บทที่ 34 การตัดสินใจ

ฉินเย่ยังคงนิ่งสนิท สามสิบวินาทีผ่านไป สี่สิบวินาที ห้าสิบวินาที ศพรอบ ๆ ตัวเขาเริ่มหยิบมีดขึ้นมาอีกครั้ง

หวังเฉิงห่าวก็อยู่ในเหตุการณ์ แต่เขากลับไม่สามารถขยับตัวได้เลยสักนิดเดียว

เพราะเป็นการสิ้นเปลืองพลังงานในการฆ่า หวังเฉิงห่าวเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา มันพบเป้าหมายที่มันมองหาแล้ว จึงไม่มีเหตุผลใดที่ต้องใช้ความพยายามมากไปกว่านี้

“ เจ้าพูดถึง … นายของเจ้า?” ในที่สุดฉินเย่ก็พูดขึ้น

เขาค่อย ๆ ยกกระบี่ในมือขึ้น

“ถูกต้อง” น้ำเสียงไร้อารมณ์ตอบกลับมา

“ เจ้ารู้อะไรมั้ย … ” ฉินเย่ถือกระบี่ของเขาและตั้งในแนวนอน“ ตรงข้ามกับคำว่า ‘เจ้านาย’ ก็คือคนใช้”

“ ข้ากลัวความตายนะ แต่ถ้าเจ้าขอให้ข้าเลือกระหว่างการตายกับการเป็นทาสคนอื่น … ขอบอกว่าข้าไม่มีทางเลือกอย่างหลังแน่ “

“ น่าเสียดายจัง” เสียงนั้นพูดแบบนิ่ง ๆ “ เจ้าจะกลายเป็นหุ่นมนุษย์ที่หนึ่งร้อยเจ็ดสิบแปดของข้า”

“ และจะเป็นหุ่นเชิดจากนรกตัวแรกและตัวเดียวของข้าด้วย”

หวืดด! ทันทีที่เขาพูดจบ ด้ายสีดำที่ทอดยาวออกมาจากความมืดก็รัดแน่นขึ้น เสียงครืดคราดดังขึ้นทันทีจากหุ่นมนุษย์รอบ ๆ ฉินเย่! พวกเขาเงยหน้าขึ้น จากนั้นก็ … พุ่งเข้าหาเขาพร้อมกันเหมือนฝูงสุนัขที่บ้าคลั่ง!

เสียงดังสนั่น!

ฉินเย่ถอยหนี แต่เพียงอึดใจเดียวก็จนมุม ไม่มีที่อื่นให้หนีแล้ว การโจมตียังคงต่อเนื่อง

ซากศพเหล่านี้ไม่รู้จักคำว่าเหนื่อย!

การโจมตีเล็ดลอดผ่านแนวป้องกันของเขา มีรอยยาวลึกปรากฏขึ้นที่ต้นขาของเขา เลือดเขาพุ่งออกมาเหมือนน้ำพุ

ความเจ็บปวดเข้าขั้นทรมาน แต่เขาจะไปสนใจมันไม่ได้ จากการโจมตีที่วุ่นวายเช่นนี้ ทำให้เขาไม่รู้ว่าควรแบ่งประสาทยังไงดี

ฉินเย่เหวี่ยงกระบี่ของเขาในแนวนอนทันที ป้องกันมีดสามเล่มที่กำลังแทงตรงไปที่หน้าอกของเขาได้ โชคไม่ดีที่เขาป้องกันมันได้ไม่พ้น มีเลือดออกมาจากรอยที่แขนขวาของเขา ตอนนี้เสียงของอาร์ทิสวิตกกังวลอย่างมาก“ รออะไรอยู่เล่า! เจ้าอยู่ได้ไม่เกินห้านาทีแน่! นี่เจ้าลืมคิดเหรอว่าศพเหล่านี้อยู่ในระดับเดียวกับยมเทพ รีบปลดผนึกข้าเดี๋ยวนี้!”

“อีก 5 นาที สิ่งที่เหลืออยู่ของเจ้าคงจะมีแค่ร่างกายที่ขาดวิ่นเพราะถูกหั่นเป็นชิ้น ๆ แน่นอน!”

ฉินเย่กัดฟันดวงตาของเขาแดงก่ำไปหมดเสียงของการต่อสู้ยังคงดังต่อไป กระบี่ของเขากวาดล้างซากศพ ให้ถอยกลับไปจากนั้นเขาพิงกำแพงแล้วตอบว่า “แล้วเจ้าล่ะ”

“ คราวนี้ … ความวิตกกังวลของเจ้ามีมากเกินไป”

“ เจ้า … ” เสียงของอาร์ทิสสั่นสะท้าน“ลูกบอลผนึกคืออะไร และสามารถใช้ทำอะไรได้บ้างอีกฝ่ายรู้ดีกว่าเจ้าเสียอีก! ถ้าข้าต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของพวกมัน ข้าก็อาจถูกตัดสินให้ตาย!”

