ตอนที่ 280 สี่ดรุณจอมวุ่นวาย

ตอนที่ 280 สี่ดรุณจอมวุ่นวาย

เกาจัวหยวนเก็บมือกลับ ยิ้มแย้มดั่งดอกไม้บาน ไม่พูดอะไรสักอย่าง เพียงยืนโง่ๆ อยู่อย่างนั้น

หลันหนิงกลอกตาใส่เขา พลางหมุนตัวจะปิดประตู เกาจัวหยวนจึงรีบลอดผ่านช่องประตูเข้าไปในห้อง

“เอ๊ะ! อย่าปิดสิ ไม่ได้เจอกันนาน เจ้าไม่คิดถึงข้าหรือ”

ในขณะที่เขาพูดแบบนั้น ก็ทำตัวดูน่าสงสารยิ่ง

หลันหนิงไม่สนใจเขา กลับไปนั่งที่เดิมของตน และดื่มเหล้ากินกับแกล้มต่อ

เกาจัวหยวนเดินตามติดมานั่งลงข้างนาง พลางพูดจ้อไปด้วย

“เสียงดัง!”

หลันหนิงถูกรบกวนจนรู้สึกรำคาญ จึงสบถออกมาอย่างราบเรียบสองคำ ใจที่กระตือรือร้นแต่เดิมทีของเกาจัวหยวนพลันแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ ทันที

เขาเอามือทาบอก แสร้งตีหน้าเศร้า “เจ้าคนไม่มีหัวใจ ลืมไปแล้วหรือว่าใครเป็นคนซื้อเหล้าดีๆ อาหารดีๆ ให้เจ้าเมื่อครั้งก่อน?”

หลันหนิงเหลือบมองเขา พลางเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “ข้าขอให้เจ้าซื้อให้หรือ?”

เกาจัวหยวนเก็บอาการทันใด ก่อนรีบเอ่ยขอโทษอย่างประจบประแจง “ข้าผิดเอง! เป็นข้าเองที่ร้องขอให้เจ้ารับไว้!”

“ มีอะไรก็รีบๆ พูดมา ไม่มีก็รีบไสหัวออกไป!”

หลันหนิงไม่อยากเสวนากับเขาต่อ จึงเอ่ยไล่ด้วยเสียงเย็นชา

เกาจัวหยวนรู้สึกว่าหัวใจดวงน้อยของตัวเองได้แตกสลายลงอีกครั้ง ไม่กล้าเอ่ยอะไรอีก ก่อนถามขึ้น “เจ้ายังจะออกไปอีกไหม? ครั้งนี้กลับมาพักกี่วัน?”

หลันหนิงเห็นสีหน้ารอคอยของเขา ในที่สุดก็ตอบกลับเขา “กินข้าวมื้อหนึ่งเสร็จก็ไปแล้ว”

เกาจัวหยวนรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก เดิมคิดว่านางกลับมาครั้งนี้คงจะพักอยู่สองสามวัน ไม่คิดเลยว่าจะต้องไปเร็วเช่นนี้

เฮ้อ! หากยังมีแนวโน้มแบบนี้ต่อไป เขาจะได้โอบกอดสาวงามเมื่อไหร่กัน!

เขาคร่ำครวญอยู่สองวินาที ก็วิ่งออกไปข้างนอกอย่างกระทันหัน “เจ้ารอก่อนนะ ข้าจะไปซื้อบางอย่างให้เจ้า!”

เขาพอรู้รายละเอียดเรื่องงานของหลันหนิง ในป่าเก่าแก่ลึกล้ำ อยากกินของดีๆนั้นยากยิ่งนัก เนิ่นนานกว่าจะกลับมาหนหนึ่ง ต้องซื้อของให้นางมากหน่อย

หลันหนิงไม่ทันห้าม คนก็วิ่งหายไปแล้ว ความจริงตอนนี้ไม่จำเป็นต้องพกของเหล่านั้นแล้ว นางกลับเข้าเมืองมาแล้ว อยากซื้ออะไรก็สะดวกมาก

ช่างเถิด แล้วแต่เจ้าคนโง่นั่นเถิด

ส่วนเจ้าคนโง่แซ่เกามุ่งแต่จะซื้อของให้นาง จึงลากพี่น้องสองคนออกไปช่วยถือของที่ตลาดด้วย

พี่น้องสองคนเห็นเขาซื้อของอย่างบ้าคลั่ง ก็พูดซุบซิบ “ไปรวยมาจากไหนกัน?”

