ตอนที่ 261 อาหารสุนัขแกล้มเหล้า

ตอนที่ 261 อาหารสุนัขแกล้มเหล้า

เฉียวเยี่ยนรู้สึกอาย และแกล้งทำเป็นตายนอนอยู่บนพื้นไม่ได้แล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับคนปลิ้นปล้อน นางสามารถใช้วิธีไร้เหตุผลได้ ทว่าเมื่อเผชิญหน้ากับคนมีเหตุผล จะทำตัวไร้เหตุผลแค่ไหนก็ควรจะมีขอบเขต

นางฝืนทำเป็นสงบนิ่ง ลุกขึ้นจากพื้น ปัดฝุ่นออกจากตัว และคำนับเจียงเจี้ยนสวินกลับ

“องค์รัชทายาทแห่งรัฐเยี่ยนเกรงใจแล้ว เมื่อครู่เปิ่นเฟยแค่ล้อองค์หญิงเล่น ทองหนึ่งแสนตำลึงเป็นแค่การกล่าวไปงั้นๆ ไม่จำเป็นต้องเก็บมาใส่ใจ”

แม้นางจะกล่าวเช่นนี้ กระนั้นเจียงเจี้ยนสวินก็มิอาจปฏิเสธไม่ให้จริงๆ อย่างไรเสียน้องสาวเขาก็เป็นคนทำผิดก่อน หากไม่ขอโทษขอโพย ก็จะดูเหมือนว่าพวกเขาไม่มีการศึกษา

ทั้งสองฝ่ายต่างเลิกแล้วต่อกันตรงนี้ จากนั้นพวกเฉียวเยี่ยนก็เร่งกลับเมืองหลวงต่อ เนื่องจากเกิดเรื่องขึ้นระหว่างทาง เมื่อกลับมาถึงเมืองหลวง ฟ้าก็เย็นมากแล้ว

เมื่อเข้าประตูเมืองไปได้ไม่นาน ก็เห็นมู่ฉินเจินมารออยู่ตรงนั้นแล้ว

เฉียวเยี่ยนควบม้าอยู่ ครั้นเห็นผู้ชายของตัวเอง ก็ยิ้มหวานดุจดอกไม้บานออกมาทันที มือหนึ่งดึงบังเหียน อีกมือก็โบกให้เขา

เมื่อมู่ฉินเจินเห็นนางกลับมาอย่างปลอดภัย สีหน้าเคร่งเครียดก่อนหน้านี้ก็คลายลงในที่สุด

เขาเขย่งปลายเท้าเล็กน้อย และกระโดดขึ้นไปบนหลังม้าของเฉียวเยี่ยน ดึงบังเหียน และโอบกอดนางจากด้านหลัง

เขาวางคางไว้บนศีรษะนาง สูดกลิ่นหอมจางๆ บนกายนาง ถึงได้รู้สึกสงบลง

“ไฉนจึงกลับมาช้านัก?”

ก่อนนางกลับเมืองหลวงได้ส่งจดหมายมาให้เขา เมื่อคำนวณตามเวลา ก่อนพระอาทิตย์ตกดินนางควรจะมาถึงบ้านแล้ว

เฉียวเยี่ยนเอนซบกับอกกว้าง พลันผ่อนคลายลงทันที พลางใช้หลังศีรษะถูไถเขาเบาๆ

“ระหว่างทางกลับมาวันนี้เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย…”

นางเล่าถึงเรื่องของเจียงอวี่เฉียนที่เกิดขึ้นวันนี้ให้เขาฟัง และยังโอ้อวดว่าตัวเองรีดไถทองหนึ่งแสนตำลึงด้วย ซึ่งแน่นอนว่านางละเว้นขั้นตอนระหว่างการการรีดไถเงินไป

หากผู้ชายของนางรู้ว่านางกลิ้งไปมาบนพื้น นางจะยังเหลือหน้าตาอยู่ไหม?

