บทที่ 224 หลงอ๋าวตกที่นั่งลำบาก![รีไรท์]

หลังจากดื่มไวน์ไปหลายขวด ทุกคนต่างก็มึนเมา

“แล้วผู้อาวุโสหลงล่ะ ?” ฉู่ชวิ๋นนึกถึงหลงอ๋าวขึ้นมา เพราะตั้งแต่มาที่นี่เขาก็ยังไม่ได้เจอหลงอ๋าวเลย เหล่าคนชราสองถึงสามคนที่ดื่มไปไม่มากนักต่างก็ส่ายหัว

“ครั้งก่อนที่พวกเราตื่นขึ้นมา มันก็ผ่านไปหลายปีแล้วตอนนั้นคุณหลงอ๋าวเขาก็ยังอยู่ที่นี่นะ” ฉู่เทียนเหอเอ่ย

ฉู่ชวิ๋นเงียบไปเนื่องจากโลกที่กลายพันธุ์ไป หลงอ๋าวจึงน่าจะออกไปหาโอกาสให้กับตัวเอง

“ตอนที่ฝึกฝนมีความรู้สึกถึงเรื่องไม่ชอบมาพากลบ้างไหม ?” ฉู่ชวิ๋นถาม

“ไม่เลย มันก็เหมือนกับปกตินะ” ฉู่เทียนเหอบอก

ดวงตาของฉู่ชวิ๋นคมกริบ พร้อมส่องประกายเยือกเย็นออกมา ดูเหมือนว่าเส้นชีพจรวิญญาณของที่นี่จะถูกเคลื่อนย้ายไป

หลังจากที่โลกเปลี่ยนไป เส้นชีพจรวิญญาณของภูเขาก็ยิ่งใหญ่และขยายออกไปมากขึ้น

ตัดมาที่หลงอ๋าวตอนนี้ ทั้งตัวของหลงอ๋าวถูกปกคลุมไปด้วยเลือด ที่ทางเข้าของเส้นชีพจรวิญญาณมีเขตแดนที่ฉู่ชวิ๋นวางไว้และเขาหลบอยู่ข้างในเพื่อรักษาตัว

เขาโดนขังในนี้มาเป็นเวลานานกว่าสองปี เมื่อสิบห้าปีก่อนนั้น ฉู่ชวิ๋นเปิดศึกใหญ่กับสำนักสวรรค์ฟ้า สุดท้ายฉู่ชวิ๋นก็บาดเจ็บหนัก ก่อนที่จะตายจักรพรรดิอ๋าวฮวง ก็ได้ช่วยชีวิตฉู่ชวิ๋นเอาไว้และเขามีหน้าที่พาพ่อแม่ของฉู่ชวิ๋นกลับมาส่งที่บ้าน ก่อนจะแยกจากกัน จักรพรรดิอ๋าวฮวงได้มอบของบางอย่างไว้ให้เขา สิ่งนั้นคือศิลาทะลุผ่าน เมื่อฉู่ชวิ๋นไม่อยู่เขา จึงสามารถทะลุผ่านไปที่ภูเขาเฉียนหลงเข้าไปเพื่อส่งหลิวหรานและฉู่เทียนเหอไปยังที่ปลอดภัย

สองปีก่อน เขาพบว่าเส้นชีพจรวิญญาณผิดปกติเลยรีบมาตรวจสอบดูให้ละเอียด พบว่าพวกสำนักจิตวิญญาณอสรพิษ ค้นพบเส้นชีพจรวิญญาณของภูเขาเฉียนหลง และพวกมันต้องการย้ายมันไปยังสำนักของตัวเองเพื่อครอบครอง

หลงอ๋าวพอเห็นเรื่องนี้ก็รีบหนีออกมา ทว่าจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิบังเอิญเจอตัวเขา ทำให้เขาเกือบจะถูกฆ่าตาย โชคดีที่เขามีศิลาทะลุผ่านอยู่กับตัว จึงรีบวิ่งเข้ามาในเขตแดนนี้ จอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิโจมตีใส่เขตแดนอย่างบ้าคลั่ง แต่เขตแดนของฉู่ชวิ๋นแข็งแกร่งมาก มันจึงทำให้หลงอ๋าวรอดมาได้

คนพวกนี้พบเส้นชีพจรวิญญาณ แต่เขตแดนตรงทางเข้าที่ฉู่ชวิ๋นสร้างไว้ พวกนั้นจึงเข้ามาไม่ได้ มันปลอดภัยสำหรับหลงอ๋าว เขาเลยซ่อนตัวอยู่ในนี้

