“ ว่ายังไงนะ! ”

 

               ผมลุกขึ้นจากโต๊ะและเผลอตะโกนออกไปโดยไม่รู้ตัว

 

               ทุกคนในห้องต่างพากันหันมามองที่ผม

 

               “ อะ… ”

 

               “ ใจเย็นๆหน่อยสิมาซาโตะ ”

 

               ผมนั่งลงเหมือนเดิมและคนอื่นๆก็หันไปสนใจเรื่องของตัวเองกันต่อโดยที่มีบางคนมองมาที่ผมด้วยสายตาสงสัยก่อนจะหันกลับไป

 

               “ เมื่อกี้นายหมายความว่ายังไงน่ะ? ที่ว่าคบกันอะไรนั่น ”

 

               “ ก็หมายความแบบนั้นแหละนายนี่ไม่มีทักษะเอาไว้เข้าสังคมบ้างเลยรึไงหะ? ”

 

               “ ก็ฉันไม่ค่อยชอบคุยกับคนอื่นนี่นา ”

 

               “ แต่มันก็ต้องมีขอบเขตกันบ้างล่ะน่า ไม่งั้นนายจะใช้ชีวิตในสังคมลำบากนะ ”

 

               “ อย่าพูดเหมือนเป็นพ่อฉันแบบนั้นสิ ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงฉันก็ต้องหาทางทำอะไรสักอย่างได้อยู่ดี ”

 

               “ แต่ฉันเป็นห่วงอนาคตของนายจริงๆนะ ”

 

               “ อย่ายุ่งเรื่องของฉันให้มากน่า ”

 

               “ แล้ว นายคบกับเธออยู่หรอ? ”

 

               “ จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ ”

 

               “ หรอ… น่าเสียดายจัง ”

 

               เมื่อผมปฏิเสธไปมาซาโอะก็ทำหน้ามุ่ยขึ้นมา

 

               “ ฉันนึกว่าพวกนายจะเข้ากันได้ดีซะอีก ”

 

               “ แต่ฉันว่าเธอไม่น่าจะชอบฉันนะ ออกจะเกลียดด้วยซ้ำ ”

 

               “ แต่เกลียดมันสามารถเปลี่ยนเป็นความชอบได้นะ ”

 

               “ ไม่มีทางหรอกน่า อีกอย่างนายก็รู้ว่าคนที่ฉันชอบคือใครไม่ใช่หรอ? ”

 

               ถึงมาซาโอะจะพูดแบบนั้นแต่ผมก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว ไม่มีทางไปคบกับอุเอโนะฮาระซังได้หรอก
 

               ผมมองไปที่ทางประตูก็เห็นว่าคุณครูกำลังเดินเข้ามาในห้อง

 

               “ กลับไปที่ของนายได้แล้วนา มาซาโอะ ครูเขามาแล้วนะ ”

               “ ได้เลย งั้นไว้คุยกันอีกแล้วกันนะ ”

 

“ อืม ” 

 

               จากนั้นผมก็นั่งเรียนคาบเช้าตามปกติ หลังหมดคาบเรียนตอนเช้าผมกับมาซาโอะก็ไปโรงอาหารกัน
 

               ระหว่างเดินไปที่โรงอาหารผมสังเกตได้ถึงสายตาบางส่วนที่มองมาที่ผมด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

               “ ทำไมฉันต้องมาโดนจับจ้องแบบนี้ด้วยนะ… ”

 

               “ แล้วฉันจะไปรู้กับนายไหมเล่า ”

 

               “ ว่าแต่นายพอจะรู้ไหมว่าใครเป็นคนบอกว่าฉันกับอุเอโนะฮาระซังคบกัน ”

 

               “ อืมมม รู้สึกว่าน่าจะชื่อ ฮายาชิ ฮารุกะ นะ อยู่ปี 2 ห้อง A ”

 

               “ ผู้หญิงผมสีน้ำตาลตัวเล็กๆหน่อยใช่ไหม? ”

 

               “ ใช่ นายรู้จักหรอ? ”

 

               “ เปล่าหรอก เหมือนจะเป็นคนที่เจอที่ร้านอาหารเมื่อวาน คุณพนักงานในร้านน่ะ ” 

 

               ดูเหมือนว่าคุณพนักงานในร้านที่ผมไปเมื่อวานจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นของผม และอยู่ห้องเดียวกันกับอุเอโนะฮาระซัง

 

               ( ถึงว่าทำไมถึงได้ทำท่าทางอยากรู้อยากเห็นแบบนั้น )

 

               แต่ว่า แบบนี้มันไม่แย่เอาหรอ? ผมก็พอจะเป็นที่รู้จักของคนในโรงเรียนเพราะได้แสดงละครเวทีเมื่อปีที่แล้วอยู่บ้าง และอุเอโนะฮาระซังก็พึ่งย้ายเข้ามาใหม่ด้วย แต่อยู่ดีๆเธอก็มีข่าวลือแปลกๆไปซะแล้ว

 

               “ ทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่นะ นายน่ะ ”

 

               มาซาโอะที่สังเกตว่าผมเงียบไปซักพักถามขึ้นมา

 

               “ ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงดีน่ะ ”

 

               “ งั้นหรอ? เป็นคนดีจังนะ ”

 

               “ จะถึงโรงอาหารแล้วนะ รีบๆไปกินข้าวเที่ยงกันเถอะ ”