มู่ฉินเจินดึงบังเหียนบังคับให้ม้าเดินไปช้าๆ เมื่อได้ยินว่าเจียงอวี่เฉียนมาหาเรื่องอีกครั้ง นัยต์ตาเขาก็ทอแววเย็นเยียบออกมา ดูท่าหากไม่ให้บทเรียนนางสักครั้ง อีกฝ่ายคงจะยังความจำสั้นอยู่

เฉียวเยี่ยนรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของเขา จึงถูไถหน้าอกเขาอย่างออดอ้อนอีกครั้ง “พอแล้ว กลอุบายเล็กๆ น้อยๆ ของนางจะทำอะไรข้าได้ อีกอย่าง ข้ายังรีดไถทองแสนตำลึงมาจากนางด้วย”

นางถึงขั้นหวังจะให้เรื่องดีเช่นนี้เกิดขึ้นอีก การร่ำรวยในชั่วข้ามคืนไม่ใช่ความฝันอีกต่อไปแล้ว

เมื่อหลุบมองท่าทางออดอ้อนของหญิงที่อยู่ในอ้อมกอด มู่ฉินเจินก็วาดมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ฮูหยินเยี่ยมมาก”

ทั้งสองกลับไปตำหนักอ่องอย่างผ่อนคลาย พวกข้ารับใช้ในตำหนักได้เตรียมกับข้าวไว้นานแล้ว มู่ฉินเจินออกไปรับเฉียวเยี่ยนทั้งที่ไม่ได้รับประทานข้าว เด็กทั้งสองก็รอมารดากลับมา และอดทนไม่กินข้าวด้วยเช่นกัน

หิวมาจนถึงตอนนี้ หิวจนท้องร้องโครกครากไปนานแล้ว

เมื่อเฉียวเยี่ยนรู้ว่าสามพ่อลูกยังไม่ได้กินข้าว ก็ทั้งสงสารทั้งซาบซึ้งใจ จึงคีบอาหารให้พวกเขาไม่หยุด ภาพครอบครัวสี่คนรับประทานข้าวด้วยกัน ดูมีความสุขรักกลมเกลียวกันมาก

และฮุ่ยเซียงกับเฟิงหยางที่อยู่นอกบ้านก็กินข้าวด้วยกันเหมือนกัน ที่ต่างคือเฟิงหยางมองฮุ่ยเซียงกิน โดยที่ตัวเองไม่ขยับตะเกียบเลย

งานประจำวันของเฟิงหยางคือการปกป้องนายน้อยทั้งสอง ย่อมไม่สามารถติดตามเฉียวเยี่ยนออกไปข้างนอกด้วยได้ ทั้งสองไม่ได้เจอกันสองวัน บรรยากาศจึงค่อนข้างใกล้ชิดยิ่งนัก

ฮุ่ยเซียงก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างขะมักเขม้น เฟิงหยางแค่เท้าคางมองดูนางรับประทาน ท่าทางที่นางยัดอาหารเข้าปากน้อยๆ จนแก้มป่องนั้นดูน่ารักมาก

ทั้งสองมักจะกินข้าวด้วยกัน เมื่อถูกเขาจ้อง ฮุ่ยเซียงเองก็ไม่ค่อยไม่ชินเท่าใดนัก จึงกินไปด้วยและเล่าเรื่องใหญ่ที่พวกนางเจอให้เขาฟังไปด้วย

นางบรรยายขั้นตอนการรีดไถเงินทั้งหมดของหวางเฟยตัวเองอย่างสมจริงสมจัง แสงแห่งความเลื่อมใสในดวงตาคู่นั้นดูสว่างไสวกว่าดวงดาวบนฟากฟ้าเสียอีก

“หวางเฟยของเราช่างเก่งกาจจริงๆ แค่แสร้งแสดงละครก็ได้ทองแสนตำลึงมาถึงมือแล้ว หากข้ามีความสามารถเช่นนี้ก็จะไม่โลภเท่านาง รีดไถแค่สองสามร้อยตำลึงก็เพียงพอ”

เฟิงหยางฟังอย่างตั้งใจมาก และภาพการแสร้งกลิ้งไปกลิ้งมาของหวางเฟยก็ผุดขึ้นมาในหัวตามคำพูดนาง และอดยกยิ้มมุมปากขึ้นไม่ได้

ไม่ได้ จะคิดต่อไปอีกไม่ได้แล้ว!

