จักรพรรดิเซียนหวนคืน (仙帝归来)บทที่ 437 ภัยคุกคามถึงตาย
บทที่ 437 ภัยคุกคามถึงตาย
เคล็ดวิชาอัสนีบาตสีม่วง – บทลงทัณฑ์สายฟ้าฟาด
ถึงแม้จะไม่สามารถทำให้หวูเค่อจินบาดเจ็บได้ก็จริง แต่ก็ทำให้ทายาทแห่งเทพเซียนผมเผ้ายุ่งเหยิง มีสภาพน่าอเนจอนาถใจเป็นอย่างยิ่ง
หวูเค่อจินโกรธแค้นถึงขีดสุด ต่อให้ไม่ได้บาดเจ็บ แต่ภาพลักษณ์ของมันก็เสียหายยับเยินไปหมดแล้ว
“ฉู่ชวิ๋น แกต้องตาย!” หวูเค่อจินคำรามเสียงดังกังวาน
ดวงตาของฉู่ชวิ๋นยังคงปราศจากอารมณ์อื่นใด เขายกมือขึ้นโบกสะบัดอย่างรวดเร็วอีกครั้ง
เคล็ดวิชาอัสนีบาตสีม่วง – บทลงทัณฑ์สายฟ้าสนั่นโลกา
เปรี้ยง!
สายฟ้าพลันฟาดลงมาจากกลุ่มเมฆดำด้วยความรุนแรง
เปรี้ยง!
หวูเค่อจินถูกฟ้าผ่ากลิ้งกระเด็นไปอีกครั้ง
ครืน!
สายฟ้ายังคงฟาดลงมาใส่หวูเค่อจินรัว ๆ ภูเขาทั้งลูกถึงกับสั่นสะเทือน หมอกควันลอยฟุ้งในอากาศ
เปรี๊ยะ!
ม่านพลังที่ห้อมล้อมรอบกายหวูเค่อจินเริ่มปรากฏรอยแตกร้าว เมื่อถูกฟ้าผ่าลงมาติด ๆ กัน ม่านพลังก็ทำท่าว่าจะสลายตัวลงไปแล้ว
และก่อนที่ทายาทแห่งเทพเซียนจะได้ทำอะไร สายฟ้าก็แลบแปลบพุ่งตัวลงมาจากก้อนเมฆดำบนท้องฟ้าอีกครั้ง
เปรี้ยง!
แผ่นดินสั่นสะเทือนด้วยความรุนแรงของสายฟ้าที่ฟาดลงมา บรรยากาศในขณะนี้ไม่ต่างไปจากวันสิ้นโลก
“นี่มันอะไรกัน…”
หวูเค่อจินกรีดร้องด้วยความพรั่นพรึง ม่านพลังสีขาวของมันสูญสลายหายไปกับตา เสื้อผ้าถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ร่างกายท่อนบนของมันในตอนนี้เปลือยเปล่า เผยให้เห็นหน้าอกที่ถูกฟ้าผ่าจนไหม้เกรียม
“ฉู่ชวิ๋น แค่ก ๆ…” หวูเค่อจินจ้องมองคู่ต่อสู้ด้วยความโกรธแค้น ก่อนที่จะกระอักเลือดออกมาจากปาก
เปรี้ยง!
พลัน สายฟ้าก็ฟาดลงมาอีกครั้ง ไม่เปิดโอกาสให้หวูเค่อจินได้พูดอะไรอีก
แต่เมื่อรวบรวมพลังกลับมาได้ หวูเค่อจินก็ค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าอันเยือกเย็น
“ไม่จริง…”
ทายาทแห่งเทพเซียนพยายามจะสร้างม่านพลังสีขาวขึ้นมาอีกครั้ง
เปรี้ยง!
วินาทีต่อมา สายฟ้าฟาดเข้าใส่ม่านพลังที่เพิ่งก่อตัวจนสลายหายไป หวูเค่อจินไม่มีม่านพลังคอยกำบังร่างกายอีกแล้ว
หวูเค่อจินถูกฟ้าผ่าจนมีควันลอยขึ้นจากผิวกาย เส้นผมถูกไฟไหม้ ร่างกายชาดิกไร้ความรู้สึก
“เหอะนี่น่ะหรือเทพ”
ฉู่ชวิ๋นพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หมุนมือในอากาศอีกครั้ง เจตนาให้ฟ้าผ่าหวูเค่อจินจนตาย
เปรี้ยง!