คนพวกนี้น่ารังเกียจมาก พวกมันข่มขู่หลงอ๋าวให้บอกถึงวิธีเข้าไปในเขตแดน ซึ่งแน่นอนว่าหลงอ๋าวไม่ยอมบอกเด็ดขาด

เมื่อเห็นว่าหลงอ๋าวไม่ยอมพูดอะไร และพวกมันก็ทำอะไรไม่ได้ดังนั้นพวกมันจึงใช้กลอุบายสามอย่าง และจัดตั้งลานประลองยุทธ์รอบเขตแดนทุกวัน มีทั้งเสียงตะโกน เสียงระเบิด เสียงฆ้องและเสียงกลองดังระงม ตัวเขาเองก็มีบาดแผลมากมาย หากต้องอยู่ในเขตแดนนานมากกว่าสองปี และไม่ได้รับการรักษา เขาก็ไม่แน่ใจว่า มันจะยังสามารถรักษาได้อีกไหม

เรื่องที่ทำเอาหลงอ๋าวพูดไม่ออกคือ เขากะจะขุดถ้ำไปยังใต้พื้นดิน เพื่อหนีแต่เพื่อเป็นการปกป้องถ้ำเอาไว้ ฉู่ชวิ๋นจึงตีเขตแดนล้อมรอบเขา จึงขุดลงไปไม่ได้ก็เลยออกไปไม่ได้ซะที

สองปีเต็ม ๆ ที่เขาต้องทรมานอย่างแสนสาหัส ยามที่เขากำลังเคลิ้มหลับก็มีคนมาก่อกวนทำให้หลาย ๆ ครั้ง เขาเกือบจะต้องไม่ไหว

หลงอ๋าวไม่พอใจมาก เขาคือลูกหลานแห่งตระกูลหลงหรือตระกูลมังกรผู้ยิ่งใหญ่ แต่กลับต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ ซึ่งทำให้จิตใจของเขารู้สึกละอายมาก ที่สำคัญตอนนี้คือ เขาอยู่ที่นี่นานเกินไป ยิ่งนานเข้าก็ยิ่งอันตราย

“ตาแก่ ออกมาซะ!” น้ำเสียงเย่อหยิ่งนั้นรบกวนความคิดของหลงอ๋าว หลงอ๋าวไม่พอใจจ้องมองคนที่อยู่ด้านนอก คนที่พูดออกมานั้นเป็นชายหนุ่ม ขั้นพลังก็ไม่ได้สูง แต่กลับทำหน้าทำตากวนโอ้ยมาตลอดสองปี

“ตาแก่ แกหลบอยู่ที่นี่มาได้สองปีแล้วนะ แกคงไม่อยากตายอยู่ที่นี่หรอก ใช่ไหม ? ครอบครัวของแกมีใครบ้างล่ะ ? เดี๋ยวฉันจะส่งข่าวไปบอกพวกเขาหน่อยว่าแกยังมีชีวิตอยู่” ชายหนุ่มคนนี้ชื่อหวังซุน เป็นลูกชายคนเล็กของเจ้าสำนักจิตวิญญาณอสรพิษ มีพลังการฝึกฝนต่ำและไม่มีความสำคัญอะไรแต่ปากดีเป็นที่สุด

“แกดีพอที่จะมาพูดกับข้าด้วยเรอะ ?” หลงอ๋าวกล่าวกิริยาแบบนี้ เขาอยากจัดมันสักสองถึงสามกระบวนท่าทำให้มันเป็นผงไปเลย!!

“โว๊ะ…ตาแก่นี่ทำเป็นปากดีนักนะ ฉันคุยด้วยดี ๆ กลับมาพูดจาแบบนี้ใส่ มีปัญหาอะไรรึไง ? เดี๋ยวนายน้อยอย่างฉันจะสั่งสอนแกให้หลาบจำเอง” ใบหน้าของหวังซุนทั้งดูถูกทั้งเหยียดหยาม น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก

คำพูดของหวังซุนทำให้หลงอ๋าวหงุดหงิดมาก จนเกือบจะพุ่งตัวออกไปหักคอมันทิ้งซะ แต่ยังไงซะ เขาก็ไม่สามารถออกไปได้เขาได้แต่หลับตาลง

“นี่ตาแก่ เมื่อกี้ก็ทำเป็นเก่งหนิ ? ทำไมตอนนี้มาแกล้งตายแล้วล่ะ ?” หวังซุนพูดแดกดัน

