ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I’m really a superstar 1378
บนเวที
ในเลนส์กล้อง
พู่กันของมิยาโมโตะเซ็นเซนั้นราวกับโบยบินได้!
จางหย่วนฉีมองอย่างเฉยเมย
ฉีเหม่ยหลันก้มหน้ากระซิบบางอย่างกับเธอ
สีหน้าหลี่เสี่ยวเสียนเต็มไปด้วยความชื่นชม
เอมี่ยังโมโหไม่หาย “ตาแก่นี่ป่วยแน่ๆ!”
เสี่ยวตง “ป่วยไม่เบาเลยล่ะ”
ฮั่วตงฟางขมวดคิ้ว “เขาจงใจ? พี่สาวจางกับเสี่ยวเสียนไปกระตุ้นอะไรเขาเข้า? เขาวิ่งไปตรงนั้นเพราะกลัวคนอื่นจะไม่รู้ว่าเขามีตัวตนเหรอ? จำเป็นต้องแสดงออกว่าเขาก็มีความสามารถหรือไง?”
ต้าฉีถาม “เขาเขียนเป็นยังไงบ้าง?”
หลี่เสี่ยวเสียนถอนหายใจ “ฟ้าคนเป็นหนึ่งเดียว เพียงหนึ่งไม่มีสอง!”
เสี่ยวเสียนผู้มองโลกในแง่ดี ให้คำวิจารณ์สูงส่งมาก
ต้าฉี “การเขียนอักษรเป็นของจีนไม่ใช่เหรอ? ทำไมคนญี่ปุ่นถึงเขียนได้ดีขนาดนี้ล่ะ?”
หลี่เสี่ยวเสียนพูดว่า “ญี่ปุ่นก็มีผู้เชี่ยวชาญการเขียนตัวอักษรค่ะ การประมูลผลงานการเขียนตัวอักษรร่วมสมัยระดับนานาชาติ ผลงานการเขียนของอาจารย์มิยาโมโตะทุกชิ้นถูกประมูลไปในราคาสูงมาก”
เสี่ยวตงถาม “เทียบกับผู้เชี่ยวชาญการเขียนตัวอักษรในประเทศของเราล่ะ?”
หลี่เสี่ยวเสียนคิดไตร่ตรองครู่หนึ่ง “มีแต่สูงกว่า ไม่มีต่ำกว่า”
เสี่ยวตงถอนหายใจหนาวเหน็บ “ร้ายกาจขนาดนั้นเลย?”
หลี่เสี่ยวเสียนยิ้มขื่น “ถ้านับแค่ในประเทศจีนกลัวว่ามีเพียงอาจารย์อู๋และอาจารย์เหลียนเท่านั้นที่เทียบเคียงเขาได้ น่าจะอยู่ในระดับเดียวกัน แต่เรื่องรายละเอียดฉันก็ไม่เข้าใจแล้ว ได้ยินมาว่าตัวอักษรของอาจารย์มิยาโมโตะใกล้เคียงกับ ‘ตัวบรรจงกึ่งหวัด’ ของจีนมาก มีความแตกต่างจากสไตล์ส่วนมากของอักษรญี่ปุ่นเล็กน้อย แต่พวกเขาอาจจะไม่เรียกว่า ‘ตัวบรรจงกึ่งหวัด’ ซึ่งจุดนี้ฉันก็ไม่รู้แล้ว ยังไงก็ตามในวงการนี้ถือว่าอาจารย์มิยาโมโตะขึ้นไปจนถึงจุดสูงสุดแล้วล่ะ”
จางเย่เหลือบดู
ตัวบรรจงกึ่งหวัด?
