ตอนนั้นเองอึนฮันจึงได้สติ

“เชี่ยเอ๊ย”

วาซีลีสบถหยาบคาย เพราะตอนนี้เขาเห็นได้ชัดเจนจากแววตาของอึนฮันว่าสติของเจ้าตัวกลับมาแน่แล้ว แต่เขาก็คิดว่าแค่ทำให้เคลิ้มไปอีกรอบก็ได้แล้วตามไปประกบปากอึนฮันทันที รู้สึกได้ว่าร่างกายอีกฝ่ายเริ่มอ่อนยวบลงอีกครั้งเมื่อได้รับการปลอบประโลมจากจูบของตน เรือนร่างของอึนฮันช่างเย้ายวนใจเขาเหลือเกิน เย้ายวนเสียจนไม่น่าเชื่อว่าจะรอดพ้นจากเงื้อมมือเขามาได้จนถึงป่านนี้

อึนฮันสติหลุดไปอีกรอบเมื่อโดนจูบ แต่ไม่นานก็ถูกนิ้วของวาซีลีดึงกลับมา นิ้วนั้นเริ่มรุกล้ำเข้ามาระหว่างสะโพกของเขา อึนฮันดิ้นหนีทันทีที่ได้สติ

“คะ…คือ คะ…คุณคามินสกี! ดะ…เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนครับ!”

อึนฮันหันหน้าหนีเพื่อให้พ้นจากริมฝีปากของวาซีลี แต่เขาก็ตามไปงับกลับมาเหมือนเดิม อึนฮันได้แต่หันหนีไปทางนั้นทีทางนี้ทีพลางร้องว่า

“มะ…ไม่ได้นะครับ บอกว่าไม่ได้ไงครับ”

จนในที่สุดวาซีลีก็ยอมรับว่าสติของอึนฮันกลับมาแล้วจริง ๆ จึงต้องละทิ้งความคิดที่จะหว่านล้อมอีกฝ่ายด้วยจูบไปอย่างเสียไม่ได้ เขาก้มลงมองอึนฮันด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

“ยุน ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำเป็นเล่นกับฉัน”

ทะ…ทำเป็นเล่นอะไรกัน! คุณนั่นละเป็นคนเริ่มก่อน! ต่อให้ระหว่างนั้นผมจะคล้อยตามไปบ้างหรือจะปล่อยตัวปล่อยใจไปหน่อย แต่จะมาว่าผมทำเป็นเล่นกับคุณได้ยังไง คุณไม่ควรเริ่มตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ!

แน่นอนว่าอึนฮันพูดอะไรแบบนั้นออกไปไม่ได้ เขาจึงเอ่ยปากอย่างระมัดระวัง

“คะ…คือว่าผมขอใช้ปากทำให้…”

“ทำให้เสร็จสักครั้งก่อนน่า”

เมื่ออึนฮันผ่อนคลายลงเพราะคิดว่าจะมีช่องว่างให้ได้หายใจหายคอจากบทสนทนาของพวกเขา วาซีลีก็ใช้โอกาสนี้พลิกตัวอึนฮันให้นอนคว่ำลงทันที อึนฮันพยายามหนีด้วยความตกใจ ทว่าชายหนุ่มกลับจับสะโพกเขาแหวกออก

“คะ…คุณคามินสกี!”

“ยุนก็เคยทำมาแล้วครั้งหนึ่งนี่”

แก่นกายของวาซีลีแตะลงตรงปากทางเข้าของอึนฮัน ส่วนปลายมน ๆ ถูวนอยู่ตรงนั้น อึนฮันรีบตะโกนออกมาเสียงดังอย่างตื่นตระหนกเมื่อสัมผัสได้ว่าบริเวณนั้นเริ่มเปียกแฉะขึ้นทีละนิด

“อย่า…อย่านะครับ! ไม่ได้นะ! โอ๊ย เชี่ยเอ๊ย! บอกว่าไม่ได้ไงวะ!”

