“ไปกันเถอะ” วาซีลีพูดขึ้นหลังจากกอดเอวอึนฮัน เขาจึงต้องเริ่มออกเดินไปอย่างช่วยไม่ได้ เฮ้อ วิถีชาวเกย์ของเขาต้องจบลงแบบนี้เองสินะ อึนฮันลอบถอนใจไม่ให้วาซีลีรู้ จากนี้ไปคงไม่มีไนต์คลับเกย์แห่งไหนยินดีต้อนรับเขาอีกจนกว่าจะเลิกกับวาซีลี หรือต่อให้เลิกกันแล้วก็เถอะ แถมยังไม่ใช่เพียงแค่นั้น พวกคนที่มารวมตัวกันที่ร้านนี้เป็นประจำจะถือว่าเขาเป็นศัตรูสาธารณะไปโดยปริยาย เมื่อไม่กี่นาทีก่อนวาซีลียังพยายามจะเข้ามาในโลกของเขาอยู่เลย แล้วทำไมผลสุดท้ายถึงกลายเป็นเขาที่ถูกเตะออกมาจากโลกใบนั้นแทนล่ะ

อึนฮันเหลือบมองวาซีลีแล้วก้มหน้า สำหรับอึนฮันแล้วเขามีเพียงคริสและเกย์คนอื่น ๆ เป็นเพื่อนอยู่แค่ไม่กี่คนเท่านั้น แต่ทุกคนกำลังจะไปจากเขา แม้ตอนนี้พวกเขาจะยังอยู่ข้างอึนฮัน ทว่าสุดท้ายหากวงโคจรรอบตัวของแต่ละคนเปลี่ยนไป ต่างคนต่างก็จะห่างกันไปเองอยู่ดี

วาซีลียิ้มขณะที่พวกเขาเดินออกมา

“สนุกดีนะ”

งั้นเหรอครับ โชคดีจัง อย่างน้อยเราคนใดคนหนึ่งก็ควรได้สนุกละเนอะ

อึนฮันทรุดตัวนั่งข้างคนขับหลังมาถึงรถของวาซีลีพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนแรง ตอนนี้คริสยังเป็นเพื่อนกับเขาอยู่ แต่อีกไม่นานก็คงค่อย ๆ ห่างออกไปแน่นอน ใครจะอยากมาอยู่กับศัตรูสาธารณะของโลกชาวเกย์กันล่ะ

“คราวหน้าเราไปกันอีกเถอะ ไว้ไปที่ที่มีคนมารวมตัวกันเยอะ ๆ”

“มะ…ไม่ดีกว่าครับ ผมแค่อยากอยู่กับคุณสองคนน่ะครับ…”

อึนฮันพึมพำเบา ๆ วาซีลีถือเป็นบุคคลอันตราย ไม่สิ เกือบจะเรียกว่าสัตว์ป่าได้เลย คนแบบนั้นควรถูกขังไว้ให้อยู่แต่ในห้องด้วยซ้ำ เขาพูดโดยที่คิดเช่นนี้อยู่ในใจ ทว่าวาซีลีกลับอมยิ้มอารมณ์ดีด้วยเหตุผลบางอย่าง สายตาของอึนฮันพลันถูกตรึงไว้ด้วยรอยยิ้มนั้น โชคไม่ดีเท่าไรที่วาซีลีมักดึงดูดสายตาเขาได้เสมอ อึนฮันเป็นต้องหมดหนทางทุกครั้งที่ใบหน้าหล่อเหลานี้เผยความรู้สึกที่มีต่อเขาออกมาให้เห็น วาซีลีดูจะยินดีกับคำพูดของเขาจนอึนฮันนึกกลัวว่าตัวเองจะแสดงความรู้สึกแบบนั้นออกไปเช่นกัน

“งั้นกลับบ้านกันไหม”

คำพูดของวาซีลีทำให้อึนฮันจมลงในห้วงความคิดไปพักใหญ่ คำที่เขาอยากจะพูดออกมาติดอยู่ตรงลำคอ อย่างที่ใคร ๆ ก็เห็นว่าวาซีลีเป็นคนอันตราย ผู้ชายคนนี้มักจะทำให้สถานที่ที่ตัวเองย่างกรายเข้าไปพังราบเป็นหน้ากลองตั้งแต่ครั้งแรก เขาทำลายทุกที่ เว้นก็แต่รังของตัวเองเท่านั้น เพราะแบบนี้อึนฮันจึงเงียบไปพักใหญ่

วาซีลีหันมามองอึนฮันอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบอะไรกลับไป ชายหนุ่มลังเลอยู่สักพักเมื่อเห็นสีหน้าตั้งคำถามว่าทำไมเขาถึงมีท่าทีแบบนั้น

อึนฮันคิดว่าเขาต้องนึกเสียดายทีหลังอีกแน่ ๆ คงจะมีสักวันที่เขาต้องมานึกเสียดายขณะมองดูเศษซากที่ถูกวาซีลีทุบทำลาย แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ

“ถ้าคุณโอเค…ไปบ้านผมไหมครับ”

นัยน์ตาดำขลับของวาซีลีเบิกกว้างทันทีที่ได้ยิน สีหน้าไม่คาดคิดของชายหนุ่มทำเอาอึนฮันใจฝ่อจนต้องรีบละล่ำละลักพูดออกไป

“แน่นอนว่า…ถ้าคุณต้องการน่ะครับ”

“ดีเลย”

วาซีลียิ้มกว้าง ใบหน้าหล่อเหลาดูสดใสขึ้นทันตา เห็นแบบนั้นอึนฮันก็ได้แต่คิดว่าเขาพูดถูกแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ก็ตาม

++++++++++++++++++++++++++++++++

หลังจากเข้ามาในบ้าน อึนฮันคิดว่าวาซีลีจะพูดทำนองว่าบ้านเขาแคบเกินไปหรืออะไรเทือกนั้น แต่วาซีลีกลับไม่พูดอะไรเลย ชายหนุ่มที่เดินตามหลังอึนฮันเข้ามากวาดตามองรอบบ้านช้า ๆ ตั้งแต่หน้าประตู

“เชิญครับ” อึนฮันพูดเชื้อเชิญอีกครั้งเมื่อรู้สึกเหมือนวาซีลีกำลังให้คะแนนบ้านเขาอย่างละเอียด ทว่าอีกฝ่ายกลับส่ายหน้า

“นายมีอะไรต้องทำก็ไปทำเถอะ”

คุณรู้ใช่ไหมครับว่านี่มันบ้านผมเองน่ะ!

วาซีลีหัวเราะเมื่อเห็นอึนฮันอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก นัยน์ตาคมกริบฉายแววซุกซนราวกับกำลังเล่นสนุก

“ฉันแค่อยากเล่นสนุก เพราะงั้นนายไม่ต้องสนใจฉันหรอก”

“คุณจะเล่นอะไร…”

ที่นี่ไม่เห็นจะมีอะไรเลย ทางเข้าก็ไม่ได้สวยงามอะไรนัก ไม่ใช่ล็อบบี้ใหญ่โตเหมือนที่บ้านของวาซีลีด้วยซ้ำ คนเราจะมาเล่นสนุกอะไรตรงประตูที่แม้แต่กรอบรูปยังแขวนไม่ตรงล่ะ อึนฮันได้แต่สงสัย

“นี่มันบ้านนายไม่ใช่หรือไง เราค่อย ๆ เล่นกันไปช้า ๆ ก็ได้ เพราะฉะนั้นไปทำสิ่งที่นายควรทำเถอะ”

ใบหน้าอึนฮันเริ่มจะร้อนผ่าว วาซีลีดึงอีกฝ่ายเข้าหาตัวทันทีที่เห็นเขาหน้าแดงลงมาถึงลำคอ อึนฮันถูกดึงไปอยู่ตรงหน้าวาซีลีภายในชั่วพริบตาก่อนที่ชายหนุ่มจะประกบปากลงมาแบบไม่ให้ตั้งตัว ลิ้นของเขารุกล้ำเข้ามากวาดต้อนภายในอย่างรุนแรง อึนฮันพยายามผละออกเพราะหายใจไม่ทันจึงเพิ่งรู้ตัวว่าโดนดันมาจนหลังติดกำแพงเสียแล้ว แม้จะหายใจไม่ออกแต่กลับไม่มีที่ให้หนี อึนฮันจึงอ้าปากราวกับพยายามจะตักตวงออกซิเจนที่ยังเหลืออยู่ในปากของวาซีลี