อึนฮันคิดว่าบางทีวาซีลีอาจจะยอมปล่อยเขาไป เพราะอีกฝ่ายดูใจดีอ่อนโยนกับเขามากเป็นพิเศษ อึนฮันคิดว่าบางทีวาซีลีอาจมีความรู้สึกประเภทนั้นอยู่บ้างในมุมหนึ่งของหัวใจโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้…

อึนฮันตกใจจนตาค้างอีกครั้ง และคล้ายว่าความตกใจนั้นจะส่งผลมาถึงดวงตาเขาด้วยเพราะมันเริ่มแสบขึ้นมา ไม่สิ เป็นเพราะเขาเบิกตากว้างอยู่นานต่างหากล่ะ อึนฮันหลุบตาลง

“เพราะฉะนั้นพยายามอย่ากลัวฉัน”

รู้อยู่แล้วแท้ ๆ ว่าหมอนี่ต้องเป็นคนแบบนี้! เวรเอ๊ย บ้าไปแล้วหรือไง ทำไมถึงต้องตกใจขนาดนี้ด้วย ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าวาซีลีไม่มีทางปล่อยเขาไป แต่อึนฮันกลับเจ็บปวดอย่างไม่มีเหตุผล เขานึกเสียใจขึ้นมา รู้อยู่ว่าต้องออกมาอีหรอบนี้แล้วพูดทำไม หรือบางทีหมอนี่อาจจะอยากให้เขากลัวจนตัวแข็งตาย

“พรุ่งนี้ฉันก็ยังอยู่ที่นี่ เพราะฉะนั้นถึงงานนายจะยังไม่เสร็จก็กลับมาด้วยแล้วกัน”

‘กลับมา’ งั้นเหรอ การมาหาหมอนี่กลายร่างเป็นคำว่า ‘กลับมา’ ไปได้ยังไง หมอนี่เล่นยาจริง ๆ ใช่ไหม ก็รู้อยู่ว่าดูแลเรื่องค้าอาวุธ ค้าประเวณี คุมทหารรับจ้าง แต่นี่เล่นค้ายาด้วยเหรอเนี่ย อึนฮันประชดประชันอยู่ในใจ ทว่าภายนอกกลับดูเหมือนเขาจมอยู่ในห้วงความคิดแสนเศร้าจนวาซีลีนึกกังวลขึ้นมาหน่อย ๆ จึงจูบหน้าผากเขา อึนฮันสะดุ้งอย่างแรง แต่คราวนี้ไม่ได้ขยับหนีอีกแล้ว เมื่อเห็นว่าอึนฮันเริ่มจะเคยชินกับสัมผัสของเขา วาซีลีก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ ตอนนี้ทุก ๆ อย่างเริ่มสำเร็จลุล่วงไปทีละนิดอย่างค่อยเป็นค่อยไป ชายหนุ่มผู้แน่วแน่เด็ดเดี่ยวแถมยังรู้กันว่าฆ่าคนเป็นผักปลาอย่างวาซีลี คามินสกีกลับจูบหน้าผากอึนฮันอย่างแผ่วเบาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ร่างกายของอึนฮันผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังนั่งตัวแข็งเป็นหินไปจนจบ

+++++++++++++++++++++++++++++++

วันต่อมา อึนฮันใช้เวลาครึ่งวันนั่งอยู่แต่ในบ้านโดยไม่ทำอะไรเลย หลังจากกินมื้อเย็นเสร็จประมาณสองชั่วโมง อึนฮันจึงเริ่มสวนล้างทำความสะอาดช่องทางด้านหลัง เขามักทำแบบนี้ทุกครั้งเวลาออกไปล่าหนุ่ม ๆ แต่พอมาทำหลังจากผ่านไปหนึ่งปีก็ลำบากเอาการทีเดียว ทั้งลำบากทั้งไม่มีแก่ใจจะทำด้วย เพราะอย่างไรเสียผู้ชายที่เขาคบก็ถูกกำหนดไว้แล้ว แถมนี่ยังเป็นการทำเพื่อคนคนเดียวที่เขาอยากจะหลีกหนีแม้ว่าต้องนอนกับผู้ชายทุกคนบนโลกอีกต่างหาก ไม่สิ ความจริงแล้วเขาไม่ได้ทำเพื่อผู้ชายคนนั้นคนเดียวเสียหน่อย อึนฮันรู้ดีว่าตัวเองแทบจะเสียสติเวลามีเซ็กซ์ เพราะอย่างนั้นเขาจึงมั่นใจว่าตัวเองต้องขอให้คามินสกีใส่เข้ามาโดยไม่ป้องกันแน่ ๆ ชัดเจนเลยละ ขณะที่ความรังเกียจตัวเองกำลังพุ่งขึ้นสู่จุดสูงสุด เสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน

