หลังจากผมกลับมาถึงบ้านแล้ว อุเอโนะฮาระซังก็มาทำอาหารในห้องผมตามปกติ ดูเหมือนว่าที่เธออารมณ์ไม่ดีก่อนหน้านี้ผมจะคิดไปเองสินะ จากนั้นพวกผมก็นั่งกินอาหารด้วยกันเหมือนเดิม ก่อนที่ผมจะเงยหน้าขึ้นมาพูดเรื่องเมื่อตอนกลางวันอีกครั้ง

 

               “ยินดีด้วยนะครับได้ตั้งที่ 4 เลยแหนะ”

 

               ทั้งมาทำอาหารให้ผมกินแล้วไหนจะเรื่องเรียนอีก สุดยอดมากเลยนะเนี่ย ขนาดผมที่ทบทวนแทบจะตลอดยังได้แค่ที่ 13 เอง

 

               “ขอบใจนะ แล้วก็ดีใจกับนายด้วย ได้ตั้งอันดับที่ 13 เลยนี่ ทบทวนอยู่ตลอดเลยสินะ”

 

               เอโนะฮาระซังเงยหน้าขึ้นมาพูดกับผม ยังไงก็เถอะที่เธอพูดมามันก็ถูกล่ะนะ ถึงเธอจะได้คะแนนดีกว่าผมแต่ผมก็ทำได้ดีเหมือนกัน

 

               “จะว่าไปอาหารวันนี้พิเศษกว่าที่ผ่านมานิดหน่อยนะครับ ตั้งใจทำมาฉลองหลังจากที่ได้คะแนนสอบดีๆงั้นหรอครับ?”

 

               ผมพึ่งสังเกตหลังจากกินอาหารไปสักพักว่ามันพิเศษกว่าครั้งก่อนนิดหน่อยตรงที่ มีของเยอะกว่าเดิม แล้วก็มีเมนูที่ผมไม่รู้จักเพิ่มเข้ามา 2-3 เมนู

 

               “ฉันอารมณ์ดีน่ะก็เลยทำเพิ่มมาซะเยอะเลย”

               “งั้นเหรอครับ?”

 

               แล้วก่อนหน้านี้ที่เธอทำตัวเหมือนจะอารมณ์เสียนี่สงสัยผมคงจะคิดไปเองล่ะมั้ง?

 

               (ช่างเถอะมากินอาหารที่อยู่ตรงหน้ากันก่อนดีกว่า)

 

               ผมแกะตะเกียบออกมาและเริ่มคีบอาหารต่างๆเข้าไปในปาก

 

               “อร่อย!”

 

               รสชาติที่เข้ามาในปากของผมมันสุดยอดมาก อร่อยสุดๆไปเลยล่ะ! ยังคงอร่อยเหมือนเดิมเลยนะอาหารที่อุเอโนะฮาระซังทำน่ะ…

 

               “งั้นเหรอ? ฉันดีใจที่ได้ยินอย่างนั้นนะ เพราะของพวกนี้ฉันก็เพิ่งจะเคยทำเป็นครั้งแรกเลยไม่ค่อยมั่นใจเรื่องรสชาติเท่าไหร่ ดูเหมือยว่ามันจะถูกปากนายสินะ”

 

               นี่แสดงว่าผมได้กินมันเข้าไปเป้นคนแรกสินะ? แต่สำหรับของที่เคยทำเป็นครั้งแรกนี่ก็ถือว่าสุดยอดมากๆเลยล่ะ

 

               “หรือว่าผมควรที่จะฝึกทำอาหารบ้างดีเหมือนกันนะ?”

 

               หลังจากที่ผมคิดเรื่องอะไรไปเรื่อยเปื่อย ผมก็ฉุดคิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองควรที่จะเริ่มฝึกทำอาหารบ้างแล้ว เพราะผมทำอาหารเป็นแค่ไม่กี่อย่างเอง แล้วผมก็ไม่อยากที่จะเป็นภาระให้กับอุเอโนะฮาระซังด้วย

 

               “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันจะช่วยสอนให้ก็แล้วกันนะ”

 

               อุเอโนะฮาระซังตอบกลับมาว่าจะมาช่วยสอนผมทำอาหาร

 

               “จะมาช่วยเหรอครับ? งั้นก็น่าจะเป็นไปได้ด้วยดีเลยนะเนี่ย (ห้องครัวจะได้ไม่ไหม้ด้วย) ถ้าผมอยากให้ช่วยไว้ค่อยจะไปเรียกนะครับ พอดีผมอยากลองทำอะไรหลายๆอย่างด้วยตัวเองก่อนน่ะครับ”

 

               ผมตอบกลับไปว่าอยากที่จะลองทำเท่าที่ตัวเองพอจะทำได้ก่อนที่จะขอความช่วยเหลือของคนอื่น

 

               “อย่างนั้นเหรอ? วันเสาร์นี้ฉันว่าง ถ้าอยากให้ช่วยสอนทำอาหารก็บอกได้เลยนะ”

 

               วันเสาร์นี้เป็นวันที่ 29 เมษายน ซึ่งตรงกับช่วง สัปดาห์ทอง(Golden Week) ยาวไปจนถึงวันศุกร์หน้ารวมๆแล้วจะได้วันหยุดทั้งหมด 9 วัน ทำให้นักเรียนส่วนใหญ่มีความสุขกับวันหยุดยาวแบบนี้มาก ใช่ ส่วนนึงในนั้นก็คือผมนี่แหละ 

