ตอนที่ 287 ความรู้สึกจืดจางลง

ตอนที่ 287 ความรู้สึกจืดจางลง

นางกระพริบตาให้มู่ฉินเจิน “เราไปหาถัง แล้วจับกบกลับไปกัน เย็นนี้ข้าจะทำกบนาอร่อยๆ ให้พวกท่านกิน”

มู่ฉินเจินไม่เคยกินกบนามาก่อน ทันทีที่ภาพกบกับคางคกแวบเข้ามาในหัวของเขา จึงอดสะบัดหัวสลัดความคิดน่าสะอิดสะเอียนที่เกิดขึ้นในใจทิ้งไปไม่ได้ ยากมากที่จะจินตนาการว่าเจ้าสิ่งนี้มันกินอย่างไร

แต่ในเมื่อภรรยาบอกว่ากินได้ เช่นนั้นก็ต้องกินแล้ว

เขาพยักหน้าเห็นด้วย แล้วทั้งสองก็ยืมถังไม้จากชาวนาใกล้ๆ จากนั้นก็ไปจับกบนาตามคูน้ำข้างคันนา

ปกติกบนาจะเคลื่อนไหวออกมาในตอนกลางคืน นจึงจับพวกมันค่อนข้างง่าย ทว่าเฉียวเยี่ยนน้ำลายไหล มิอาจรอได้แม้แต่หนึ่งเค่อ จึงพลิกหากบนาในคูน้ำตอนกลางวันแสกๆ

โชคดีที่ทั้งสองคนเป็นผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ด้วยสายตาอันแม่นยำ และการเคลื่อนไหวอันรวดเร็ว ทันทีที่เห็นเป้าหมาย มีดบินในมือก็พุ่งออกไป ตรงไปแทงเข้าที่หัวของกบนาทันที

มีดบินเหล่านี้เป็นอาวุธลับของมู่ฉินเจิน ปกติมักจะซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของเขาเพื่อเตรียมในกรณีฉุกเฉิน ไม่คิดเลยว่าจะเสียแรงโดยใช่เหตุกับการนำมาใช้ฆ่ากบนาในวันนี้

ทั้งสองพลิกหาอยู่ในคูน้ำแต่ละสายในทุ่งนา และจับได้ราวยี่สิบตัว แต่น่าเสียดายที่กบนาเหล่านี้มีขนาดค่อนข้างเล็กและคาดว่ากบยี่สิบตัวนี้สามารถทอดได้จานหนึ่ง

เมื่อรู้สึกว่าจำนวนเพียงพอแล้ว ทั้งสองก็เดินกลับไปตามคูน้ำ โดยมีเฉียวเยี่ยนเดินนำหน้า และมู่ฉินเจินหิ้วถังเดินตามหลังนางไปติดๆ

ทันใดนั้นมีน้ำกระเด็นใส่เท้าของเฉียวเยี่ยน เสียงคุ้นเคยที่ตกลงไปในน้ำ สองสามีภรรยารู้ดีว่านี่คือเหยื่ออีกตัว

มู่ฉินเจินจ้องไปที่จุดต้นเสียงเขม็ง เขวี้ยงมีดบินในมือออกไป เขาซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้า และใช้ไม้ในมือค้นหา ไม่เพียงแต่เจอมีดสั้นเท่านั้น แต่ยังเห็นกบนาที่ถูกมืดสั้นทิ่มด้วย

เขาย่อตัวลง เก็บกบนาขึ้นมาจากน้ำ แต่หลังจากถือมันไว้ในมือ เขาก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ

สีของกบตัวนี้แตกต่างจากที่เคยจับมาก่อนมาก และที่สำคัญที่สุดคือ มันมีกลิ่นแรงมาก!

กลิ่นนั้น แรงกว่ากลิ่นแมลงเหม็นเป็นร้อยๆ ตัว รมเขาจนใบหน้าบิดเบี้ยว จึงสะบัดของในมือทิ้งทันที แม้แต่มีดบินก็ไม่เอาแล้ว แววตาก็ยังมีความตื่นตระหนกเล็กน้อย

นี่มันตัวอะไร? เหม็นชะมัด! มันไม่มีพิษหรอกใช่ไหม?

ตอนนี้เขารู้สึกว่ามือตัวเองก็ไม่อยากเอาไว้แล้ว เพราะมันเปื้อนไปด้วยกลิ่นเหม็นของไอ้ตัวเมื่อครู่นั้นอบอวล

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เฉียวเยี่ยนมองท่าทางของเขาอย่างไม่มีสติเล็กน้อย จวบจนมู่ฉินเจินยื่นมือมาตรงหน้านางอย่างน่าสงสาร และได้ดมกลิ่นนั้น นางถึงได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ที่แท้ชายคนนี้จับกบเหม็นได้นี่เอง กบเหม็นก็เป็นกบชนิดหนึ่ง บนผิวหนังมีต่อมกลิ่นฉุน และหลั่งกลิ่นฉุนออกมาโจมตีได้

กลิ่นนั้นทำให้คนมึนหัวจริงๆ !

