“ตั้งรับโจมตีงั้นหรือ” หมิงเวยมองเขาด้วยความประหลาดใจ “พวกท่านคิดจะทำอะไรกันเจ้าคะ”

หยางชูเพิ่งกลับมาจากพูดคุยกับจงซู่ และบอกรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องนี้กับนางอย่างละเอียด

“ต้องขอบคุณที่ท่านรับผู้อาวุโสกัวมาเดิมทียังจับต้นชนปลายไม่ถูก!”

เขาอธิบายว่า “ท่านอาจารย์ไม่ได้คิดเรื่องนี้ในตอนแรกจึงยืนหยัดทำตามแบบแผนมาตลอดสามเดือน เขาคิดว่าหูเหรินเพิ่งจบสงครามภายใน และความขัดแย้งภายในยังไม่ได้รับการแก้ไข และบัลลังก์ของซูถูก็ไม่มั่นคง หากพวกเขาถูกโจมตีอย่างหนักในเวลานี้คงสามารถทำให้เผ่าหูที่ยังไม่รวมเป็นหนึ่งสลายได้ทันที และสร้างบรรยากาศเช่นนี้ไม่ได้อีกในอนาคต”

หมิงเวยคิดอย่างรอบคอบแล้วพยักหน้า “แม่ทัพจงมองการณ์ไกล แต่เรามีทหารเพียงสามพันนาย เดินขบวนบนเส้นทางที่เต็มไปด้วยหิมะ อีกทั้งยังเกิดหิมะถล่มอยู่หลายครั้งทำให้การต่อสู้เป็นไปอย่างยากลำบาก การเผชิญหน้ากับกองทัพชาวหูที่มีคนมากฝีมือสองหมื่นนายคิดอย่างไรก็ไม่มีโอกาสชนะ”

“ยืนหยัดตั้งรับไม่ยอมออกมาดูเหมือนจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แต่ไม่สามารถมั่นใจได้ว่าไม่มีวันพลาด พวกเราในฐานะที่เป็นกองหลังไม่สามารถทำผิดพลาดได้ ตราบใดที่มีช่องโหว่ทหารสองหมื่นนายของซูถูก็จะกลืนกินพวกเรา”

หมิงเวยไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับสงคราม แต่รู้สึกฟังดูสมเหตุสมผล

หยางชูพูดต่อ “ทหารหูเหรินต่อสู้มาสองวันแล้วพวกเราเองก็เฝ้ามองมาสองวัน และพบเรื่องหนึ่งที่น่าสนใจ”

“อะไรหรือเจ้าคะ”

“จริงๆ แล้วพวกเขารวมตัวกันหลากหลายเผ่าซึ่งมีความแตกต่างกันมาก”

หมิงเวยพูด “เรื่องนี้ไม่น่าแปลกเดิมทีเป็นแปดเผ่าที่รวมเป็นหนึ่งหากซูถูนำแค่ทหารหมาป่าหิมะมาก็จะไม่มีผู้ใดปกป้องหวางถิง”

หยางชูเลิกคิ้วแล้วยิ้ม “เช่นนั้นก็จะมีที่ว่างให้จัดการ”

หมิงเวยคิดอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ “พวกท่านต้องการให้ผู้อาวุโสกัวรับข้อมูลเท็จเพื่อใช้ประโยชน์จากเขาหรือ!”

“ใช่!” หยางชูหัวเราะ “ท่านรับคนมาได้จังหวะพอดีไม่เช่นนั้นพวกเราคงหาตัวเลือกไม่ได้”

หมิงเวยคุ้นเคยกับการหลอกลวงมากจนพูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่งเมื่อได้ยินเกี่ยวกับแผนการของพวกเขา

นางพูดว่า “เขาเป็นขุนนางอ่อนแอมันไม่ง่ายพอสำหรับเขาที่จะฝ่าลมหิมะไปถึงไป๋เหมินเซี่ย จากนั้นเขาก็เดินเป็นระยะทางหลายร้อยลี้เสี่ยงหิมะถล่มเพื่อค้นหาที่นี่ พวกท่านยังคิดจะหลอกเขาอีกหรือเจ้าคะ”

หยางชูไม่เห็นด้วย “เขาต้องการความดีความชอบไม่มีทางที่จะไม่ทำอะไรเลย หากเขากล้าที่จะเดิมพันอนาคตที่สดใสก็ควรเสี่ยงบ้าง” หมิงเวยนึกภาพสถานการณ์อยู่ครู่หนึ่งและอดหัวเราะไม่ได้

“ช่างเถอะ ผู้ใดอยากให้เขาโลภกัน คนเก่งย่อมต้องทำงานหนักกว่าผู้อื่น!”

ทั้งสองหัวเราะอย่างมีเลศนัยพร้อมกัน

………….

