เมื่อไปถึงสตาร์บัคส์และได้ที่นั่งเรียบร้อยแล้ว อึนฮันก็ลุกขึ้นยืนทันที ใบหน้าของเขาที่บอกว่าจะเป็นฝ่ายไปซื้อเครื่องดื่มมาให้เองมีแต่ความเศร้า วาซีลียอมบอกเครื่องดื่มที่ตัวเองต้องการไปเพราะคิดว่าหากเขายังไม่ยอมปล่อยอึนฮันไป อีกฝ่ายอาจจะร้องไห้ก็ได้ ก่อนที่เขาจะหันไปมองซ็องฮัน ทางด้านซ็องฮันเองก็สั่งเครื่องดื่มด้วยทั้งยังเรื่องมากสั่งเพิ่มอีกว่าไม่เอาวิปครีมและให้ใส่น้ำเชื่อมมาแต่พอดี อึนฮันจำต้องพยักหน้ารับอย่างไม่มีทางเลือกแล้วเดินหายไปโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย

วาซีลีเอนกายลงพิงเก้าอี้ที่แสนอึดอัดและจ้องมองซ็องฮัน พอรู้ว่าเขารวย ท่าทีของอีกฝ่ายก็เปลี่ยนไปทันที ชายหนุ่มแสร้งทำเหมือนไม่มีอะไร แต่วาซีลีรู้มารยาที่ซ่อนอยู่ในนั้นดี เขาพยายามกลั้นหัวเราะไว้ เป็นไปได้อย่างไรกันที่ลูกพี่ลูกน้องของคนซื่อตรงอย่างยุนอึนฮันดันเป็นพวกชอบฉวยโอกาสแบบนี้

อึนฮันรู้ว่าวาซีลีกำลังนึกขำ ขนาดเขามองยังรู้สึกเลยว่าท่าทางของซ็องฮันตอนนี้ตลกมาก พยายามเรียกร้องความสนใจจากวาซีลีอย่างนั้น หมอนั่นเป็นบ้าอะไร ทำไมต้องอยากเข้าหาวาซีลีทั้งที่ตัวเองก็เป็นไบเซ็กชวล พวกไบก็เป็นเสียอย่างนี้ อึนฮันรีบตรงดิ่งไปยังเคาน์เตอร์ทันที ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงอายที่เห็นซ็องฮันทำตัวแบบนี้เพราะอีกฝ่ายคือพี่ชาย แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว ในเมื่อซ็องฮันเป็นคนอื่นไปโดยสมบูรณ์แล้ว

เวลาผ่านไปนานมากแล้วจริง ๆ

อึนฮันสั่งเครื่องดื่มก่อนจะจมอยู่กับความเสียดาย เมื่อก่อนนี้ซ็องฮันน่ากลัวจนเขารู้สึกว่าไม่อาจเอาชนะพี่ชายคนนี้ได้ หรือแม้กระทั่งเรื่องขืนใจ ความจริงแล้วหากเขาจะขัดขืนจริง ๆ ก็ทำได้ แต่เพราะกลัวคนในบ้านจะได้ยินเสียงแปลก ๆ เขาจึงไม่อาจขัดขืนได้อย่างที่ควรเป็น ตอนนั้นเขายังเด็กมากจริง ๆ อึนฮันครุ่นคิดถึงตนเองในอดีตพลางเดินไปยังจุดรับเครื่องดื่ม รออยู่เพียงไม่นาน เครื่องดื่มที่เขาสั่งก็มาถึง

ระหว่างที่เขาเดินถือเครื่องดื่มเข้ามา ทั้งวาซีลีและซ็องฮันต่างก็ดูเหมือนจะสนิทกันมากขึ้นแล้ว สำหรับซ็องฮันเรื่องนี้ย่อมเป็นไปได้ แต่อึนฮันไม่สบายใจเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมวาซีลีถึงแสร้งทำเป็นเข้ากับซ็องฮันได้ดีแบบนั้น ซ็องฮันเป็นเพียงแค่ตัวปัญหาในอดีต ทว่าวาซีลีไม่ใช่ หากซ็องฮันเกิดทำอะไรผิดกับวาซีลีขึ้นมา เขาอาจถึงตายได้ หรือจะรีบไล่ซ็องฮันกลับไปเลยดีนะ เมื่อคิดได้ว่าต่อให้ซ็องฮันไปแล้ว แต่วาซีลียังอยากอยู่กับเขาต่อมันจะเป็นยังไง อึนฮันก็นึกกลัวขึ้นมาการอยู่กับวาซีลีแค่สองต่อสองก็ไม่ได้ต่างจากฉากในหนังสยองขวัญเลยสักนิด