อืม ก็มีกลิ่นกายของตัวบรรจงกึ่งหวัดนิดหน่อยจริงๆ ละนะ
หนึ่งนาที
ห้านาที
มิยาโมโตะเซ็นเซวางพู่กันลง
กล้องจับภาพและแสดงขึ้นจอใหญ่ให้เห็นอย่างชัดเจนในทันที
คนในงานมองขึ้นไป ไม่ว่าจะสงสัยการกระทำของมิยาโมโตะเซ็นเซหรือไม่ แต่เมื่อเห็นผลงาน ทุกคนก็ล้วนชื่นชม!
นักธุรกิจญี่ปุ่นถึงกับยืนขึ้นและปรบมือ!
“เยี่ยม!”
“เขียนได้ดี!”
“สมกับที่เป็นปรมาจารย์มิยาโมโตะ!”
“ในที่สุดวันนี้ฉันก็ได้เห็นของจริง!”
นักธุรกิจฝั่งญี่ปุ่นสิบกว่าคนตื่นเต้นมาก เพราะปกติแล้วพวกเขาจะหาซื้อภาพเขียนอักษรของมิยาโมโตะเซ็นเซมาได้นั้นเป็นไปได้ยากมาก ในการประมูลนานาชาติการเขียนตัวอักษรของมิยาโมโตะเซ็นเซเป็นที่นิยมมาก ถ้าไม่เสียค่าภาษีในอัตราห้าสิบเปอร์เซ็นต์จนถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์ก็ยากจะเอามาได้
ดูขนาดกระดาษใหญ่ยักษ์นั่นสิ
และดูความซับซ้อนสูงส่งของตัวอักษรสิ
แค่ราคาก็ต่างกันแล้ว
แต่ภาพเขียนอักษรของวันนี้ ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ มีขนาดและคุณภาพอย่างไร ล้วนไม่มีข้อบกพร่อง ล้วนเป็นผลงานอันยอดเยี่ยมของอาจารย์มิยาโมโตะผู้อยู่บนจุดสูงสุดในปัจจุบัน และภาพเขียนยังเป็นของแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ คนเขาเขียนให้ดูในงาน ทั้งยังลงนามไว้ด้วย ราคาต้องสูงเสียดฟ้าแน่นอน!
นักธุรกิจชาวญี่ปุ่นคนหนึ่งถามเสียงดัง “มิยาโมโตะเซ็นเซ ภาพเขียนนี้ส่งประมูลจริงเหรอครับ?”
มิยาโมโตะเซ็นเซตอบอย่างภาคภูมิใจ “แน่นอน”
คนไม่น้อยต่างนั่งไม่ติด วิ่งขึ้นไปบนเวทีเพื่อดูใกล้ๆ
หนึ่งคน
สิบคน
ยี่สิบคน
คนรุมล้อมเยอะขึ้นเรื่อยๆ และเต็มไปด้วยเสียงชื่นชม
“สุดยอดจริงๆ!”
“คิดถูกแล้วที่มาวันนี้”
“ตัวอักษรที่ดี! ยอดเยี่ยมมาก!”
แม้แต่นักธุรกิจชาวจีนก็ยังตื่นเต้นไปด้วย
พิธีกรประกาศ “ตอนนี้จะเริ่มการประมูลแล้ว ขอให้ทุกคนกลับที่นั่งด้วยครับ”
ทันทีที่เสียงพูดจบลง การเสนอราคาก็ดังขึ้น!
“สามแสน!”
“ผมให้ห้าแสน!”
“ห้าแสนห้าหมื่น!”
“ห้าแสนแปดหมื่น!”
เพียงแค่เริ่มต้นก็เกินราคาอาหารหนึ่งมื้อและภาพเขียนตัวอักษรของจางหย่วนฉีไปแล้ว และราคายังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ คนที่อยู่ในงานและผู้ชมทางอินเทอร์เน็ตทั่วทั้งเอเชียต่างตกตะลึง!
“หกแสน!”
“เจ็ดแสน!”
“ผมให้เจ็ดแสนห้าหมื่น!”
การแข่งขันอันรุนแรง!
คล้ายกับพิสูจน์เป็นตายอย่างไรอย่างนั้น!
