“ แหมๆ อุเอโนะฮาระซังจะไปทำอาหารเย็นให้ถึงในบ้านของเขาเลยหรอ~ ”

 

               “ ก็ต้องไม่ใช่อยู่แล้วสิฮายาชิซัง ”

 

               “ แล้วเธอจะไปทำอาหารให้เขาได้ยังไงกันล่ะ? ”

 

               “ เพราะบ้านของเราอยู่ข้างๆกันน่ะ ”

 

               “ ข้างๆกันหรอ? ”

 

               “ พึ่งรู้เลยนะเนี่ย… ”

 

               นี่เธอเล่นเปิดเผยให้เขากันไปแบบนี้เลยหรอ!? 
 

               ฮายาชิซังกับมาซาโอะพูดขึ้นมา และเจ้ามาซาโอะก็มองมาทางผม

 

               “ ก็นายไม่เคยถามนี่นา แล้วฉันก็ไม่ได้บอกด้วย… ”

 

               ก็มาซาโอะมันไม่เคยถามจริงๆนี่นาแล้วผมจะไปบอกข้อมูลแบบนั้นทำไม มันดูไม่ค่อยมีมารยาทเท่าไหร่

 

               “ จะไม่เป็นไรหรอบอกไปเลยแบบนั้นน่ะ? ”

 

               “ ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่ยังไงเดี๋ยวก็ต้องรู้ในสักวันอยู่ดี? แค่ไม่เอาบอกต่อก็ไม่มีใครรู้แล้ว ”

 

               เอางี้เลยหรอ… ถึงมันจะจริงก็เถอะ

 

               “ แล้วที่เรียกให้มมานั่งตรงนี้เพราะมีเรื่องอะไรงั้นหรอ? ”

 

               “ เปล่า ก็แค่อยากจะให้นายรู้จักเธอน่ะ ”

 

               และอุเอโนะฮาระซังก็หนไปด้สนข้างที่มีฮายาชิซังนั่งอยู่

 

               “ เธอชื่อ ฮายาชิ ฮารุกะ น่ะ เป็นเพื่อนกับฉันมาตั้งแต่ชั้นประถมจนถึงชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ”

 

               “ ขอฝากเนื้อฝากตัวอีกครั้งน้า~~ ”

 

               “ อืม ทางนี้ก็เช่นกัน! ”

 

               “ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ ”

 

               “ จ้า~~ ”

 

               หลังจากแนะนำตัวกันเสร็จพวกผมก็กินข้าวเที่ยงพร้อมกับคุยเรื่องสัพเพเหระกันไปเรื่อยๆจนกระทั่งเสียงกระดิ่งหมดเวลาพักกลางวันดังขึ้น

 

               “ เวลาผ่านไปเร็วจังเลยแหะ ”

 

               “ นั่นสินะ ”

 

               “ งั้นไว้เจอกันทีหลังนะ มัตสึบาระซัง ”

 

               “ อะ อืม… ”

 

               ผมแยกกับอุเอโนะฮาระซังและก็ฮายาชิแล้วเดินกลับห้องเรียนของตัวเองไปพร้อมกับมาซาโอะ

 

               “ ฉันพนันเลยว่าก่อนจบการศึกษานายต้องเปลี่ยนไปแน่นอน ”

 

               “ ทำไมนายถึงมั่นใจแบบนั้นล่ะ? ”

 

               ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมาซาโอะถึงได้มั่นใจว่าผมจะเปลี่ยนไปขนาดนั้น

 

               “ เมื่อถึงเวลาเดี๋ยวนายก็จะรู้เอง~ ”

 

               “ พูดแบบนี้อีกแล้ว… ” 

 

               “ เอาน่าๆ ฉันจะเอาใจช่วยนะ ”

 

               ทำไมทุกคนถึงเอาแต่พูดเรื่องแบบนี้กันนะ
 

               พอคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยรู้ตัวอีกทีพวกผมก็เดินมาถึงห้องเรียนก่อนที่คุณครูจะเข้ามาสอนได้ไม่นาน
 

               คาบบ่ายก็เป็นไปตามปกติ ไม่มีอะไรผิดปกติ หลังเลิกเรียนผมกับมาซาโอะก็กำลังเตรียมของและกลับบ้านของตัวเองกัน เพราะวันนี้ไม่มีซ้อมล่ะนะ
 

               ผมแยกกับมาซาโอะที่ประตูโรงเรียนก่อนจะเดินไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อหาอาหารแช่แข็งไม่ก็พวกบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาเตรียมไว้เป็นอาหารเย็น

 

               “ นี่นายน่ะ หยุดเลยนะ ”

 

               เสียงที่พักนี้ผมได้ยินบ่อยๆดังมาจากข้างหลัง

 

               “ ฉันก็บอกไปแล้วนิว่าจะทำอาหารให้กินเองน่ะ ”

 

               “ แต่ผมไม่อยากรบกวนอุเอโนะฮาระซังนี่นา ”

 

               “ ฉันไม่คิดว่ามันเป็นการรบกวนหรอกนะ เพราะมันเป็นประโยชน์สำหรับทั้งฉันแล้วก็นายด้วย ”

 

               “ งั้นหรอ… ”

 

               “ ใช่ เพราะฉะนั้นก็รับไว้แต่โดยดีซะเถอะนะ ”

 

               “ เข้าใจแล้วจะรับไว้ก็ได้ ”

 

               “ งั้นก็ไปซื้อของเป็นเพื่อนหน่อยนะ ”

 

               “ เดี๋ยวผมช่วยออกเงินด้วยก็แล้วกัน ”

