“เอ่อ…อยู่บนถนนครับ”

อันที่จริงอึนฮันไม่มีอะไรให้ต้องกลัว ถึงหมอนั่นจะโมเมว่าเขาเป็นเด็กของตัวเองก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะมาเที่ยวไนต์คลับไม่ได้สักหน่อย และที่สำคัญคือวาซีลีห้ามเขาไม่ให้ไปนอนกับผู้ชายคนอื่น แต่ไม่เคยบอกว่าห้ามไม่ให้มาคลับเสียหน่อยนี่! และความจริงมันออกจะมากไปด้วยซ้ำที่มาห้ามไม่ให้เขาช่วยตัวเองทั้งที่ตัวเองนั่นละมาหาเขาได้แค่สองสามเดือนครั้ง เขาไม่ใช่มาโซคิสต์นะ! เขาไม่มีพรสวรรค์ที่จะยอมทนทำตามนายท่านบอกแล้วเปลี่ยนความทรมาทรกรรมเหล่านั้นให้กลายเป็นความสุขสมอยู่เลยแม้แต่มิลลิกรัมเดียว!

‘บนถนนเหรอ ตรงไหนล่ะ’

คริสกำลังจะคว้าไหล่อึนฮันชี้ให้ดูผู้ชายคนหนึ่ง แต่เมื่อเห็นว่าอึนฮันติดสายอยู่ เขาก็เปลี่ยนเป็นขยับปากถามแทนว่าใครน่ะ อึนฮันโบกไม้โบกมือตอบกลับไปว่าไม่มีอะไร

“ก็แค่ถนนน่ะครับ”

‘อย่าบอกนะว่านายมาอยู่หน้าไนต์คลับในวันที่มีนัดกับฉัน คงไม่ใช่อย่างนั้นหรอกใช่ไหม’

อึนฮันได้แต่หัวเราะแหะ ๆ พลางหันไปมองรอบตัว ไอ้บ้านี่ถึงกับส่งคนมาตามกันเลยงั้นเหรอ! เขาหันมองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่มีใครที่ดูสะดุดตาเลย ทุกคนที่อยู่ในบริเวณนี้ล้วนเป็นผู้ชาย และต่างก็ดูท่าทางเหมือนจะเป็นเกย์ด้วยกันทั้งหมด เขาแทบไม่มีทางหาลูกน้องของวาซีลีเจอเลย แต่ถ้าดูรายละเอียดกันจริง ๆก็คงจะพอแยกออกละมั้ง อึนฮันมองไปรอบ ๆ พลางพูดว่า

“ถะ…ถ้าอย่างนั้น…” แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดกะทันหัน

‘ถ้าหาฉันอยู่ละก็ ฉันอยู่หลังเจ้าหนูดอนนี่ไง’

เป็นอย่างที่อึนฮันคิด วาซีลีเอ่ยคำพูดที่น่าสยดสยองเสียยิ่งกว่าเรื่องจุดกำเนิดของโลก เขามองไปข้างหลังดอนด้วยความตกใจ แล้วตอนนั้นเอง วาซีลีก็ปรากฏตัวออกมาจากเงามืดด้านหลังดอน

ทันทีที่วาซีลีปรากฏตัว บรรยากาศรอบข้างก็เปลี่ยนไปในชั่วพริบตา วันนี้เขาก็ยังหล่อเหมือนที่เคยเป็นเสมอ ทุกสายตาจับจ้องไปยังชายหนุ่มผู้หล่อเหลาอย่างร้ายกาจที่ยืนอยู่ตรงนั้น เขาสวมเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมลงมากว่าครึ่งกับเสื้อแจ็กเกตที่พับแขนขึ้นจนถึงใต้ข้อศอก วาซีลีเพียงแค่เลิกคิ้วขึ้นครั้งหนึ่งเมื่อรู้ตัวว่าตกเป็นเป้าสายตาและไม่ได้แสดงสีหน้าใด ๆ อีก อึนฮันได้แต่ยืนตัวแข็งมองวาซีลีอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งดอนรู้สึกตัว เขาหันกลับไปมองด้านหลังตนเองบ้างก่อนจะขมวดคิ้ว

“อะไรกันวะ ไอ้หมอนี่”

หากไม่รู้ก็จงกล้าหาญไว้ก่อน

“ไปหาที่อื่นโน่นไป ไอ้บ้า!”

