“คะ…คือว่ามันเป็นไปเองน่ะ ตอนนี้กี่โมงแล้ว”

“เลยหนึ่งทุ่มมาหน่อย เวลาน่ะไม่ใช่ปัญหาหรอก แต่ทำไมป่านนี้แล้วนายยังอยู่ที่นั่นอีก”

คริสเอ่ยถามอย่างเคร่งเครียด อึนฮันได้แต่เงียบเพราะพูดออกไปไม่ได้ว่าเป็นลมไปขณะฟังคำอธิบายเรื่องปืน

“ยุน!”

คริสแหวเข้าให้ อึนฮันเหลือบมองคามินสกี เขายังไม่อยากเล่าตรงนี้ แต่คริสเองก็ดูจะโกรธมาก จนเขาไม่อาจเนียนผ่านไปได้โดยไม่พูดอะไร

“ฉันเป็นลม”

“เป็นลมเหรอ เป็นได้ไง!”

“ละ…เลือดจางละมั้ง”

ได้ยินดังนั้นคามินสกีก็หัวเราะออกมาทันที อึนฮันถึงกับหน้าร้อนผ่าวเมื่อได้ยินเสียงของเขาดังมาจากเหนือหัว

คริสยังไม่มีทีท่าว่าจะเชื่อ แต่เขาคิดว่าอึนฮันคงพูดมากกว่านี้ไม่ได้จึงบอกแค่ให้เพื่อนรีบกลับ เมื่อปลายสายตอบว่า

“อือ ต้องกลับอยู่แล้วละ”

คริสก็ยังไม่วายย้ำอีกรอบ

“ฉันจะรออยู่บ้านนายจนกว่านายจะกลับมา เพราะฉะนั้นรีบกลับล่ะ”

จากนั้นคริสก็ตัดสายไป อึนฮันวางโทรศัพท์ลงก่อนจะถอนใจออกมา เขาเองก็ตกใจไม่น้อยไปกว่าคริส ทั้งที่จำได้แม่นว่าตัวเองเป็นลมไปตอนอยู่ในห้องเก็บอาวุธเมื่อครู่ แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ว่าแต่ที่นี่มันที่ไหนกันอีกล่ะ อึนฮันหันมองไปรอบห้อง ที่นี่คือห้องนอนซึ่งหรูหรามากทีเดียว ห้องนอนหรูอย่างกับห้องสวีต แต่อยู่บนเรือยอชต์อย่างนั้นเหรอ เขาพูดไม่ออกเลยจริง ๆ นี่จะเป็นเรือยอชต์ได้ยังไงกัน ควรจะเรียกว่าเป็นโรงแรมส่วนตัว ไม่สิ เรือสำราญส่วนตัวต่างหาก เมื่อเห็นอึนฮันหันมองไปรอบห้องด้วยสีหน้านิ่งอึ้งตะลังงัน คามินสกีก็ช่วยไขข้อข้องใจให้

“ห้องนอนฉันเอง”

ว่าไงนะ

“ฉันนอนบนเตียงที่นายหลับอยู่เมื่อกี้นี้ทุกคืนเลยละ”

พอเห็นอึนฮันหน้าซีดเป็นไก่ต้ม คามินสกีก็กระตุกยิ้มพลางยีผมเขาจนยุ่งเหยิงไปหมด ทั้งที่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่จะมาแตะเนื้อต้องตัวกันแบบนี้แท้ ๆ อึนฮันไม่รู้ว่าเขาเข้าใจผิดไปเองหรือเปล่าที่คิดว่าหลัง ๆ มานี้สัมผัสของคามินสกีค่อนข้างจะเกินเลยไปหน่อย เขาเอียงหัวหลบมือของชายหนุ่ม แต่ระหว่างนั้นก็แอบมองไปด้วยว่าอีกฝ่ายไม่พอใจหรือเปล่า โชคดีที่สีหน้าคามินสกีไม่ได้แย่มากนัก ทว่าสายตาของอีกฝ่ายกลับเลื่อนมาตรงลำตัวของเขาแทน อึนฮันรีบก้มลงมองตามสายตาของชายหนุ่มทันที ตอนนี้ตัวเขาเปลือยครึ่งท่อนบน แถมตะขอกางเกงยังถูกปลดออกอีกต่างหาก

