คริสถาม ในแววตาของนายตำรวจมีแต่ความอาฆาตพยาบาท นี่เป็นครั้งแรกที่ซ็องฮันถูกปืนจ่อหน้าผาก เขาทั้งสับสนทั้งหวาดกลัวจนไม่อาจเค้นเสียงพูดออกมาได้ คราวนี้ฝ่ายที่ตกใจกลับเป็นอึนฮันแทน ที่เขาต่อยซ็องฮันไม่ยั้งก็เพราะความเครียดปะทุขึ้นมาพอดี แต่เขาไม่ได้เจตนาจะฆ่าอีกฝ่ายจริง ๆ เรื่องมันก็สิบปีมาแล้ว และที่จริงเขาก็ลืมไปหมดแล้ว เพิ่งมานึกถึงแค่ไม่กี่วันก่อนเท่านั้น จะให้ฆ่าคนด้วยเรื่องแบบนั้นได้อย่างไร อึนฮันคว้าแขนคริสไว้ด้วยความตกใจ

“นี่ นี่! อย่าทำนะ!”

คริสหันกลับมามองอึนฮันด้วยสีหน้าเย็นชา

“ปล่อย ถ้าเป็นยุนซ็องฮันก็คือไอ้สารเลวนั่นไม่ใช่หรือไง ไอ้คนหน้าด้านไร้ยางอาย ไอ้ชาติชั่วนั่นมันเลื้อยมาได้ถึงไมแอมีเลยสินะ”

“คริส วอเกน พอได้แล้ว!”

คริสเป็นคนอ่อนโยน แต่นั่นแค่กับเพื่อนอย่างยุนเท่านั้น เขามักจะใช้เสียงหวานเหมือนผู้หญิงกับเสียงสูง ๆ เวลาอยู่กับอึนฮันหรือในสมาคมชาวเกย์ แต่ความจริงแล้วคริสเป็นคนน่ากลัว ณ ตอนนี้น้ำเสียงหวานใสในเวลาปกติหายไปไม่มีเหลือ แทนที่ด้วยเสียงทุ้มต่ำแข็งกร้าว เมื่ออึนฮันคว้าแขนคริสดึงออกด้วยความตกใจ คริสก็พูดเรื่องน่ากลัวจับใจออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“อย่าจับผิดที่ล่ะ ยุน ปืนนี่มีกระสุน เพราะงั้นถ้าไอ้หมอนี่ดวงถึงฆาตอาจจะถูกยิงจริง ๆ ก็ได้”

“พอสักที!”

“นี่นายคิดว่าฉันจะฆ่าไอ้บ้านี่จริง ๆ รึไง ไม่ต้องห่วงหรอก ยุน ฉันไม่ใช่คามินสกี”

ซ็องฮันเงยหน้าขึ้นมองคริสด้วยความตกใจทันทีที่ได้ยินชื่อคามินสกี อึนฮันมองทั้งสองคนสลับกันไปมาแล้วทำหน้าเหนื่อยใจ ตอนนี้เขาไม่มีแรงพอจะมารับมือกับเรื่องพวกนี้อีกแล้ว จากนี้เขาจะยังกินข้าวไม่ได้ไปอีกสักพักใหญ่ แต่ถึงไม่ใช่อย่างนั้นเขาก็ยังล้าเกินไปอยู่ดี

“คริส ฉันแค่เป็นห่วงนาย”

อึนฮันเกือบจะทิ้งทุกอย่างแล้วกลับเข้าไปในบ้านทั้งอย่างนั้น แต่แล้วก็เปลี่ยนใจหันมาปลอบคริสแทน

“คนแบบนั้นจะอยู่หรือจะตายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันอยู่แล้ว แต่คริส นายเป็นเพื่อนคนเดียวที่ฉันมี ฉันไม่อยากให้นายทำผิด”

ซ็องฮันเงยหน้ามองคริสแล้วกลืนน้ำลาย

“ได้โปรด ได้โปรดเถอะ”

ซ็องฮันพึมพำเสียงแผ่ว

“ไว้ชีวิตผมเถอะครับ”

พอได้ยินแบบนั้นคริสจึงกระซิบตอบเขา

“ถ้าเป็นเกย์ก็ย่ำยีได้เต็มที่เลย คุณย่าคนเก่งของแกคงสอนมาแบบนี้ใช่ไหม”

ปากกระบอกปืนกดแนบหน้าผากซ็องฮันจนเจ็บแปลบ

“คริส ขอร้องละ”