“ใครครับ”

แม้จะร้องถามแบบนั้น แต่อึนฮันก็ยังเดินไปเปิดประตูหน้าห้องตามนิสัย

ซ็องฮันยืนยิ้มหน้าชื่นตาบานอยู่นอกประตู ทันใดนั้นอึนฮันก็ไม่อาจเก็บอารมณ์ที่พลุ่งพล่านขึ้นมาได้จนง้างหมัดต่อยออกไป ซ็องฮันหลบไม่ทันและถูกหมัดของอึนฮันต่อยเข้าเต็ม ๆ แต่ในครั้งที่สองเขาก็ต่อยกลับเช่นกัน

“นี่นายเป็นบ้าไปแล้วหรือไง!”

หมัดของซ็องฮันหนักสมกับที่ชอบออกกำลังกาย ทว่าอึนฮันไม่แม้แต่จะหลบ แถมยังยื่นหน้าไปรับอีกต่างหาก เขาเหวี่ยงหมัดใส่ซ็องฮันอีกครั้ง ถึงครั้งนี้จะไม่เข้าเป้าอย่างจังเหมือนครั้งแรก แต่ก็ยังถากลำคอซ็องฮันไป อีกฝ่ายโถมตัวทับอึนฮันจนทั้งสองกลิ้งขลุก ๆ ไปตามระเบียงทางเดินหน้าบ้านเหมือนเป็นคนคนเดียวกัน ที่จริงหากไม่ใช่นักเลงหัวไม้มืออาชีพ การต่อสู้ก็จัดอยู่ในลำดับขั้นคล้าย ๆ กันหมด นั่นคือมีแค่ตี ต่อย ทึ้ง แล้วก็เป็นฝ่ายถูกทึ้ง ยิ่งไปกว่านั้นหากต่างฝ่ายต่างเข้าไปมะรุมมะตุ้มกันก็รังแต่จะทำให้แยกไม่ออกว่าใครแข็งแกร่งกว่าใคร

“ยุน อะไรกันเนี่ย!”

ใครบางคนดึงเขาออกมา แต่อึนฮันก็ยังไม่วายเตะซ็องฮันไปอีกทีในระหว่างนั้น ซ็องฮันตั้งท่าจะกระโจนเข้าหาอึนฮันอีกครั้ง ทว่าชายหนุ่มที่มาดึงอึนฮันออกยื่นตราสัญลักษณ์ออกไปให้เขาดูเสียก่อน ซ็องฮันชะงักไปทันทีด้วยความตกใจเมื่อเห็นตราตำรวจนั่น

“คริส วอเกน ตำรวจไมแอมีครับ คุณเป็นใครครับ”

ยังไม่ทันที่ซ็องฮันจะได้บอกชื่อตัวเอง อึนฮันก็แผดเสียงขึ้นมาเสียก่อน

“คริส หลบ”

“หลบอะไรล่ะ นายถูกต่อยจนเละหมดแล้ว”

คริสไม่ยอมถอย ทั้งยังทำหน้าเคร่งเครียดใส่ ถึงต่างฝ่ายต่างก็ถูกต่อยเหมือนกันทั้งคู่ แต่เห็นได้ชัดเลยว่าอึนฮันโดนหนักกว่า

“หลีกไป ฉันจะฆ่าไอ้บ้านี่ให้ตายไปเลย!”

“งั้นยิ่งไม่ได้ใหญ่ ถ้าเป็นนายจะยืนดูเพื่อนก่อเหตุฆาตกรรมอยู่เฉย ๆ หรือไง”

คริสส่ายหน้า ชายผิวขาวร่างสูงใหญ่ยืนขวางอึนฮันไว้พลางหันไปมองซ็องฮัน

“ผมถามว่าคุณเป็นใครครับ”

“ผมชื่อยุนซ็องฮัน เป็นลูกพี่ลูกน้องเขา นี่ พาสปอร์ตผม…”

ซ็องฮันควานหาไปตามกระเป๋าที่ถืออยู่เพราะไม่คิดว่าจะมาเจอตำรวจเข้า แต่คริสถามกลับราวกับได้ยินบางอย่างผิดไป

“ยุนซ็องฮันเหรอ”

ไม่มีโอกาสให้ทันได้ตอบ คริสเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า เขาพุ่งเข้าหาซ็องฮันแล้วกดอีกฝ่ายลงกับพื้น ซ็องฮันไม่ทันได้ป้องกันตัวเพราะทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหันในชั่วพริบตา คริสชักปืนออกมาจ่อหน้าผากซ็องฮัน

“แกใช่ไหม ไอ้สารเลวนั่นที่ขืนใจอึนฮัน”