กึก! ฟันของฉินเย่กระทบกันอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะรวบรวมกำลังทั้งหมดและเหวี่ยงกระบี่ของเขาอย่างแรง แสงจากกระบี่ของวาดเป็นเส้นแสงที่สวยงามผ่านอากาศที่ราวกับน้ำตก พวกศพถูกกวาดอีกครั้ง

เขาโต้ตอบกลับสำเร็จ แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้เขาเริ่มเห็นดาวในตา

มันเป็นสัญญาณของการตกเลือดมากเกินไป

มันคือจุดเริ่มต้นของการตายที่ทุกข์ทรมาน

“ อาาาาา … ” เขาหันหลังเข้ากำแพง ใช้ปากช่วยหายใจและเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมาจากหน้าผาก เขามองไปรอบๆ แล้วก็ต้องตะลึง ซากศพรอบตัวเขากลับฟื้นขึ้นมาอีกครั้งเป็นครั้งที่สิบ บ้างไม่มีหัว บ้างก็แขนขาหายไปแล้ว แต่พวกเขายังคงยืนหยัดกับมีดผลไม้ในมือและพุ่งเข้าใส่ฉินเย่เรื่อย ๆ

ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเลยจริง ๆ

ถ้าจ้าวนรกมีคำสั่งให้คนคนหนึ่งพินาศในเวลา 3 นาที ก็คงเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้

“อาร์ทิสมินิเธล… เราต่างก็รู้ดีว่าข้าไม่เคยเชื่อใจท่านมาก่อน … ” ฉินเย่พยายามยกกระบี่ขึ้นอีกครั้ง“ ถ้าหากท่านยังมี บางอย่าง ซ่อนอยู่ ตอนนี้เป็นเวลาดีที่จะเอามันออกมา”

“ข้าไม่แน่ใจว่าตุลาการนรกทรงพลังแค่ไหน อย่างที่บอก ข้าขอไม่เชื่อว่าท่านไม่มีสิ่งนั้นซ่อนอยู่ในแขนเสื้อ”

“ไอ้โง่ !!” อาร์ทิสโกรธ“ ถ้าข้ามีเจ้าก็คงตายไปนาน แล้ว !!”

ฉินเย่ปลดปล่อยกระบี่ที่ทรงพลัง และปัดป้องมีดหลายเล่มที่จ่อไปที่เขาได้อีกครั้ง แต่ตอนนี้ขาของเขาอ่อนแอและสั่นมาก เขาหอบหายใจ“ มันคนละแบบ… ชีวิตเราผูกกันด้วยคำสาบาน ท่านไม่สามารถฆ่าข้าได้”

“ แล้วจะว่ายังไงถ้าเจ้าจะปล่อยข้าออกไป !!”

คราวนี้มีร่างที่บิดเบี้ยวมากกว่ายี่สิบร่างลุกขึ้นจากความมืด ฉินเย่ถอนหายใจ “ข้าไม่แน่ใจว่าทันทีที่ข้าปล่อยเจ้า เจ้าจะไม่ผิดสัญญา!”

กรรรรจ์ กรรรจ์ !!! ซากศพทั้งยี่สิบศพปล่อยเสียงกรีดร้องด้วยความกระหายเลือด ด้ายที่ติดออกมาจากความมืดแน่นขึ้น ศพทุกศพพุ่งตรงไปที่ฉินเย่อีกครั้ง

ให้ตายเถอะ…

ฉินเย่ปิดตาของเขาลง

ร่างกายของเขาตอนนี้อ่อนปวกเปียก เขาไม่สามารถรวบรวมพลังได้อีกต่อไป…

เมื่อศพมาถึงตรงหน้าเขา วิญญาณที่ผูกรอบเอวของเขาก็ขยับทันที และพุ่งออกมาเหมือนงูหลามที่กำลังโกรธ โซ่เส้นเดียวกลายเป็นสองเส้น จากสองกลายเป็นสาม จากนั้นโซ่จำนวนไม่นับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับการระเบิด เปลี่ยนห้องโถงทั้งหมดกลายเป็นทะเลโซ่ที่ไหลไปทุกทิศทาง