 

               “ อืม ”

 

               หลังจากพวกผมซื้อของที่จำเป็นเสร็จและกำลังเดินกลับอพาร์ทเม้นท์ด้วนกันอยู่ผมก็เกิดสงสัยขึ้นมาอีกครั้ง

 

               “ ทำไมต้องมามำหาอาหารให้ผมกินด้วยล่ะ ”

 

               “ เพราะมันเป็นประโยชน์ทั้งฉันแล้วก็นายไง ฉันบอกไปตั้งหลายครั้งแล้วไม่ใช่หรอ? ”

 

               “ ผมรู้ แต่ที่ผมสงสัยคือทำไมต้องทำเป็นอาหารด้วย เป็นอย่างอื่นไม่ได้หรอ ”

 

               “ เพราะว่ามันเป็นอาหารยังไงล่ะถึงได้ดี เป็นอย่างอื่นก็พอได้อยู่หรอกแต่มันได้ผลไม่เท่าอาหารน่ะ ”

 

               “ หรอ ”

 

               พอถึงอพาร์ทเม้นท์แล้วผมก็ทำเหมือนเมื่อวาน ทบทวนบทเรียนไม่ก็หาอะไรอย่างอื่นทำ

 

               “ หรือว่าเราควรที่จะฝึกทำอาหารไว้กินเองบ้างดีนะ? ”

 

               ส่วนนึงก็เพราะผมรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ที่มีคนอื่นที่ไม่ใช่ครอบครัวมาทำอาหารให้ผมกินฟรีๆล่ะนะ

 

               “ คิดว่าเราคงต้องจ่ายเงินค่าอาหารให้บ้างดีกว่า ”

 

               ช่วยจ่ายค่าวัตถุดิบในการทำแล้วก็ค่าแรงด้วย อืม เอาแบบนี้ดีกว่า 

 

               “ ไว้เดี๋ยวคุยกับอุเอโนะฮาระซังตอนเอาอาหารมาให้แล้วกัน ”

 

               หลังจากนั่งรอไปอีกสักพักเสียงกริ่งจากประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น

 

               “ คงจะมาแล้วล่ะ ”

 

               เมื่อผมเดินไปเปิดประตูก็เจอกับอุเอโนะฮาระซังในชุดไปรเวทที่กำลังถือกล่องพลาสติกใสอยู่

 

               “ ดูน่าอร่อยดีนะครับ ”

 

               “ ขอบใจที่ชม ”

 

               “ แล้วก็เรื่องที่จะทำอาหารให้ผมกินทุกวันน่ะจริงหรอ? ”

 

               “ จริงสิ ”

 

               “ ถ้างั้นผมก็ควรที่จะจ่ายค่าวัตถุดิบกับค่าแรงให้สินะครับ ”

 

               “ ไม่ต้องก็ได้นะ? ยังไงฉันก็เต็มใจทำให้ด้วย ”

 

               “ แต่ผมรู้สึกไม่ดีที่ทำให้ผมฟรีๆนี่นา ”

 

               “ งั้นจะเอายังไงล่ะ ”

 

               “ เดี๋ยวผมจะช่วยออกเงินค่าวัตถุดิบให้ครึ่งนึงทุกครั้งกับค่าแรงเป็นรายเดือนแล้วกันครับ ”

 

               “ เอาอย่างนั้นก็ได้ ถ้ามันทำให้นายพอใจล่ะนะ ”

 

               “ ขอบคุณมากครับ ”

 

               “ ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณ ”

 

               แล้วผมก็รับกล่องข้าวมาและกลับเข้าไปกินในห้องของตัวเอง

 

               “ วันนี้เป็นข้าวผัดไข่สินะ ”

 

               ข้าวสีขาวกับไข่คนสีเหลืองที่คลุกเคล้ากันกลิ่นหอมของเครื่องปรุงและตกแต่งหน้าตาด้วยผักสีเขียวสดแถมด้วยแครอทที่ตัดอย่างละเท่าๆกันสามชิ้น

 

               “ ยังทำออกมาดูดีเหมือนเมื่อวานเลย ”

 

               ดูน่ากินจังเลยแหะ ผมพนมมือขึ้นมาพร้อมพูดว่า ‘จะกินแล้วนะครับ’
 

               หลังจากกินเสร็จผมก็เก็บกวาดโต๊ะและนั่งทำการบ้านของวันนี้แล้วทบทวนบทเรียนเล็กน้อยจากนั้นก็หาอะไรทำเพื่อผ่อนคลายและคิดเกี่ยวกับเรื่องในวันนี้

 

               ‘ วันนี้ได้เพื่อนเพิ่มมาอีกคนนึงแล้วสินะ ’

 

               ถึงผมจะไม่ค่อยชอบการอยู่กับคนเยอะๆแต่ถ้าเป็นคนที่ไว้ใจได้ก็คงไม่เป็นอะไรหรอก

 

               “ เอาล่ะ ไปนอนดีกว่าเรา เริ่มดึกแล้วด้วย ”

 

               ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องไปโรงเรียนล่ะนะ

 

***************************

พรุ่งนี้วันเกิดคุณน้องสาวครับ ขอโทษนะครับพอดีกลับมาพึ่งเห็นว่าไม่ได้กดเซฟแแบบร่างไว้แล้วกดอัพไปก่อน ตอนต่อไปจะลงวันศุกร์นี้นะครับ ส่วนผมก็ขอไปนอนก่อนล่ะ

 

ฝากเพจด้วยนะครับ : Facebook

 

สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่ 

: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8

: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921