ตัวฝูหยิบกระดาษขึ้นมาพลิกไปมา และคิดว่ามันเป็นแค่กระดาษวาดรูปธรรมดา

“คุณหนู พวกเราเพิ่งเข้าไปในกระดาษแผ่นนี้หรือเจ้าคะ”

“อืม” หมิงเวยตักน้ำแข็งใส่ปาก

ยังเย็นอยู่และรสชาติกำลังดี

หมายความว่าเมื่อครู่พวกนางจากไปเพียงช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้น

“ทำไมบ่าวถึงไม่รู้สึกถึงพลังจากกระดาษแผ่นนี้ละเจ้าคะ”

“เพราะใช้พลังไปหมดแล้ว”

“คนๆ นั้นน่าทึ่งมาก วิชานี้เหมือนกับกระดาษคนของคุณหนูเลย แต่ลึกล้ำกว่า”

หมิงเวยไม่พูดอะไรอีก ทันใดนั้นก็ทุบชามน้ำแข็งในมือ

“อา! ” การเคลื่อนไหวของนางเรียกเสียงอุทาน

ตัวฝูตกใจ “คุณหนูเจ้าคะ”

หมิงเวยยิ้มเยาะ ประสานฝ่ามือและนิ้วเข้าหากัน ก้อนน้ำแข็งที่ลอยหยุดอยู่กลางอากาศ ผลึกน้ำแข็งส่องแสงระยิบระยับ Comment by นัชชา ตั้งประจักษ์ภักดี: 合掌掐起指诀

ฝูงได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนก

“นี่มันอะไรกัน เคล็ดวิชาหรือ” Comment by นัชชา ตั้งประจักษ์ภักดี: 法术

“เซียนงั้นหรือ หรือว่าอสูร รีบเรียกเจ้าหน้าที่มาเร็ว! ”

“แม่นาง นั่นท่านทำอะไรน่ะ”

“อา! ” สิ้นเสียงนั้น ผลึกน้ำแข็งลอยขึ้นไปแตกออกเป็นน้ำแข็งชิ้นเล็กๆ โจมตีคนเดินถนนที่อยู่รอบๆ

“คุณหนู​!” ตัว​ฝูตกใจ​

หมิง​เวย​ไม่พูด​อะไร​นาง​ยก​แขน​เสื้อ​ขึ้น​ ใน​ถังน้ำแข็ง​ขนาดใหญ่​ของ​ร้าน​เชิ่งจี้ ก้อน​น้ำแข็ง​จำนวน​นับไม่ถ้วน​ลอย​ขึ้น​มา จากนั้น​ก็​แตก​เป็น​เสี่ยง​ๆ แล้ว​พุ่ง​เข้า​โจมตี​อีกครั้ง​

“ฆาตกร​!”

“รีบ​หนี​เร็ว​!” ถนนใหญ่​ที่​สระ​ฉางเล่อ​ตก​อยู่​ใน​ความวุ่นวาย​ อารมณ์​ของ​ตัว​ฝูค่อยๆ​ เปลี่ยน​จาก​ความตกใจ​เป็น​ความสงบ​ ยอด​ฝีมือ​ผู้​หนึ่ง​กระทำการ​โดยอิสระ​กับ​คนธรรมดา​เรียก​ว่า​การสังหาร​หมู่​ แต่​นาง​รู้สึก​ชัดเจน​ว่า​พละกำลัง​ของ​คุณหนู​แข็งแกร่ง​กว่า​มาก​

ตัวอย่างเช่น​ ถังน้ำแข็ง​นี้​ภายใต้​สถานการณ์​ปกติ​ไม่สามารถ​บรรลุ​ระดับ​นี้​ด้วย​พลัง​ลมปราณ​ ราวกับว่า​โลก​นี้​กลายเป็น​สถานที่​เหมาะสม​เป็นพิเศษ​สำหรับ​แสดง​พลัง​

บรรยากาศ​จะเปลี่ยนแปลง​ได้​ง่ายๆ​ หรือ​

แน่นอน​ว่า​ไม่ เพราะฉะนั้น​มัน​เป็น​ของปลอม​!

