ตอนที่ 300 เด็กๆ ถูกลักพาตัว

ตอนที่ 300 เด็กๆ ถูกลักพาตัว

เมื่อเห็นชายในชุดดำเดินเข้ามาหาพวกเขา เด็กทั้งสี่ก็ระแวดระวังตัวมาก เสี่ยวฉวนเอ๋อร์กับระบบตัวน้อยต่างหยิบท่อนไม้ขึ้นมา ส่วนเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ก็หยิบคีมคีบถ่านไฟที่ท่านป้าร้านเกี๊ยวใช้ก่อไฟขึ้นมา

พวกเขาล้อมเสี่ยวอันอันไว้ข้างหลังสุด ดวงตากลมโตจ้องอย่างดุดันไปยังชายในชุดดำที่เข้ามาล้อมพวกเขา

เห็นได้ชัดว่าชายในชุดดำไม่ได้สนใจพวกเด็กๆ เลย ทันทีที่เขาเอื้อมมือไปจับ เด็กทั้งสามที่ในมือถืออาวุธก็ระดมทุบตีอย่างสุดชีวิตทันที

ชายในชุดดำถูกตีด้วยท่อนไม้ไม่กี่ครั้ง มือก็ได้รับบาดเจ็บ จึงลงมืออย่างไร้ความปรานีมากขึ้น

เขาตรงไปคว้าเสี่ยวฉวนเอ่อร์ หิ้วคอเสื้อด้านหลังเขา แล้วเหวี่ยงไปให้เพื่อนอีกคนหนึ่ง สหายคนนั้นปิดปากเสี่ยวฉวนเอ๋อร์ทันที พลางกระโดดเบาๆ พาเขาออกไปจากที่เกิดเหตุ

เสี่ยวฉวนเอ๋อร์ถูกจับไปแล้ว ทำให้เด็กทั้งสามตื่นตระหนก ไม่นานก็ถูกดึงคอเสื้อ และถูกเหวี่ยงขึ้นหลังคนอื่นทันที

พวกคนชุดดำจับเด็กได้แล้วก็รีบแยกย้ายออกจากที่เกิดเหตุ เมื่อเจ้าหน้าที่มาถึง ก็เหลือเพียงโจวผิงฟานกับองครักษ์สองคนที่เต็มไปด้วยบาดแผลเท่านั้น

เมื่อระบบตัวน้อยถูกจับ นางก็ติดต่อเฉียวเยี่ยนทันที เสียงน่ารักที่กำลังร้องไห้ทำให้เฉียวเยี่ยนได้ยินแล้วรู้สึกปวดใจยิ่งนัก

“ท่านโฮสต์ พวกเราถูกจับไปแล้ว!”

เฉียวเยี่ยนกำลังขี่ม้า จิตใจกระวนกระวาย ทว่าไม่นานนางก็ปรับอารมณ์ได้ และเอ่ยกับระบบตัวน้อย “เด็กดี เจ้าอธิบายลักษณะที่เด่นชัดที่สุดของสถานที่ที่เจ้าอยู่ตอนนี้ให้ข้าฟัง พ่อกับแม่จะไปช่วยพวกเจ้า ไม่ต้องกลัวนะ ปลอบน้องๆ ด้วย”

ระบบตัวน้อยสูดน้ำมูก พลางตอบรับอย่างเชื่อฟัง และมองไปรอบๆ

ชายชุดดำวุ่นอยู่กับการหลบเจ้าหน้าที่ บางทีอาจเป็นเพราะพวกเขารู้สึกว่าเด็กไม่สร้างปัญหาร้ายแรงอะไร จึงไม่ได้ปิดตาพวกเขา เพียงแค่เอามือปิดปากพวกเขาไว้เท่านั้น ไม่ให้พวกเขาส่งเสียงออกมา

เมื่อเห็นแม่น้ำกว้างขวางตรงหน้า และเรือหลายลำ ระบบก็เอ่ยกับเฉียวเยี่ยนว่า “ที่ที่เราอยู่ตอนนี้มีเรือหลายลำ พวกมันต้องการพาพวกเราไปที่เรือ”

เฉียวเยี่ยนขมวดคิ้วครุ่นคิด เรือหลายลำ หรือจะเป็นท่าเรือ?

พวกมันกำลังจะหนีไปทางน้ำ!

