อึนฮันมองออกไปนอกหน้าต่างที่ยังคงดูสดใส

‘ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ อึนฮัน’

วินาทีที่ได้ยินเสียงนั้นหัวใจของอึนฮันก็แทบแตกสลาย อดีตที่คิดว่าลืมไปหมดแล้วพากันพุ่งผ่านเข้ามาในห้วงความคิดเหมือนวิญญาณร้าย เขาได้แต่กะพริบตาแล้วเงยหน้าขึ้นทั้งที่ยังตั้งสติไม่ได้เพราะภาพความหลังหลั่งไหลเข้ามาเพียงชั่วพริบตา นอกหน้าต่างนั้นยังคงสดใสเหมือนเคย ยังมองเห็นต้นมะพร้าวและสาว ๆ สวมเสื้อผ้าน้อยชิ้น ที่นี่ไม่ใช่โซลแต่คือไมแอมี ตอนนั้นเองอึนฮันถึงเริ่มหายใจออก

‘อึนฮัน นายไม่ได้ยินเสียงฉันเหรอ อึนฮัน อึน’

“ฟังอยู่”

อึนฮันพูดตัดบทอีกฝ่ายอย่างเย็นชา ‘อึน’ อย่างนั้นเหรอ ยังหน้าด้านไม่เปลี่ยนเลยสินะ

‘ฉันอยู่ไมแอมี พอดีได้ลาพักน่ะ อยากเจอนายจัง’

“เล่นไปคนเดียวเถอะ”

อีกฝ่ายเงียบไปสักพักเมื่ออึนฮันตัดบทอย่างไม่ปรานี ก่อนจะถอนใจ

‘นายอย่าเป็นอย่างนี้สิ เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งสิบปีแล้ว ถึงเวลาต้องลืมได้แล้วนะ’

“ยุนซ็องฮัน”

‘มาเจอกันสักครั้งเถอะน่า ฉันอยากเห็นว่านายเปลี่ยนไปยังไงบ้าง นายไม่คิดถึงฉันเลยหรือไง’

ปลายสายคือ ยุนซ็องฮัน ลูกพี่ลูกน้องของอึนฮันเอง แม้จะเรียกว่าลูกพี่ลูกน้อง แต่ที่จริงซ็องฮันอายุมากกว่าอึนฮันสองปี จึงเรียกซ็องฮันด้วยชื่อเฉย ๆ ไม่ได้ ถึงอย่างนั้นอึนฮันก็ไม่คิดจะเรียกอีกฝ่ายว่าพี่ เพราะไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็ไม่ได้เป็นญาติพี่น้องหรือเป็นอะไรกันอีกต่อไปแล้ว

“ทำไมฉันต้องคิดถึงนายด้วย ในเมื่อนายขืนใจฉันแล้วยังโกหกว่าฉันเป็นคนไปยั่วนายจนฉันกลับไปเกาหลีไม่ได้อีก”

ซ็องฮันตอบกลับมาเสียงขรึมเมื่อได้ยินอึนฮันแค่นหัวเราะ

‘…เรื่องมันนานมาแล้วนะ’

เรื่องมันนานมาแล้ว อึนฮันนั่งลงตรงขอบหน้าต่างพลางทึ้งผมตัวเองเล็กน้อย เขาเคยมีความสัมพันธ์แบบนั้นกับซ็องฮันตอนอยู่มัธยมปลายปีสามและนั่นก็ไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่อึนฮันต้องการด้วยซ้ำ ซ็องฮันไปเห็นนิตยสารเกย์ที่อึนฮันซ่อนไว้ในห้องเข้า จึงขู่ให้อึนฮันใช้ปากให้เขาหากไม่อยากให้คนในบ้านรู้ แต่ในที่สุดพฤติกรรมที่เริ่มขึ้นแบบนั้นก็เลยเถิดไปถึงเซ็กซ์ที่ลึกซึ้ง ทั้งสองไม่มีความรู้เกี่ยวกับเซ็กซ์ของเกย์เลยสักนิด ทุกอย่างจึงยุ่งเหยิงไปหมด เมื่ออึนฮันหลบหน้า ซ็องฮันก็ตามมาถึงบ้าน ก่อนจะใช้กำลังบังคับขืนใจหลังจากเขาปฏิเสธว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว และแม้อึนฮันจะถูกย่ำยีจนช่องทางด้านหลังฉีกขาดคุณย่าที่นำผลไม้มาให้แล้วเห็นภาพนั้นเข้าก็ยังคงเชื่อคำพูดของซ็องฮันจนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ทำให้อึนฮันต้องขึ้นเครื่องบินมาอเมริกาในวันถัดมาทันที ทว่าซ็องฮันกลับสามารถย่อเรื่องราวในอดีตเหล่านั้นให้เหลือเพียงห้าพยางค์แค่คำว่า ‘เรื่องมันนานมาแล้ว’ ได้ เส้นประสาทของหมอนั่นคงจะกลายเป็นเส้นเอ็นปลาวาฬไปแล้วสินะ