สายฟ้าพุ่งลงมาจากก้อนเมฆดำบนท้องฟ้า พุ่งตรงลงมาใส่ร่างคน
หวูเค่อจินไม่ละความพยายามที่จะสร้างม่านพลังขึ้นมาห้อมล้อมรอบกาย มันเบิกตากว้าง กัดฟันกรอด
เปรี้ยง!
ฟ้าร้องคำราม สายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงมาใส่ร่างกายของหวูเค่อจิน ม่านพลังสีขาวถูกทำลาย ในอากาศเต็มไปด้วยหมอกควันประกายไฟ
แล้วทันใดนั้นเอง จี้หยกที่แขวนอยู่บนคอหวูเค่อจินเกิดรอยแตกร้าวไปทั้งชิ้น ก่อนที่มันจะแตกสลายไปในวินาทีต่อมา
“หวูเค่อจิน จำใส่หัวแกเอาไว้ ตราบใดที่ฉันยังอยู่ที่นี่ เทพอย่างพวกแกจะกลับมาที่โลกมนุษย์อีกไม่ได้เด็ดขาด” ฉู่ชวิ๋นพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ขืนพวกแกยังกล้ากลับมาที่โลกมนุษย์อีก ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด ฉันจะเริ่มจากแกก่อนเป็นคนแรกเลยก็แล้วกัน”
“ฉู่ชวิ๋น ฉันเป็นตัวแทนแดนสวรรค์ แกเพ้อเจ้ออะไรอยู่ถึงได้อวดดีเช่นนี้? มั่นใจหรือว่าแกสามารถฆ่าฉันได้?” หวูเค่อจินยังคงพูดออกมาด้วยความบ้าคลั่ง
“แล้วแกคิดว่าฉันทำไม่ได้หรือไง?” ฉู่ชวิ๋นหัวเราะเยาะ โบกมือในอากาศวูบหนึ่ง
เปรี้ยง!
ฟ้าคำรามรุนแรง สายฟ้าพุ่งลงมาจากก้อนเมฆดำ ตรงเข้าใส่หวูเค่อจิน
“ไม่…”
ม่านพลังสีขาวสลายตัวไปอีกครั้ง หวูเค่อจินเปลี่ยนวิธีการมาโคจรพลังลมปราณ สร้างชั้นพลังขึ้นมาห่อหุ้มร่างกาย หมายจะต้านทานสายฟ้าที่ฟาดลงมาให้จงได้
เปรี้ยง!
หวูเค่อจินโดนฟ้าผ่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่มีใครนับ ชั้นพลังลมปราณของเขาสลายตัวหายไป กลุ่มควันลอยโขมง เลือดสาดกระจาย หน้าอกของหวูเค่อจินเกิดบาดแผลไฟไหม้เลือดไหลนอง กระดูกแทงทะลุขึ้นมาเหนือผิวหนัง สภาพน่าเกลียดน่ากลัวยิ่งนัก
บรรดาจอมยุทธ์ที่อยู่ในบริเวณนั้นและผู้ที่รับชมการถ่ายทอดสดอยู่ทางบ้าน ต่างก็ตกอยู่ในสภาพนิ่งอึ้งตะลึงงันมาเนิ่นนานแล้ว
จอมมารฉู่ชวิ๋นมีความแข็งแกร่งมากเกินไป กลอุบายช่างร้ายกาจ สามารถพลิกสถานการณ์จากฝ่ายเสียเปรียบขึ้นมาเป็นฝ่ายคุมความได้เปรียบในพริบตาเดียว เมื่อปราศจากแผ่นยันต์เทวะ หวูเค่อจินก็ไม่นับเป็นตัวอะไรได้อีกแล้ว
พลังลมปราณต้านทานสายฟ้าไม่ได้ ยิ่งบ่งบอกชัดเจนว่าศึกครั้งนี้ใครจะเป็นผู้ชนะ
“ฉู่ชวิ๋น ต่อให้แกฆ่าฉันได้จริง ๆ แต่แกก็ไม่มีทางปกป้องพ่อแม่พี่น้องและคนที่แกรักได้เด็ดขาด” หวูเค่อจินพูดไปก็กระอักเลือดไปด้วย แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังมีเรี่ยวแรงเหลือพอที่จะส่งเสียงคำรามออกมาด้วยความหยิ่งผยอง
แต่ฉู่ชวิ๋นยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง
ทุกคนได้แต่สงสัยว่าหวูเค่อจินหมายถึงเรื่องราวใดกันแน่?
