“ กลับเข้าไปรอในห้องของตัวเองก่อนนะเดี๋ยวฉันมากดออดหน้าประตูเรียกเอง ”

 

               “ อะ โอเค ”

 

               แล้วผมก็แยกกันกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง

 

               พอผมเข้ามาในห้องของตัวเองแล้ว ผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นและหาอะไรทำรออุเอโนะฮาระซังมาเรียก

 

               “ นั่งดูทีวีไม่ก็ทบทวนบทเรียนแล้วกัน ”

 

               ก็ผมเป็นนักเรียนนี่นะ แถมผมยังต้องรักษาเกรดของตัวเองให้ติดอันดับ 30 คนแรกของชั้นปีเพื่อมาอยู่คนเดียวอีก ถ้าไม่ทบทวนบทเรียนเดี๋ยวก็ได้สบตกกันพอดี

 

               ผ่านไปประมาณ 30 นาที อุเอโนะฮาระซังก็มากดออดเรียก

 

               ผมเดินไปที่ประตูและเปิดออกไปก็เจอเข้ากับ กลิ่นหอมหวานอันอบอวลไปด้วยความสดชื่นและกลิ่นของเครื่องปรุงที่ดูน่าอร่อยอยู่เบื้องหน้า

 

               “ กลิ่นหอมมากเลย… ”

 

               “ ฉันหุงข้าวทิ้งไว้แล้วไปอาบน้ำน่ะ ส่วนที่เหลือก็ทำตอนหลังจากอาบน้ำเสร็จ ”

 

               ดูเหมือนว่าอุเอโนะฮาระซังจะพึ่งอาบน้ำเสร็จสินะ ผมสังเกตเห็นแก้มของเธอดูแดงขึ้นมาเล็กน้อย

 

               “ ฉันก็ไม่ค่อยมั่นใจเรื่องการทำอาหารของตัวเองเท่าไหร่หรอก หวังว่าจะถูกปากนายนะ ”

 

               “ ไม่เป็นไรหรอกแค่ทำให้กินก็ขอบคุณมากแล้วล่ะ ”

 

               “ งั้นหรอ? ขอบคุณนะ ”

 

               อุเอโนะฮาระซังยิ้มเล็กๆออกมาก่อนจะกลับห้องของตัวเองไป

 

               “ ส่วนกล่องนั่นนายเก็บไว้ได้เลยนะ ”

 

               “ อะ อืม ”

 

               ผมรับกล่องข้าวที่ยังอุ่นๆไว้และกลับเข้าไปในห้อง

 

               นั่งลงบนโต๊ะกินข้าวกลางห้องและเปิดฝากล่องออก

 

               “ โอ้~ ”

 

               อะไรกัน ดูน่าอร่อยสุดๆไปเลยนี่นา

 

               “ กลิ่นหอมมากเลยนะเนี่ย ”

 

               ผมหยิบตะเกียบบนโต๊ะขึ้นมา

 

               “ จะกินแล้วนะค้าบ~~ ”

 

               ผมเริ่มใช้ตะเกียบคีบข้าวและผักเข้าปากตามด้วยกับข้าวข้างในกล่อง

 

               “ ว้าว~ มีไข่ดาวด้วย ”

 

               ในกล่องข้าวอุเอโนะฮาระซังให้มาจะทั้งหมด 4 ช่อง ปริมาณของทั้ง 4 ช่องจะมีขนาดเท่าๆกัน ช่องแรกจะเป็นข้าวสวย ช่องที่สองจะเป็นจำพวกผัก ช่องที่สามเป็นไข่ดาว ช่องที่สี่เป็นน้ำซุปใสๆ ดูเหมือนว่าจะทำกล่องข้าวนี้ตามความชอบของผมสินะ

 

               ผมคีบข้าวกับไข่ดาวขึ้นมากิน

 

               “ อืมมม อร่อย! ”

 

               อร่อยมาก! ทั้งๆที่เป็นแค่ไข่ดาวปกติแท้ๆแต่ทำไมถึงอร่อยแบบนี้กันนะ!