ภาพลักษณ์ของหวางเฟยในใจเขากำลังจะพังทลายลงแล้ว!

ครั้นเห็นฮุ่ยเซียงกินอิ่มแล้ว เขาก็ล้วงของที่ห่อด้วยกระดาษแน่นหนาออกมาจากอกเสื้ออย่างระมัดระวัง

“นี่คือขนมเหอฮวาซู(1)ที่ฮองเฮาเหนียงเหนียงมอบให้ ข้าชิมไปหนึ่งอัน และคิดว่าเจ้าน่าจะชอบ จึงเก็บไว้ให้เจ้า”

ฮุ่ยเซียงเห็นท่าทางระมัดระวังของเขา ก็รู้สึกหวานชื่นอยู่ในใจ ก่อนเปิดห่อกระดาษออก ในนั้นคือขนมงดงามสองสามอัน

นางหยิบขึ้นมาชิ้นหนึ่ง ถือโอกาสในตอนที่เฟิงหยางไม่ทันตั้งตัว ยัดเข้าปากเขา

“อย่ามาหลอกข้าว่าเจ้ากินแล้ว ต่อให้กินแล้ว เราสองคนก็ต้องกินด้วยกัน”

เฟิงหยางชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนรีบพยักหน้ารัวๆ และรีบกินขนมในปากให้หมด จากนั้นทั้งสองต่างผลัดกันกินคนละคำ

ขนมเล็กๆ สองสามชิ้น บรรยากาศหวานชื่นนั้น แทบจะเปลี่ยนดวงจันทร์บนท้องฟ้าเป็นรูปหัวใจแล้ว

เกาจัวหยวนกับองครักษ์คนอื่นๆ ยืนอยู่ไม่ไกลนัก พวกเขามองออกไปไกล ในมือถือแก้วเหล้า คล้องคอคนที่อยู่ข้างๆ และป้อนเหล้าแก่กัน

และเอ่ยอย่างปลิ้นปล้อน “อย่ามาบอกข้าว่าเจ้าดื่มแล้ว ต่อให้ดื่มแล้ว พวกเราก็ต้องดื่มด้วยกัน!”

นี่คือเรื่องน่าเศร้าของคนที่เป็นหมาโสด ท่านอ๋องมีภรรยากับลูกที่อบอุ่น เฟิงหยางก็มีสาวคนรักเป็นของตัวเอง มีเพียงชายร่างใหญ่สองสามคนอย่างพวกเขาที่ได้แต่กินอาหารสุนัขแก้มเหล้าเท่านั้น

พระเจ้า! เมื่อใดจะถึงคราวที่พวกเขามีรักอันหวานชื่นบ้าง!

เกาจัวหยวนเงยหน้าขึ้นมองดวงดาวเต็มท้องฟ้า พลางโอดครวญอยู่ในใจ เมื่อใดหลันหนิงเจ้าเสาไม้นั้นจะเข้าใจความรู้สึกของเขาเสียที!

หลันหนิงที่ถูกพาดพิงถึงในเวลานี้กำลังดื่มเหล้าอยู่ในป่าลึกอยู่

นางยังทำหน้าที่แสดงเป็นหมอเทวดาของตัวเองอยู่ เพื่อรอให้มู่เจ๋อจิ่นมาเชื้อเชิญขอความช่วยเหลือด้วยความจริงใจ

ตอนนี้เขามาเยี่ยมเยือนสองครั้งแล้ว รอให้เขามาหาถึงที่อีกสองสามครั้ง นางก็จะตามไปแล้ว

จันทร์แจ่มไร้ดาวแซม ชีวิตเงียบสุขสงบ ทว่าบรรยากาศภายในห้องหลักของเรือนจิ่งเสวียนกลับดูอึดอัดเล็กน้อย

เฉียวเยี่ยนร่างกายเปลือยเปล่า ใช้ผ้าห่มคลุมตัวเอาไว้ พลางเหลือบมองท่านอ๋องบางคนที่นั่งงอนไม่พูดไม่จาอยู่บนเตียงหัวนอน

“นี่ ท่านโกรธจริงๆ หรือ?”