นางตลกขบขันอย่างมาก มองท่าทางที่แทบอยากสับมือตัวเองออกของท่านอ๋องแล้ว นางรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากอก และจุ่มน้ำให้เปียก แล้วเอามือเช็ดมือเขาอย่างระมัดระวัง

“เอาล่ะไม่เป็นไรแล้ว แค่กบเหม็นตัวเดียวเท่านั้นเอง ดูสิข้าเช็ดให้ท่านจนสะอาดแล้ว ไม่เหม็นเลยสักนิด”

นางกล่อมท่านอ๋องบางคนอย่างอ่อนโยน เช็ดมือใหญ่ที่เห็นข้อต่อชัดเจนของเขาอย่างพิถีพิถันอ่อนโยน ใบหน้าที่ยับยู่ยี่ของมู่ฉินเจินถึงได้ค่อยๆ คลายลง

เฉียวเยี่ยนแสดงออกอย่างเคร่งขรึม ทว่าในใจกลับมีความสุข เพราะท่าทางน่าสงสารของชายผู้นี้ช่างตลกจริงๆ

หลังจากฉากนี้จบลง สองสามีภรรยาก็เดินกลับไปอย่างหวานชื่น เมื่อพวกชาวบ้านที่ไถนาอยู่ใกล้ๆ เห็นทั้งสอง ต่างก็อุทานในใจว่าความสัมพันธ์ของสามีภรรยาคู่นี้ดีจริงๆ

เฉียวเยี่ยนอยู่ในอารมณ์ที่มีความสุข และครุ่นคิดว่าจะกลับไปทำกบนาตากแห้ง ในบ้านยังมีหมูสามชั้นอยู่หนึ่งก้อน สามารถทำหมูสามชั้นน้ำแดงหม้อหนึ่งได้

ทว่านางที่อยู่ในอารมณ์มีความสุขแทบอยากตายคาที่ทันที หลังจากได้เห็นลูกทั้งสี่ตัว

เด็กทั้งสี่ที่มีกลิ่นตัวหอมขาวนุ่มของนางได้มารวมกันกลายเป็นลิงโคลนตัวน้อยไปแล้ว บนตัวไม่เพียงแต่เปื้อนโคลนเท่านั้น ทั้งหัว ทั้งหน้า ทั้งปากของพวกเขาล้วนเป็นโคลน เสื้อผ้าบนตัวก็เปียกโชก ช่างเหมือนหมูน้อยสี่ตัวที่กลิ้งไปมาอย่างมีความสุขอยู่ในทุ่งนา

แม้มู่ฉินเจินจะเป็นคนสงบนิ่ง ทว่าก็ตกใจกับลิงโคลนสี่ตัวตรงหน้าเช่นกัน

หากไม่ใช่เพราะแยกแยะจากรูปร่างออก แค่ดูจากลูกตาทั้งสองข้างที่ยังปรากฏอยู่ เขาคงจำลูกของตัวเองไม่ได้จริงๆ

เส้นเลือดบนขมับของเฉียวเยี่ยนกระตุก บีบต้นขาตัวเอง เพื่อสงบสติอารมณ์

นางเอ่ยเบาๆ และอ่อนโยน พร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม “มู่ถง เจ้าช่วยอธิบายหน่อยได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”

ระบบตัวน้อยตกใจกับน้ำเสียงอึมครึมของโฮสต์จนหดหัวน้อย บนเสื้อผ้าที่เปียกโชกยังคงมีน้ำโคลนหยดลงมาอยู่ นางจิ้มนิ้วตัวเองไปมา และเอ่ยอย่างขาดกลัว “พวกเราไปจับปลาไหลที่ทุ่งนากัน และไม่ระวังตกลงไป”

เฉียวเยี่ยนหัวเราะอย่างโกรธเกรี้ยว นี่มันใช่จับปลาไหลที่ไหนกัน เห็นๆ อยู่ว่าปลาไหลกำลังไล่จับพวกเขา ตัวของปลาไหลยังสะอาดกว่าตัวของพวกเขาเสียอีก!

เจ้าปลาอ้วนรีบรับต่อคำพูดของพี่สาว พลางเอ่ยเจื้อยแจ้วอย่างโมโห “ท่านแม่ ปลาไหลพวกนั้นเจ้าเล่ห์เกินไป เราจับมันได้แล้ว ก็ยังลื่นหลุดมือพวกเราไปได้ มันน่าโมโหจริงๆ !”

