็น

หลินจิงครุ่นคิดแล้วก็ริษยาชิงชัง พอเห็นเผยอวี่เดินเข้ามา นางก็ดิ้นรนตะกายลุกขึ้นมองเผยอวี่ด้วยสีหน้าเจ็บปวด

“เผยอวี่ เจ้ามาได้อย่างไร ข้า ข้าไม่ระวังล้มลง”

เผยอวี่ยิ้มเยาะไม่เกรงใจทันที “หลินจิง เจ้ารู้ไหมท่าทางโกหกของเจ้าอัปลักษณ์เพียงใด ก่อนหน้านี้เจ้าออกมา ข้าก็ตามเจ้ามาแล้ว ข้าเห็นเจ้าล้มใส่อ๋องหมิง เห็นเขาหลบทัน เจ้าก็แสร้งทำล้มลงบนพื้น”

“ตอนนี้เจ้าถึงกับบอกข้าว่า เจ้าไม่ทันระวังล้มลง ฮ่าๆ น่าขันเสียจริง”

เผยอวี่กล่าวจบก็มองหลินจิงอย่างดูแคลน กล่าวว่า “เจ้ารู้ไหมก่อนหน้านี้ท่าทางตอนเจ้าล้มลงเหมือนตัวอันใด เหมือนสุนัขตาย อัปลักษณ์ได้เท่าไรก็เท่านั้น”

หลินจิงคิดไม่ถึงว่าเผยอวี่ถึงกับเห็นการกระทำนางตั้งแต่ต้นจนจบ สีหน้านางพลันแดงก่ำด้วยความอับอาย “เจ้า… เจ้า…”

เผยอวี่แค่นยิ้มเอ่ยขึ้นว่า “อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ความคิดเจ้า เจ้าคิดล่อลวงอ๋องหมิง ให้ตระกูลเผยมีเรื่องกับอ๋องหมิง ให้ตระกูลเผยมีเรื่องกับตระกูลเซี่ย เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่หรือ”

ตั้งแต่เผยอวี่โดนอุบายนางมา ฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลเผยพาเผยอวี่ไปอบรมด้วยตนเอง ตอนนี้เผยอวี่มองเรื่องราวกระจ่างอย่างมาก

ก่อนหน้านี้เห็นหลินจิงโถมเข้าใส่อ๋องหมิง นางยังนึกเป็นห่วงอ๋องหมิงโดนหลอก ถึงกับครุ่นคิดว่าหากอ๋องหมิงโดนอุบายจริง วันหน้านางก็จะไม่สนใจสามีผู้นี้ คิดไม่ถึงว่าอ๋องหมิงถึงกับแค่มองก็ล่วงรู้อุบายชั่วของนาง

ดูท่าสามีผู้นี้ฉลาดจริง ไม่เลวๆ

หลินจิงคิดไม่ถึงว่าไม่ได้เจอเผยอวี่หลายวัน ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน แม้แต่ความคิดในใจนางก็มองทะลุ

แต่แม้ว่าเผยอวี่มองทะลุ แต่หลินจิงก็ไม่ยอมรับ “ข้าไม่ได้ทำ ข้าล้มลงจริงๆ เผยอวี่ เจ้าเชื่อข้า ข้าไม่ได้คิดล่อลวงอ๋องหมิง เขาจะเป็นสามีเจ้า ข้าจะล่อลวงสามีเจ้าได้อย่างไร”

เผยอวี่ยิ้ม แววตาเปล่งประกาย “น่าเสียดายถึงเจ้าล่อลวงก็ล่อลวงไม่สำเร็จ”