ตอนที่ 803 อนุ

ฮองเฮาได้ฟังหลินจิง ในที่สุดคิดถึงผลที่ตามมาหากตนเองโบยหลินจิงตาย

แต่ไรมาฮองเฮาพยายามดำรงภาพลักษณ์เมตตาอารี หากโบยหลินจิงตายไป คนนอกก็ย่อมว่านางโหดเหี้ยมใจร้าย อีกอย่างบุตรชายนางชอบหลินจิง หากนางโบยหลินจิงตาย บุตรชายก็ย่อมเอาใจออกหากจากนาง

สีหน้าเคร่งเครียดของฮองเฮาค่อยๆ ผ่อนคลายลง

หลินจิงเห็นดังนี้ก็ไม่สนใจความเจ็บปวดของร่างกายตนเอง รีบฮึดขึ้นกล่าวอีกว่า “อีกอย่าง ข้าเป็นบุตรีจวนเฉิงเต๋อโหว แม้ว่าจวนเฉิงเต๋อโหวพวกเราอิทธิพลน้อย แต่อย่างไรก็เป็นตระกูลมีชื่อรากฐานหลายปี อีกอย่างหากฮองเฮาให้ข้าแต่งเข้าจวนอ๋องจิ่น ก็จะได้รับคำชมเชยจากผู้อื่น ยังได้กำลังเสริมจากจวนเฉิงเต๋อโหว แม้ว่าเล็กน้อย แต่ก็ยังพอมีความสามารถอยู่บ้าง และข้าก็จะทุ่มเทช่วยท่านอ๋องอย่างเต็มที่”

หลินจิงกล่าวจบ เซียวเจินรีบรับคำกล่าวว่า “เสด็จแม่ จิงเอ๋อร์มีใจเดียวกับลูก นางช่วยลูกมาตลอด ขอเสด็จแม่อนุญาตให้นางแต่งเข้าจวนอ๋องจิ่นด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ฮองเฮามองเซียวเจินทีหนึ่ง คิดไปคิดมาแล้วก็รู้สึกว่าวาจาหลินจิงก็มีเหตุผลอยู่บ้าง จวนเฉิงเต๋อโหวแม้ว่าอิทธิพลน้อย แต่ก็พอมีรากฐานอยู่บ้าง หากให้หลินจิงแต่งเข้าจวนอ๋องจิ่น ก็นับว่าพอมีประโยชน์อยู่บ้าง อีกอย่างนางก็เป็นบุตรีขุนนางราชสำนัก หากโบยนางตายไปจริง ย่อมทำให้ขุนนางโมโห และอาจทำให้คนจวนเฉิงเต๋อโหวโมโห

แต่หากให้หลินจิงแต่งเข้าจวนอ๋องจิ่นเป็นพระชายารอง ฮองเฮารู้สึกรับไม่ได้ เพราะเรื่องวันนี้ทำให้นางเสียหน้ามาก

ฮองเฮาคิดแล้วก็มองไปยังเซียวเจินกล่าวว่า “เสด็จแม่มองออกว่าเจ้าชอบนาง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เสด็จแม่ก็จะให้เจ้าได้สมหวัง แต่วันนี้เรื่องที่นางกับเจ้าทำไว้ที่คอกม้านี้ย่ำแย่มาก นางไม่อาจเข้าจวนในฐานะพระชายารองได้ ได้แต่ให้นางเป็นอนุเจ้าเท่านั้น”

ท่านอ๋องแคว้นต้าโจวมีพระชายาเอกหนึ่ง พระชายารองสอง ที่เหลืออาจมีอนุหรือหญิงอุ่นเตียงได้ไม่จำกัด

ตอนนี้อ๋องจิ่นเซียวเจินมีพระชายาเอกหนึ่ง พระชายารองหนึ่ง เดิมเขายังมีตำแหน่งพระชายารองว่างอีกหนึ่ง

เซียวเจินอยากให้หลินจิงแต่งเข้ามาเป็นพระชายารอง แต่พอได้ฟังวาจาเสด็จแม่ตนก็ไม่กล้าเสียงแข็งกับเสด็จแม่ ได้แต่ส่งสายตาปลอบใจหลินจิง รอให้วันหน้าเขาได้ขึ้นครองราชย์ จะต้องพระราชทานตำแหน่งสูงศักดิ์ให้นางอย่างแน่นอน