“ฉู่ชวิ๋น แกไม่สงสัยหรือไง ว่าทำไมถึงเหลือแค่ฉันคนเดียวที่มาสู้กับแก?” หวูเค่อจินถามเสียงดังลั่น
“หืม?” ฉู่ชวิ๋นมีการตอบรับที่เฉื่อยชาเป็นอย่างยิ่ง “ทำไมล่ะ?”
หวูเค่อจินเกลียดสีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวของฉู่ชวิ๋นเหลือเกิน ทำให้ตัวมันเองรู้สึกโกรธแค้นแทบอกแตกตายแล้ว
“ฉู่ชวิ๋น อยากรู้ไหมว่าตัวแทนจากเผ่าพันธุ์สัตว์ประหลาดกลายพันธุ์เหล่านี้หายไปไหน?” หวูเค่อจินระเบิดเสียงหัวเราะ “พวกมันถูกส่งไปฆ่าพ่อแม่แกแล้วยังไงล่ะ ฮ่าฮ่า…”
หวูเค่อจินหัวเราะเหมือนคนเสียสติ ดวงตาจ้องมองฉู่ชวิ๋น หวังว่าจะได้เห็นสีหน้าตื่นกลัวของอีกฝ่ายเต็มที่
ทันทีที่คำพูดนี้ประกาศออกไป ทุกคนก็ถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจ หวูเค่อจินร้ายกาจเกินไปแล้ว มิน่าเล่าถึงไม่เห็นหัวหน้าของกลุ่มสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์เลยสักตัว
แต่น่าเสียดายที่ฉู่ชวิ๋นไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบรับใด ๆ เลย
“ฉู่ชวิ๋น แกไม่ห่วงพ่อแม่ตัวเองบ้างหรือไง?” หวูเค่อจินส่งเสียงคำราม
“ฉันต้องห่วงอยู่แล้ว” ฉู่ชวิ๋นตอบ
“งั้นตอนนี้แกแกล้งทำเป็นใจเย็นอยู่ใช่ไหม? ใจจริงแล้วแกคงกลัวไม่น้อยเลยล่ะสิ?” หวูเค่อจินพูดด้วยความสะใจ
“ทำไมฉันต้องแกล้งทำเป็นใจเย็นด้วย?” ดวงตาของฉู่ชวิ๋นเป็นประกายเหยียดหยาม
“หัวหน้าของพวกสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์เดินทางไปฆ่าพ่อแม่ของแก พวกมันมีพลังขั้นจักรพรรดิระดับ 9 คิดว่าคนของแกจะรับมือได้หรือไง? แบบนี้ไม่หวาดกลัวได้หรือ?”
ฉู่ชวิ๋นจ้องมองหวูเค่อจินเหมือนอีกฝ่ายเป็นคนสติเลอะเลือน
หวูเค่อจินคุ้มคลั่งหนักกว่าเก่า ทำไมฉู่ชวิ๋นถึงมองมันด้วยสายตาแบบนั้น อดไม่ได้ต้องคำรามออกไปว่า “ฉู่ชวิ๋น แกคงคิดว่าคนของฉันไม่สามารถทำลายม่านพลังของแกเข้าไปในตัวภูเขาได้ใช่ไหม มันก็จริงอยู่ แต่ที่สำนักภูพาทมิฬไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น ถ้าคนของฉันจับตัวลูกน้องแกที่อยู่ในสำนักภูพาทมิฬได้ พวกมันก็จะถูกใช้เป็นข้อต่อรองในการสลายม่านพลังที่ภูเขาเฉียนหลง เมื่อไม่มีม่านพลังเสียอย่างจะมีใครขัดขวางผู้มีฝีมือขั้นจักรพรรดิระดับ 9 ได้บ้าง?”