นิ้ว​แตะ​ที่​ด้าม​ร่ม​จน​เกิด​เสียง​แผ่วเบา​ขึ้น​ท่ามกลาง​เสียง​หนวกหู​วุ่นวาย​จึงทำให้​ไม่ได้ยิน​เสียง​นั้น​ แต่​หมิง​เวย​กลับ​ได้ยิน​จึงสาด​น้ำแข็ง​พุ่ง​แทง​ออก​ไป​ทันที​

บุรุษ​ชุด​คราม​ถูก​โจมตี​ใน​ชั่วพริบตา​

“ภาพซ้อน​ภาพ​ช่างน่าทึ่ง​เหลือเกิน​!” หมิง​เวยยก​มุมปาก​ “ระดับ​นี้​ไม่น่าแปลกใจ​เลย​ที่​ท่าน​กล้า​เรียก​ตัวเอง​ว่า​ปรมาจารย์​แห่ง​ชีวิต​”

บุรุษ​ชุด​คราม​ยิ้ม​ “เป็น​อย่างไร​แข็งแกร่ง​กว่า​ท่าน​ใน​ตอนนี้​หรือไม่​ หาก​ข้า​ไม่ปล่อย​ท่าน​ไป​ท่าน​ก็​ไม่ได้​ออก​ไป​แน่​”

“งั้น​หรือ​”

“แน่นอน​…” พอ​พูด​คำ​ว่า​นอน​จบ​ไป​สีหน้า​ของ​บุรุษ​ชุด​คราม​ก็​เปลี่ยนไป​

ไอ​กระบี่​โจมตีจาก​ด้านหลัง​แสงอัน​เยือกเย็น​ส่อง​ประกาย​ตัด​เสื้อผ้า​ของ​เขา​ออก​ไป​

“บังอาจ​กล้า​ทำร้าย​หวา​งเฟย​ของ​เปิ่น​หวา​งต่อหน้าต่อตา​ ดูเหมือนว่า​ท่าน​ไม่พอใจ​กับ​สภาพ​ที่​เป็นอยู่​ตอนนี้​ แทบ​รอ​ที่จะ​เปลี่ยน​วิถีชีวิต​ของ​ท่าน​ไม่ไหว​แล้ว​!”

เมื่อ​เห็น​คุณชาย​ใส่เสื้อผ้าอาภรณ์​ราคาแพง​เดิน​เข้ามา​อย่าง​ช้าๆ บุรุษ​ชุด​คราม​หรี่ตา​ลง​ “ท่าน​คือ​เยวี่ย​อ๋อง​งั้น​หรือ​”

หยาง​ชูพยักหน้า​ตอบกลับ​ด้วย​รอยยิ้ม​ “ใช่ ท่าน​มีอะไร​จะแนะนำ​หรือไม่​”

บุรุษ​ชุด​คราม​พูดว่า​ “ท่าน​รู้​ว่า​นาง​เป็น​คน​ไร้​ชีวิต​ ยัง​กล้า​ให้​นาง​เป็น​หวา​งเฟย​อีก​หรือ​ ถ้าโชคชะตา​ของ​ท่าน​เปลี่ยนไป​โดยไม่รู้ตัว​เพราะ​นาง​จะทำ​อย่างไร​ ไม่มีผู้ใด​รู้​แน่ชัด​ว่า​ผลลัพธ์​ที่​ตามมา​จะเป็น​เช่นไร​”

“เปลี่ยน​งั้น​หรือ​ ตัว​ข้า​ใน​ตอนนี้​ไม่คิด​ว่า​การเปลี่ยนแปลง​นี้​มีอะไร​ผิดปกติ​”

หยาง​ชูหุบ​ร่ม​ใน​วินาที​ต่อมา​ใบหน้า​ของ​เขา​ก็​เย็นชา​ “ข้า​จะให้โอกาส​เจ้า ยอมให้​จับ​โดย​ไม่ต้อง​ต่อสู้​ยัง​ทัน​!”

บุรุษ​ชุด​คราม​ส่ายหน้า​ “ปรมาจารย์​แห่ง​ชีวิต​ที่​ถูก​วิญญาณ​เข้าสิง​ นักรบ​ผู้​เข้าใจ​เคล็ด​วิชา​แค่​ครึ่ง​ๆ ข้า​ไม่คิด​ว่า​มีอะไร​ที่​น่ากลัว​”

“ปากกล้า​เช่นนี้​ ข้า​จะทำให้​ท่าน​เห็น​ว่า​ควรค่า​หรือไม่​!”