พวกเขาทำงานอยู่ในตำหนักอ๋องซู่ เบี้ยหวัดมากกว่าจวนอื่นอยู่ไม่น้อย และใช้ชีวิตได้อย่างสง่าผ่าเผย แต่กระนั้นก็ซื้อแบบนี้ไม่ได้

เกาจัวหยวนไม่สนใจอะไรมากมาย เขานำเงินที่แอบเก็บไว้ออกมาใช้ ถึงอย่างไรในบ้านก็มีเขาคนเดียว คนๆ เดียวกินอิ่มคนทั้งบ้านก็ไม่หิวโหย เงินเก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์อันใด

……

หลันหนิงจากไปอีกครั้ง ตอนออกไปยังนำสัมภาระใหญ่น้อยที่เกาจัวหยวนเตรียมให้ไปด้วย

ชีวิตในตำหนักอ๋องซู่ยังคงเป็นเหมือนเคย แต่ช่วงนี้เห็นได้อย่างชัดว่าวุ่นวายขึ้นอย่างมาก

เด็กน้อยสี่คนรวมตัวกัน เกิดเป็นอานุภาพทรงพลังจนสามารถพังตำหนักอ๋องซู่ได้ทั้งหลังเลยทีเดียว

แกนนำจอมทะเล้นอย่างระบบตัวน้อยพาเด็กที่เหลืออีกสามคน เล่นไปทั่วทั้งตำหนัก

นางสมเป็นระบบตัวน้อยที่เคยสัมผัสยุคสมัยใหม่ มักคิดวิธีเล่นแปลกใหม่ออกมาเสมอ ทำให้เสี่ยวฉวนเอ๋อร์ผู้สุขุมและเสี่ยวอันอันผู้เงียบสงบนั้นร่าเริงขึ้นมาได้

ส่วนเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ หลังจากได้คลุกคลีกับระบบตัวน้อย ก็ยิ่งซนเกเรอย่างไร้ขอบเขต

วันนี้เสี่ยวฉวนเอ๋อร์และเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ไม่ไปเรียน นานๆ ทีเด็กทั้งสี่จะได้รวมตัวกัน ระบบตัวน้อยจึงถือโอกาสตอนที่เฉียวเยี่ยนไม่ทันสังเกต ใช้คะแนนหกร้อยคะแนนซื้อปืนฉีดน้ำ และแบ่งให้น้องทั้งสามคน

เด็กทั้งสามไม่เคยเห็นของเล่นแปลกใหม่น่าสนใจเช่นนี้ จึงถือไว้ไม่ยอมปล่อย หลังจากใช้มือกดลงไปก็มีน้ำพุ่งปิ้วๆ ออกมา ซึ่งมันดูเท่มากๆ !

ระบบตัวน้อยมอบภารกิจให้น้องทั้งสาม “พวกเรามาเล่นสงครามกองโจรกัน ปืนฉีดน้ำคืออาวุธของพวกเรา อวี๋อวี๋กับอันอันทีมหนึ่ง ฉวนเอ๋อร์กับข้าทีมใครทีมมัน ”

“ในมือข้ามีบอลน้อยสามลูก ทุกทีมจะมีคนละลูก ใครแย่งบอลของอีกสองฝ่ายมาได้ ถือว่าชนะ ในระหว่างการเล่น เมื่อเจอศัตรู ก็สามารถใช้ปืนฉีดน้ำโจมตีอีกฝ่ายได้”

ระบบตัวน้อยอธิบายกติกาเสร็จ เด็กทั้งสามก็พยักหน้าด้วยดวงตาเป็นประกาย

ฟังดูน่าสนุก พวกเขาแทบรอไม่ไหวแล้ว!

เมื่อได้บอลแล้ว เด็กน้อยก็แยกย้ายกันวิ่ง อันอันตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์จึงวิ่งไปด้วยปกป้องน้องสาวไปด้วย

พวกเขาวิ่งไปมาอยู่ในสวน โดยใช้ทุกส่วนของบ้านเป็นกำแพงป้องกัน เหมือนเล่นสงครามกองโจรอย่างสมจริงสมจัง เมื่อเจอคู่ต่อสู้ก็ยกปืนฉีดน้ำกระหน่ำยิ่ง เล่นกันอย่างสนุกสนาน

เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ถึงขั้นขุดเอากลยุทธ์การต่อสู้ที่ได้ร่ำเรียนมาใช้ อธิบายแผนการทั้งหมดให้เสี่ยวอันอันฟัง เสี่ยวอันอันฟังจนเวียนหัว นางฟังสิ่งที่พี่สาวพูดไม่เข้าใจสักคำ หลายคำรวมกันจากอะไรเป็นอะไรนางก็ไม่รู้แล้ว

กลยุทธ์เมืองว่าง กลยุทธ์ล้อมเวยช่วยจ้าว ค่ายกลแปดทิศ พวกนั้นคืออะไรกัน?

แม้จะฟังไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่กระทบต่อความเลื่อมใสที่นางมีต่อพี่สาว แม้หัวสมองน้อยวิงเวียนมึนงง ทว่าแววตากลับสว่างไสว ในดวงตาเต็มไปด้วยความเคารพรัก

พี่สาวเก่งจริงๆ รู้ในสิ่งที่นางไม่เข้าใจตั้งหลายอย่าง!