“อึนฮัน คุณคามินสกีชวนเราสองคนไปที่เรือยอชต์ด้วยละ ไปกันเถอะ”

ไอ้บ้าผีเจาะปากมาพูดนี่ไปพล่ามอะไรไว้อีกล่ะ

อึนฮันนึกอยากจะด่า แต่เห็นวาซีลีมองอยู่จึงยิ้มให้แทน

“นายไปเถอะ”

อึนฮันได้แต่กัดฟันปั้นหน้ายิ้มเพราะไม่อาจด่าทอออกมาได้ คนอย่างนายไม่เคยทำประโยชน์อะไรให้ชีวิตฉันเลยสักอย่าง!

“ทำไมล่ะ ไปด้วยกันสิ เรือยอชต์เลยนะ”

หมอนี่บ้าไปแล้วหรือไง

“ฉันยุ่ง นายไปเหอะ”

“เขาบอกว่ามีสระว่ายน้ำด้วยละ แถมยังบอกว่าวันนี้จะพาสาว ๆ มาอีก นายไปด้วยกันนะ”

อึนฮันเหลือบมองวาซีลี เจ้าตัวยังยิ้มอย่างกับพ่อพระและดูเหมือนอยากจะเล่นเซ็กซ์หมู่ด้วยใบหน้าแบบนั้นอีกแล้ว ไอ้คนบ้ากามที่ผู้หญิงก็ได้ผู้ชายก็ดีนั่นอาจได้พบรักกับสาวสักคนในสระว่ายน้ำหรือเรือยอชต์ แต่อึนฮันไม่ใช่อย่างนั้น

“ฉันจะบอกนายอีกรอบ นายไปคนเดียวเถอะ ฉันยุ่งมาก”

“อึนฮันบอกว่าเขายุ่งน่ะครับ”

ทันใดนั้นซ็องฮันพูดโพล่งขึ้นอย่างไม่ดูตาม้าตาเรือ

โว้ย ไปพูดแบบนั้นได้ยังไง! แล้วฉันจะพูดเป็นภาษาเกาหลีไปเพื่ออะไรเล่า! เป็นไปตามที่อึนฮันคิด นัยน์ตาสีดำของวาซีลีกวาดมองมาทางอึนฮัน เขากอดอกมองอึนฮันแล้วหัวเราะหึ ๆ แต่ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ไม่ได้หัวเราะเพราะพอใจแน่

“อย่าทำให้ฉันต้องเจ็บปวดอยู่เรื่อยสิ ยุน ฉันไม่ชินกับการเป็นฝ่ายต้องเจ็บนะ”

คำพูดของวาซีลีทำให้อึนฮันยิ้มออกมาอย่างอึดอัดก่อนจะส่ายหน้า จะ…เจ็บปวดอะไรกันเล่า คนอย่างผมน่ะเหรอทำให้คุณเจ็บปวด ต่อให้ผมจะใจกล้าบ้าบิ่นขนาดไหนก็ไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน อึนฮันพยายามจะยิ้มออกมา ทำไมคนที่ทั้งลักลอบค้าอาวุธผิดกฎหมายและเป็นประธานบริษัททหารรับจ้างถึงมีสิทธิ์เข้ามาในสตาร์บัคส์กลางวันแสก ๆ แบบนี้นะ ทำให้เขากลายเป็นคนนอกกฎหมายไปซะทีสิอเมริกา! อย่าปล่อยให้พ่อค้าอาวุธ เจ้าของบริษัททหารรับจ้าง และมาเฟียมาเจอกับคนธรรมดา ๆ ได้สิ! ขณะที่อึนฮันทำตัวไม่ถูก จะยิ้มก็ไม่ได้จะร้องไห้ก็ไม่ออกพลางกล่าวโทษกฎหมายแทนที่จะเป็นความขลาดกลัวของตัวเองไปเรื่อยเปื่อย ซ็องฮันที่ลอบมองบรรยากาศระหว่างคนทั้งคู่อยู่ก็โบกมือไปมา

“ไม่ต้องไปสนใจหรอกครับ เด็กนี่อึดอัดใจกับที่สบาย ๆ น่ะ เขาเป็นเด็กขี้ขลาด ตอนเด็ก ๆ เวลารวมญาติก็เอาแต่ประหม่าไม่ยอมพูดยอมจากับใครเหมือนกันครับ”