อึนฮันกลืนเสียงถอนใจอย่างโล่งอกกลับลงไปในลำคอตามเดิมและได้แต่ก้มหน้างุดรอคำสั่งจากวาซีลี ชายหนุ่มกดจูบแผ่วเบาลงบนหน้าผากอึนฮันที่รออย่างใจจดใจจ่อให้ปล่อยเขาไป อึนฮันถอยกรูดไปด้านหลังด้วยความตกใจวาซีลีทอดสายตามองอึนฮันทั้งที่ริมฝีปากยังหยุดค้างอยู่กลางอากาศ สายตาของวาซีลีที่คล้ายจะถามว่านี่มันอะไรกันทำให้อีกฝ่ายได้แต่อ้าปากพะงาบ ๆ วาซีลีอยากถามว่าระหว่างพวกเขาทั้งสองไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบที่จูบกันได้หรอกหรือ แต่เขาก็ยังยุ่งยากใจหากต้องบอกอีกฝ่ายให้ชัดเจนว่านี่เป็นความสัมพันธ์แบบไหนแน่ส่วนอึนฮันไม่อยากได้ยินคำว่า ‘มาเป็นเด็กฉัน’ จากปากวาซีลี เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่พูดอะไร แม้จะอ้าปากค้างคล้ายกำลังคิดหาข้อแก้ตัวอยู่ก็ตาม

“กลัวฉันเหรอ”

วาซีลีถาม อึนฮันมองชายหนุ่มซึ่งถามสิ่งที่เห็นกันอยู่ชัด ๆ ออกมาแล้วนิ่งคิดไปสักพัก ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างระมัดระวัง ถ้าถามเขาว่ากลัววาซีลี คามินสกีไหม คำตอบคือกลัวสิ กลัวแน่นอน เพราะถ้าไม่กลัวก็คงไม่ยอมนอนด้วย ไม่เข้ามายุ่งเกี่ยว แล้วก็ไม่มาฟอกเงินให้แบบนี้หรอก!

“ทำไมถึงกลัวล่ะ ฉันไม่เคยทำอะไรไม่ดีกับนายเลยนะ”

หมอนี่พูดอะไรออกมาเนี่ย

อึนฮันได้แต่ก้มหน้าร้องโวยวายอยู่ในใจ ไม่เคยทำอะไรไม่ดีงั้นเหรอ นี่ล้อกันเล่นอยู่รึไง งั้นมาเริ่มลงลึกกันตั้งแต่ตอนที่เจอกันครั้งแรกเลยดีไหม หือ ว่าไงล่ะ!

“ลองพยายามไม่กลัวดูสิ”

วาซีลียื่นมือมาลูบผมอึนฮัน

“เราจะได้เจอกันบ่อย ๆ ฉันไม่อยากให้นายกลัว”

ขอคัดค้านคำว่า ‘เจอกันบ่อย ๆ’ ก่อนเลย! ทำไมเราต้องมาเจอกัน ‘บ่อย ๆ’ ตามใจคุณด้วยล่ะ

อึนฮันไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ต่อให้ง้างปากจนฉีก เขาก็ไม่อาจตอบตกลงได้ (แต่อันที่จริงถ้าต้องถูกฉีกปาก เขาย่อมยอมตกลงอยู่แล้วละ) อึนฮันไม่อยากเจอวาซีลีบ่อย ๆ ไม่อยากแบ่งปันสัมผัสในเรื่องอย่างว่ากับผู้ชายคนนี้ เขาไม่อยากเป็นเด็กในสต๊อกของวาซีลี เขาเพียงแค่อยากมีความรักที่มีความสุขกับใครสักคน คนอื่นอาจจะพูดกันว่าอย่าเพ้อฝันจนเกินไปนัก แต่ถึงอย่างนั้นอึนฮันก็ยังใฝ่ฝันหาอนาคตอันงดงามน่ารักน่าชังเช่นนั้นอยู่ดี เขาไม่อยากกลายเป็นเด็กของหัวหน้าเรดมาเฟีย และคอยอ้าขาให้เมื่ออีกฝ่ายต้องการเพียงเพราะใครคนนั้นที่เขาฝันถึงไม่ปรากฏตัว อึนฮันไม่เคยต้องการกระเป๋าที่อีกฝ่ายซื้อให้หรือห้องสวีตที่ถูกพามานี่เลย เขาหวังเพียงให้ตัวเองได้พบรักกับคนธรรมดา ๆ คนหนึ่งเท่านั้นเอง