สุดท้ายก็เหลือนักธุรกิจญี่ปุ่นเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่กำลังต่อสู้กันอยู่!
ในที่สุดราคาของภาพเขียนนี้ก็เคาะอยู่ที่หนึ่งล้านหนึ่งแสนดอลลาร์ เทียบได้เกือบสิบล้านหยวน แน่นอนว่าเป็นราคาที่สูงกว่าราคาตามท้องตลาดอย่างมาก แต่นักธุรกิจชาวญี่ปุ่นที่ได้รับภาพเขียนรู้สึกว่ามันคุ้มค่า เขาชอบภาพเขียนอักษรนี้มาก!
……
ที่ญี่ปุ่น
ในอินเทอร์เน็ต
“มิยาโมโตะเซ็นเซออกโรงแล้ว!”
“ทีมดาราญี่ปุ่นเป็นอันดับหนึ่งแล้ว!”
“เอ่อ อาจารย์มิยาโมโตะนับเป็นทีมดาราไหมนะ?”
“นับสิ”
“ถูกต้อง ยังไงก็เป็นคนฝั่งพวกเราน่า”
……
ที่เกาหลีใต้
ในอินเทอร์เน็ต
“ราคาสูงเทียมฟ้าเลย!”
“จะเอาอะไรไปเทียบได้ล่ะเนี่ย?”
“ตำแหน่งผู้นำคงหนีไม่พ้นเป็นของญี่ปุ่นแล้ว!”
……
ที่ประเทศจีน
มีแต่เสียงก่นด่าของชาวเน็ตเต็มไปหมด
“บ้าไปแล้ว!”
“เขาโผล่มาจากไหนเนี่ย?”
“เดิมทีนายก็เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการเขียนอักษรอยู่แล้ว ตัวอักษรนายเอาชนะหลี่เสี่ยวเสียน เอาชนะพี่สาวจางได้นี่นายได้หน้านักหรือ? เชี่ยแม่ง! ทำไมนายไม่แข่งร้องเพลงกับพี่สาวจางและเสี่ยวเสียนล่ะ!”
“ใช่แล้ว แน่จริงก็แข่งร้องเพลงกันสิ!”
“ตาแก่นี่ จงใจกลั่นแกล้งคนอื่นชัดๆ!”
“การประมูลเพื่อการกุศล เขาก็ยังจะขึ้นไปเอาหน้าอีก!”
……
ที่บ้านคุณยายจางเย่
น้องสาวคนโตโมโห “ปรมาจารย์อะไรกัน!”
น้องสาวคนรองพ่นน้ำลาย “เพ้ย!”
แม่ “ตาเฒ่านี่ทำเสียอารมณ์จริงๆ ถ้าจะทำขนาดนี้ก็ไม่ต้องเทียบมันแล้ว!”
……
ที่โลกภายนอกต่างถกเถียงกันอย่างหนัก
มีทั้งที่ยกย่อง มีทั้งที่ด่าทอ
แต่ภายในงาน การประมูลเพื่อการกุศลยังดำเนินต่อไป หรือจะพูดอีกอย่างว่าจนถึงเวลานี้การประมูลได้ถือว่าสิ้นสุดลงแล้ว ราคาประมูลที่สูงถึงหนึ่งล้านหนึ่งแสนดอลลาร์ ไม่มีใครสามารถสู้กับมิยาโมโตะเซ็นเซได้อีกแล้ว
หนิงหลันส่ายหัว “น่าเบื่อ”
จางเย่ก็ไม่ได้สนใจแต่แรกอยู่แล้ว “ไปกันเถอะ ช่างมันน่า”
เอมี่มองไปทางหลี่เสี่ยวเสียน “เสี่ยวเสียน ไม่ต้องไปสนใจเขาแล้ว”
แต่เวลานั้นเอง มิยาโมโตะเซ็นเซกลับไม่ยอมลงจากเวที เขายืนอยู่ถัดจากภาพเขียนอักษรของตนเอง มองไปทางหลี่เสี่ยวเสียนและจางหย่วนฉี ก่อนจะพูดว่า “ตัวอักษรของพวกคุณ มันห่วยมาก” เขาหันกลับไปชี้ภาพอักษรของหลี่เสี่ยวเสียนที่ยังวางอยู่บนเวที และตำหนิอย่างตรงไปตรงมาว่า “การเขียนตัวอักษรไม่ใช่การละเล่นของเด็ก ไม่ใช่ใครก็สามารถเขียนได้ เธอลองดูภาพอักษรนี้สิ ตายด้าน เมื่อกี้พิธีกรแนะนำสิ่งนี้ว่าเป็นผลงานการเขียนตัวอักษร? ฉันยอมรับมันไม่ได้ งานแบบนี้ไม่สามารถเรียกได้ว่าการเขียนตัวอักษร การเขียนตัวอักษรไม่ได้ง่ายอย่างที่พวกคุณคิด”
ผู้อาวุโสสอนชนรุ่นหลัง?