 

               “ เอออ๋ อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ ”

 

               ผมกับมาซาโอะเดินมาถึงโรงอาหาร แล้วก็สั่งอาหารกลางวันมานั่งกินด้วยกันตามปกติ

 

               “ แล้ว นายจะทำยังไงล่ะ ”

 

               มาซาโอะถามขึ้นมาระหว่างที่กำลังกินอยู่

 

               “ มันก็มีวิธีไม่มากนักหรอก ”

 

               “ มีอะไรบ้างล่ะ ”

 

               “ 1.แค่รออยู่เฉยๆโดยไม่ต้องทำอะไร กับ 2.ไล่ไปบอกทุกคนว่าไม่ได้คบกัน ”

 

               “ สมกับเป็นนายดีแหะ ”

 

               “ ฉันก็คือฉันล่ะน่า ไม่มีทางเป็นคนอื่นหรอก ”

 

               “ งั้นถ้าเป็นคนแบบมาซาโตะล่ะก็น่าจะต้องเลือกวิธีแรกแน่เลย เพราะมันเป็นวิธีที่เรียบง่ายแล้วก็สบายที่สุดสินะ ”

 

               “ ถ้าใช่แล้วมันจะทำไมล่ะ ”

 

               “ จริงๆมันก็มีอีกวิธีที่แก้ความเข้าใจผิดได้อยู่นะ ถึงมันดูจะยากไปสำหรับนายก็เถอะ ”

 

               มาซาโอะบอกผมว่ามีอีกวิธีแต่สำหรับผมมันอาจจะยากไปงั้นหรอ? ผมสงสัยก็เลยถามออกไป

 

               “ คืออะไรงั้นหรอ? ”

 

               “ นายก็แค่คบกับเธอไปเลยไง เท่านี้ก็จบเรื่องแล้ว แถมนายยังได้ประโยชน์ด้วยนะ ”

 

               แต่คำตอบที่ออกมาก็ทำให้ผมตกใจนิดหน่อย ถึงจะพอรู้ว่าจะพูดอะไรก็เถอะ ว่าแต่ได้ประโยชน์ด้วยนี่มันอะไรกัน?

 

               “ ได้ประโยชน์งั้นหรอ? ”

 

               “ อืม นายจะได้ประโยชน์มากเลยล่ะ ”

 

               “ ประโยชน์อะไรล่ะ? ”

 

               “ ก็ไม่รู้สินะ~ ” 

 

               เมื่อผมถามว่าจะได้อะไร มาซาโอะก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ และไม่ยอมบอกผมเลย
 

               หลังจากพวกผมกินข้าวกลางวันกันเสร็จก็ไปหาอะไรทำแล้วก็กลับห้องไปเรียนคาบบ่ายเหมือนปกติ พอคาบบ่ายจบก็ไปซ้อมการแสดงที่ชมรม พอซ้อมเสร็จก็ได้เวลากลับบ้าน

 

               “ นี่! มัตสึบาระซัง! มีคนมารอนายอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนน่ะ ”

 

               ผมได้ยินคนในชมรมตะโกนเรียกผมจากหน้าทางเข้า ว่าแต่ ใครกันนะที่มารอผมน่ะ?

 

               “ แปปนึงนะครับ! ขอเก็บของก่อน! ”

 

               ผมตะโกนตอบกลับไปและเริ่มเก็บของของตัวเอง แล้วมาซาโอะก็เดินเข้ามาคุยกับผม

                “ เธอมาหานายเองเลยแหะ ”

 

               “ นายรู้ด้วยหรอว่าใครน่ะ? ”

 

               “ ถ้านายไม่รู้ งั้นนายก็แค่ออกไปหาเจ้าตัวเดี๋ยวนายก็รู้เองล่ะว่าใครมาน่ะ ”

 

               “ โอเค ขอเก็บของให้เสร็จก่อนแล้วกัน ”

 

               “ งั้นฉันก็ขอกลับบ้านตัวเองก่อนนะ ”

 

               “ อืม ”

 

               “ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ ”

               “ อืม ไว้เจอกัน ”

 

               จากนั้นไม่นานผมก็เก็บของของตัวเองเสร็จแล้วเดินมุ่งหน้าไปที่ประตูโรงเรียน

 

               “ มาช้าจังเลยนะ ”

 

               มีเสียงผู้หญิงที่พักนี้ผมได้ยินบ่อยๆมาจากกำแพงประตูข้างหน้าผม

 

               “ อุเอโนะฮาระซังเองสินะครับ ไม่คิดเลยว่าทำไมถึงต้องมาดักรอผมแบบนี้ ”

 

               “ อะไร? ฉันก็แค่อยากจะคุยกับนายเท่านั้นเอง ”

 

               “ เรื่องอะไรหรอครับ? ”

 

               ผมถามออกไปถึงแม้ว่าผมจะรู้อยู่แล้วก็เถอะว่ามันเป็นเรื่องอะไร ก็คงจะเป็นเรื่องเมื่อเช้านั้นแหละ

 

               “ ฉันอยากจะให้นายช่วยมาเป็นแฟนของฉันให้หน่อยน่ะ ”

 

               “ เอ๊ะ!? ”

 

******************************

ตอนต่อไปจะมาวันอังคารไม่ก็วันพุธนะครับ

สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่ 

: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8

: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921