เอาก็เอาไปแล้ว ทำไมยังไม่พออีกวะ อึนฮันแหงนมองวาซีลีด้วยสีหน้าเหมือนคนกำลังจะเป็นบ้า ทำเอาวาซีลีต้องหัวเราะออกมา

“ฉันชอบร่างกายของนายน่ะสิ นายตรงสเปกฉัน แต่ร่างกายนายยิ่งตรงสเปกฉันมากกว่าอีก ถึงจะจัดจ้าน แต่ก็ซื่อตรง”

อึนฮันพูดอะไรไม่ออก ทำได้เพียงมองวาซีลีอยู่เฉย ๆ หากชายหนุ่มไม่ยอมปล่อย เขาก็ไม่อาจหนีไปไหนได้ อึนฮันรู้เรื่องนั้นดี เขาคิดไว้ว่าจะไปทันทีเมื่อฟ้าสาง แต่นอกหน้าต่างตอนนี้ยังคงมีแต่ความมืด อึนฮันช้อนตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวขึ้นมองวาซีลี เซ็กซ์อีกแล้วเหรอ ทำไปครั้งหนึ่งก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่รึไง วาซีลีเดาะลิ้นเมื่อเห็นอึนฮันเอาแต่มองเขาเงียบ ๆ ไม่พูดไม่จา ก่อนจะถามว่า

“จำไม่ได้เหรอ”

“มะ…หมายความว่าไงครับ” อึนฮันค่อย ๆ ถามกลับไปอย่างระมัดระวัง

“จำไม่ได้เหรอว่านายติดฉันแค่ไหน นายเอาแต่เรียก ‘วาซยา วาซยา’ เสียงออดอ้อนออเซาะ แถมขยับเอวตามฉันอีก”

อึนฮันส่ายหน้า เขารู้ตัวว่าเขาเรียกชื่อวาซยา แต่เขาไม่ได้เรียก วาซยา วาซยา ด้วยน้ำเสียงออดอ้อนออเซาะเสียหน่อย ไหนจะเรื่องขยับเอวอีก เขาไม่เคยทำแบบนั้นเลยนะ! เมื่อเห็นอึนฮันดูจะจำไม่ได้ วาซีลีก็ยักไหล่

“เอาเถอะ ช่างมัน เดี๋ยวทำอีกรอบ นายก็จำได้เองละ”

ทันทีที่ริมฝีปากของวาซีลีลากผ่านลำคอของอึนฮันลงมาจนถึงแผ่นอก อึนฮันก็พลันเบียดตัวเข้าหาจนเป็นร่างเดียวกันกับวาซีลีอีกครั้ง วาซีลีไม่ใช่เพียงจูบเก่งอย่างเดียว ชายหนุ่มเก่งไปหมดทุกอย่าง อึนฮันต้องยอมรับว่าทุกคราวที่อีกฝ่ายลูบไล้ไปตามลำตัว เขาก็เรียกวาซีลีว่า ‘วาซยา วาซยา’ อย่างออดอ้อนจริง ๆ เพียงแค่วาซีลีไล้ริมฝีปากสำรวจลงไปตามลำตัว ตรงหว่างขาของอึนฮันก็แข็งชันเสียจนเขาบดเบียดกายเข้าหาวาซีลีอย่างง่ายดาย วาซีลีหยอกล้อกลั่นแกล้งร่างกายของอึนฮันไปทั่วทุกซอกทุกมุม เขาใช้ปากได้เก่งนัก แม้ว่าเขาน่าจะคุ้นเคยกับการมีคนมาปรนเปรอแบบนี้มากกว่า ทว่าเขาก็ยังไม่วายแกล้งให้อึนฮันต้องหยุดรอก่อนถึงจุดสุดยอดหลายต่อหลายครั้ง ไม่ว่าอึนฮันจะร้องไห้หรือตัวสั่นสะท้านเพียงไรวาซีลีก็เอาแต่รุกเร้าให้อีกฝ่ายเรียกเขาว่าวาซยา ไม่ยอมให้ชายหนุ่มได้แตะถึงฝั่งเสียที จนกระทั่งเมื่อน้ำตาหยดใสรินไหลลงมาเป็นสาย วาซีลีจึงได้กลืนของอึนฮันเข้าไปในปากจนสุดคอ อึนฮันพุ่งขึ้นสู่จุดสูงสุดแห่งความสุขในลำคอของเขา ปลดปล่อยออกมาจนล้นทะลัก