กรรรรจ์ !!! เสียงกรีดร้องอย่างน่าสังเวช ศพสลายเป็นชิ้น ๆ ถูกส่งไปในทุกทิศทาง ตอนนี้ห้องโถงถูกแบ่งออกเป็น ส่วน ๆ ในขณะเดียวกันฉินเย่การมองเห็นของเฉินเย่เริ่มแย่ลง จนในที่สุดก็จางหายและกลายเป็นสีดำ เขาทรุดตัวลงอย่างแรง

ทุกอย่างเงียบลงอีกครั้ง

หากจะเปรียบความเงียบก่อนหน้านี้ว่าเป็นความสงบก่อนเกิดพายุ ความเงียบในตอนนี้ก็คงจะเป็นการคุกเข่ารอความตาย

สามวินาทีต่อมา เสียงของหลินเชาเซิงก็สะท้อนออกมาจากความมืดอีกครั้ง“ ห่วงวิญญาณและกระบี่ปีศาจ … เจ้าได้ใช้เครื่องมือทั้งหมดที่มีอยู่แล้ว … แต่ไม่ใช่ระดับนักล่าวิญญาณหรือยมทูตขาว แต่เป็นยมทูตที่มาช่วยเจ้า มีบางอย่างเกิดขึ้นกับนรก…เจ้ารู้อะไรไหม? เจ้าจะเป็นยมทูตตนแรกที่ข้าได้ฆ่าเลยนะ”

“ นั่นเป็นความคิดที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ในอดีต”

“ และเพื่อเป็นการระลึกถึงช่วงเวลาที่น่าจดจำเช่นนี้ ข้าจะให้เกียรติเจ้าจากการตายด้วยสองมือของข้าเอง”

หมอกสีดำเริ่มปกคลุมดวงตาของฉินเย่

ในท่ามกลางซากศพ มีร่างสูงค่อย ๆ ก้าวออกมาจากความมืดมิด

หลินเชาเซิง

เขาแต่งกายด้วยเครื่องแบบตำรวจและสวมหน้ากากอนามัย ดวงตาเขาคล้ายกับคนตาย เขาถือกล่องดำที่มีฐานหนึ่งตารางฟุตและสูงประมาณแปดสิบเซนติเมตร เขาค่อย ๆ เปิดกล่องและดึงกระบี่รอยหยักที่น่ากลัวออกมา

กระบี่หยักแบบนี้ออกแบบมาเพื่อไม่ให้ฆ่าคนได้อย่างรวดเร็ว รูปแบบฟันปลาจะทำให้เหยื่อต้องผ่านช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย

“ ไม่ต้องห่วง ข้าจะดูแลศพของเจ้าเป็นอย่างดี”

ทันทีที่เขาพูดจบเขาก็ลากกระบี่หยักไปตามพื้น เกิดเป็นประกายไฟตามทางเดิน เขาเหวี่ยงกระบี่ตรงไปที่หัวของฉินเย่!

“ เจ้า… ปลดผนึกข้าเดี๋ยวนี้!!” อาร์ทิสกรีดร้อง เธอรู้ว่าฉินเย่ไม่สามารถหลบหลีกการโจมตีที่กำลังจะมาถึงได้

ฉึก !!

เสียงที่คมชัดสะท้อนออกมา ฉินเย่ไม่รู้ว่าเขาจะรวบรวมความแข็งแกร่งมาจากไหน แต่ตอนนี้เขาแทบจะไม่สามารถต้านทานดาบของหลินเชาเซิงได้

มือซ้ายของเขาสั่นเทา เส้นเลือดปูด แขนขวาของเขาห้อยต่องแต่งลงด้านข้าง ใบมีดหยักถูกกดลงบนคอของเขาอย่างแรง อันที่จริงคมหยักได้จมลงบนคอของเขาแล้ว ทำให้เลือดไหลออกมาตามเสื้อผ้าของเขา ฉินเย่รวบรวมทุกอย่างไว้ในตัว เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะต่อต้านใบมีดหยัก

ไม่ใช่ว่าคู่ต่อสู้ของเขาฆ่าเขาด้วยการเฉือนเพียงครั้งเดียวไม่ได้

แต่คู่ต่อสู้ของเขาแค่ไม่ทำเช่นนั้น การโจมตีครั้งสุดท้ายไม่ได้รับความช่วยจากพลังหยิน เขาอาศัยเพียงพลังกายบริสุทธิ์ของเขาเท่านั้น เห็นได้ชัดว่าคู่ต่อสู้ของเขาทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะรักษาร่างกายของฉินเย่ไว้ เพื่อให้เป็นของรางวัลแก่ชัยชนะครั้งนี้

“ ความคิดของเจ้าที่จะทำลายศพของข้าหลังตาย … มันน่าสมเพชจริง ๆ … ”

“ นั่นเป็นความคิดที่ดีออก” เสียงของหลินเชาเซิงปราศจากอารมณ์อย่างสิ้นเชิง เขาเสริมว่า“ เจ้าจะเป็นของสะสมที่ดีเลยแหละ”

ฉึก!