คำผรุสวาทปะทุออกมาพร้อมเสียงสะอื้นก่อนที่อึนฮันจะก้มหน้างุด วาซีลีมองดูร่างกายที่สั่นสะท้านไปทั้งตัวเพราะคิดว่าจะถูกรุกล้ำเข้าไปแล้วก็ได้แต่เกาหัวก่อนจะยอมลุกออกจากร่างของอึนฮัน ถึงอย่างนั้นอึนฮันก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา ความจริงวาซีลีไม่ได้คิดว่าเขาทำอะไรผิดไปเลยสักนิด แต่เขาเองก็ไม่อยากบังคับเอาผู้ชายที่ไม่อยากมีอะไรกันเพราะกลัวเขาจนร้องไห้และสบถออกมาแบบนั้น มากกกอดโดยที่อีกฝ่ายไม่เต็มใจ อึนฮันหยัดตัวขึ้นเมื่อวาซีลีถอยออกไปแล้ว

“ขะ…ขอ…ขอโทษ ขอโทษครั…”

ชายหนุ่มพูดทั้งที่ตาแดงก่ำ แต่ก็ไม่อาจพูดต่อได้จนจบเพราะน้ำตาไหลลงมาเป็นสาย

วาซีลีตกตะลึงจนพูดไม่ออกจึงไม่ได้ตอบอะไรกลับไป การโดนดูถูกเพราะอีกฝ่ายทำเหมือนเล่น ๆ กับเขาถือเป็นขีดจำกัดสูงสุดของเขาแล้ว ทว่าเขากลับไม่ได้โกรธเคืองอึนฮันที่ร้องไห้และตวาดออกมาเลยสักนิด วาซีลีได้แต่หงุดหงิดกับตัวเอง ผู้ชายคนนี้นี่มันอะไรกันนะ

“ผมขอ…ผมขอโทษครับ ตะ…แต่ว่าตรงนั้น ตรงนั้นของผู้ชายน่ะครับ จำเป็นต้องเตรียมพร้อมก่อนจริง ๆ ก็เลย ตรงนั้นน่ะครับ ถ้าจะใส่เข้าไปตรงนั้นก็ต้องเตรียม…”

อึนฮันยังคงตกใจที่ตัวเองกล้าสบถคำหยาบ แถมยังตะโกนใส่วาซีลี คามินสกีจึงเอาแต่พูดวกไปวนมา ถึงอย่างนั้นวาซีลีก็เข้าใจสิ่งที่อึนฮันต้องการจะสื่อได้ในทันที เขาถึงกับหัวเราะออกมา ให้ตายสิ อย่างนี้นี่เอง วาซีลีก้มมองอึนฮันเหมือนอยากจะเรียนรู้เรื่องเขาให้มากกว่านี้ ทว่าสติของอึนฮันไม่อยู่กับร่องกับรอยเท่าไรนัก เขากลัวจนไม่อาจมองหน้าวาซีลีได้ จะกลัวอะไรนักหนานะ วาซีลีกดจูบลงบนแก้มอึนฮัน จากนั้นอีกฝ่ายถึงได้เงยหน้าขึ้นมามองเขาทั้งน้ำตาคลอ

“นายบอกจะทำให้นี่ ด้วยปากน่ะ”

เมื่อวาซีลีพูดแบบนั้น อึนฮันก็รีบอ้าปากรับอีกฝ่ายเข้ามาทันทีราวกับกลัวเขาจะเปลี่ยนใจ อึนฮันตั้งใจทำให้วาซีลีอย่างเต็มที่ที่สุด แต่อารมณ์เมื่อครู่ของเขามอดดับลงไปหมดแล้ว เขาจึงทำได้แค่สังเกตสีหน้าของอีกฝ่ายเพียงอย่างเดียว เห็นแบบนั้นวาซีลีก็กระตุกยิ้ม มันก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่ไม่ได้ทำให้เขาอยากปลดปล่อยเลยสักนิด ยิ่งอึนฮันใช้ปากทำให้ อารมณ์ที่เคยเร่าร้อนก็ยิ่งเย็นลงไปทุกที ในที่สุดวาซีลีก็ต้องจับตัวอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นมา อึนฮันยืดตัวขึ้นด้วยสีหน้าหวาดหวั่นพลางลอบมองท่าทางของเขา

วาซีลีเริ่มสัมผัสร่างกายของอึนฮันด้วยริมฝีปากของเขา ทว่าร่างกายที่เคยหวาดกลัวไปแล้วครั้งหนึ่งกลับไม่ได้ผ่อนคลายตามไปด้วย อึนฮันกระตุกเกร็งและส่งเสียงครางออกมาบ้าง แต่ไม่ได้โอนอ่อนมาพิงวาซีลีอีกแล้ว