“งั้นฉันกินนายได้ไหม”

ชาร์ลีเลียหูอึนฮัน

“อย่าน่า”

ทั้งที่อีกฝ่ายแทบไม่ได้ทำอะไรเลยแต่อึนฮันกลับขนลุก เขาพยายามผลักชาร์ลีออกไปด้วยความหงุดหงิด แต่อีกฝ่ายกลับยังกอดเขาไว้ ทั้งยังพยายามบดเบียดหว่างขาของตัวเองเข้ากับสะโพกของอึนฮันอีกต่างหาก “ที่จริงฉันก็อยากรู้เทคนิคของนายเหมือนกัน”

“บอกว่าอย่าไงบราวน์!”

อึนฮันตะโกน แต่ชาร์ลีกระซิบสวนกลับ “ทำผิดบ้างไม่เป็นไรหรอกน่า อะไรกัน แค่เล่นนิดเล่นหน่อยไม่น่ามีอะไรนี่จริงไหม” หมอนี่เป็นคนชอบเล่นสกปรกแบบนี้เองสินะ อึนฮันยื่นแขนออกไป เขาตั้งใจจะคว้าขวดใส่สบู่เหลว แต่แล้วเสียงกรีดร้องดังอ๊ากกก ก็ก้องขึ้นมาพอดี

ปกติแล้วที่นี่เป็นห้องรับรองหน้าห้องน้ำที่ไม่ทำลายความเป็นส่วนตัวของใคร ทว่าในตอนนี้สายตาของทุกคนกลับจับจ้องไปที่จุดเดียวกัน หนุ่มหล่อผมดำคนหนึ่งกระชากผมของชาร์ลีคนดังลากออกจากอึนฮัน เขาดึงตัวอีกฝ่ายมาเหวี่ยงลงพื้นอย่างง่ายดายราวกับโยนตุ๊กตายัดนุ่นก่อนจะเริ่มกระทืบไม่ยั้ง ชาร์ลีพยายามจะยืนแต่ก็ลุกไม่ขึ้นเลย เสียงร้องของเขาเบาลงทุกครั้งที่วาซีลีกระทืบเท้าลงไป ตรงข้ามกับเลือดที่ไหลออกมามากขึ้นทุกที บรรดาการ์ดของคลับต่างวิ่งกรูกันเข้ามาอย่างกับมีใครเรียก พวกเขาตะโกนว่าทำแบบนี้ไม่ได้นะครับแล้วพยายามเข้ามาห้ามวาซีลี พอเห็นแบบนั้นอึนฮันก็โล่งใจขึ้นอย่างไม่ทันรู้ตัว จะอย่างไรวาซีลีก็ตัวคนเดียว แต่การ์ดนั้นมีถึงสองคนจึงน่าจะพอหยุดอีกฝ่ายได้บ้าง ทว่าดูเหมือนเขาจะประมาทวาซีลีเกินไปด้วยความที่พวกเขาเจอกันแบบปกติไม่มีเรื่องราวอะไรมาหลายเดือนแล้ว

และแล้ววาซีลีก็จ่อปืนเข้าที่หน้าผากของการ์ดคนหนึ่ง ไปเอาปืนนั่นมาจากไหนอีกเนี่ย! อึนฮันตกใจจนแทบจะเป็นลม ใส่แต่กางเกง เสื้อก็ไม่มีแล้วไปเอาปืนมาจากไหนวะ โอ๊ย กลัว กลัวจะแย่แล้ว!

“คะ…คุณลูกค้า! นั่นมันปืนผม…!”

การ์ดตะโกนเสียงดังด้วยความตื่นตระหนก ตอนนั้นเองอึนฮันถึงได้รู้ว่าปืนที่วาซีลีชักออกมาไม่ใช่ปืนของเขา แต่เป็นปืนที่อยู่ในเสื้อแจ็กเกตของการ์ด เขาไม่เห็นเห็นเลยว่าวาซีลีไปหยิบมาตั้งแต่ตอนไหน!