ฟันหยักอีกหลายซี่ทิ่มแทงร่างกายของฉินเย่ ความเจ็บปวดทรมานเกือบทำให้ฉินเย่ร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขากัดฟันต่อสู้กับความเจ็บปวด เลือดสาดกระจายทั่วทุกที่

“ ยังรออะไรอีกล่ะ !!” อาร์ทิสกำลังจะบ้า ผีแก่ทุกตนจะบอกเจ้าว่าคนที่พวกมันกลัวที่สุดไม่ใช่ผู้ขับไล่ แต่คือจิตวิญญาณแห่งความปรองดอง

ท้ายที่สุดมีเพียงวิญญาณญาติเท่านั้นที่รู้วิธีที่จะทำให้คู่ของพวกเขาติดอยู่ในความทุกข์ทรมาน

“ เปิดผนึกวิญญาณ! ข้าจะช่วยเจ้า!!”

น่าเสียดายที่ฉินเย่แทบไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด

ความสนใจทั้งหมดของเขาถูกตรึงไว้ที่ใบมีดในมือและลมหายใจเดียวที่ยังคงไหลเวียนอยู่ในปอดของเขา เสียงของอาร์ทิสได้จางหายไปนานแล้ว จากนั้นหลินเชาเซิงก็เพิ่มแรงกายมากขึ้น ในเวลานั้นฉินเย่รู้สึกราวกับว่ากระบี่หยักมีน้ำหนักของภูเขาไท่ซานกดอยู่

ฉึก!

ฟันหยักที่เหลือได้เสียบเข้าไปในร่างกายของฉินเย่ บางซี่ก็ฝังลึกเข้าไปในคอของเขา ตอนนี้เขากำลังพบเจอกับความเจ็บปวดที่บาดใจจนลูกตาของเขาเริ่มไหลย้อนกลับ เผยให้เห็นเพียงสีขาวของดวงตา ในที่สุดกระบี่ปีศาจก็เริ่มไหลออกจากมือของเขา และร่วงลงบนพื้น

หลินเชาเซิงหัวเราะ

ลาก่อน … ยมทูตที่รัก

ตอนนั้นเอง

เมื่อใบมีดหยักของหลินเชาเซิงอยู่ห่างจากศีรษะของฉินเย่เพียงหนึ่งคืบ

ตูมม !!!

คลื่นพลังหยินแตกสลายออกมาจากแขนเสื้อด้านขวาของฉินเย่! มันเป็นคลื่นพลังงานที่เหนือกว่าพลังหยินของนักหุ่นเชิดอย่างมาก!

มันเป็นเหมือนภูเขาสูงตระหง่าน

เหมือนมหาสมุทรที่ไร้ขอบเขต

มันไร้ขีดจำกัด

ปัง!

ก่อนที่ทั้งสองจะพูดได้อะไร เหล่านักเรียนหุ่นเชิดของหลินเชาเซิงก็ตัวหดลงจากนั้นหลินเชาเซิงถูกระเบิดออกจากโดยสิ่งที่คล้ายกับการระเบิดของปืนใหญ่!

“ เจ้า … คนน่ารังเกียจ!” อาร์ทิสกัดฟัน เสียงของเธอดังก้องไปในอากาศ

ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่มีเพียงฉินเย่เท่านั้น ที่สามารถได้ยินเสียงของเธอและสื่อสารกับเธอได้ แต่ตอนนี้มันเหมือนกับว่าอาร์ทิสได้ออกจากขอบเขตของดวงวิญญาณแล้ว

ดวงตาที่สับสนของฉินเย่ค่อย ๆ ปรับสายตาอีกครั้ง เขาหัวเราะอย่างน่าสังเวช “ว่าแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าแน่ใจว่าท่านยังซ่อน บางอย่าง ที่แขนเสื้ออยู่ หมายความว่า … ในที่สุดเราก็สามารถเชื่อใจกันและกันได้อย่างสมบูรณ์นับจากนี้”

เป็นเพียงการออกแรงเพียงครั้งเดียว เพื่อที่จะทำลายผนึกของลูกบอลผนึก!