หลินจิงได้ฟังฮองเฮาก็เกือบจะเป็นลมหมดสติ อย่างไรนางก็เป็นถึงบุตรีชายาเอกจวนเฉิงเต๋อโหว เป็นพระชายารองอ๋องจิ่นก็ถือว่าไร้เกียรติแล้ว ปรากฏกลับต้องมากลายเป็นอนุอ๋องจิ่น วันหน้ายังมีพระชายาเอกหนึ่ง พระชายารองสองที่คอยเอาเรื่องนาง

หลินจิงสีหน้าย่ำแย่อย่างไม่อาจบรรยาย กัดริมฝีปากกลั้นน้ำตาเป็นนาน ไม่ได้กล่าวอันใด

แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้ นางยังจะทำเช่นไรได้ ได้แต่หวังว่าวันใดเซียวเจินขึ้นสู่ตำแหน่ง จะได้ยกสถานะนางให้สูงขึ้นอีกหน่อย

หลินจิงครุ่นคิดแล้วก็หันไปมองฮองเฮา ในใจแอบจดจำฮองเฮาเอาไว้แล้ว หากวันใดเซียวเจินได้ขึ้นครองราชย์ นางตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ให้ฮองเฮารอดไปได้ นางจดจำบัญชีนี้ไว้แล้ว

หลินจิงครุ่นคิดในใจ แต่ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้าแม้แต่น้อย ได้แต่กลั้นน้ำตาโขกศีรษะขอบพระทัยฮองเฮา “หม่อมฉันขอบพระทัยฮองเฮาที่ทรงเมตตา”

ขอเพียงนางคว้าเซียวเจินไว้มั่น พระชายาเอกจะกระไรนัก พระชายารองแล้วอย่างไร

ฮองเฮาเห็นหลินจิงยอมรับชะตากรรมได้ ในใจก็พึงพอใจลงได้

เซียวเจินยังมีตำแหน่งพระชายารองอีกหนึ่ง นางยังต้องใช้ตำแหน่งนี้ดึงขุนนางในราชสำนักมาเป็นพวก ตำแหน่งนี้ไม่อาจเสียเปล่าไปกับหลินจิง อย่างไรเรื่องในวันนี้ หลินจิงก็ได้แต่ปล่อยตามแต่เซียวเจินแล้ว

“เอาละ เราให้คนส่งเจ้ากลับไป อีกหนึ่งเดือนค่อยส่งเกี้ยวไปรับเจ้าเข้าจวน”

อย่างไรตอนนี้เพิ่งจะแต่งพระชายาเอก ฮองเฮาไม่อยากให้หลินจิงส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์อ๋อง จิ่นกับพระชายาเอก

หลินจิงยังคิดกล่าว แต่ฮองเฮาไม่สนใจนางแล้ว หันหลังส่งเสียงเรียกคนให้ส่งนางกลับไป

ขันทีด้านนอกได้ยินรับสั่งฮองเฮา ก็นำคนเดินเข้ามาประคองหลินจิงเดินออกไป

เซียวเจินเห็นนางบาดแผลทั่วตัว ท่าทางน่าสงสาร ก็รู้สึกสงสารจับใจ ฮองเฮาเห็นแล้วกลับรู้สึกไม่สบายใจ แอบด่านางในใจ ช่างเป็นนางปีศาจจิ้งจอกเสียจริง และยังเป็นนางปีศาจจิ้งจอกที่หน้าตาก็ไม่เท่าไร

ฮองเฮาคิดไปพลางมองเซียวเจินกล่าวว่า “เซียวเจิน เจ้าทำให้เสด็จแม่ผิดหวังจริงๆ”

เซียวเจินได้ฟังฮองเฮา ในที่สุดก็ตำหนิตนเอง “หม่อมฉันทำให้เสด็จแม่เป็นห่วงแล้ว”

ฮองเฮามองเขานิ่งลึก กล่าวว่า “เราให้เจ้าได้สมหวังแล้ว ให้หลินจิงเข้าจวนแล้ว วันหน้าเจ้าอย่าได้วันๆ เอาแต่คิดถึงนาง ทุ่มเทใจไปกับราชสำนักให้มากหน่อย ตอนนี้เสด็จพ่อเจ้ามองแต่เจ้าเด็กควรตายนั่นดีไปหมดทุกเรื่อง เจ้าถูกเปรียบเทียบจนเกือบหมดสิ้นแล้ว หากเจ้ายังไม่เอาใจใส่อีก ตำแหน่งรัชทายาทเจ้าก็คงต้องส่งมอบให้ผู้อื่นไปเสียเปล่าแล้ว”

กล่าวถึงเรื่องนี้ เซียวเจินก็มีสีหน้าแปรเปลี่ยน เปล่งรัศมีเยียบเย็น ในใจเขาค่อยๆ แผ่รังสีเคียดแค้นชิงชังออกมา มองฮองเฮาทูลว่า “เสด็จแม่ เหตุใดเสด็จพ่อทำกับข้าเช่นนี้”