 

               “ ถึงจะพึ่งเปิดเรียนมาแค่ไม่นานก็เถอะ แต่นี่เราไม่ก้าวหน้ามากเกินไปหน่อยหรอเนี่ย? ”

 

               พึ่งจะเปิดไปได้แค่สัปดาห์กว่าเอง แต่ผมก็เริ่มสนิทกับอุเอโนะฮาระซังมากขึ้นแล้ว ทั้งๆที่ปกติผมแทบจะไม่คุยกับใครเลยแท้ๆ

 

               ที่ผมไม่ค่อยคุยกับคนอื่นไม่ใช่เพราะว่าผมเข้าสังคมไม่เก่งหรอกนะ ผมก็แค่ไม่ชอบการอยู่กับคนอื่นเยอะๆน่ะ เพราะเมื่อปีที่แล้วผมก็ดันไปเจอเหตุการณ์แบบนั้นเข้าทำให้มีแต่สายตาจากคนจำนวนมากจ้องมาที่ผม

 

               ที่ผมเข้าชมรมการแสดงก็เพื่อที่จะพัฒนาตรงส่วนนี้ของตัวเองนี่แหละ ก็แบบ คนมันไม่ชอบอ่ะการที่ต้องเป็นที่จับตามองแบบนั้น!

 

               “ เห้อ~ อร่อยมากซะจนอยากจะกินเพิ่มอีกเลย ”

 

               ถึงแบบนั้นก็เถอะแต่นี่มันก็อร่อยจริงๆนั้นแหละ ไว้พรุ่งนี้ขอให้ทำให้อีกดีไหมนะ?

 

               “ ไม่ได้ๆ! ถ้าทำแบบนั้นเราก็จะไปรบกวนเธอเลยน่ะสิ! แต่ว่า… ลองถามสักหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้งนะ? ” 

 

               เอาล่ะ! กินข้าวตรงหน้าให้หมดแล้วไปอาบน้ำนอนดีกว่า!

 

               “ งั่มๆๆๆ! ”

 

***************************

 

               เช้าวันรุ่งขึ้นผมตื่นขึ้นมาตอนเวลาประมาณตี 5 ครึ่ง สงสัยจะเป็นเพราะเมื่อวานนอนเร็วไปหน่อยบวกกับได้กินของอร่อยๆล่ะนะ

 

               “ เหลือเวลาอีกเยอะเลยกว่าจะเริ่มเรียน… ”

 

               พอผมจัดการตัวเองเสร็จก็ยังเหลือเวลาอีกตั้งเกือบสองชั่วโมง

 

               “ นั่งทบทวนบทเรียนไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาแหะ เวลาแบบนี้ ”

 

               ไม่มีอะไรให้ผมทำเลยตอนนี้

 

               “ อะ! จริงสิ เกมไง! ”

 

               ผมมีจอยเกมที่เล่นกับทีวีได้นี่นา ว่าแต่ผมเก็บไว้ไหนแล้วนะ?

 

               “ รู้สึกว่าน่าจะอยู่ตรงนี้นะ… นี่ไง! เจอแล้ว! ”

 

               “ แล้ว เราจะเล่นเกมอะไรฆ่าเวลาดีล่ะเนี่ย… ”

 

               ผมเลื่อนสล็อตเกมของตัวเองไปเรื่อยๆจริงๆมันก็มีไม่เยอะหรอกนะ แค่ 40 เกมเอง?

 

               “ เอาเกมนี้ก็แล้วกัน ”

 

               ผมเลือกเกมที่พึ่งออกใหม่และพึ่งซื้อเมื่อเดือนที่แล้วมาเล่นต่อ

 

               “ เกมนี้พึ่งจะเล่นไปได้แค่นิดเดียวเองล่ะนะ ”

 

               มันเป็นเกมใหม่ที่ถูกปรับปรุงมาจากภาคแรก เป็นเกมที่เราต้องเล่นเป็นตัวละครตัวนึงที่หลุดเข้าไปในห้วงมิติเวลา ย้อนกลับไปในอดีตเมื่อ 450 ล้านปีที่แล้ว ช่วงยุคของไดโนเสาร์และต้องหาทางรอดกลับมาในยุคปัจจุบันให้ได้ผ่านเครื่องมือไฮเทคต่างๆนาๆของมนุษย์โบราณในยุคนั้น

 

               ตัวเนื้อเรื่องมันไม่ค่อยมีใครสนใจกันหรอก ที่คนเขาสนใจกันจริงๆน่าจะเป็นระบบการจับไดโนเสาร์และสัตว์ดึกดำบรรพ์ต่างๆ ต่างหาก การที่เราต้องผจญภัยไปกับไดโนเสาร์ที่เราจับได้นั้นเป็นอะไรที่สนุกกว่าเนื้อเรื่องเป็นไหนๆ แถมยังเล่นกับเพื่อนๆได้อีก 