“ตาแก่ แกบอกมาสิว่าจะเข้าไปในเขตแดนนี้ได้ยังไง พ่อของฉันสัญญาว่าขอแค่แกบอกมา เขาจะได้ไว้ชีวิตแกและจะปล่อยแกเป็นอิสระ” หลงอ๋าวเงียบ ไม่ใส่ใจอะไร

หวังซุนส่งสายตาดุร้ายออกมาและพูดเยาะเย้ยใส่ “ตาแก่ ยังไงแกก็ถึงครึ่งก้าวสู่ขั้นจักรพรรดิ มันคุ้มค่าเหรอที่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังแบบนี้ ถ้าแกสัญญาว่า จะบอกวิธีเข้าไป ฉันรับประกันได้เลยว่า พวกเราจะไม่ทำร้ายแกและถ้าแกต้องการ ตำแหน่งรองเจ้าสำนักก็จะเป็นของแกด้วย คิดว่าไง ?”

หน้าหลงอ๋าวแดงก่ำ เขาอยากจะออกไปฆ่าไอ้เด็กนี่จริง ๆ เขาเป็นถึงลูกหลานของมังกรสวรรค์ จะลดตัวไปเป็นรองเจ้าสำนักของพวกงูกาก ๆ นี้ได้ยังไง ? แบบนี้มันไม่ต่างอะไรกับถุยน้ำลายรดหน้าตัวเอง

สายตาหวังซุนเต้มไปด้วยความคิดสองปีที่ผ่านมานี้ เขามาที่นี่หลายร้อยครั้ง เขาพยายามด่าทออยู่นานแต่หลงอ๋าวก็ไม่สนใจเขาไม่ว่าจะดูถูก เหยียดหยามหรือทารุณตาแก่นี้ก็ไม่บอกอะไร ตอนนี้เขารู้สึกหมดความอดทนแล้ว

“ตาแก่ ฉันจะถามแกอีกรอบนะ จะตอบไหม ?”

ผ่านไปสักพัก หลงอ๋าวก็ไม่สนใจ ทำให้ใบหน้าทุเรศ ๆ ของหวังซุนเกรี้ยวกราด

“พวกแกมานี้” ทันใดนั้น ศิษย์หลายร้อยคนก็มายืนล้อมอยู่รอบเขตแดน

“มา ทุกคนทำตามฉัน ให้ตาแก่นี่ดื่มน้ำหน่อย โดนขังมาสองปี คิดมันคงคอแห้งน่าดู” หวังซุนหัวเราะเยาะแล้วถอดกางเกงออก พอคนอื่น ๆ เห็นก็เดาออกทันทีว่าหวังซุนจะทำอะไรแล้วหัวเราะกันออกมา

“ตาแก่ ฉันจะฉี่แล้วนะ เห็นว่าแกเจ็บหนักเลยหนิ ฉี่ของฉันมันรักษาได้สารพัดโรคเลย ตอนนี้พวกเราจะช่วยแกเอง” มีคนถอดกางเกงแล้วทำตาม

“ฉันว่านะ ไอ้นั้นของตาแก่นี้คงหดลงกลายเป็นเข็มไปแล้วล่ะ ยังจะกล้าบอกว่าตัวเองคือผู้ชายอีกหรอ ? พูดไม่กลัวฟ้าดินซะจริง ตาแก่มาลองกินน้ำหวานฉันหน่อย นี่ของแท้นะ กักไว้นานแล้ว ลองดู ๆ”

“ตาแก่ ทั้งฉี่เด็ก น้ำหวานก็มีแล้ว งั้นฉันเอาน้ำแร่บริสุทธิ์ให้ก็แล้วกัน รีบอ้าปากซะ…..” คนกลุ่มหนึ่งถอดกางเกง ส่งเสียงเหยียดหยาม หัวเราะดังลั่น

ตู้มม!

ตอนนี้หลงอ๋าวโกรธจัดอย่างมาก เลือดลมไหลซ่าน ปากกระอักเลือดออกมา

“ดูสิ ตาแก่ตื่นเต้นจนอ้วกเป็นเลือดเลย ทุกคนมาเริ่มกันเถอะ ดูว่าใครจะเยอะกว่ากัน หรือใครจะไปไกลกว่ากัน” หวังซุนยิ้มออกมา ของเหลวสีเหลืองทองเหม็นคลุ้ง ต่อมาคนอื่น ๆ ก็หัวเราะเยาะกันสนุกแล้ว เริ่มฉี่ใส่หลงอ้าว แน่นอนว่าน้ำฉี่พวกนี้พุ่งมาไม่ถึงตัวหลงอ๋าว ทั้งหมดทั้งพลังเขตแดนหยุดเอาไว้ แต่ลูกหลานมังกรสวรรค์กลับโดนพวกจอมยุทธ์กระจอก ๆ รุมร้อมด่าแล้วมาฉี่รดใส่ แบบนี้จะยังทนได้อีกเหรอ ?

