คริสรู้ว่าเพื่อนเอือมระอากับความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืน จึงแกล้งทำตัวเป็นคนรักของอึนฮันเพื่อไล่คนพวกนั้นออกไป ทว่าพวกเขาก็ยังแสดงออกอย่างชัดเจนว่าสนใจอึนฮันอยู่ดี

สุดท้ายก็เป็นเรื่องจนได้ เฮ้อ อยากจะบ้า อึนฮันเหลือบมองวาซีลีที่นอนหลับลึกทั้งที่ยังกอดเขาอยู่ก่อนจะเริ่มขยับตัวเบา ๆ วาซีลียังคงนอนนิ่งไม่ไหวติง หลังจากเหลือบดูเวลา อึนฮันจึงได้รู้ว่าเข้ามาที่นี่ได้ประมาณสามสี่ชั่วโมงแล้ว เซ็กซ์ของวาซีลีหนักหน่วงมากทีเดียว ดูเหมือนอึนฮันจะหลับตาพักผ่อนไปมากกว่าสองชั่วโมงหลังจากทำสิ่งที่บ้าคลั่งแบบนั้นลงไป เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างระมัดระวังได้แต่หวังว่าเตียงหลังนี้จะเป็นเตียงหลังเดียวกับโฆษณาในทีวีที่ต่อให้โยนลูกโบว์ลิงลงมาบนเตียง แก้วไวน์ที่วางอยู่ก็ไม่ล้ม อึนฮันขยับตัวอย่างแผ่วเบาราวแมวขโมย ทันทีที่ออกจากเตียงได้เขาก็รีบสวมเสื้อผ้าโดยเร็ว อึนฮันรู้สึกอึดอัดตรงระหว่างขาจะว่าไปตัวเขาเองก็เสร็จไปตั้งสองรอบ ฮึก ทุกการกระทำของเขาเริ่มผุดขึ้นมาอย่างกับภาพพาโนรามา

ห้ามสอดนิ้วหรืออะไรก็ตามเข้าไปในนั้น

คำพูดของวาซีลีซึ่งเป็นสิ่งสุดท้ายที่ได้ยินคล้ายจะดังแว่วอยู่ชิดริมหู

‘จำไว้ว่าฉันจะหักทุกอย่างที่นายสอดเข้าไป ไม่ว่าจะเป็นนิ้วนายเองหรือลูกชายของไอ้ชั่วตัวอื่นก็เถอะ’

พอคิดถึงคำพูดนั้น อึนฮันก็รู้ตัวว่าได้เหยียบกับระเบิดขนาดมหึมาเข้าให้แล้ว อ๊ากกก อ๊าก ๆ ๆ เขากรีดร้องอยู่ในใจ ทั้งบ้า ทั้งเสียสติ เต้นแร้งเต้นกาไม่เข้าเรื่องแล้วยังสมองกลับอีก! เรื่องมันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงนะ ทั้งที่เขาก็ใช้ชีวิตอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวมาตลอด ไม่เคยทำให้ใครต้องเจ็บปวด ไม่เคยทำตัวจองหองพองขนหรือทำอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือสักครั้ง สิ่งเดียวที่เขาต้องการมีเพียงความเงียบสงบเท่านั้นเอง แต่ทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ

แต่ที่บอกว่าอย่าเอาอะไรเข้าไปนั่นหมายความว่าเขากับฉันมีความสัมพันธ์อะไรต่อกันงั้นเหรอ หรือเขาคิดจะทำให้ฉันเป็นเด็กในสต๊อกของเขา ฉันเนี่ยนะ อึนฮันตัวสั่นด้วยความกลัว ไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไปมองวาซีลีด้วยซ้ำ เดี๋ยวสิ นี่ให้ฟอกเงินยังไม่พอ ยังจะมาขอให้ฟอกไอ้นั่นให้ด้วยรึไง โอ้โฮไอ้โจรบ้านี่! ตอนเด็ก ๆ กินข้าวกับอะไรถึงได้โตมาเป็นคนหน้าหมาแบบนี้วะ อึนฮันมือสั่นจนจับกางเกงยีนแล้วสอดขาเข้าไปลำบาก แต่สุดท้ายเขาก็แต่งตัวและจัดกระเป๋าเสร็จจนได้ ชั่ววูบหนึ่งเขาคิดจะหยิบแต่โน้ตบุ๊กออกมาแล้วคืนกระเป๋าให้วาซีลีไป แต่ก็ทำได้แค่คิด เพราะในความเป็นจริงแล้วหากวาซีลีโกรธขึ้นมาละก็ เขาอาจตายได้ เป็นแค่หนูริจะไปหือกับแมวได้อย่างไร อึนฮันสะพายกระเป๋าชั้นดีที่แพงจนน่าขมขื่นแถมยังน่าอึดอัดใบนั้นขึ้นมา