“ข้าบอกกับท่านแล้วไม่ใช่หรือ ตอนนี้กิจการข้ากำลังเฟื่องฟู ยังหนีไปไหนไม่ได้ จึงไม่อยากมีลูกในตอนนี้ ใช่ว่าข้าไม่อยากคลอดลูกให้ท่าน แต่รอวันหน้าว่างเมื่อใด จะคลอดคนที่สามสี่ห้าให้ท่าน ให้วุ่นวายเสียงดังจนหูท่านหนวกไปเลย”

ทว่าท่านอ๋องบางคนยังคงนั่งอยู่บนหัวเตียงไม่พูดอะไร ในสายตาเฉียวเยี่ยน แผ่นหลังนั้นเหมือนกับสุนัขโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวใหญ่ที่กำลังน้อยใจ ทั้งน่าสงสารและน่าขบขันนัก

คืนนี้พวกเขามีกิจวัตรประจำวันในฐานะสามีภรรยา นางจึงนำถุงยางอนามัยที่ซื้อกับระบบตัวน้อยยื่นให้เขา หลังจากอธิบายวิธีใช้ให้เขาฟัง เขาก็งอนไม่พูดไม่จา

ก่อนหน้านี้ไม่ได้ซื้อให้เขา เพราะรู้สึกอายเล็กน้อย ดังนั้นนางจึงแอบกินยาคุมกำเนิด แต่ตอนนี้หน้าหนาขึ้นแล้ว จึงต้องให้เขาปฏิบัติตามมาตราการความปลอดภัยที่จำเป็น

มู่ฉินเจินหันหลังให้เฉียวเยี่ยนทั้งแผ่นอกเปลือยเปล่า พลางหลุบตามองสิ่งที่อยู่ในมืออย่างเหม่อลอย ห่อคลุมสี่เหลี่ยมแปลกประหลาด ตามที่เจ้าท่อนไม้บอก ฉีกมันออก แล้วใส่เข้าไป…

โธ่เอ๋ย! ไม่คิดเลยว่าบนโลกนี้จะยังมีของน่าอายเช่นนี้ด้วย!

ห้องหับมืดสลัว เฉียวเยี่ยนไม่เห็นปลายหูเขาแดงปลั่งอย่างชัดเจน คิดว่าเขาโกรธที่ตัวเองไม่อยากมีลูกในตอนนี้ แต่ความจริงแล้วเขาแค่รู้สึกแปลกพิกล และเขินอายเล็กน้อยเท่านั้น

ครั้นเห็นมู่ฉินเจินไม่สนใจตัวเองอยู่เนิ่นนาน เฉียวเยี่ยนก็ลุกจากเตียง และโอบเอวเขาจากด้านหลัง ก่อนเอ่ยออดอ้อน “ที่รัก อย่าโกรธไปเลยนะ”

คนที่อ่อนนุ่มบอบบางกอดติดด้านหลังเขา ความเร่าร้อนแผดเผาก็แผ่ทะลุผ่านเสื้อผ้าเนื้อบางไปถึงหลังเขา มู่ฉินเจินบีบมือเล็กๆ ที่คลำไปทั่วหน้าอกของเขาไว้ แล้วกระแอมเบาๆ “ขะ…ข้าไม่ได้โกรธ”

………………………………………………………………………………………………………………………….

(1)莲花酥 ขนมเปี๊ยะรูปดอกบัว ทำโดยนำแผ่นแป้งบางห่อกับไส้เป็นชั้นๆ แล้วกรีดให้เป็นกลีบก่อนนำไปทอด แผ่นแป้งบนขนมจะแผ่บานออกจนดูเหมือนดอกบัว

สารจากผู้แปล

สงสารคนโสดจริงๆ เลย อยู่อย่างเหงาๆ ไปก่อนนะคะ

แค่ใส่ถุงยางเองท่านอ๋อง เรื่องแบบนี้ไม่ต้องอายหรอก

ไหหม่า(海馬)