สิ้น​เสียง​ คม​กระบี่​หลุด​ออกจาก​ด้าม​ร่ม​แสงอัน​เย็นยะเยือก​ปรากฏ​ขึ้น​อีกครั้ง​

“วู…”​ เสียง​ขลุ่ย​ดัง​ขึ้น​พร้อมกัน​อากาศ​โดยรอบ​พลุ่งพล่าน​

ท่ามกลาง​กระแส​คลื่น​อากาศ​ หยาง​ชูเหวี่ยง​กระบี่​ และ​ฟัน​ลง​ไป​อย่าง​ต่อเนื่อง​ กระบี่​นั้น​เร็ว​มาก​จน​มองไม่เห็น​อย่าง​ชัดเจน​

“วูๆ…”​ จังหวะ​ที่​ไหลเวียน​ กระแสลม​โดยรอบ​ก็​ผันผวน​ตาม​จังหวะ​ และ​ค่อยๆ​ ถูก​จังหวะ​ควบคุม​ กระแสลม​ที่​ถูก​กด​ ไอ​กระบี่​สังหาร​ทำให้​พลัง​ฟื้นฟู​ของ​บุรุษ​ชุด​คราม​แปรปรวน​

คลื่นเสียง​มีผล​ใน​การ​ก่อให้เกิด​ความ​สับสนวุ่นวาย​ซึ่งจำเป็นต้อง​ระงับ​ด้วย​พลัง​ฟื้นฟู​ แต่​กระบี่​ของ​หยาง​ชูรุนแรง​เกินไป​ เขา​จึงต้อง​ระดม​กำลังภายใน​ให้​มากขึ้น​ ด้วยเหตุนี้​ทำให้​ไม่สามารถ​คำนึงถึง​พร้อมกัน​หลาย​ด้าน​ได้​

บุรุษ​ชุด​คราม​หมุน​ด้าม​ร่ม​ อาวุธ​ลับ​ที่ซ่อน​อยู่​ใน​ร่ม​ก็​พุง​ออกมา​ ในที่สุด​ก็​บังคับ​ให้​หยาง​ชูถอยกลับ​ไป​ได้​

“ดูเหมือนว่า​วันนี้​โชค​ไม่ค่อย​ดี​นัก​ ทุกท่าน​ไว้​พบกัน​ใหม่​”

เขา​โบก​ร่ม​และ​ร่าง​ของ​เขา​ก็​หนี​ไป​อย่าง​รวดเร็ว​ในไม่ช้า​ก็​หาย​ไป​ราวกับ​ควัน​หยาง​ชูไล่ตาม​ไป​ แต่​ก็ตาม​ไม่ทัน​จึงเดิน​กลับมา​ หมิง​เวย​เปลี่ยน​จังหวะ​ ทิวทัศน์​โดยรอบ​ก็​เริ่ม​จางหาย​ไป​ค่อยๆ​ แตก​เป็น​เสี่ยง​ๆ กลายเป็น​ความว่างเปล่า​

“คุณหนู​เจ้าคะ​” ตัว​ฝูลืมตา​ขึ้น​อีกครั้ง​ และ​พบ​ว่า​ตน​ยังอยู่​ที่​หน้า​ประตู​ร้าน​เชิ่งจี้ ใน​มือ​ยัง​ถือ​ชามปิง​เล่า​เพียงแต่​น้ำแข็ง​ละลาย​เกือบ​หมด​แล้ว​

“ไม่เป็นไร​” หมิง​เว​ยวา​งชามน้ำแข็ง​หยิบ​ผ้าเช็ดหน้า​ออกมา​เช็ด​คราบ​น้ำ​ที่​มือ​ จากนั้น​ลุกขึ้น​และ​เดิน​ข้ามถนน​ไป​

“แม่นาง​หมิง​!” โหว​เหลียง​ปรากฏตัว​เสียง​หอบ​เขา​ปาดเหงื่อ​บน​ใบหน้า​ “ไม่เป็นอะไร​ใช่หรือไม่​”

หมิง​เวย​พยักหน้า​ให้​เขา​ “ท่าน​ฉลาด​กว่า​ที่​ข้า​คิด​ไว้​อีก​”

โหว​เหลียง​ถูมือ​อย่าง​ดีใจ​เขา​รู้สึก​ภูมิใจเล็กน้อย​ “ข้า​ไม่เป็น​วรยุทธ์​ แต่​เข้าใจ​ค่าย​กล​เพียง​เล็กน้อย​ เมื่อ​ครู่​ที่จอดรถ​รู้สึก​ว่า​บรรยากาศ​โดยรอบ​ผิดปกติ​พอ​ข้า​หา​แม่นาง​ทั้งสอง​ไม่พบ​จึงตัดสินใจ​ไป​พบ​เยวี่ย​อ๋อง​”

เสียงดัง​ออก​มาจาก​ใน​รถ​อย่าง​หมด​ความอดทน​ “จะยืน​บน​ถนน​อีก​นาน​หรือไม่​ รีบ​เข้ามา​เร็ว​!”