ชักจะอันตรายเสียแล้วสิ

อึนฮันรีบเดินออกจากแถวมายืนขวางระหว่างดอนกับวาซีลีอย่างตกใจ วาซีลียิ้มอยู่ก็จริง แต่อึนฮันรู้ดีว่าผู้ชายอย่างวาซีลี คามินสกีสามารถทำร้ายคนได้แม้จะอยู่บนถนนที่มีผู้คนพลุกพล่านเช่นนี้ ความโกรธเริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าเปื้อนยิ้มของวาซีลี เขาเดาะลิ้นราวกับไม่พอใจที่อึนฮันดูเหมือนพยายามช่วยใครคนอื่น ทว่าขณะที่เขาพยักพเยิดเตือนให้อึนฮันหลีกไปนั่นเอง

“ที่รักของฉัน เป็นแบบนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย”

คริสที่ยังไม่รู้อีโหน่อีเหน่ก็พูดขึ้นก่อนจะหัวเราะออกมา

คริส ตั้งสติหน่อย ได้โปรดมองหน้าหมอนั่นสักครั้งเถอะ ตอนชาวบ้านเขาสติหลุดเพราะหน้าหล่อ ๆ นี่นายมัวไปมองที่ไหนอยู่! คริส วอเกน ขอร้องละลืมตาหน่อยเถอะ! อึนฮันพยายามส่งกระแสจิตไปหาเพื่อนรักสุดชีวิตแต่คริสก็ไม่รู้ตัว แถมนอกจากจะไม่รับรู้อะไรแล้ว ยังดูเหมือนจะเข้าใจกระแสจิตของอึนฮันผิดไปอีกต่างหาก คริสหัวเราะคิกคักแล้วประคองศีรษะอึนฮันไว้ ริมฝีปากขยับใกล้เข้ามาทุกที อึนฮันไม่เคยนอนกับคริสก็จริง แต่พวกเขาก็เคยจูบกันอยู่หลายครั้ง ดังนั้นในมุมของคริสจึงไม่ใช่เรื่องพิเศษอะไร แต่ในมุมของอึนฮันนั้นกลับต่างออกไป แค่คิดถึงวาซีลีที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาตอนนี้ก็เหมือนเลือดในตัวจะถูกแช่แข็งไปเสียแล้ว

ริมฝีปากของอึนฮันสัมผัสกับริมฝีปากของคริส ลิ้นนุ่มนิ่มของคนเป็นเพื่อนสอดเข้ามาหยอกเย้าในโพรงปาก อึนฮันได้แต่ยืนตัวแข็งตาเบิกกว้างทำอะไรไม่ถูก ตอนนั้นเองวาซีลีก็กระชากตัวอึนฮันออกจากคริสแล้วประกบปากตัวเองเข้าไปแทน วาซีลีรุกล้ำเข้ามาภายในปากอึนฮันราวกับต้องการแสดงให้เห็นว่าโกรธแค่ไหนและราวกับจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว จูบของชายหนุ่มรุนแรงจนอึนฮันคิดว่าริมฝีปากเขาคงถึงคราวฉีกขาดเสียแล้ว แต่ถึงกระนั้น…

ชายชาติหมาผู้น่ายำเกรงนามว่าวาซีลี คามินสกีก็จูบเก่งเหลือเกิน หัวสมองของอึนฮันค่อย ๆ ขาวโพลนไปทีละน้อย เขาหลับตาลงพลางคว้าไหล่วาซีลีไว้แน่น จูบของวาซีลีช่างน่าอัศจรรย์จนน่าจนลุก พาให้ร่างทั้งร่างแทบลุกเป็นไฟ เข่าหรือก็อ่อนปวกเปียก เสียงเพลงที่เคยดังกระหึ่มจนเหมือนพื้นดินสะเทือนคล้ายจะห่างไกลออกไปเรื่อย ๆ อึนฮันจำไม่ได้อีกแล้วว่าตอนนี้เขาเผชิญหน้ากับอันตรายแบบไหนอยู่

“…น่ารำคาญจริง”

วาซีลีพึมพำด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์