อึนฮันเบิกตาโพลงทันที วาซีลียิ้มเมื่อเห็นสีหน้าตกตะลึงจนตัวแข็ง อึนฮันเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาตื่นตระหนก วาซีลีขยับมือไปหยิบอะไรบางอย่างจากใต้หมอน อึนฮันมองตามมือเขาตาไม่กะพริบ และสิ่งที่วาซีลีดึงออกมาจากใต้หมอนก็คือมีดพกทหารนั่นเอง มีดเล่มเดียวกับที่วาซีลีเคยจะใช้ควักลูกตาอึนฮันในวันนั้น

“คะ…คามินส…”

วาซีลีควงมีดในมือรอบหนึ่งคล้ายจะหยอกเล่น

“วะ…วาซีลี! วาซีลี! วาซีลี!”

“ฉันว่ามันห่างเหินไปนะ”

“วาซยา วาซยา!”

ตอนนี้อึนฮันหน้ามืดตามัวเสียยิ่งกว่าตอนตะโกนว่า ‘เราไม่เอาพรรคคอมมิวนิสต์’ เมื่อครั้งยังเยาว์วัยเสียอีก เขาตะโกนออกมาสุดเสียง วาซีลีจึงได้โยนมีดทิ้งราวกับอารมณ์ดีขึ้นบ้างแล้ว อึนฮันไล่สายตามองตามมีดเล่มนั้นไปโดยไม่รู้ตัว มีดเจ้ากรรมลอยไปปักลงตรงกลางหมอนพอดิบพอดีจนขนนกกระจายฟุ้งขึ้นไปในอากาศ อึนฮันเพิ่งจะมาได้สติเอาก็ตอนนั้นเอง

“ฉันบอกนายแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้สอดอะไรเข้าไปตรงนั้น”

วาซีลีพูดขู่พลางยิ้มเย็น อึนฮันรีบดึงนิ้วออกจากช่องทางด้านหลังของตัวเองทันทีที่ได้สติ ก็เขาไม่ไว้ใจวาซีลีไงเล่า! อึนฮันก้มหน้า กดความอัดอั้นลงไปให้ลึกสุดใจ เขากลัวว่าวาซีลีจะไม่ช่วยเตรียมให้เขาก่อนนี่! ถ้าหมอนี่ไม่เตรียมให้เขาได้เจ็บเจียนตายแน่! แต่แน่นอนว่าอึนฮันไม่มีทางพูดเช่นนั้นออกไปได้

วาซีลีคว้ามืออึนฮันขึ้นมา แล้วจับนิ้วที่อึนฮันสอดเข้าไปตรงนั้นหักลง

“ผะ…ผมผิดไปแล้วครับ! ไม่ทำอีกแล้ว จะไม่ทำอีกแล้วครับ! ได้โปรดเถอะ!”

อึนฮันวิงวอน ตอนนี้ ณ วินาทีนี้ไม่ว่าจะความอัดอั้นตันใจหรืออะไรก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว สิ่งเดียวที่สำคัญคือความปลอดภัยของนิ้วเขาเท่านั้น วาซีลีจูบหลังมืออึนฮันหลังจากที่เขาหลับตาแน่นแล้วร้องตะโกนออกมาแบบนั้น และแม้ว่าเสียงจูบแผ่วเบาจะดังมาให้ได้ยิน อึนฮันก็ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมา ดูท่าเขาจะกลัวมากจริง ๆ

เพราะแบบนี้ไงถึงต้องเตือนไว้ก่อน วาซีลีคิด ดูวันนี้สิ มีอย่างที่ไหนปล่อยให้เขารอแล้วตัวเองไปตั้งฐานทัพอยู่หน้าไนต์คลับแบบนั้น

“ลืมตา”

อึนฮันลืมตาทันทีที่ได้ยิน

“เอาแขนโอบคอฉัน”