“ฆ่า!”

หลงอ๋าวคำรามออกมา บังคับร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บให้ขยับ ดวงตาของเขาราวกับปล่อยลูกไฟออกมาได้ เขายกมือขึ้นแล้วปล่อยพลังออกไป ระดับพลังของไอ้เด็กระยำพวกนี้ ถึงเขาจะบาดเจ็บ แต่แค่ยกมือขึ้นก็ฆ่าพวกมันได้แล้ว

ตู้ม!

ฝ่ามือฉีกอากาศเป็นชิ้น ๆ สร้างเป็นพายุคลั่ง พวกเด็กระยำกรีดร้องออกมาวุ่นวายไปหมด เพียงแค่แรงกดดัน ก็ทำให้พวกมันตัวสั่นไปหมดแล้ว พวกมันไม่คิดว่าหลงอ๋าวจะออกมาจริง ๆ

“เก่งจริงก็ ฆ่าฉันเลยสิ!” หลงอ๋าวโมโหจนตัวแทบไหม้ ในใจคิดอยู่แค่เรื่องเดียว คือฆ่าพวกขยะที่ดูถูกเหยียดหยามตัวเอง

ตู้มมมมมม!

ราวกับเสียงฟ้าร้อง มือขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นกลางอากาศหยุดการโจมตีของหลงอ๋าว จากนั้นก็มีโซ่เส้นหนึ่งพุ่งออกมาจากอากาศ หลงอ๋าวจิตใจเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เขาสูดลมหายใจซัดพลังเข้าต่อต้าน

ตู้ม!

สายโซ่นั้นพันที่ฝ่ามือหลงอ๋าวเอาไว้ เสียงระเบิดทำให้หลงอ๋าวหูหนวก พวกศิษย์รอบ ๆ โดนระเบิดจนกระจัดกระจาย

หลงอ๋าวกระอักเลือดแล้วกระเด็นไปไกลเป็นร้อยเมตร จากนั้นก็มีเงาปรากฏออกมา พร้อมการระเบิดอีกสี่ครั้งใส่หลงอ้าว

หลงอ๋าวทนไม่ไหวจนร้องออกมา มือและเท้าของเขาระเบิดออกมาเป็นลิ่มเลือดและถูกกระแทกด้วยพลังลมปราณ จากนั้นพริบตาเดียว เงาสีแดงเข้มก็จู่โจมหลงอ๋าวราวสายฟ้าและผนึกพลังการฝึกฝนของเขาเอาไว้

“บอกมา ?” คนที่เข้ามาพูดอย่างเหยียดหยาม คนคนนี้ใส่เสื้อคลุมสีแดงเข้ม ล้อมรอบไปด้วยงูสีเขียวตัวใหญ่สองตัวดูแปลกประหลาดมาก

“บอกมา แกเข้าไปได้ยังไง ?” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว จิตใจของหลงอ๋าวเกรี้ยวกราดไม่ยอมพูดอะไรออกมา

เมื่อเห็นว่าหลงอ๋าวไม่พูด หน้าแปลก ๆ นั่นยิ่งทวีความน่ากลัวขึ้น เขายิ้มออกมาอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “ลืมแนะนำตัวเองไปเลย ฉันคือจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิ เจ้าสำนักจิตวิญญาณอสรพิษ หวังอัน”

หลงอ๋าวจ้องมองเขา กัดฟันพูด “อย่ามาเฉไฉ จะฆ่าจะตัดหัวก็ตามใจแกเลย แต่จะให้บอกวิธีเข้าไปก็ฝันไปเถอะ”

หวังอันเค้นเสียงหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะของเขาทำเอาผู้คนขวัญเสีย “งั้นเหรอ ? แกรู้ต้นกำเนิดของสำนักจิตวิญญาณอสรพิษไหม ? แกไม่ให้ความร่วมมือก็ดี งูในถ้ำของฉันไม่ได้กัดกินจิตวิญญาณมานานมากแล้ว แกลองคิดถึงความรู้สึกของงูเป็นหมื่นตัวฉกใส่ดูสิ”

“ยากหน่อยนะที่จะทำให้ข้ากลัว มีอุบายอะไรก็งัดมันออกมาซะเลยสิ” หลงอ๋าวดูถูก หน้าหวังอันมืดมนน่ากลัว ยิ้มเยาะแล้วพูดออกมา