“ผม…”

อึนฮันพึมพำออกมา เสียงนั้นเบามากเสียจนวาซีลีแทบไม่ได้ยิน

“ผมไม่อยากมีความสัมพันธ์แบบนี้กับคุณคามินสกีครับ”

อึนฮันท่าจะเสียสติไปครู่หนึ่งแล้ว ที่เขากลายเป็นแบบนี้อาจจะเป็นเพราะพี่ชายอย่างซ็องฮันก็ได้ คนที่ทำให้เขาเสียสติไปชั่วขณะเพียงเพราะคิดถึงความทรงจำที่ต้องอยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้นภายใต้การข่มขู่ของไอ้สารเลวนั่นมานาน ไม่อย่างนั้นอึนฮันไม่มีทางแสดงจุดยืนของตัวเองต่อหน้าวาซีลี คามินสกีได้แบบนี้แน่ แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ได้เอ่ยปากออกไปแล้ว ผมไม่อยากมีความสัมพันธ์แบบนี้กับคุณ ถึงแม้จะไม่อาจพูดแทนความคิดอันซับซ้อนของเขาได้ทั้งหมด แต่สำหรับคนอย่างอึนฮันแล้วนี่ต้องใช้ความกล้าอย่างถึงที่สุดเลยทีเดียว

วาซีลีแตะแก้มอึนฮันเบา ๆ

“คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่านายไม่ต้องการ”

คำพูดของวาซีลีทำเอาอึนฮันต้องเงยหน้าขึ้นมามอง น่าแปลกที่นัยน์ตาดำขลับของวาซีลีไม่ฉายแววไม่พอใจเลย แม้จะไม่ได้ดูอารมณ์ดี แต่ก็ไม่ได้โกรธเขาเพียงแค่ก้มลงมองอึนฮันอย่างเฉยเมยราวกับกำลังรับมือกับกิจวัตรประจำวันทั่ว ๆ ไป

“ฉันรู้อยู่แล้ว เพราะแบบนั้นนายถึงปิดบังเรื่องที่เป็นเกย์ทั้ง ๆ ที่นายเป็นไม่ใช่หรือไง นายรู้ใจฉันทั้งที่แม้แต่ตัวฉันเองยังไม่เคยรู้ เพราะตอนที่ฉันแค่คิดว่าควรจะสนิทกับนายมากกว่านี้ดีไหม นายก็รู้ทันเสียแล้วว่าฉันอยากได้นาย”

นิ้วของวาซีลีเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากอึนฮัน

“ทุกครั้งที่ฉันยื่นมือไป นายกลับวิ่งหนี ฉันคงจะดูน่ากลัวเวลาเข้าหานาย แต่ก็เอาเถอะ ไม่เป็นไรหรอก”

วาซีลียิ้ม ทันใดนั้นเลือดก็ไหลซึมออกมาจากริมฝีปากอึนฮัน เมื่อถูกขยี้ริมฝีปากเขาถึงเพิ่งรู้ตัวว่าตนช้ากว่าอีกฝ่ายไปก้าวหนึ่ง นั่นเพราะใบหน้าของวาซีลีมีรอยยิ้มที่อ่อนหวานกว่าครั้งไหน ๆ เขาจึงคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะทำร้ายเขา แม้ใบหน้าของวาซีลีจะดูเหมือนเป็นคนดีมีศีลธรรมเพียงใด แต่อึนฮันรู้ดีว่าเนื้อในนั้นเต็มไปด้วยความรุนแรงและหยดเลือด ถึงจะรู้ทั้งรู้แต่ ณ วินาทีนั้นเขากลับจำไม่ได้ว่าเนื้อแท้ของชายหนุ่มเป็นอย่างไร

แม้กระทั่งตอนนี้วาซีลีก็ยังคงมองอึนฮันด้วยแววตาแสนอบอุ่น

“แต่ก็อย่างที่นายรู้ ‘ความสัมพันธ์แบบนี้’ ที่นายพูดมันอยู่ในกำมือฉันคนเดียว”