“คือ…ถ้าใช้เจล…”

หากวาซีลีไม่อ่อนโยน อึนฮันคงไม่กล้าร้องขอ แต่อีกฝ่ายทั้งอ่อนโยนและยังเป็นห่วงสภาพร่างกายของเขาด้วย อึนฮันจึงค่อย ๆ เอ่ยปากขอออกมาได้

“ฉันไม่มีของแบบนั้นหรอก จะมีก็แต่ถุงยางนั่นละ”

“งะ…งั้นก็ได้”

“ชื่อล่ะ” วาซีลีสั่งให้อึนฮันเรียกชื่อเขาอีกครั้งทันที

“วาซยา วาซยา เอาอันนั้นก็ได้…”

อึนฮันเริ่มเรียกชื่อเขาอย่างคุ้นชินมากขึ้น ก่อนจะเบียดตัวเข้าหาชายหนุ่มพลางร้องเรียกชื่อเล่นของเขาก่อนจะเอ่ยขออย่างระมัดระวัง วาซีลีเอื้อมไปหยิบถุงยางจากโต๊ะข้างหัวเตียง เขาสวมมันที่นิ้วแล้วค่อย ๆ คลำไปตามทางเข้าของอึนฮันช้า ๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะถุงยางลื่นหรืออย่างไร นิ้วของเขาจึงแทรกเข้าไปได้อย่างง่ายดาย

นี่ก็นานมากแล้วที่อึนฮันรับร่างกายของใครคนอื่นเข้ามา แม้จะเป็นนิ้วเพียงนิ้วเดียวยังทำให้เขาประสาทเสียได้ขนาดนี้ เหงื่อกาฬพลันไหลท่วมตัว อึนฮันซุกหน้าลงกับคอวาซีลี ร้อนชะมัด เมื่อเห็นอึนฮันบดเบียดกายเข้ามาใกล้วาซีลีก็ออกคำสั่งอีกครั้ง

“ชื่อล่ะ”

“วาซยา”

อึนฮันพูดตอบ ไม่ลืมหรอก รู้แล้วน่าว่าคุณคือวาซีลี คามินสกี อึนฮันเรียกชื่อเล่นวาซีลีแล้วไซ้คอเขาอย่างออดอ้อน เมื่อครู่เขาทำแบบนี้เพราะเหงื่อที่ไหลท่วมตัว แต่ตอนนี้ทำเพราะน้ำตาที่ไหลกบตา นิ้วนั้นเพิ่มเป็นสองนิ้วโดยไม่รู้ตัว นิ้วของวาซีลีขยับขยายด้านในผ่านถุงยางบาง ๆ อึนฮันรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาทุกครั้ง นึกอยากให้เขาใส่เข้ามาเร็ว ๆ ไม่ใช่ว่าตอนทำกันอยู่ ไอ้บ้านี่ก็ยังจะบอกให้ตั้งสติอีกนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นคงน่าเจ็บใจกว่านี้อีก! อึนฮันซบหน้าลงกับคอของวาซีลีอย่างหงุดหงิด วาซีลีสอดนิ้วที่สามเข้าไปพลางเอ่ยถามเขาว่าเจ็บหรือไม่

“มะ…ไม่ครับ วาซยา คะ…แค่นี้ก็พอ…!”

“ฉันไม่คิดจะทำให้นายเจ็บหรอก แค่นี้นายก็กลัวจะแย่”

มันก็เป็นธรรมดาอยู่แล้วไหมที่จะไม่ทำให้อีกคนเจ็บเวลามีอะไรกัน เขากลัวจะแย่แล้วมันจะทำไม! อึนฮันขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน แต่ก็ได้แต่ทน เมื่อนิ้วที่สี่สอดใส่เข้ามาด้านในของเขาก็คลายลงจนเริ่มรู้สึกดีแล้ว แย่แล้วสิ หลังจากรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายถอนนิ้วออกไป อึนฮันก็หอบหายใจหนักหน่วงทั้งที่ยังก้มหน้างุดอยู่อย่างนั้น หลังจากตอนที่มีอะไรกับซ็องฮันครั้งนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาหลับนอนกับใครทั้งที่ยังมีสติครบถ้วน ชักปวดหัวตุบ ๆ ขึ้นมาเสียแล้ว วาซีลีประคองเขาเอนลงนอนขณะที่เขาอ้าขาออก วาซีลีเดาะลิ้นอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นว่าเขาอ้าขาให้ทั้งที่ยังยกแขนปิดหน้าไว้