อึนฮันขอร้องคริสอีกครั้ง

“เข้าไปข้างในกันเถอะ อย่าไปเสียแรงกับคนแบบนั้นเลย เปลืองแรงเปล่า ๆ นายน่ะช่วงนี้ทำแต่งานจนหน้าพังหมดแล้ว พอเถอะ”

อึนฮันต้องพูดขนาดนี้ คริสถึงยอมลุก เขาผละลุกขึ้นจากตัวซ็องฮันก่อนจะเตะท้องอีกฝ่ายแรง ๆ อีกครั้ง คริสโอบไหล่อึนฮันไว้โดยไม่คิดจะหันไปสนใจซ็องฮันที่นอนกุมท้องกลิ้งไปมาเลยสักนิด

“อย่าไปยุ่งกับหมอนั่นล่ะ”

“ไม่ยุ่งอยู่แล้ว”

“ว่าแต่มันมาทำไม”

“เห็นว่าได้ลาพักร้อนน่ะ ก็เลยแวะมาไมแอมีแป๊บหนึ่ง”

ก่อนเข้าบ้าน คริสหันไปมองซ็องฮันอีกครั้ง อีกฝ่ายยังคงนอนตะแคงกุมท้องอยู่อย่างนั้น

“รีบไปซะก่อนจะได้ตายจริง ไอ้สารเลว แล้วถ้ายังเจออีก คราวหน้าฉันจะทำให้แกไม่มีหน้าไปข่มขืนใครได้อีกแน่”

จากนั้นคริสก็ปิดประตู อึนฮันถอนใจทันทีที่ได้ยินเสียงดังปัง คริสลอบมองสีหน้าเพื่อนแล้วกระซิบว่า “ที่รัก” ด้วยเสียงสูงอันอ่อนหวานอย่างที่เคยเป็นมาเสมอ อึนฮันถอนใจอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายกอดเขาจากด้านหลัง คริสหอมแก้มเขาเบา ๆ

“วันนี้นายจะทำอะไรเหรอ”

วันนี้…

พอนึกถึงสิ่งที่ต้องทำในวันนี้แล้ว อึนฮันก็เศร้าขึ้นมาทันที วันนี้เขาต้องไปนอนกับบอสมาเฟียรัสเซียน่ะสิ โชคยังดีที่วาซีลีไม่ใช่ตาแก่พุงพลุ้ยตัณหากลับ แต่ไม่ชอบก็คือไม่ชอบอยู่ดี ถึงกระนั้นต่อให้เขาบอกเรื่องนี้กับคริสซึ่งตื่นตูมเป็นทุนเดิมก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา แถมยังต้องหมดแรงไปกับการปลอบหมอนี่อีกต่างหากเพราะอย่างนั้นอึนฮันจึงโกหกไปว่า

“แค่พักผ่อนเฉย ๆ น่ะ”

ประโยคนั้นทำให้คริสยิ้มออกมาก่อนจะเข้าไปเกาะอึนฮันทันที

“นี่คืนวันเสาร์นะ นายจะเล่นอยู่บ้านอย่างนี้น่ะเหรอ”

“คืนวันเสาร์แล้วเกี่ยวอะไรกับฉันเล่า”

“ไปคลับกันเหอะ ช่วงนี้ได้ยินว่ากำลังสนุกมากเลย”

คริสเริ่มโน้มน้าว พอเห็นว่าอึนฮันจะส่ายหน้า เขาก็ดึงอึนฮันมากอดแรง ๆ พลางกระซิบให้ลองคิดดูดี ๆ อีกที

“นายจะจำศีลไปจนถึงเมื่อไหร่กัน ตรงนั้นของนายไม่มีใยแมงมุมขึ้นไปแล้วหรือไง ไปสนุกกับฉันเถอะน่า นายจะได้มีความสุขด้วยไง”

ใยแมงมุมอะไรล่ะ ไอ้ใยที่เคยมีน่ะหายไปเรียบร้อยแล้ว เมื่ออึนฮันไม่ยอมตอบอะไร คริสก็เริ่มอ้อนให้ไปด้วยกัน จนสุดท้ายเขาก็พยักหน้า

อึนฮันนึกถึงคริสคนที่อาละวาดเมื่อครู่ขึ้นมา ไม่เคยมีใครอาละวาดเพื่อปกป้องเขาแบบนั้นเลยสักคน คนที่ชักปืนมาจ่อหัวทั้งยังประกาศกร้าวว่าจะฆ่าคนที่รังแกเขาก็มีแค่คริสคนเดียว ขนาดตัวเขาเองยังไม่เคยทำได้ขนาดนี้ แต่คริสกลับเต็มใจออกโรงเพื่อเขา อึนฮันซาบซึ้งใจจนไม่อาจปฏิเสธคริสได้