เมื่อเดาได้แล้ว นางหันทิศทางม้าควบไปทางท่าเรือทันที ผู้คนที่ตามหลังมาก็ตามนางไปโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

พวกเด็กๆ ถูกยัดลงเรือแล้ว และมีชายชุดดำสองคนหนีไปทางน้ำกับพวกเขาด้วย ส่วนชายชุดดำที่เหลือก็พากันแยกย้าย หนีกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง

เมื่อมาถึงเรือ พวกชายชุดดำก็มัดมือมัดเท้าเด็กๆ เอาไว้ จากนั้นหยิบผ้าเช็ดหน้ามายัดปากพวกเขา พายเรือเต็มกำลังไปยังนอกเขตอำเภอชิงผิง

ตอนนี้ระบบตัวน้อยถูกกักอยู่ในเรือ ทว่าเรื่องนี้ไม่ส่งผลกระทบต่อการสังเกตสถานการณ์ภายนอกของนาง เพราะนางมีฟังก์ชันการค้นหาอยู่กับตัว

ระบบระบุพิกัดทิศทางที่พวกเขากำลังจะออกไป และรายงานสถานการณ์ให้เฉียวเยี่ยนทราบทันที

เฉียวเยี่ยนบอกกับมู่ฉินเจินว่าชายชุดดำต้องการหลบหนีไปจากอำเภอชิงผิง เขาจึงสั่งให้เกาจัวหยวนนำป้ายคำสั่งของตัวเองควบม้าเร็วไปประตูเมืองแต่ละแห่ง และสั่งให้ทหารเฝ้ายามปิดประตูเมือง ห้ามปล่อยให้ใครออกไปทั้งนั้น

เมื่อมาถึงท่าเรือ พวกเฉียวเยี่ยนก็หาเรือพายตามชายชุดดำไปทันที

ชายชุดดำสองคนสังเกตเห็นว่ามีคนไล่ตามพวกเขามา ก็เปลี่ยนเส้นทางการหลบหนีทันที พวกเขาเข้าเทียบท่าเรือใกล้ๆ และเปลี่ยนชุดลำลองในเรือ

เพื่อสะดวกต่อการพาเด็กๆ ขึ้นฝั่ง พวกเขาจึงใช้สันดาบทุบเด็กทั้งสี่จนสลบ จากนั้นยัดใส่กระสอบแล้วแบกขึ้นหลังเหมือนแบกของ

ในใจพวกเขารู้สึกงุนงงมาก เหตุใดอีกฝ่ายถึงหาตำแหน่งพวกเขาได้แม่นยำเช่นนี้? ราวกับว่ารู้เส้นทางหลบหนีของพวกเขาล่วงหน้าอย่างไรอย่างนั้น

หลังจากที่เฉียวเยี่ยนได้รับข่าวว่าพวกเขากำลังจะขึ้นฝั่ง ก็ขาดการติดต่อกับระบบตัวน้อย จากนั้นไม่ว่านางจะเรียกอย่างไร ก็ไม่ได้ยินเสียงของระบบตัวน้อย

หัวใจของนางเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยที่ไม่รู้สถานการณ์ของเด็กๆ ในตอนนี้

นางปลอบโยนตัวเองในใจไม่หยุด เนื่องจากชายชุดดำไม่ได้ฆ่าตัวประกันในทันที แต่พาพวกเขาหลบหนีไป ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าเด็กๆ มีประโยชน์ต่อพวกเขา จึงยังไม่ตกอยู่ในอันตรายตอนนี้

หลังจากเกาจัวหยวนถือป้ายคำสั่งของมู่ฉินเจินไปออกคำสั่งแต่ละประตู ทั่วทั้งอำเภอชิงผิงก็เร่งการค้นหาทันที พวกชายชุดดำรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงได้แต่กัดฟันพาไปสถานที่หนึ่ง

ฝ่ายพวกเฉียวเยี่ยนออกค้นหาทุกที่ ทุกมุมถนนและทุกร้านค้า แต่ก็ไม่พบร่องรอยของเด็กๆ เลย

เฉียวเยี่ยนยิ่งรู้สึกจมดิ่งขึ้นเรื่อยๆ มู่ฉินเจินมีสีหน้าอึมครึมจนน่ากลัว เขาในตอนนี้รู้สึกเสียใจเล็กน้อย วันนี้เขาควรจะออกมาพร้อมกับเด็กๆ หรือไม่ก็ส่งคนฝีมือดีไปมากกว่านี้

หลังจากค้นหามาหนึ่งชั่วยามก็ยังไม่มีร่องรอยใดๆ เฉียวเยี่ยนพลันรู้สึกขาอ่อนแรงแทบล้มลงกับพื้น มู่ฉินเจินรีบเข้ามากอดนางอย่างรวดเร็วด้วยอาการตกใจอย่างมาก

ดวงตาของเฉียวเยี่ยนว่างเปล่า ดูทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย ยามพูดด้วยเสียงเบาหวิว”และสั่นเครือ “ทำอย่างไรดี? หาเด็กๆ ไม่เจอแล้ว ข้าเองก็ติดต่อกับระบบตัวน้อยไม่ได้”

มู่ฉินเจินรู้สึกปวดใจอย่างมาก กอดนางไว้ในอ้อมแขน กล่อมนางด้วยเสียงอ่อนโยน เขาไม่เพียงแต่ปลอบนาง แต่ยังปลอบตัวเองด้วย “ไม่ต้องกังวล ลูกๆ ของเราเก่งกันมาก ไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นง่ายๆ แน่ พวกเราหากันอีก จะต้องหาเจอแน่”

