“ฉันไม่ฆ่าหรอก เลิกสั่นได้แล้ว”

ยุนพยักหน้ารับ อันที่จริงวาซีลีพูดถึงยุน แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะเข้าใจว่าเขาหมายถึงตำรวจ เพราะฉะนั้นยุนถึงยังไม่หายเกร็งเสียที วาซีลีมองภาพนั้นแล้วก็ได้แต่คิดว่ายุนอึนฮันช่างเป็นคนที่น่าประหลาดใจจริง ๆ แม้เขาจะไม่รู้ว่าทำไมอึนฮันถึงตัวสั่น แต่เจ้าตัวก็ทุ่มสุดตัวเพื่อคนที่ไม่ได้รับรู้ถึงอาการสั่นนั้นเลย

“ถ้างั้น ผะ…ผมขอตัว…” อึนฮันพูดแล้วหันหลังกลับเหมือนทนไม่ไหวอีกต่อไป

วาซีลียื่นมือไปคว้าแขนยุนไว้โดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นยุนก็ทรุดลงทันทีราวกับขาอันสั่นเทาไม่อาจพยุงร่างไว้ได้อีกแล้ว วาซีลีช่วยจับยุนไว้ แต่อีกฝ่ายก็ยังค่อย ๆ ทรุดลงกับพื้นอยู่ดี ถ้าหากวาซีลีไม่ช่วยจับ เขาอาจล้มก้นจ้ำเบ้าลงไปแล้วก็ได้

“เป็นอะไรไหม”

วาซีลีย่อตัวลงนั่งตรงหน้ายุนแล้วเอ่ยถาม

“มะ…ไม่เป็นไรครับ จะ…จริง ๆ นะครับ”

ยุนทำท่าเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็เป็นตัวยุนเองอีกนั่นละที่บอกว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร แบบนี้ไงล่ะวาซีลีถึงบอกว่ายุนแปลกมากจริง ๆ ที่มาเกาะแขนเขาเพื่อช่วยตำรวจที่ตัวเองไม่รู้จัก

ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังมีโอกาสให้ได้เจอยุนอึนฮันอีกครั้ง แม้ยุนอึนฮันจะหวาดกลัววาซีลี คามินสกีแทบตายแต่ก็พูดสิ่งที่ตัวเองต้องการ ต่อให้ตัวสั่นเทาก็ยังแสดงความเห็นของตัวเองออกมา ยุนเป็นคนแปลก แต่ก็ไว้เนื้อเชื่อใจได้ชายหนุ่มสนใจยุนมากจนกระทั่งวันหนึ่งเขาก็ได้รู้ซึ้งถึงบางอย่าง นั่นคือแม้เขาจะสนใจยุนมากมายเพียงใด ทว่ายุนกลับไม่เคยแสดงให้เห็นเลยว่าสนใจเขาบ้างเหมือนกัน สำหรับยุนแล้วเขามันก็แค่คนที่น่าหวาดกลัวเท่านั้น ไม่ว่าเขาจะทำดีกับอีกฝ่ายขนาดไหน ความจริงข้อนี้ก็ไม่มีวันเปลี่ยนไป

แต่ตอนนี้ก็นับว่าดีขึ้นบ้างแล้วละนะ

วาซีลีคิดแบบนั้นขณะเดินไปที่บ้านของยุน เขาไม่ได้อยากทำตัวจองหองอวดดี แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นคนช่วยชีวิตยุนไว้ไม่ใช่เหรอ ไม่อยากทำตัวแบบนี้เลยจริง ๆ แต่ก็ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วนี่ เขาจะเริ่มต้นแบบนี้แล้วค่อยสนิทกันไปเรื่อย ๆ อันที่จริงชายหนุ่มเองก็ยังไม่รู้ว่าหลังจากสนิทกับยุนแล้ว เขาจะทำอย่างไรต่อ แต่อย่างน้อยตอนนี้ขอแค่ให้ยุนเลิกกลัวเขาก็พอ แค่ให้ยุนยอมรับของขวัญจากเขาด้วยความยินดี และ…วาซีลีแย้มยิ้มออกมา ปกติแล้วเรื่องพรรค์นี้คือเรื่องที่เขาต้องอยากได้จากผู้หญิงไม่ใช่รึไง อย่างไรก็เถอะ ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย นอกจากยุนก็ไม่มีใครหน้าไหนทำให้เขาหมกมุ่นได้ขนาดนี้แล้ว