“นายจะทำให้ฉันอารมณ์เสียให้ได้เลยสินะ เพื่อนคนที่ชื่อคริสนั่นคงไม่สำคัญเท่าไรใช่ไหมล่ะ”

วาซีลีถาม น้ำเสียงของชายหนุ่มฟังดูขุ่นเคืองอย่างเห็นได้ชัด อึนฮันคิดว่าเขาคงต้องเอาแขนออกจริง ๆ เสียแล้ว แต่กลับทำไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเขายังไม่ยอมลดแขนลง วาซีลีจึงจับแขนเขาไว้ ชายหนุ่มออกแรงราวกับต้องการจะหักแขนเขาทิ้งจนอึนฮันเจ็บแขนไปหมด

“ผมกลัวครับ…”

จะเอาแขนออกไม่ได้เด็ดขาด แขนเขาอาจจะหักก็ได้ เพราะคนอย่างวาซีลีหักมันทิ้งได้ง่าย ๆ อยู่แล้ว แม้จะรู้ทั้งรู้ แต่เขาก็เอาแขนออกไม่ได้จริง ๆ ริมฝีปากของวาซีลีเลื่อนลงมาจูบแขน แต่ไม่ว่าชายหนุ่มจะจูบลงไปกี่ครั้ง แขนนั้นก็ยังไม่ยอมขยับลงอยู่ดี จนสุดท้ายเมื่อวาซีลีใช้ฟันงับลงไป อึนฮันถึงได้กระตุกแขนหนีด้วยความตกใจ

ในตอนนั้นเองวาซีลีก็กดแก่นกายของตนลงตรงปากทางเข้าของอึนฮัน

“มีอะไรอยากพูดก็พูดมา”

เขาหมายความว่าหากอึนฮันมีเรื่องสำคัญเช่นสิ่งที่เขาควรระวังหรืออะไรก็ให้บอก แต่อึนฮันกลับถามเขาทั้งเสียงสะอื้น

“มะ…ไม่ทำไม่ได้เหรอครับ ให้ผมใช้ปาก…”

นั่นมันแย่ยิ่งกว่าไม่รับฟังกันเสียอีก วาซีลีขยับแทรกเข้าไปในตัวอึนฮันทันที อีกฝ่ายดิ้นรนเหมือนปลาโดนฉมวก เจ็บ เจ็บชะมัด อึนฮันน้ำตาไหล ส่วนปลายที่หนาที่สุดทำให้ความเจ็บหนักหน่วงที่สุดไปด้วย ส่วนหนึ่งของสมองวาซีลีที่คุกรุ่นด้วยความโกรธคิดเพียงว่าประตูหลังของคนเรามันซับซ้อนขนาดนี้เลยหรือ ทุกคนที่เขาเคยกกกอดมาล้วนแล้วแต่เป็นคนค้าบริการทั้งสิ้น ทั้งชายและหญิงเหล่านั้นย่อมคุ้นเคยกับเรื่องพรรค์นี้เป็นธรรมดา เพราะแบบนี้หรือเปล่า เขาถึงรู้สึกว่าคนธรรมดาคนแรกที่เขากอดคนนี้ช่างเปราะบางราวกับจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ

“ผม…เจ็บ เจ็บ มัน…เจ็บ!”

อึนฮันเปล่งเสียงหวีดร้องที่เคยเก็บกลั้นไว้ออกมาไม่หยุด เห็นแบบนั้นวาซีลีจึงยึดปลายคางเขาไว้ก่อนจะเอ่ยถาม

“ฉันเป็นใคร”

อึนฮันตะเกียกตะกายเพื่อหนีให้พ้นเงื้อมมือของวาซีลี แต่ด้านหลังของเขากลับบีบรัดและกลืนกินตัวตนของอีกฝ่ายเข้ามาไม่หยุด