สมองน้อยของเสี่ยวฉวนเอ๋อร์ก็ฉลาดไม่น้อย หาโอกาสลอบโจมตี แม้จะต้องลงมือกับพี่ๆ น้องๆ จนไม่อาจฝืนทนดูไหว แต่กระนั้นก็เล่นอย่างมีความสุขมาก

ระบบตัวน้อยนับว่าเป็นเทพพยากรณ์โดยแท้ สามารถตรวจจับได้ว่าคนอื่นอยู่ตำแหน่งไหน และจับได้อย่างแม่นยำ

เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ทั้งปกป้องน้องสาว ทั้งต้านการโจมตี ทั้งตัวจึงเปียกโชกไปด้วยน้ำ

เสี่ยวอันอันผู้น่าสงสาร เนื่องจากกำลังอันน้อยนิด ถือปืนฉีดน้ำได้ไม่นานก็ล้าจนยกไม่ขึ้น ถูกโจมตีจนผมเปียกโชกน้ำไหลหยด แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ นางก็ยังหัวเราะคิกคักไม่หยุด

เฉียวเยี่ยนกินข้าวเช้าเสร็จก็ไปโรงงาน เนื่องจากเด็กทั้งสี่ซนเกินไป จึงไม่ได้พาไปด้วย

เมื่อนางกลับมาถึงตำหนัก เห็นเด็กทั้งสี่เปียกโชกเหมือนลูกหมาตกน้ำ ก็ปวดหัวแทบระเบิดทันใด

“มู่ถง! เฉียวสิงโจว! เฉียวจื่ออวี๋! หวังหนิงอัน! พวกเจ้าสี่คนจะก่อกบฏหรือ!”

เด็กทั้งสี่ที่ถูกเรียกชื่อต่างก็หัวหด ตัวเปียกโชก ว่าด้วยเรื่องแม่โมโหแล้วเรียกชื่อเต็มนั้น เฉียวจื่ออวี๋น้อยเคยสัมผัสอย่างลึกซึ้งมาก่อน

ส่วนเฉียวสิงโจวน้อยผู้ไม่เคยถูกด่ามาก่อน ในตอนนี้มีสีหน้าตกตลึง การถูกมารดาเรียกชื่อเต็มมันรู้สึกแบบนี้เองสินะ

อันอันน้อยไม่เคยเห็นท่านน้าเฉียวมีท่าทางโมโหเช่นนี้ จึงตกใจจนนิ่งอึ้งไป ท่าทางทั้งหวาดกลัวทั้งน่าสงสารนั้นทำให้เฉียวเยี่ยนรู้สึกเสียใจที่ใช้คำรุนแรงเมื่อครู่

ส่วนระบบตัวน้อยผู้เป็นแกนนำ ในเวลานี้ก็มีสีหน้าประหม่า

นางเงยหน้าขึ้น อ้าแขนออกแล้วเอ่ยด้วยเสียงออดอ้อน “ท่านแม่ ข้าผิดไปแล้ว”

รู้ว่าผิด แต่ครั้งหน้าก็ยังกล้าทำอยู่!

เฉียวเยี่ยนเพิกเฉยต่อท่าทางออดอ้อนของระบบตัวน้อย ไม่ง่ายเลยที่เด็กคนนี้จะเปลี่ยนการพูดใหม่ ปกติจะเรียกนางว่าโฮสต์ เมื่อได้ยินนางเรียกแม่ ก็รู้สึกว่าทำผิดจริงๆ

ส่วนเด็กอีกสามคนที่ได้เรียนรู้ ก็เงยหน้าขึ้น อ้าแขนออก เอ่ยอย่างน่าสงสาร “ท่านแม่ พวกเราผิดไปแล้ว อย่าโมโหไปเลย”

แม้แต่เสี่ยวอันอันยังร่วมด้วย เปลี่ยนคำพูดเรียกแม่ตาม

เฉียวเยี่ยนถูกความน่ารักโจมตีก็รู้สึกว่าตัวอ่อนปวกเปียกไปหมด มองเด็กน้อยทั้งสี่ที่เปียกปอน ก็ทำได้แต่ถอนหานใจ

เฮ้อ! ล้วนเป็นความผิดของนางเอง!

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับเด็กทั้งสี่แล้ว ก็ชงยาแก้หวัดให้พวกเขาทุกคน นางจึงเบาใจลง

ตอนนี้คือเดือนห้า อากาศค่อนข้างร้อนแล้ว เล่นน้ำนิดหน่อยไม่เป็นไร แต่ก็ยังต้องป้องกันไว้ เด็กๆ นั้นป่วยง่าย

ทว่านางก็ไม่ปล่อยให้พวกเขาก่อเรื่องตามอำเภอใจ แต่ไม่ได้ยึดเก็บ ‘ปืนฉีดน้ำ’ ของเล่นสร้างปัญหาแต่อย่างใด

นางได้ยินฮุ่ยเซียงบอกว่า วันนี้พวกข้ารับใช้ที่ตามจับเด็กทั้งสี่ก็เปียกกันไปไม่น้อย

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ระบบร่างคนก็คือแสบสุดในบรรดาเด็กทั้งสี่ เฉียวเยี่ยนปวดหัวแล้ว ไม่น่าทำงานหนักเอาเงินมาแลกแต้มคะแนนให้เด็กคนนี้ออกมาเล้ย

ไหหม่า(海馬)