“นานมาแล้วสำหรับนายคนเดียวน่ะสิ นายก็เป็นแบบนี้ตลอดนั่นละ แต่ฉันไม่อยากเจอหน้านายอีก เพราะฉะนั้นอย่าฝันเลย ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายรู้เบอร์ฉันได้ยังไง แต่ลบมันทิ้งซะ”

คำพูดของอึนฮันทำให้ซ็องฮันเงียบไปสักพัก ทว่าจู่ ๆ เสียงออดก็ดังขึ้นมา

“ใครครับ”

เขาร้องถามทั้งที่ยังถือโทรศัพท์ค้างไว้ก่อนจะเดินไปเปิดประตู คิดแค่ว่าอย่างมากที่สุดก็น่าจะเป็นพวกบริการขนส่งหรืออะไรเทือกนั้น

ทว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูไม่ใช่พนักงานส่งของ แต่กลับเป็นยุนซ็องฮัน ไอ้สารเลวที่เขาจำได้ตั้งแต่แรกเห็น แม้จะไม่ได้เจอกันสิบกว่าปีแล้วก็ตาม ซ็องฮันยิ้มสดใสก่อนจะเอ่ยขึ้น

“สำหรับที่อยู่ ฉันลบออกไปไม่ได้หรอกนะ เพราะฉันจำใส่สมองไปแล้วยังไงล่ะ อึน”

ใบหน้าอันน่ารังเกียจพูดขึ้นทั้งที่ยังถือโทรศัพท์ค้างไว้อย่างกับพระเอกหนังรักโรแมนติก อึนฮันมองใบหน้านั้นแล้วยกมือขึ้นกอดอก เขานึกเสียดายว่าน่าจะยอมรับปืนที่คามินสกีอยากมอบให้เมื่อเดือนก่อนไว้ จะได้ฆ่าไอ้หมอนี่ให้ตายในนัดเดียวไปเลย พอเห็นสีหน้าเย็นชาของอึนฮันแล้ว ซ็องฮันก็ก้มหน้าลงมาหา อึนฮันมองดูริมฝีปากที่เริ่มใกล้เข้ามาแล้วพูดขึ้นเบา ๆ

“ฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้ว นายอยากตายเดี๋ยวนี้เลยไหมล่ะ”

ที่บอกว่าไม่มีอะไรจะเสียแล้วนั้นอึนฮันโกหก เพราะเขาเป็นเศรษฐีและยังมีทรัพย์สินอยู่มากมาย แต่ถึงกระนั้นก็เป็นความจริงด้วยเช่นเดียวกัน ไม่มีคนในครอบครัวติดต่อมาหาเขาเลยสักคน ที่บ้านของอึนฮันนับถือศาสนาคริสต์ และสำหรับบ้านหลังนั้นอึนฮันก็ไม่ได้ต่างไปจากปีศาจ หากมองจากบรรทัดฐานของครอบครัวเขา ไม่ว่าจะวาซีลี คามินสกี หรือยุนอึนฮัน ก็ถือว่าเป็นภูตผีปีศาจไม่ต่างกัน คนแรกเป็นไอ้โรคจิต ส่วนคนที่สองก็รักร่วมเพศ สำหรับบ้านหลังนั้นทั้งสองต่างถูกมองว่าเป็นปีศาจเหมือนกันนั่นละ

“เราไม่ได้เจอกันนาน ฉันอยากจูบนายจัง ขอหน่อยไม่ได้เหรอ”

“อย่าแม้แต่จะฝัน”

“อืม ถ้าอย่างนั้นเราเข้าไปคุยกันในบ้านดีไหม”

ซ็องฮันเอ่ยถาม แววตาเจ้าเล่ห์ คนอย่างเขาพร้อมจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการอยู่แล้ว เขาคือคนประเภทที่จะขืนใจอึนฮันอีกครั้งได้แน่ ๆ อึนฮันเองก็นึกอยากให้อีกฝ่ายเข้าบ้านมา แล้วตีกันให้ตายไปข้างหนึ่งเพื่อจบเรื่องทุกอย่าง แม้ตอนมัธยมปลายเขาจะทำแบบนั้นไม่ได้เพราะกลัวที่บ้านรู้และยังอับอายที่ตัวเองเป็นเกย์ แต่ตอนนี้ทุกอย่างไม่ได้เป็นแบบนั้นอีกต่อไป