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะช่วยแกเอง ก็หวังว่าพอแกเข้ามาในถ้ำของฉัน แล้วจะยังดื้อด้านได้อยู่นะ” หลงอ๋าวขำเบา ๆ ดูถูกดูแคลนอีกฝ่าย

“ดู ๆ แล้วแกคงคิดว่าฉันมาทำให้แกอับจนหมดหนทางสินะ แต่ฉันบอกเลยก็ได้นะว่า ฉันเจอกับคนที่จะบุกฝ่าเข้าไปในเขตแดนได้แล้ว ต่อให้ไม่มีแก ฉันก็เข้าไปได้อยู่ดี” หวังอันยิ้มออกมาอย่างเย็นชา

“ฝ่าเข้าไปงั้นเหรอ ?” หลงอ๋าวเค้นหัวเราะอย่างดูถูกเหยียดหยาม

“แกคงรู้สินะว่า ใครสร้างเขตแดนนี้ขึ้นมา ? แกคิดว่าไปสุ่มจับหมาแมวที่ไหนก็ฝ่าเข้ามาได้หมดเหรอ ? น่าขำจริง ๆ”

หวังอันเงียบไปสักครู่ และถามว่า “ใครสร้างมันขึ้นมา ?”

“ฉู่ชวิ๋น แกเคยได้ยินมาก่อนไหม ?” หลงอ๋าวกล่าว

“จอมมารฉู่ ?” หวังอันพูดโพล่งออกมา

“แกก็รู้หนิ เขตแดนนี้มันก็คือสิ่งที่เขาสร้างขึ้น แกกล้าทำมันพังเหรอ ? งั้นก็รอเขามาคิดบัญชีกับแกได้เลย” หลงอ๋าวพูดออกมาอย่างภาคภูมิใจ ซึ่งตีนกาหลงอ๋าว ก็ถึงกับขั้นกระตุกแบบไม่รู้ตัวไม่รู้ว่าทำไม

“ท่านพ่อ จอมมารฉู่คือใคร ?” หวังซุนเห็นจึงเดินมาถาม

หวังอันคิดอยู่สักพัก แล้วพูดเย้ยหยัน “ก็แค่พวกสวะ อย่าไปใส่ใจเลย” ด้วยความทระนงตนเขาเลยพูดแบบนี้ออกมา ในปีนั้นฉู่ชวิ๋นโด่งดังมากเขาคนเดียว ทำลายสำนักสวรรค์ฟ้าได้อย่างรวดเร็ว แต่ว่าเรื่องพวกนี้ในสายตาจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิ สำนักเล็ก ๆ อย่างสำนักสวรรค์ฟ้า ก็เป็นแค่แมลงหวี่แมลงวัน เขาเองก็สามารถทำได้เหมือนกัน

“ลือกันว่าจอมมารฉู่มีวิชาที่ไม่มีใครเทียบได้และความลับของเขตแดน จากคำเล่าลือนี้เห็นจะจริง” แววตาของหวังอันวูบวาบ

“ท่านพ่อ ถ้าเป็นแบบนี้พวกเราก็ให้ตาแก่นี่เรียกไอ้ฉู่ชวิ๋นอะไรนั้นออกมาสิ ตอนนั้นพวกเราจะได้ฉวยโอกาสมัดตัวพวกมันสองคนจับโยนเข้าไปในถ้ำวิญญาณ แล้วป้อนให้เป็นอาหารงูซะเลย” หวังซุนพูดออกมาอย่างโหดเหี้ยม

ดวงตาหวังอันเป็นประกาย ยิ้มแล้วมองไปที่หวังซุน ลูกชายตัวน้อยคนนี้ถึงจะฝึกมาไม่เยอะเท่ากับพี่ ๆ แต่เรื่องเจ้าเล่ห์เจ้ากลก็ได้พ่อมามากสุด

“ไอ้โง่ ขอบคุณที่บอกนะ หากว่าฉู่ชวิ๋นตาย เขาจะได้รู้ว่า แกเป็นคนขายเขาไง เขาจะคิดยังไงน้อ ?” หวังซุนหัวเราะเยาะอย่างร้ายกาจ

หลงอ๋าวทำหน้าเหยียดหยาม ฉู่ชวิ๋นไม่ได้ออกมาเป็นสิบปีแล้ว ไอ้สองคนนี้ยังไงก็ไม่มีทางหาตัวเจออย่างแน่นอน พวกมันถูกฟ้าลิขิตมาให้ล้มเหลว!!