“ ข้ารู้ความสามารถของเจ้า” เสียงของอาร์ทิสฟังดูสงบอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ใคร ๆ ก็สามารถได้ยินความเดือดดาลอันยิ่งใหญ่ที่ซ่อนภายในนั้น “ นั่นเป็นการเดิมพันที่กล้าหาญ แม้จะบาดเจ็บแค่ไหน แต่เจ้าก็ยังยึดมั่นในความหวังที่ว่าข้ามี บางอย่าง ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อ เจ้าไม่พิจารณาถึงความเป็นไปได้บ้างเหรอ ว่าหากพลาดในการเปิดผนึกดวงวิญญาณเพียงเสี้ยววินาที ข้าก็อาจช่วยเหลือเจ้าไม่ทัน”

“ ดูเหมือนท่านจะลืมอะไรบางอย่างไป” ฉินเย่อ้าปากค้างและเอาดาบปีศาจของเขายันพื้นไว้ เขาจับที่หน้าอกและหัวเราะเบา ๆ “ผู้ที่กินเห็ดเทียนสุ่ย…เป็นอมตะ”

“ ไม่นานข้าจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง เพราะเหตุนั้น … ข้าจะเสียอะไรกับการเดิมพันครั้งนี้ล่ะ”

เงียบ

“ดีมาก”

อาร์ทิสตอบ จากนั้นทั้งโรงแรมเฝิงไหลก็เริ่มสั่นสะเทือนอย่างแรง

ครืน ครืน… เหมือนกับแผ่นดินไหว ฉินเย่มองอย่าง หวั่น ๆ ก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่หน้าต่างและมองออกไป

คลื่นพลังแห่งความมืดที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า โผล่ออกมาจากพื้นดินและพุ่งตรงไปที่โรงแรมเฝิงไหล ในเมืองชิงซี ตอนนี้โรงแรมเฝิงไหลได้เปลี่ยนเป็นศูนย์กลางการบรรจบกันของพลังงานหยินทันที

เมื่อพลังงานรวมตัวกันมากขึ้นขนาดก็ค่อย ๆ เพิ่มขึ้น จากที่งดงามกลายเป็นความยิ่งใหญ่ ราวกับว่าแม่น้ำหมื่นสายไหลมาบรรจบกันเป็นมหาสมุทรขนาดใหญ่ จากนั้นพลังงานก็เริ่มหมุนวนอย่างช้า ๆ และก่อตัวเป็นกระแสน้ำวนที่น่าทึ่งของพลังหยิน!

“ แม่เจ้า…” แม้ว่าเขาจะประเมินความสามารถของตุลาการนรกได้ค่อนข้างลึกแล้ว แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

“ ไอ้ทาสกระจอก” เสียงแห่งความโกรธของอาร์ทิสดังกึกก้องไปทั่วห้องจัดงาน “ ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”

“ คุกเข่าต่อหน้าข้าและสารภาพกับการกระทำที่ชั่วร้ายทั้งหมดของเจ้า … เจ้าควรนับว่าตัวเองโชคดี ที่ข้าไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านี้ มิฉะนั้นเจ้าจะโดนลงโทษกับขี้ผึ้งน้ำมันมนุษย์ !!!”

พื้นดินถูกกวาดล้าง เศษซากทั้งหมดและอาณาจักรที่พวกเขายืนอยู่ก็ดูเหมือนโลกที่ไร้สีในยุคดึกดำบรรพ์ ศพทุกศพรวมถึงศพที่ถูกควบคุมโดยหุ่นเชิดได้กลับมามีชีวิตอีกครั้งเพื่อหมอบกราบและแสดงความเคารพต่อตุลาการนรก ในทางกลับกัน หลินเชาเซิงรู้สึกสับสนตั้งแต่วินาทีที่เสียงที่ครอบงำของอาร์ทิสปรากฏขึ้นและดังก้องไปทั่วทั้งห้องโถง

ตูม !!

อากาศสั่นสะท้านอย่างน่ากลัว ราวกับสายฟ้าฟาดจากที่ไหนสักแห่ง ร่างกายของเขาสั่นเหมือนใบไม้ในสายลม เขาคุกเข่าลงด้วยความกลัว

จากนั้น

เขาก็หมอบกราบและบูชาเสียงที่ครอบงำ

เขากำลังบูชาพลังแห่งนรกเหมือนกลับไปในยุครุ่งเรือง

“ ท่านตุลาการนรก … ” ความรู้สึกที่น่าตื่นกลัวทำให้จิตใจของเขาว่างเปล่าไปหมด ในที่สุดเขาก็พึมพำออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ “ ท่านตุลาการนรก… ท่านเป็นตุลาการนรกที่ได้รับการยกย่อง … ท่านคือตุลาการนรกที่น่านับถือ !!”

“ คือท่านตุลาการนรกที่ซ่อนตัวอยู่ในเมืองชิงซีมาตลอด !!”