ทันใดนั้น​ก็​มีมือ​ยื่น​ออก​มาจาก​ข้างใน​ หมิง​เวย​หัวเราะ​นาง​จับมือ​นั้น​แล้ว​ขึ้นรถ​ไป​ ตัว​ฝูนั่ง​ข้างหน้า​ถัดจาก​โหว​เหลียง​อย่าง​รู้ความ​ รถม้า​เริ่ม​ขยับ​ และ​ขับ​ออก​ไป​อย่าง​ช้าๆ

ทันทีที่​หมิง​เวย​ขึ้นรถ​ยัง​ไม่ทัน​เห็น​ใบหน้า​หยาง​ชูอย่าง​ชัดเจน​ก็​ถูก​เขา​คว้า​เอว​ไว้​ “บุญคุณ​ช่วยชีวิต​ต้อง​ตอบแทน​ด้วย​ร่างกาย​หรือไม่​” ลมหายใจ​ของ​เขา​รด​ข้าง​หู​

มีหรือ​หมิง​เวย​จะกลัว​นาง​วาง​นิ้ว​บน​ข้อมือ​ และ​ค่อยๆ​ ไล้​เข้าไป​ใน​แขน​เสื้อ​

“เยวี่ย​อ๋อง​ต้อง​การตอบแทน​เช่นนี้​หรือ​เจ้าคะ​”

จุด​ที่​ถูก​นาง​ลูบไล้​ขนลุก​ชัน​ขึ้น​มาทันที​หยาง​ชูสั่นสะท้าน​จับมือ​นาง​กลับ​แล้ว​ตะโกน​ออก​ไป​ “ไป​จวน​อ๋อง​!”

“ขอรับ​” เสียง​ของ​โหว​เหลียง​ดัง​ขึ้น​แล้ว​รถม้า​ก็​เปลี่ยน​ทิศทาง​ขับ​ไป​อีก​ทาง​หนึ่ง​

ตัว​ฝูชี้ทาง​ให้​เขา​ “ท่าน​โหว​ เข้ามา​ใกล้​ทาง​นี้​”

สัมผัส​แข็งทื่อ​จาก​ด้านหลัง​ทำเอา​หมิง​เวย​หัวเราะ​เสียง​เบา​ “การควบคุม​ตนเอง​ของ​ท่าน​อ๋อง​ไม่ค่อย​ดี​นัก​ท่าน​ต้อง​ฝึกฝน​ให้​มากกว่า​นี้​นะ​เจ้าคะ​”

หยาง​ชูซุก​ซอก​คอ​นาง​แล้ว​กัด​ทิ้ง​รอย​ฟัน​เอาไว้​ “อีก​อย่าง​เชื่อ​หรือไม่​ว่า​ข้า​จะจัดการ​ท่าน​ตอนนี้​!”

“ท่าน​ไม่กลัว​ผู้อื่น​ได้ยิน​หรือ​”

“ท่าน​ไม่กลัว​แล้ว​ข้า​จะกลัว​ทำไม​เล่า​” เขา​ไม่บอ​กว่า​ตนเอง​ตื่นเต้น​เล็กน้อย​ แต่​คาดเดา​ได้​ว่า​นาง​มีฝีปาก​เป็นเลิศ​ เพราะ​ตน​ไม่แน่ใจ​หรือว่า​ทำเป็น​ไม่สนใจ​ แน่นอน​ว่า​หมิง​เวย​ตี​มือ​เขา​

“ข้า​เพิ่ง​ประมือ​กับ​ยอด​ฝีมือ​ระดับ​นั้น​ตอนนี้​อารมณ์​ของ​ท่าน​อยู่​ใน​อาการ​ประหม่า​เกินไป​ถึงได้​ตื่นเต้น​เพียงนี้​” นาง​ลุกขึ้น​ย้าย​มานั่ง​ข้างๆ​ “คน​ผู้​นั้น​ใช้ร่ม​เหมือนกับ​ท่าน​ ท่าน​รู้สึก​คุ้น​บ้าง​หรือไม่​”

หยาง​ชูนึกถึง​เหตุการณ์​เมื่อ​ครู่​แล้ว​พยักหน้า​ “เป็น​เช่นนั้น​จริง​”

……………