จากนั้นอึนฮันก็ขยับตัวอย่างระมัดระวัง ค่อย ๆ ย่องไปช้า ๆ จนถึงหน้าประตู เขาหมุนลูกบิดประตูด้วยมือที่แผ่วเบาราวกับกำลังเปิดตู้เซฟธนาคารก็ไม่ปาน ในจังหวะที่อึนฮันบิดลูกบิดประตูและเงยหน้าขึ้นอย่างสดใสนั้น เขาก็ได้สบตากับนีโคไลเข้าพอดิบพอดี นีโคไลเดาะลิ้นทันทีที่เห็นอึนฮันซึ่งเอาแต่กะพริบตาปริบ ๆ

“ในที่สุดก็เป็นแบบนี้จนได้สินะ”

อึนฮันหน้าบูดบึ้ง บรรดาลูกน้องของวาซีลีต่างยืนเรียงแถวกันอยู่หน้าประตู คนน่ากลัวพวกนั้นยืนสวมชุดสีดำราวกับไว้ทุกข์เหมือนกันทั้งกลุ่ม รอบตัวเต็มไปด้วยบรรยากาศของคำว่าฉันจะจับแกโยนทิ้งทะเล อึนฮันรู้ดีว่าพวกลูกน้องไม่ได้คิดอย่างนั้น แต่พวกเขาก็น่ากลัวเสียจนแม้แต่การกระทำเล็กน้อยยังทำให้ดูเหมือนจะจับอึนฮันโยนลงไปจริง ๆ ชายหนุ่มปรับสีหน้าและพยายามจะยิ้มออกมา

“คะ…คือ ขอทาง…”

อึนฮันไม่อาจพูดต่อจนจบได้ว่าขอทางหน่อยได้ไหมครับ เขาเงียบไป

“จะไปแล้วเหรอ ทำไมล่ะ”

นีโคไลเอ่ยถาม สีหน้าที่บอกชัดเจนว่าอีกฝ่ายไม่เข้าใจจริง ๆ ทำเอาอึนฮันลืมเรื่องที่จะพูดไปชั่วครู่หนึ่งและเกือบร้องไห้ออกมา แต่ไม่นานเขาก็ได้สติแล้วพึมพำตอบกลับไป

“ผะ…ผมต้องไปแล้วครับ”

อึนฮันอยากพูดเสริมว่าเขาเสร็จธุระแล้ว แต่ก็คิดว่านั่นฟังดูน่าเศร้าไปเสียหน่อย คนอย่างเขามันจะมามีธุระบ้าบออะไรที่นี่ล่ะ! เวรเอ๊ย เขารู้สึกว่าน้ำตากำลังจะไหลจึงรีบกะพริบตาถี่ ๆ ทั้งที่สาบานไว้ว่าต่อแต่นี้จะนอนแค่กับคนที่ชอบเท่านั้นแท้ ๆ แต่เพราะไอ้เวรคามินสกี ตบะที่เพียรบำเพ็ญมาตั้งหนึ่งปีต้องมาแตกเพราะหมอนั่นคนเดียว

จากนั้นนีโคไลก็ถามว่า

“บอกวาซยาหรือยังครับ”

อึนฮันได้แต่ก้มหน้างุดพลางตอบเสียงเบาอย่างกับมด

“ขะ…เขารู้แล้วครับ”

ไม่รู้ก็ตายน่ะสิ อึนฮันแอบเสริมความจริงอยู่ในใจเงียบ ๆ