ตอนแรกกัวสวี่ไม่เชื่อ ผู้ที่จิตใจไม่ดีมักจะนึกถึงคนอื่นเช่นนี้ แต่เขาเดินผ่านหน้าห้องของจงซู่เป็นเวลาหลายวัน แต่ผู้ที่พบไม่ใช่แพทย์ทหารกลับเป็นคนสนิทของเขาที่เดินไปมาด้วยความกังวล

จงซู่ตื่นขึ้นเป็นบางครั้ง และในเวลานี้อีกฝ่ายจะลากเขาไปพูดคุยกันอย่างอ่อนแรง เมื่อนึกภาพความกล้าหาญของตนในหลายปีที่ผ่านมา และความเสียใจที่ชีวิตของตนเองยังไม่จบ

ในตอนนั้นอีกฝ่ายเกิดหายใจไม่ออกเป็นครั้งคราวจนกัวสวี่เป็นกังวล

แม่ทัพจง ท่านอย่าได้พูดอะไรเลยหากท่านบอกตนหมดลมหายใจแล้วการตายนี้สามารถเขียนลงในหนังสือประวัติศาสตร์ได้หรือไม่ แม่ทัพจงพูดถึงงานศพเสมอจนเขาทนไม่ได้ที่จะขัดจังหวะหลายครั้ง

คนผู้นี้ดูเหมือนจะแย่จริงๆ หรือ

“ใต้เท้ากัว คนอย่างข้าโกรธขุนนางอย่างพวกท่านมาตลอดชีวิตไม่คิดว่าท่านจะเป็นผู้ส่งข้า โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆ…”

“บุตรชายในตระกูลจง ปลายทางสุดท้ายคือสนามรบ ข้าคิดมานานแล้วว่าจะต้องมีวันนี้ เพียงแต่เจ้าลูกหมาของข้ายังไม่สามารถแบกรับหน้าที่อันยิ่งใหญ่นี้ได้ ข้าไม่ยอมตาย!”

“น่าเสียดายที่ผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าล้วนเป็นผู้ที่มีความสามารถ แต่วันนี้ต้องมาถูกฝังเป็นเพื่อนข้าที่นี่ บุรุษเสียชีวิตในสงครามกลายเป็นเถ้ากระดูก สตรีในครอบครัวยังไม่รู้เรื่องนี้และฝันว่าพวกเขาจะกลับมา…”

ยังจะมีอารมณ์ท่องกวีอีก!

กัวสวี่เริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ ในใจคิดว่าอีกฝ่ายดูไม่เหมือนคนกำลังแสดงละคร ไม่เช่นนั้นจะมาร้องโอดครวญทุกวันทำไม ความสำคัญของขวัญกำลังใจในขณะที่ติดอยู่ในเมืองร้างไม่ต้องพูดก็เข้าใจกันดี หากถูกขังจนไร้ความฮึกเหิม แม้ว่าศัตรูจะไม่โจมตี แต่ตนเองจะเป็นฝ่ายล้มลงก่อน

แม้กัวสวี่จะเป็นขุนนาง แต่เขาก็ยังอ่านหนังสือเกี่ยวกับทหารและยังมีสามัญสำนึก

หยางชูมาที่นี่ทุกวัน ลูกศิษย์ผู้กตัญญูรินชาป้อนยาจากนั้นก็ฟังจงซู่ถ่ายทอดความรู้ อาจารย์ใจดีลูกศิษย์กตัญญูปกปิดสายตาของเขาในทุกๆ วัน

เขาทนต่อไปได้ห้าถึงหกวันสุดท้ายกัวสวี่ก็ทนไม่ไหว เพราะซูถูเริ่มโจมตีเมืองแล้ว กองทัพแคว้นฉีเทน้ำจำนวนมากลงบนกำแพงเมืองให้มันกลายเป็นน้ำแข็งในชั่วข้ามคืน กำแพงน้ำแข็งเพิ่มความยากในการล้อมเมืองทำให้การล้อมครั้งนี้ยากเป็นพิเศษ

กัวสวี่ยืนอยู่บนกำแพงเมืองและสังเกตเหตุการณ์ในครั้งนี้ แน่นอนว่าสิ่งนี้อันตรายมากสำหรับเขา แม้ว่าเขาจะสวมชุดป้องกันทั้งหมด แต่ขุนนางผู้อ่อนแอที่ไม่เคยอยู่ในสนามรบมาก่อนยืนอยู่บนกำแพงก็ไม่ต่างจากการมองหาความตาย แต่กัวสวี่ก็ยังยืนหยัด