เสี่ยวฉวนเอ๋อร์อธิบายต่อ “ปลาไหลลื่นเกินไป พวกเราจับมันไม่ได้ จึงกลิ้งคลุกอยู่ในทุ่งนาจนกลายเป็นสภาพนี้”

เสี่ยวอันอันที่มีโคลนเปื้อนตัวมากที่สุด เอ่ยด้วยเสียงน่ารักแฝงไปด้วยเสียงสะอื้น “ขาของอันอันสั้นเกินไป เมื่อเหยียบเข้าไปในโคลนแล้วก็ออกมาไม่ได้ พวกพี่ๆ เลยลากอันอันขึ้นมา แต่เท้ามันลื่น เลยล้มลงไปพร้อมกัน”

เฉียวเยี่ยนทั้งโกรธ ทั้งขบขัน ทั้งจนใจ ก่อนถาม “แล้วปลาไหลที่พวกลูกจับล่ะ?”

เมื่อเอ่ยถึงสิ่งนี้ เด็กทั้งสี่ก็โมโหขึ้นมาพร้อมกัน พลางยกมือที่เปื้อนโคลนมาจับเอว “หนีไปแล้ว!”

ไม่ง่ายเลยที่พวกเขาจะจับปลาไหลตัวหนึ่งได้ และใส่ไว้ในถังใบเล็กที่พวกเขายืมมาจากพวกพี่ๆ ในหมู่บ้าน แต่เมื่อขึ้นไปบนฝั่ง ถังก็เกิดพลิกคว่ำ จากนั้นปลาไหลก็กลับไปในทุ่งนาอีกครั้ง และเลื้อยหายไปในชั่วพริบตา

ครั้งนี้เฉียวเยี่ยนกลั้นไว้ไม่ไหวแล้ว จึงหัวเราะออกมา”ดังนั้น พวกลูกเล่นจนตัวเองกลายสภาพเป็นลิงโคลนแบบนี้ สุดท้ายปลาไหลสักตัวก็จับมาไม่ได้?”

เด็กทั้งสี่เงยหน้าน้อยที่เปื้อนไปด้วยโคลนขึ้นมา มองมารดาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

แม้ความจริงจะเป็นแบบนั้นจริง แต่การหัวเราะเยาะพวกเขาต่อหน้าพวกเขาแบบนี้ มันดีจริงๆ หรือ?

พวกเขายังเป็นเด็กน้อยอยู่นะ!

เฉียวเยี่ยนเพิกเฉยต่อสายตาตำหนิของพวกเด็กๆ ก่อนจูงมือมู่ฉินเจินเข้าไปในบ้าน “พวกลูกตามกันมาเอง เปื้อนขนาดนี้ แม่ไม่กล้าอุ้ม”

มู่ฉินเจินที่สามารถรู้สึกภาคภูมิใจต่อหน้าลูกได้ในที่สุด ก็ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

เขานึกแล้วว่าในใจภรรยา ตัวเขาสำคัญที่สุด ต่อให้มีลูกมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถแย่งตำแหน่งเขาที่อยู่ในหัวใจนางได้

ลูกทั้งสี่มองพ่อแม่ไร้จิตใจที่เดินจูงมือกันตรงหน้า แล้วถอนหายใจพร้อมกัน “ฮึ่ม! ความรู้สึกจืดจางลงแล้ว”

สองสามีภรรยาคู่รักที่หน้าตาดีราวกับเทพเจ้ามีลิงโคลนน้อยสี่ตัวติดสอยห้อยตามหลังมา ภาพนี้ช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

ชาวบ้านที่อยู่ใกล้ๆ ต่างพากันหัวเราะ ตุ๊กตาที่มาจากเมืองหลวงนี้ตลกจริงๆ จับปลาไหลตัวหนึ่ง สามารถทำให้ตัวเองกลายร่างเป็นตุ๊กตาดินโคลนได้

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฮุ่ยเซียงก็ออกมาต้อนรับ ครั้นเห็นเด็กทั้งสี่ที่มีสภาพไม่เหมือนคน น้ำเสียงก็สูงปรี๊ด “พระเจ้า! เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดถึงเล่นจนกลายเป็นแบบนี้ไปได้?”

เฉียวเยี่ยนมอบหมายงานอาบน้ำเด็กๆ ให้นาง “ขอมอบพวกลิงโคลนทั้งหลายให้เจ้าแล้วกัน ข้าจะทำอาหาร”

เมื่อเห็นท่าทางเปียกโชกสกปรกของเด็กๆ ฮุ่ยเซี่ยงก็รู้สึกเป็นทุกข์มาก จึงรีบไปเอาน้ำร้อนมาอาบน้ำให้พวกเจ้านายน้อย

การอาบน้ำให้พวกลิงโคลนตัวน้อยนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องใช้น้ำร้อนถึงสามหม้อใหญ่ เปลี่ยนน้ำไปเป็นถังๆ ถึงจะล้างขัดพวกเขาจนสะอาดหมดจดได้

………………………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

โอ๊ย ๕๕๕๕ จับปลาไหลกันจนเลอะเทอะไปหมดเลยเจ้าพวกเด็กๆ เอ๊ย

เหนื่อยหน่อยนะเสี่ยวเยี่ยนที่ต้องเลี้ยงเด็กเล็กสี่คนเด็กโตอีกคนหนึ่ง

ไหหม่า(海馬)