สองสามีภรรยาที่รู้สึกหนักใจนำคนออกค้นหาทั่วเมือง จากร้านอาหาร ร้านค้า ลงไปยังบ้านคนทั่วไป ไม่มีเว้นสักที่ และเดินค้นหาไปทีละบ้าน

เมื่อสวี่จือโจวรู้เรื่องที่เจ้านายน้อยแห่งตำหนักอ๋องซู่ถูกลักพาตัวไป ก็ส่งคนไปช่วยค้นหาทันที ด้วยจิตใจเป็นกังวลอย่างยิ่ง

นี่มันเรียกปัญหาเข้ามาชัดๆ !

เด็กๆ ที่เป็นเหมือนสมบัติล้ำค่าของตำหนักอ๋องซู่หายไปในเขตพื้นที่เขา แม้คิดจะขอโทษด้วยความตาย เกรงว่าฝ่าบาทกับท่านอ๋องซู่คงไม่อาจไว้ชีวิตเขา

ตลอดทั้งคืน เฉียวเยี่ยนกับมู่ฉินเจินไม่อาจข่มตาหลับได้ ยิ่งค้นหา ในใจก็ยิ่งรู้สึกหนาวเหน็บ และยิ่งกังวลมากขึ้น

ในที่สุดตอนรุ่งเช้า เฉียวเยี่ยนก็ได้รับเสียงเรียกจากระบบตัวน้อยอีกครั้ง

ในนาทีนี้เอง นางร้องไห้ออกมาด้วยความยินดี

เสียงของระบบตัวน้อยดูอ่อนแรงเล็กน้อย ทว่าสถานการณ์ยังคงปกติดี

พวกเขาถูกขังไว้ในห้องมืดๆ แห่งหนึ่ง มีเพียงแสงไฟจากตะเกียงน้ำมันสลัวๆ เท่านั้นที่ทำให้ห้องมืดมีแสงสว่าง

มือเท้าของพวกเขายังคงถูกมัดอยู่ ผ้าที่ปิดตาเอาไว้ก็ถูกปลดออกแล้ว

นางเป็นคนแรกที่ตื่นขึ้น เห็นน้องๆ ยังหมดสติอยู่ ก็กระเถิบตัวไปอยู่ข้างๆ พวกเขา แล้วเขย่าให้ตื่น

เด็กทั้งสามถูกปลุกให้ตื่นทีละคน หลังจากตื่นขึ้นมาเห็นสภาพแวดล้อมมืดสลัว พวกเขาต่างรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

ระบบตัวน้อยมีท่าทางเหมือนพี่สาวคนโตมาก ปากยังคงถูกปิด มือเท้าถูกมัด จึงได้แต่ถูไถร่างกายเพื่อแสดงการปลอบโยนพวกเขา

ไม่นานเจ้าปลาอ้วนก็สงบลงอย่างรวดเร็ว เมื่อวานถูกตีจนสลบ ตอนนี้จึงปวดต้นคอมาก นางขยับมือน้อยที่ชาจากการถูกมัด สูดหายใจเข้าลึก ปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมา ดึงเชือกให้ขาดด้วยสุดกำลัง

เชือกที่มัดไว้นั้นแข็งแรงจริงๆ พวกคนชุดดำมัดเชือกได้แน่นมาก นางหน้าแดงก่ำ และในที่สุดก็ดึงเชือกขาด

วินาทีที่เชือกขาดออก ดวงตาเด็กทั้งสี่ก็สว่างขึ้น หลังจากที่มือของเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์เป็นอิสระ ก็รีบขยับมือน้อย และแก้มัดเชือกตรงเท้า แล้วไปแก้มัดให้กับพวกพี่น้อง

ระบบตัวน้อยได้ค้นหาตำแหน่งที่พวกเขาอยู่นานแล้ว พบว่ามันเป็นวังใต้ดินขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ด้วยขอบเขตการมองเห็นที่กว้างที่สุดของนาง นางไม่สามารถสำรวจวังใต้ดินทั้งหมดได้ ดังนั้นนอกจากระบุได้ว่าเป็นวังใต้ดินแล้ว นางก็ไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน

นอกวังใต้ดินมีคนเฝ้าอยู่ และเฝ้าอย่างเข้มงวดมาก นอกจากห้องมืดเล็กๆ ที่พวกเขาอยู่แล้ว ยังมีห้องลับน้อยใหญ่อื่นๆ ที่มีคนถูกขังอยู่ในนั้นด้วย

………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ระบบพาน้องๆ หนีออกไปให้ได้นะ

เขตอิทธิพลไม่ธรรมดาเลย ฝีมืออ๋องรุ่ยแน่ๆ คนๆ นี้ยิ่งชอบทำอะไรลับๆ ล่อๆ อยู่

ไหหม่า(海馬)