 

               ส่วนวิธีการจบเกมก็แค่เล่นตามเนื้อเรื่องไปเรื่อยๆจนเจอเข้ากับบอสตัวสุดท้ายของเกม ‘มังกรเจ็ดสี’ พระเจ้าของมนุษย์โบราณ เป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้เทคโนโลยีของมนุษย์ในยุคนี้ก้าวหน้ากว่าปัจจุบัน หลังจากพิชิตมันลงได้เราก็จะถูกส่งกลับมายังปัจจุบันและได้รู้ว่าทั้งหมดที่เราทำลงไปในอดีตได้ส่งผลกระทบมายังปัจจุบันด้วย

 

               ผมเล่นไปเรื่อยๆจนกระทั้งใกล้ถึงเวลาเรียนคาบโฮมรูม

 

               “ เหลือเวลา 15 นาที ใช้เวลาจากอพาร์ทเม้นท์ไปโรงเรียนใช้เวลา 10 นาที เหลือๆล่ะนะ ”

 

               ผมเช็คข้างในห้องตัวเองก่อนจะล็อคประตู เมื่อผมล็อคประตูเสร็จผมก็ได้ยินเสียงประตูเปิดมาจากด้านข้าง

 

               “ อรุณสวัสดิ์ครับ อุเอโนะฮาระซัง ขอบคุณสำหรับกล่องข้าวเมื่อวานมากนะครับ อร่อยมากเลย! ”

 

               “ อรุณสวัสดิ์ ขอบใจที่นายชอบนะ ”

 

               “ งั้นผมไปโรงเรียนก่อนนะครับ ”

 

               “ ทำไมเราไม่ไปด้วยกันเลยล่ะ? ”

 

               “ เพราะผมไม่อยากเจอเรื่องยุ่งยากอีกน่ะครับ ”

 

               “ หรอ? แต่ฉันว่านายน่าจะต้องเจอเรื่องยุ่งยากนั่นอีกแน่ๆเลยนะ ”

 

               “ งั้นผมไปก่อนนะครับ เพื่อที่จะไม่เจอเรื่องยุ่งยากน่ะ ”

 

               และผมก็รีบออกมาจากอพาร์ทเม้นท์มุ่งหน้าตรงไปยังโรงเรียน

 

***************************

 

               ผมเข้าไปในห้องเรียนของตัวเองวางกระเป๋าลงบนโต๊ะและนั่งลงตามปกติ มาซาโอะก็เข้ามาคุยกับผม

 

               “ ไง นายสร้างเรื่องไว้อีกแล้วนะ ”

 

               “ เรื่องอะไรอีกล่ะ? ”

 

               “ เมื่อวานฉันพึ่งจะบอกไปเองแท้ๆแต่นายก็ยังเดินกลับบ้านกับเธออยู่อ่ะนะ? ”

 

               “ ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา ”

 

               “ งั้นฉันจะไม่ถามแล้วกันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เรื่องของนายมันท่าจะจบยากแล้วนะถ้าไม่บอกให้เจนไปเลยน่ะ ”

 

               “ มีคนมาเห็นพวกฉันกลับบ้านด้วยกันสินะ? งั้นก็แค่บอกไปว่ากลับทางเดียวกันเฉยๆไม่ได้หรอ? ”

 

               “ ก็เพราะได้ยินว่าเธอทำอาหารให้นายกินยังไงล่ะ ”

 

               “ หะ? เอาจริงดิ! ได้ยินด้วยหรอ! ”

 

               “ ก็เจ้าตัวเป็นคนพูดเองนี่นา ”

 

               “ อะไรนะ? เจ้าตัวพูดเอง? ”

 

               “ มันก็ตั้งแต่เมื่อวาน คาบสุดท้ายก่อนกลับบ้านน่ะ มีคนไปถามว่า ‘เธอทำอาหารเป็นรึปล่าว’ เธอก็ตอบกลับมาว่า ‘เย็นนี้จะทำให้นายกินน่ะ’ ”

 

               “ โดนเล่นเข้าแล้วเรา!! ”

 

***************************

ตอนต่อไปจะมาวันจันทร์ช่วงเย็นๆครับ เวลามีอะไรจะแจ้งไว้ในเพจครับ

ฝากเพจด้วยนะครับ : Facebook

สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่ 

: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8

: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921