               แต่ผมก็ไม่มีแผนที่จะทำอะไรในช่วงนี้สักหน่อยด้วยสิ อย่างมากก็คงจะนั่งเล่นนอนเล่นอยู่ในห้องละมั้ง? แต่ถ้าได้การบ้านมาทำด้วยก็คงจะทำสักช่วงแรกๆที่เริ่มวันหยุดนั้นแหละ เพราะฉะนั้น เอาเป็นว่าวันเสาร์นี้เริ่มฝึกทำอาหารก็แล้วกัน

 

               “เข้าใจแล้วครับ แล้วไว้จะติดต่อไปนะครับ”

 

               “อืม”

 

               จากนั้นพอกินเสร็จพวกผมก็คุยกันต่ออีกเล็กน้อยก่อนที่จะเก็บกวาดโต๊ะอาหาร

 

               “ว่าแต่ มีเคล็ดลับอะไรไหมครับถึงทำคะแนนได้ดีแบบนั้น? ขนาดผมที่ทบทวนเป็นประจำยังได้แค่อันดับที่ 13 เอง พอดีผมอยากรู้ไว้สักหน่อย เผื่อสอบคราวหน้าผมจะได้ใช้บ้าง”

 

               ขณะที่ผมกำลังเดินไปส่งอุเอโนะฮาระซังที่ประตู ผมก็เกิดสงสัยขึ้นมาว่าจะทำยังไงให้ผลการเรียนของตัวเองนั้นดีขึ้นผมจึงได้ถามคำถามออกไป แล้วอุเอโนะฮาระซังยืนอยู่ที่หน้าประตูหันกลับมาพูดกับผม

 

               “ก็ไม่มีเคล็ดลับ อะไรมากหรอกนะ ฉันแค่ใช้ความเข้าใจตอนทำข้อสอบน่ะ เพราะฉันไม่ใช่พวกที่จะจำเนื้อหาที่เรียนเยอะๆแบบนั้นได้แล้วก็ไม่ใช่พวกที่จะทบทวนเป็นประจำด้วย ฉันเลยตั้งใจฟังที่ครูเขาสอนแล้วก็ทำความเข้าใจกับเรื่องนั้นๆตอนทำข้อสอบน่ะ ส่วนข้อที่ทำไม่ได้ฉันก็ข้ามๆไปก่อน ไว้มาทำทีหลังเพื่อไม่ให้เปลืองเวลาสอบน่ะ”

 

               อุเอโนะฮาระซังตอบกลับมา ผมคิดว่าสุดยอดมากเลยที่เธอสามารถทำแบบนั้นได้

 

               “ไว้ผมจะลองทำแบบนั้นบ้างนะครับ”

 

               “ฉันไม่ว่าอะไรหรอกเพราะยังไงฉันก็ไม่คิดจะห้ามไม่ให้ทำอยู่แล้ว ขึ้นอยู่กับตัวของนายเองว่าจะทำได้หรือเปล่า”

 

               “ผมหวังว่าผมจะทำแบบนั้นได้นะครับ”

 

               ผมตอบกลับอุเอโนะฮาระซังกลับไป

               จากนั้นเมื่ออุเอโนะฮาระซังออกจากห้องของผมไปแล้วผมก็เดินกลับไปนั่งที่โซฟาของตัวเองพลางคิดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ ในระหว่างที่กำลังกินอาหารอยู่และก่อนหน้านั้นสักเล็กน้อย

 

               “ปฏิกิริยาของอุเอโนะฮาระซังวันนี้มันดูแปลกไปจากปกตินิดหน่อย มันดูเปลี่ยนไป?”

 

               ทั้งๆที่ตอนพักเที่ยงเธอทำท่าดูเหมือนจะอารมณ์เสียแท้ๆ แต่ทำไมพอมาตอนเย็นเธอถึงกลับอารมณ์ดีได้กันล่ะ? ผมมองว่ามันแปลกๆ

 

               “แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงผมก็ไม่ต้องไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของคนอื่นมากนักจะดีกว่า”

 

               ผมลุกออกจากโซฟาไปล้างหน้าที่ห้องน้ำเพื่อสลัดความคิดของตัวเองทิ้งก่อนที่จะเดินไปที่ห้องนอนของตัวเองเพื่อเข้านอน และตื่นเช้าไปโรงเรียนตามปกติในวันรุ่งขึ้น

 

***************************

 

ผมอาจจะลงเรื่องนี้ได้แค่ 1 ตอน/สัปดาห์นะครับ เนื่องจากงานล้นมือมาก ทั้งเรื่องเรียน โครงงาน เข้าค่าย ฯลฯ แต่ถ้าโชคดีหน่อยไม่มีงานเพิ่มเติม อาจจะเขียนตอนใหม่ได้ 2 ตอน/สัปดาห์ครับ ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะครับ เนื้อเรื่องต่อจากนี้มันจะค่อนข้างเร็วนิดหน่อยเพราะผมพยายามรีบเขียนให้มันเข้าเส้นเรื่องหลักสักที สามารถติดตามข่าวสารใหม่ได้ที่หน้าเพจผมเลยนะครับ เพราะผมจะแจ้งข่าวที่หน้าเพจของตัวเองก่อนที่จะลงผลงาน หรือติดปัญหาอะไรสักอย่างที่ทำให้ลงช้า
 

เพจเฟสบุ๊คน้อยๆของผม :Facebook