เขารู้สึกว่าจงซู่อาจไม่ได้แสดงละครหากเป็นเช่นนั้นความเป็นไปได้ที่ตนจะมีชีวิตรอดนั้นลดลงอย่างมาก แน่นอนว่าเขายังสามารถขอร้องให้หมิงเวยใช้นกยักษ์พาเขากลับไปได้ แต่กัวสวี่ก็ยังครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และรู้สึกว่าเขาไม่สามารถจะเสียบุคคลนี้ไปได้

นอกจากนี้การที่เขาสามารถเข้าไปในราชสำนักได้ตั้งแต่อายุยังน้อยเพราะเขากล้าที่จะต่อสู้ สมัยที่เขาเป็นขุนนางอำมาตย์อาศัยคดีทุจริตทะยานทะลุฟ้าจนไปเข้าสายตาของฝ่าบาททำให้ขึ้นสู่ตำแหน่งสูงได้โดยไม่ต้องเปลืองแรง แน่นอนว่าการปกป้องเนินกรวดนั้นอันตรายอย่างยิ่ง แต่ก็ยังมีโอกาสหายากซ่อนอยู่ในนั้น

ลองนึกภาพขุนนางผู้หนึ่งที่อยู่ในสถานการณ์ที่ผู้บัญชาการอยู่ในภาวะตกที่นั่งลำบาก ในช่วงเวลาที่เผชิญหน้ากับอันตรายได้นำทหารจำนวนสามพันคนไปต่อต้านการโจมตีของทหารเผ่าหูสองหมื่นคนจะมีความดีความชอบมากมายเพียงใดกัน

แค่คิดเลือดในกายของกัวสวี่ก็พลุ่งพล่าน จงซู่ในฐานะที่เป็นแม่ทัพหลัก ความดีความชอบทั้งหมดในการปกป้องเมืองทั้งหมดถูกส่งไปยังราชสำนัก แต่ถ้าเขาเป็นแกนนำหลักล่ะ

ความดีความชอบเช่นนี้นับเป็นครั้งแรกตั้งแต่ก่อตั้งอาณาจักร!

ผู้ก่อตั้งอาณาจักรนามหมิงฮ่านก็ยังไม่เคยมีความดีความชอบเช่นนี้

เขาไม่เพียงแต่ขึ้นสู่ตำแหน่งสูงได้โดยไม่ต้องเปลืองแรง แต่เขายังสามารถอยู่ในประวัติศาสตร์ได้อีกด้วย!

ลูกศรขนนกพุ่งเข้าหาเขาขัดขวางจินตนาการของกัวสวี่ทำให้เขาตกใจจนต้องหมอบศีรษะลง

ลูกศรเฉียดผ่านหมวกเขาไป

หยางชูเดินเข้ามา “ใต้เท้ากัว ท่านลงไปเถอะ ที่นี่อันตรายเกินไปหากเกิดอุบัติเหตุกับท่านถือเป็นความสูญเสียของราชสำนัก!”

เมื่อได้ยินที่เขาพูดกัวสวี่ก็ยืนตัวตรงอีกครั้ง “ไม่เป็นไร ข้ายังต้องร่วมทุกข์กับทหารทุกคนเป็นเวลาสามเดือนจะหนีไปชั่วคราวได้อย่างไร หากรู้ว่าการล้อมเมืองเป็นอย่างไรจะทำให้สามารถวางแผนได้ดีขึ้น”

หยางชูเกลี้ยกล่อมเขาอีกสองสามคำ แต่แทนที่จะเกลี้ยกล่อมเขากลับเรียกทหารระดับล่างนายหนึ่งมา “ความปลอดภัยของใต้เท้ากัวขึ้นอยู่กับเจ้าหากเกิดอะไรขึ้นมามีเพียงเจ้าที่สามารถถามได้”

ทหารนายนั้นรับคำ หยางชูถอนหายใจ และจากไปด้วยท่าทางจนปัญญา

หลังจากเดินไปได้ไม่ไกลเขาก็เข้าไปในหอสังเกตการณ์ หมิงเวยกำลังดูการต่อสู้อยู่ข้างใน เมื่อเห็นเขาเข้ามาจึงถามว่า “เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”

หยางชูยิ้มและพูดว่า “จะตาย แต่ไม่ยอมลงมาเหยื่อติดเบ็ดแล้ว”

หมิงเวยหัวเราะ “แม้แต่ชีวิตตนเองก็ไม่สนใจช่างเป็นผู้อาวุโสที่ลุ่มหลงในงานราชการจริงๆ”

“ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร แต่เขาทำได้ก็พอแล้ว” หยางชูมองทหารเผ่าหูที่ดุร้ายนอกเมือง “ถ้าเขาสามารถทำได้จริงๆ ความดีความชอบอันยิ่งใหญ่นี้มอบให้เขาไปเลยว่าอย่างไร”

……………