สิ่งนี้เป็นที่เข้าใจได้
แต่ที่สำคัญคือสถานการณ์มันไม่ใช่!
คนก็ไม่ใช่!
หลี่เสี่ยวเสียนรู้สึกอับอายมาก ถูกวิจารณ์จนดวงตาแดงก่ำแล้ว เธอไม่ได้พูดอะไรเพียงกัดริมฝีปากและรับฟังอย่างเงียบๆ
เสี่ยวตงโมโห!
เอมี่ก็โกรธแล้ว!
ฉีเหม่ยหลันมีสีหน้าเย็นชา!
นี่กำลังทำอะไรอยู่?
ไม่ยอมจบสิ้นเหรอ?
เดิมทีจางเย่กำลังเตรียมตัวจะกลับแล้ว แต่เมื่อได้ฟังดังนั้นเขาก็ชะงักนิ่ง และหันไปมองมิยาโมโตะเซ็นเซที่ยืนอยู่บนเวที คิ้วของเขาเลิกขึ้น
แต่มิยาโมโตะเซ็นเซยังคงพูดต่อไป “ระดับการเขียนอักษรของประเทศจีน…”
พิธีกรชาวเกาหลีก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ รีบพูดขัดขึ้นทันที “ยังมี ยังมีของที่จะนำมาประมูลอีกหรือเปล่าครับ? มีอีกไหม?”
เขาเพียงแค่เปลี่ยนหัวข้อ พิธีกรเองก็ไม่คิดว่าจะมีใครตอบรับ
ผู้คนในงานก็ไม่คิดว่าจะมีใครพูดอะไรแล้ว ปรมาจารย์การเขียนอักษรคนหนึ่ง ภาพเขียนอักษรราคาสูงเทียมฟ้าออกมา ถึงเอาของอะไรมาก็ไม่มีความหมายแล้ว
แต่ทว่า กลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“การเขียนอักษรของเสี่ยวเสียนกับเหล่าจางต่างนั้นเป็นของมือสมัครเล่น พวกเธอไม่ได้เป็นคนในวงการด้วยซ้ำ ถ้าคุณอยากจะ ‘แลกเปลี่ยน’ ละก็ โอเค งั้นได้เลย ผมจะแลกเปลี่ยนวิชากับคุณเอง!”
เป็นจางเย่!
คนที่กำลังพูดอยู่คือจางเย่!
หลี่เสี่ยวเสียนตะลึง!
เสี่ยวตงตกใจมาก!
จางหย่วนฉีและฉีเหม่ยหลันมองเขาเขม็ง!
ทุกคนที่อยู่ในงานต่างจ้องมองเขาอย่างมประหลาดใจ!
หมายความว่ายังไง?
หลี่เสี่ยวเสียนและจางหย่วนฉีเป็นมือสมัครเล่น?
แล้วนายเป็นมืออาชีพหรือไง!?
Comments