อึนฮันยกแขนขึ้นโอบรอบคอวาซีลีอย่างรวดเร็วทันใจเสียยิ่งกว่าทหารที่ได้รับคำบัญชา เสียงหัวเราะของวาซีลีรินรดลงมาบนลำคอของอึนฮันทันทีที่เขาเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนอีกฝ่าย ริมฝีปากของชายหนุ่มทาบทับลงมา ทว่าอึนฮันยังห่อไหล่เข้าหากันและไม่ยอมแสดงสีหน้าใด ๆ วาซีลีลูบไล้ไปตามเรือนร่างของอึนฮัน ไล่สัมผัสไปจนถึงบริเวณจุดที่อึนฮันใช้นิ้วผ่อนคลายไว้เมื่อครู่นี้ก่อนจะขยับมือลงไปด้านล่างอย่างเชื่องช้า อึนฮันหลุดเสียงครางออกมาทั้งยังกอดคออีกฝ่ายแน่นกว่าเดิมทันทีที่ชายหนุ่มแตะตรงจุดนั้น วาซีลีค่อย ๆ ไล้นิ้วไปตามช่องทางด้านหลังของอึนฮันช้า ๆ ระหว่างที่ร่างกายนั้นสั่นสะท้านอย่างแรงทุกครั้งที่เขาสัมผัส

“อย่าลืมว่าฉันเป็นใคร” วาซีลีกระซิบเสียงทุ้ม

ฆ่ากันเลยเถอะ ไอ้เลวนี่ อึนฮันหลับตาแน่นพลางเบียดตัวเข้าหาวาซีลีเพราะรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลออกมา แม้จะทำเป็นลืมไปแล้วว่าวาซีลีเป็นใคร แต่กลับต้องจำให้ได้เพราะไม่มีสิทธิ์ลืมสินะ แค่พยายามลืมว่าหมอนี่เป็นใครระหว่างมีอะไรกัน เขาก็ไม่รู้จะทำได้ไหม แต่นี่กลับต้องนอนด้วยกันทั้งที่รู้ดีว่าเป็นใครงั้นเหรอ ที่เขาอยากลืมก็เพราะกลัวไงเล่า ไม่งั้นก็ตอกไอ้เสาเข็มนั่นเข้ามาซะเลยสิเวรเอ๊ย ของวาซีลีคงใหญ่เท่าเสาเข็มจริง ๆ นั่นละ หมอนี่เลวร้ายไปทุกด้านจริง ๆ

นิ้วของวาซีลีค่อย ๆ รุกล้ำเข้าไปในร่างกายของอึนฮันทีละน้อย ไม่เจ็บเลยสักนิด เขาค่อย ๆ ลูบผ่านเข้ามาอย่างอ่อนโยน วาซีลีใช้หยาดน้ำใสที่ชุ่มอยู่ด้านในมาลูบวนตรงบริเวณทางเข้าของอึนฮันก่อนจะครางแผ่ว ๆ เสียงคำรามทุ้มต่ำที่เต็มไปด้วยความคาดหวังโดยไม่คิดปิดบังของคามินสกีทำให้อึนฮันสั่นสะท้านไปทั้งตัว

“ชื่อล่ะ” วาซีลีร้องขอ

คนบ้าอะไรชอบทำตัวพิลึกพิลั่น อึนฮันได้แต่ก่นด่าอยู่ในใจ แต่ก็ยอมเอ่ยตอบอย่างว่าง่าย

“วะ…วาซยา”

“เด็กดี เป็นเด็กดีนะเข้าใจไหม”

“วาซยา”

“แล้วจะให้ฉันทำยังไงกับตรงนี้ดีล่ะ แฉะไปหมดแล้ว แต่ก็ยังไม่เท่ากับของผู้หญิงแฮะ ให้ฉันใช้ถุงยางไหม”

น้ำเสียงของวาซีลีเต็มไปด้วยความต้องการ อึนฮันรู้ดีว่าคนตรงหน้าเขาคือวาซีลี เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรกัน ในเมื่อเขายังมองเห็นมีดที่ลอยไปปักหมอนอยู่ตรงหน้า แต่จู่ ๆ วาซีลีก็เปลี่ยนมาอ่อนโยนกับเขา ชายหนุ่มคอยสังเกตอาการของอึนฮัน ทั้งยังลูบไล้และผ่อนคลายตรงนั้นให้ไม่มีหยุด อึนฮันไม่คิดว่าตัวเองจะเคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่ตอนนี้เขาเต็มใจเปิดทางให้วาซีลีอย่างยินดีมากกว่าใครคนไหนในเมืองนี้เสียอีก