“สำหรับฉัน แกมันเป็นคนปัญญาอ่อนจริงๆ” ดวงตาของฉู่ชวิ๋นเป็นประกายแวววาวด้วยความเย็นชา
เมื่อเห็นว่าสุดท้ายฉู่ชวิ๋นก็มีปฏิกิริยาตอบรับบ้างแล้ว หวูเค่อจินก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัว มันร้องคำรามอยู่ในหัวใจว่า เสียสติไปแล้ว จอมมารฉู่ชวิ๋นถึงกับเสียสติไปแล้ว
“ฉันเคยบอกแล้วไงว่าการต่อต้านแดนสวรรค์เป็นบาปที่ให้อภัยไม่ได้ พ่อแม่ของแกต้องมาตายในวันนี้เป็นความผิดของแกคนเดียวเท่านั้น รวมถึงลูกน้องของแกทุกคนด้วย ฮ่าฮ่า…” หวูเค่อจินดูเหมือนคนวิกลจริตอย่างสมบูรณ์แบบ
“ฉู่ชวิ๋น แต่ถ้าแกยอมคุกเข่าขอร้องฉัน ฉันก็ยินดีไว้ชีวิตพ่อแม่แกอยู่นะ ฮ่าฮ่า…ขอร้องฉันสิ คุกเข่าแล้วขอร้องอ้อนวอนฉันเดี๋ยวนี้” หวูเค่อจินออกคำสั่งด้วยความเกรี้ยวกราด
ฉู่ชวิ๋นยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย ยกมือหมุนวนในอากาศเล็กน้อย
เปรี้ยง!
สายฟ้าฟาดลงมาจากท้องนภาอีกครั้ง หวูเค่อจินถึงกับชักดิ้นชักงอไปอีกหน
“อ๊าก…” หวูเค่อจินส่งเสียงกรีดร้องน่าขนลุก ผิวหนังส่วนใหญ่บนร่างกายไหม้เกรียม เลือดไหลหยดเป็นทาง มีควันสีขาวลอยฟุ้งขึ้นมาจากทั่วตัว
“ฉู่ชวิ๋น แกต้องตาย พ่อแม่ของแกก็ต้องตาย ผู้หญิงที่แกรักและลูกน้องของแกก็ต้องตายไม่เหลือสักคนเดียว” หวูเค่อจินขู่คำรามด้วยความอาฆาตแค้น
“ลูกน้องที่แกพูดถึงใช่คนพวกนี้หรือเปล่า?” ฉู่ชวิ๋นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขาสะบัดมือหนึ่งที หัวคนหลายหัวก็กลิ้งหลุน ๆ ลงมาบนพื้นดิน
กลุ่มคนดูถึงกับตัวสั่นเทาด้วยความตกตะลึง มือเย็นเท้าเย็น ขนลุกเกรียว
เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของหวูเค่อจินขาดหายไปกลางคัน มันจ้องมองหัวของบรรดาสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์บนพื้นดินด้วยความพิศวง หัวพวกนี้เป็นของตัวแทนที่มันส่งไปยังเมืองกู่เจียงนี่นา
“แก…” หวูเค่อจินตัวสั่นเทิ้ม ไม่รู้ว่าสั่นเพราะความกลัว หรือเป็นอาการกล้ามเนื้อกระตุกจากการโดนฟ้าผ่ากันแน่
“ใช่ นี่คือพวกที่แกส่งไปเพื่อฆ่าพ่อแม่ฉัน พวกมันเป็นตัวแทนของสัตว์ร้ายกลายพันธุ์ที่อยู่ที่นี่ แต่ฉันฆ่าพวกมันไปหมดแล้ว แกยังมีอะไรจะพูดอีกไหม ถ้าไม่มีแล้ว ฉันจะได้ฆ่าแกทิ้งเสียเดี๋ยวนี้เลย” ฉู่ชวิ๋นยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“เป็นไปได้ยังไงกัน?” ดวงตาของหวูเค่อจินทอประกายหม่นหมองด้วยความเหลือเชื่อ ความเจ็บปวดของมันพุ่งสูงมากขึ้นหลายเท่า ไอ้ฉู่ชวิ๋นมันรู้ทันแผนการของมันได้อย่างไร?
“ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ความจริง ฉันก็แค่แฝงตัวเข้าไปในหน่วยลาดตระเวนของแก จัดการฆ่าคนของเผ่าพันธุ์มนุษย์นกยูงกับมนุษย์หมาป่าแค่นั้นเอง จริงด้วยสิ หวงเซิงก็ไม่รอดเหมือนกันนะ” ฉู่ชวิ๋นพูดเหมือนไม่ได้เห็นเป็นเรื่องสำคัญอันใด
หวูเค่อจินเบิกตาโตขึ้นมาทันที บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสยองขวัญ ต้องใช้เวลาสักครู่ใหญ่กว่าที่จะพูดออกมาได้ว่า “แกทำได้ยังไง?”
“ง่ายจะตาย ฉันก็แค่ฆ่าเหล่าสือของพวกพังพอนปีศาจทิ้ง แล้วก็ปลอมตัวเป็นเขาเท่านั้นเอง ฉันใช้โอกาสนี้ยุให้พวกแกตีกัน โดยจัดการพวกมนุษย์หมาป่าเป็นอันดับแรก หลังจากนั้น ฉันก็ได้รู้แผนการทั้งหมดของแกจากปากหวงเซิง ไม่เห็นจะมีอะไรซับซ้อนสักหน่อย” ฉู่ชวิ๋นกล่าวด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายเป็นอย่างยิ่ง
หวูเค่อจินตาโตเท่าไข่ห่าน ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัว ดวงตาพลันฉายชัดเป็นประกายดุร้าย
“ที่แท้ก็เป็นแกนี่เอง แผนการที่ฉันวางไว้ถึงได้พังยับเยินไปหมดแบบนี้” หวูเค่อจินแสดงออกถึงความเดือดดาลและยอมรับความจริงไม่ได้
“ก็ใครใช้ให้แกคิดว่าตัวเองฉลาดเกินไปล่ะ” ฉู่ชวิ๋นหัวเราะเยาะ
เมื่อกลุ่มคนดูเข้าใจทุกอย่างแล้ว ก็ส่งเสียงฮือฮาขึ้นมาทันที
แผนการทุกอย่างที่ถูกวางเอาไว้อย่างรัดกุม ฉู่ชวิ๋นทำลายทิ้งไม่เหลือชิ้นดี ฉู่ชวิ๋นแฝงตัวอยู่ใต้จมูกของหวูเค่อจิน ฆ่าคนของสำนักนกยูงปีศาจ ฆ่าคนของเผ่าพันธุ์มนุษย์หมาป่า ฆ่าหวงเซิงจากเผ่าพันธุ์พังพอนปีศาจ และใช้โอกาสนี้ยุแหย่ให้บรรดาสัตว์ร้ายกลายพันธุ์บาดหมางกันเอง
หลายคนอดนึกสงสารหวูเค่อจินขึ้นมาไม่ได้ การมีเรื่องกับจอมมารฉู่ชวิ๋นถือว่าเป็นเคราะห์ร้ายของชีวิตอย่างแท้จริง ที่มันคุยโวโอ้อวดด้วยความมั่นอกมั่นใจไว้ก่อนหน้านี้ คิดไม่ถึงเลยว่าจอมมารฉู่ชวิ๋นจะสามารถพังทลายทุกอย่างได้อย่างง่ายดายยิ่ง
เพียงแค่ชำเลืองตามองดูก็รู้ว่าหัวหน้าของสัตว์ร้ายกลายพันธุ์เหล่านั้นตายโดยไม่ทันตั้งตัว ดวงตาของพวกมันยังเบิกค้างกลายเป็นผีตายตาไม่หลับ แต่ผู้ที่โชคร้ายที่สุดก็คือตัวแทนจากเผ่าพันธุ์มนุษย์หมาป่ากับหวงเซิง ที่แม้แต่ซากศพก็ไม่มีหลงเหลือให้เห็น
เรื่องนี้สร้างความโกรธแค้นให้แก่หวูเค่อจินมากกว่าที่ทุกคนคิด ก่อนหน้านี้มันฝันหวานว่าเมื่อฉู่ชวิ๋นขึ้นมาติดกับดักอยู่บนหุบเขาอเวจี แผนการทุกอย่างคงดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่ที่ไหนได้ ยิ่งฝันหวานไว้มากเท่าไหร่ เวลาผิดหวัง ก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น