ดี คราวนี้ถึงทีนายต้องยอมรับตัวฉันบ้างแล้วละ

วาซีลีเดินไปด้วยสีหน้าที่ดูอารมณ์ดี เขาอารมณ์ดีจริง ๆ นั่นละ แม้จะหงุดหงิดเพราะงานมีเรื่องผิดพลาดไปบ้าง แต่ก็ยังดีที่จะได้เจอยุน แม้ว่าพอเห็นเขา ยุนจะตัวสั่นทำหน้าตาบอกบุญไม่รับใส่ แต่อย่างน้อยครั้งที่แล้วพวกเขาก็จากกันด้วยดี เขาได้ยินคำว่าขอบคุณที่ช่วยชีวิตนั่นทั้งหมด และแน่นอนว่าถึงแม้ตอนนั้นอึนฮันจะสับสนระคนตกใจ แต่อย่างน้อยเขาก็ยังได้กอดยุนด้วยนี่นา

ว่าไปแล้วก็น่าเสียดายอยู่เหมือนกัน คราวก่อนเขาแนะนำยุนว่าให้มาเล่นด้วยกัน แต่อีกฝ่ายดันปฏิเสธ พอมาคิดดูแล้วยุนคงจะกลัว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพูดสิ่งที่คิดออกมาหมดอยู่ดี น่าเสียดายจริง ๆ นั่นละ เขาอยากรู้เหลือเกินว่าสีหน้ายามร้อนเร่าของยุนจะเป็นอย่างไร ยุนต้องมีสีหน้าแบบอื่นอีกมากมายนอกจากหวาดกลัวแน่ ๆ แต่จะเป็นสีหน้าแบบไหนกันล่ะ ทว่าอีกใจหนึ่งนั้นเขาก็ไม่เสียดาย เพราะตัวเขาเองก็ไม่อยากจะเห็นยุนไปร่อนเอวอย่างเร่าร้อนใส่ผู้หญิงคนอื่น คงเพราะความรู้สึกแบบนี้กระมัง พวกลูกน้องถึงได้บอกว่าเขากำลังจีบยุน

เขาต้องการบางอย่างจากยุนก็จริง แต่เขาเองก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร

น้อยครั้งนักที่จะมีเรื่องแบบนี้ วาซีลีเดาะลิ้น เขารู้เสมอว่าตัวเองต้องการอะไรและไม่เคยลังเลที่จะชิงมันมา อยากฆ่าคนก็ฆ่า อยากขายอาวุธก็ขาย ไม่เคยยึดติดกับกฎหมายและหลักศีลธรรม ชายหนุ่มซื่อตรงกับตัวเอง แต่สำหรับยุนนั้นเขาไม่รู้เลย เขาต้องดูหนังเรื่องอะไรกันนะถึงจะรับมือกับยุนได้

ชายหนุ่มใกล้จะถึงบ้านยุนอึนฮันแล้ว แต่เขารู้สึกติดใจนิดหน่อยที่จะไปมือเปล่าจึงโทรหานีโคไลอีกครั้ง ทันทีที่เขาถามอีกฝ่ายว่าเขากำลังจะไปบ้านยุนอึนฮัน ควรซื้ออะไรติดมือไปฝากดี นีโคไลก็หลุดขำออกมาจนแทบขาดอากาศหายใจ

‘ฮ่า ๆ ๆ ซื้ออะไรก็ซื้อไปเถอะครับ’

“เขาดูไม่ค่อยชอบกระเป๋าที่ฉันให้ไปคราวที่แล้วเท่าไรก็เลยคาใจน่ะ นายว่าฉันควรซื้ออะไรดี”

‘คาใจ…ฮ่า ๆ อะแฮ่ม ถ้าให้ของอย่างกระเป๋าแล้วเขาเป็นแบบนั้น มันก็ยังมีของจำพวกขนมหรือเค้กอยู่นี่ครับ อะไรที่มันง่าย ๆ น่ะ”