“เราก็ผู้ชายด้วยกัน นายจะทำหน้าอย่างนั้นทำไม”

เพราะผมรู้ว่าคุณนอนกับผู้ชายด้วยกันไงเล่า อึนฮันได้แต่พึมพำกลับไปเบา ๆ ว่า

“ฮ่า ๆ นะ…นั่นสินะครับ…”

ชายหนุ่มมองหาเสื้อยืดของตัวเอง เขาขอทนทุกข์ทรมานกับคามินสกีด้วยเรื่องธุรกิจเท่านั้นก็พอแล้ว ไม่เคยอยากเป็นคู่นอนชั่วข้ามคืนของอีกฝ่ายเลยสักนิด ไอ้การพูดว่าขอบคุณนะครับที่ช่วยชีวิตผมไว้ แล้วเริ่มรักกันหวานชื่นในชั่วข้ามคืนนั่นมันเกิดขึ้นได้แค่ในหนังเท่านั้นละ

คามินสกียังมองตามเขาไม่วางตา ก็ไหนบอกเองว่าผู้ชายด้วยกันแล้วยังจะมองทำไมอีกล่ะ อึนฮันหยิบเสื้อยืดที่พับไว้บนโต๊ะอย่างเรียบร้อยขึ้นมาด้วยความรู้สึกอยากจะร้องไห้ พอสวมเสื้อเข้าทางแขนแล้ว เขาก็หลุบตาลงต่ำ อึนฮันจับเสื้อไว้แล้วหันกลับมาทั้งที่ตัวยังสั่น

“ผะ…ผมต้องไปแล้วครับ”

คำพูดของอึนฮันทำให้คามินสกียกมือขึ้นกอดอก

“ผะ…ผมไปตามนัดสายแล้ว คือ…”

“นัดกับคริสน่ะเหรอ”

คามินสกีถามกลับทันที อึนฮันควรจะตอบว่าไม่ใช่ แต่จู่ ๆ ปากก็แข็งทื่อไปดื้อ ๆ จนไม่ยอมขยับ เมื่อเห็นอึนฮันเอาแต่มองมาอย่างระมัดระวัง คามินสกีก็เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า

“คืนวันเสาร์มีไว้ไปเจอผู้ชายรึไง”

“ผมไม่มีคนพิเศษก็เลยต้องไปกับเพื่อนแทน…”

คำถามของคามินสกีทำให้อึนฮันพึมพำตอบกลับไปเสียงเบา เขารู้ว่าสิ่งที่ชายหนุ่มถามแทบจะไม่ต่างจากการถามว่าเขาเป็นเกย์รึเปล่าเลย ถึงอย่างนั้นอึนฮันก็ทำเป็นไม่รู้แล้วตอบไปเรื่องอื่นแทน จะให้คามินสกีรู้ว่าเขาเป็นเกย์ไม่ได้เด็ดขาด รูปลักษณ์ภายนอกของคามินสกีนับว่าดีมากก็จริงอยู่ แต่ไม่ว่าจะดีเลิศอย่างไร เขาก็ไม่คิดอยากนอนกับหมอนี่อยู่ดี และหากเป็นเซ็กซ์ที่เกิดจากความจำใจไม่ใช่สมัครใจก็จะยิ่งแย่กว่านี้อีก

“ฉันว่าจะกลับมาไมแอมีอีกทีเดือนหน้า ไว้ตอนนั้นเรามาเจอกันวันเสาร์ดีกว่า ท่าจะสนุกนะ”

“คะ…คุณคามินสกีเองก็น่าจะใช้เวลาคืนวันเสาร์ไปสนุกกับสาว ๆ บ้างนะครับ”

อึนฮันหน้าเสีย สิ่งที่เคยคิดว่าเขาจะไม่แสดงออกว่าไม่ชอบคามินสกีเด็ดขาดนั้นหายลับไปจากสมองเรียบร้อยแล้ว

“มาอยู่กับคนอย่างผมน่ะ คุณไม่สนุกหรอกครับ คุณควรจะไปมีคืนที่ร้อนแรงกับสาว ๆ มากกว่า คงมีสาวเซ็กซี่หุ่นเบิ้ม ๆ ร้อนใจอยากทำความรู้จักกับคุณคามินสกีสักครั้งอยู่หลายคนเลย ใช่แล้วครับ ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ ๆ”