“ฉู่ชวิ๋น! ฉันจะต้องฆ่าแกให้ได้” หวูเค่อจินเสียสติโดยสมบูรณ์แบบแล้ว
ฉู่ชวิ๋นมีสีหน้าเรียบเฉย เช่นเดียวกับน้ำเสียงของเขา “จะฆ่าฉันงั้นเหรอ? แกมีความสามารถขนาดนั้นเลยหรือไง? ที่นี่คือโลกมนุษย์ ไม่ใช่แดนสวรรค์ของเหล่าเทพ ฉันต่างหากที่จะส่งแกลงนรก”
“โทษฐานของการลบหลู่แดนสวรรค์ ตกตายนับหมื่นครั้งก็คงยังไม่พอชดใช้โทษ แกคิดว่าตัวเองสามารถฆ่าฉันได้หรือไง? ฉันเป็นทายาทของทวยเทพจะมีใครหน้าไหนฆ่าฉันได้?” หวูเค่อจินคำรามออกมาเสียงแหบพร่า
ฉู่ชวิ๋นรู้สึกเอะใจบางอย่าง รีบร่ายคาถา เตรียมปิดบัญชีสังหารหวูเค่อจิน
หวูเค่อจินเองก็กำลังพึมพำคาถาอยู่เช่นกัน สายตาของมันจับจ้องไปยังขี้เถ้าของแผ่นยันต์เทวะที่ร่วงเกลื่อนอยู่บนพื้น
วูบ!
เศษขี้เถ้าเปล่งแสงแสงสว่างเรืองรอง ก่อนที่พวกมันจะเริ่มจับตัวรวมกลุ่มกันเป็นปึกแผ่นอีกครั้ง
“แดนสวรรค์อันยิ่งใหญ่ บุตรหลานร้องขอความช่วยเหลือ ทาสรับใช้ทรยศ บุตรหลานตกอยู่ในอันตราย ได้โปรดลงมาช่วยบุตรหลานกำราบทาสผู้ชั่วร้าย ปกป้องความยิ่งใหญ่ของแดนสวรรค์ อย่าให้บุตรหลานต้องตกตายอยู่ที่นี่ด้วยเถิด”
หวูเค่อจินบริกรรมคาถาออกมาเสียงดัง
วูบ!
ขี้เถ้าของแผ่นยันต์เทวะรวมตัวกลับมาเป็นแผ่นยันต์ที่สมบูรณ์แบบอีกครั้งหนึ่งแล้ว
แผ่นยันต์ระเบิดลำแสงสีขาวกระแทกเข้าใส่กำแพงที่มองไม่เห็น แน่นอนว่าม่านพลังที่กักขังหวูเค่อจินไว้ย่อมไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป
เช่นเดียวกับกลุ่มเมฆดำบนท้องฟ้า เมื่อแผ่นยันต์สาดแสงสีขาวขึ้นสู่ท้องนภา กลุ่มก้อนเมฆดำก็สลายตัวไปทันที
ม่านอาคมถูกทำลาย วิชาลงทัณฑ์สายฟ้าฟาดถูกสลายพลังหายไปแล้ว
ฉู่ชวิ๋นเสียวสันหลังวาบ รู้สึกขนลุกขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
“ทุกคนรีบหนีไปจากที่นี่เร็วเข้า” ชายหนุ่มได้แต่ร้องเตือนออกมาเท่านั้น
กลุ่มจอมยุทธ์ที่ยังรับชมการต่อสู้อยู่บนยอดเขารู้สึกตัวขึ้นทันที ภัยคุกคามใหญ่หลวงกำลังจะมาถึงในไม่ช้า ทำให้ทุกคนตัวสั่นเทา ยิ่งได้ยินคำเตือนของฉู่ชวิ๋น ทำให้ไม่มีใครอยากจะอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว จึงพร้อมใจกันกระโดดหนีไปในพริบตาเดียว
ฉู่ชวิ๋นก็หันหลังกลับเช่นกัน ไม่คิดเรื่องการสังหารหวูเค่อจินอีกต่อไป ตอนนี้การหลบหนีสำคัญที่สุด เนื่องจากเขารู้สึกได้ถึงภัยคุกคามถึงตายที่กำลังใกล้เข้ามามากขึ้นทุกที
Comments