“ไปบอกเจ้าของคลับซะ จอมล้างแค้นมา”

อึนฮันใจเสียขณะมองดูวาซีลีพูดอย่างใจเย็นทั้งที่ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของเขา ถ้าเรื่องมันผิดพลาดขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ…ใครบางคนร้องอุทานตกใจก่อนจะทรุดนั่ง หนึ่ง สอง สาม อึนฮันนับจำนวนคนที่มีปฏิกิริยาตอบรับอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินชื่อจอมล้างแค้นแล้วก็ได้แต่คิดว่าที่นี่มีคนทำงานในโลกสีเทาเยอะเหมือนกันแฮะ วาซีลีมองตามหลังพวกการ์ดที่วิ่งหนีขวัญกระเจิงไปหาเจ้าของคลับหลังจากได้ยินคำว่าจอมล้างแค้น พลางโอบเอวอึนฮันดึงเข้าหาตัวเบา ๆ

“ระวังนะ เดี๋ยวจะล้ม”

ผมไม่ล้มหรอกครับ คนที่ต้องระวังน่ะคือคุณต่างหากล่ะ

สีหน้าของวาซีลีดูไม่สบอารมณ์มากทีเดียว อึนฮันรู้ดีว่าวาซีลีขี้หึงกว่าที่คิด ตอนนี้ชายหนุ่มอาจจะเดือดปุด ๆ อยู่ก็ได้ เกิดอีกฝ่ายดันบ้าดีเดือดประกาศว่าจะฆ่าทุกคนให้หมดคงจะโกลาหลกันน่าดู อึนฮันแอบหยิบโทรศัพท์ออกมาโดยที่วาซีลีไม่ทันเห็นแล้วค่อย ๆ แตะแป้นพิมพ์หมายเลข เขาตั้งใจว่าหากสถานการณ์เริ่มแปลกประหลาดจะโทรเรียกนีโคไลที่คุ้นเคยกับวาซีลีมากกว่าให้มาที่นี่ ทว่าขณะที่อึนฮันกำลังกังวลว่าเจ้าของคลับแห่งนี้จะวิ่งถือปืนมาเล็งวาซีลีอยู่นั้น

“คุณคามินสกี! ไม่เจอกันนานเลยนะครับ!”

ชายผู้เป็นเจ้าของคลับที่อึนฮันไม่เคยเห็นหน้าค่าตาแม้จะมาที่นี่บ่อย ๆ ก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาราวกับแข่งวิ่งร้อยเมตร

“สุขภาพแข็งแรงดีไหมครับ”

เจ้าของคลับพูดแล้วมองปืนในมือวาซีลีก่อนจะยิ้มกว้าง

“คงแข็งแรงมากเลยสินะครับ ดีใจจังเลยครับ”

คงเพราะเป็นนักธุรกิจเขาถึงปรับตัวได้รวดเร็วเช่นนั้น

“แฟนฉันเกือบเป็นอันตรายแล้ว ที่นี่เป็นที่ที่นายยังนั่งเหม่ออยู่ได้ทั้งที่มีลูกค้ากำลังจะถูกข่มขืนอย่างนั้นเหรอ”

เจ้าของคลับเหลือบมองอึนฮัน แม้อึนฮันจะไม่รู้จักเขาแต่ดูเหมือนว่าเขาจะรู้จักอึนฮันที่เป็นลูกค้าประจำของตนดีทีเดียว สายตาของเขาพูดออกมาหมดเปลือก เฮ้ย อย่างนายน่ะนะถูกข่มขืน ล้อกันเล่นรึเปล่า นายก็นอนกับใครไปทั่วอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง นายมันใช่คนแบบที่จะถูกข่มขืนเหรอ ใครกันจะข่มขืนนาย ในคลับนี้มีไอ้ปอดแหกตัวไหนกล้าข่มขืนนายที่เป็นเพื่อนสนิทของตำรวจอย่างคริสด้วยรึไง