เห็นอยู่ว่าเขาก็คือสายเลือดหลักของแคว้นต้าโจว สายเลือดจากภรรยาเอก ให้เขาเป็นรัชทายาทแคว้นต้าโจวไม่สมควรหรือ เหตุใดเสด็จพ่อจึงต้องยกองค์ชายรองขึ้นมา เหตุใดให้เขามาข่มตนเอง อีกอย่างเรื่องในวันนี้ หากไม่เหนือความคาดหมายต้องเป็นฝีมือเขา หรือไม่ก็คนตระกูลเซี่ย

“เรื่องวันนี้ หากไม่เหนือความคาดหมายน่าจะเป็นเขาวางอุบายข้ากับหลินจิง ที่ข้ามาพบกับหลินจิง เพราะก่อนหน้านี้ข้าสั่งให้หลินจิงไปล่อลวงเซียวเหวินอวี๋ ให้เขามีข่าวเสียชื่อเสียงเสียหายรังแกบุตรีขุนนาง ผู้ใดจะรู้ว่าเจ้าหมอนั่นกลับไม่หลงกล ยังด่าทอหลินจิงว่าหญิงอัปลักษณ์กระทำเรื่องน่ารังเกียจ”

เซียวเจินกล่าวถึงตรงนี้ ฮองเฮาก็รับคำกล่าวว่า “แต่วาจาเขากล่าวได้ไม่ผิด”

เซียวเจินสะอึกกึก ฮองเฮามองเขาตรัสจริงจังว่า “ลูกแม่ สายตาเจ้าไม่ได้มีปัญหากระมัง เสด็จแม่คิดไม่เข้าใจจริงๆ เหตุใดเจ้าจึงได้ชอบหลินจิง นางเป็นหญิงที่ดูธรรมดาจริงๆ หากไม่ใช่บรรจงแต่งตัว ก็ไม่โดดเด่นเลยสักนิด เหตุใดเจ้าจึงชอบนางได้”

ฮองเฮาไม่เข้าใจ สตรีงดงามในเมืองหลวงมากมาย หากเซียวเจินชอบ นางรับเข้าจวนมาให้บุตรชายได้ แต่นางไม่เห็นด้วยที่บุตรชายจะรับหลินจิงเข้าจวน เพราะรู้สึกว่าหลินจิงหน้าตาไม่เท่าไร อุบายกลับมากมี วันๆ เอาแต่ผัดแป้งหนา และยังไม่ได้หมั้นหมายตามคำสั่งมารดาวาจาแม่สื่อตามธรรมเนียม มาล่อลวงบุตรชายนาง ไม่ใช่สิ่งที่สตรีดีงามควรกระทำ

ปรากฏบุตรชายนางกลับมองไม่ออก

เซียวเจินได้ฟังฮองเฮาก็เงียบงันเป็นนานก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เสด็จแม่ หลินจิงหน้าตางดงามมาก และนางยังมีใจมั่นต่อลูก มีใจเดียวกับลูก”

บางครั้งเซียวเจินก็รู้สึกเหนื่อย แต่เล็กจนโตต้องทุ่มเทพยายามทุกอย่างทำตามความต้องการเสด็จแม่ก็แล้วไป แต่เสด็จแม่ก็ยังไม่พอพระทัย เสด็จพ่อเห็นตนเองก็ไม่พอพระทัย เขายังไม่เคยได้แสดงความสามารถต่อหน้าขุนนางในราชสำนัก ยามนี้มีหลินจิงมาอยู่ข้างกายเขา ใส่ใจเขา เข้าใจเขา ช่วยเขา เขารู้สึกว่าตนเองมีเพื่อนเคียงข้างสักคน ยามเขามีความทุกข์ในใจ มีคนค่อยคุยด้วยสักคน

แต่เรื่องเหล่านี้เขาไม่อาจบอกกับเสด็จแม่ได้

ฮองเฮาได้ยินเซียวเจินก็ไม่คิดรับฟังต่อ ตรัสน้ำเสียงเข้มว่า “อย่าเอ่ยถึงหญิงผู้นั้นอีก ข้าไม่คิดสนใจจะรับฟัง เจ้าคิดก่อนเถอะว่าอีกสักครู่จะปลอบใจพระชายาเจ้าอย่างไร นางเป็นหญิงที่ข้าตั้งใจเลือกมาให้เจ้า เจ้าอย่าลืมจุดประสงค์ที่แต่งกับนาง”