ณ วินาทีนี้บอกได้ยากว่าใครเป็นเด็กของใครกันแน่

วาซีลีลูบไล้สัมผัสอึนฮันไปทั่วร่าง เขารู้จักจุดอ่อนไหวของอึนฮันทุกจุดภายในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง ช่วงเวลาระหว่างนั้นเรือนร่างของอึนฮันเต็มไปด้วยน้ำลายและรอยฟันของวาซีลี ชายหนุ่มทำให้อึนฮันฉ่ำชื้นจนได้ที่ก่อนจะรุกล้ำเข้ามาอีกครั้ง พอเข้าไปได้ก็ขยับแรง ๆ ตามที่อึนฮันชอบ

“นายชอบให้เอาแรง ๆ ไม่ใช่รึไง”

วาซีลีถามพลางขอให้อึนฮันแนบตัวเข้าหาเขามากกว่านี้ ทันทีที่อึนฮันทำตามคำขอ วาซีลีก็ยิ่งดุดันกว่าเดิม อึนฮันต้องคว้าจับเขาไว้สุดแรงเพราะรู้สึกว่ามือตัวเองเอาแต่ลื่นหลุด จนได้ยินเสียงเขาพูดว่า

“ชอบจัง ฉันชอบนายจริง ๆ นั่นละ”

ถ้อยคำที่หลุดออกมาราวกับเผลอไผลยิ่งทำให้อึนฮันเคลิบเคลิ้มขึ้นอีก

อึนฮันไม่ต้องขยับตัวแม้แต่นิ้วเดียวด้วยซ้ำ วาซีลีเป็นคนทำทุกอย่างเขาเพียงแค่นอนอยู่เฉย ๆ จากนั้นวาซีลีก็เป็นคนปลุกอารมณ์ให้เขาเอง ผ่านมาแค่ไม่กี่ชัวโมงอีกฝ่ายก็รู้จักจุดอ่อนไหวทุกจุดที่แม้แต่ตัวอึนฮันเองยังไม่เคยรู้

“อ๊ะ เจ็บ!”

อึนฮันคู้ตัวทั้งที่ยังนอนตะแคง ขาข้างหนึ่งถูกวาซีลีจับยกค้างไว้ เซ็กซ์กับวาซีลีช่างทรหดยาวนานจนเขาไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่อีกแล้ว วาซีลีแลบลิ้นลิ้มรสเขาตั้งแต่ตาตุ่มลากยาวไปเรื่อย ๆ นั่นยิ่งทำให้อึนฮันบิดเร่าและร้องครางไม่หยุดหย่อน ทั้งยังสะดุ้งทุกครั้งที่ฟันคมขบลงมา ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าอึนฮันจะไม่ชอบ เพราะจุดกึ่งกลางลำตัวของเขาคือหลักฐานชั้นดีที่แสดงให้เห็นชัดเจนวาซีลีขบข้อเท้าด้านหลังของอึนฮันตรงเอ็นร้อยหวายอย่างแรง ชายหนุ่มตกใจจนหันกลับมามองวาซีลีตาโต

“วาซยา!” เขาร้อง

“เด็กดี”

วาซีลียอมปล่อยขาของอึนฮันและค่อย ๆ วางมันลงตามเดิม ก่อนที่อึนฮันจะหลับตาแน่นเพราะไม่อาจเอาชนะความอายได้เมื่อสายตาคมกริบเลื่อนมาหยุดอยู่บริเวณหน้าอก ตุ่มไตบนแผ่นอกแบนราบของอึนฮันบวมแดงจนเห็นได้ชัด ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะวาซีลีหยอกล้อไปทั่วอย่างรุนแรง ไม่ใช่แค่ตรงนั้นทว่าทั้งแผ่นอกก็เต็มไปด้วยร่องรอยสีแดงช้ำ ที่หน้าท้องและสีข้างก็มีรอยขบกัดแทบจะทุกซอกทุกมุม ทั้งเนื้อทั้งตัวเป็นรอยยุ่งเหยิงไปหมด แม้กระทั่งลำคอก็ยังมีรอยมากมายจนไม่อาจปิดได้มิด