อึนฮันมองวาซีลีอยู่เงียบ ๆ พลางพยายามส่งกระแสจิตไปหาอีกฝ่ายสุดฤทธิ์ ปล่อยผมไปเถอะน่า ตั้งแต่วันนี้เราเลิกทำแบบนี้กันเถอะนะ เราไปกันไม่ได้หรอก ความสัมพันธ์บนเตียงเราก็สุดยอด…ไม่สิ เข้ากันไม่ได้เลยสักนิดต่างหาก ในหมู่เกย์มีคำพูดที่ว่าหากความสัมพันธ์บนเตียงดีมากอาจทำให้ติดโรคอยู่ด้วยนะ ตอนนี้อาจยังไม่มีอะไร แต่สักวันหนึ่งอาจมีก็ได้นี่ ถึงไม่มีก็อย่าไปทำให้มันมีเลย! อึนฮันรวบรวมแรงทั้งหมดส่งโทรจิตออกไป แต่อนิจจา มันกลับไปไม่ถึงวาซีลี

“ฉันว่าฉันอาจจะถูกใจนายตั้งแต่ตอนนั้นแล้วก็ได้”

อย่าคิดอะไรลึกซึ้งขนาดนั้นเลยพ่อคุณ อึนฮันส่ายหน้า คิดลึกแบบนั้นก็คงไม่มีวันจบหรอก จะมาชอบกันตั้งแต่ตอนไหนมันไม่สำคัญสักนิด ยิ่งคิดลึกก็จะยิ่งเจอแต่คำว่า ‘อย่างนี้นี่เอง’ ยังไงเล่า อึนฮันจ้องวาซีลีอย่างเอาเป็นเอาตาย ทว่าฝ่ายคนโดนจ้องกลับเอาแต่แย้มยิ้มอารมณ์ดีอยู่ข้างกัน

“รู้อย่างนี้ฉันน่าจะกอดนายตั้งนานแล้ว”

นั่นมันความคิดของคุณฝ่ายเดียวแล้ว

“ข้างในตัวนายน่ะโคตรดี…”

อึนฮันอ้าปากพะงาบ ๆ เขาอยากหยุดคำพูดของวาซีลี อยากดึงผู้ที่กำลังระลึกความหลังย้อนไปถึงเรื่องเมื่อคืนกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง แต่เขาก็ไม่ได้มีความสามารถพอจะทำเช่นนั้นได้

“นายเองก็ชอบไม่ใช่หรือไง ทำตัวติดฉันไม่ยอมปล่อยเลยนี่ ไหนจะดึงฉันเข้าไปทั้งที่น้ำตาไหลพราก แล้วยังหันหลังไปนอนให้ท่าฉันอีก พอตื่นมาดันทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้มันมากไปหน่อยนะ หรือไม่ตอนนี้จะมาทำกันอีกรอบไหม ตรงนั้นนายบวมหมดแล้ว น่าจะนุ่มขึ้นแล้วละ”

อึนฮันหันขวับกลับมาจ้องเขา ยังจะเอาอีกเรอะ ดูท่าคงกะจะฆ่ากันให้ตายจริง ๆ แล้วละมั้ง หลังจากวาซีลีปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่ห้า อึนฮันก็ถูกวาซีลีลากเข้าห้องน้ำอีกหน วาซีลีล้วงเอาของเหลวนั่นออกมาจากในตัวอึนฮัน ทั้งยังช่วยล้างตัวให้เขาผ่าน ๆ ด้วย อึนฮันอยากลุกขึ้นยืนบอกว่าจะอาบเองอยู่เหมือนกัน แต่แค่ลืมตายังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ หลังจากล้างเนื้อล้างตัวให้แบบเก้ ๆ กัง ๆ อย่างคนที่ไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครมาก่อน วาซีลีก็พาอึนฮันกลับมานอนที่เตียง ทันทีที่หัวถึงหมอนอึนฮันก็หลับสนิท ไม่อาจตั้งสติได้เลย ทั้งที่เห็นว่าเหนื่อยขนาดนั้น แต่ก็ยังอยากทำต่ออีกสินะ ชีวิตนี้ไม่เคยมีเซ็กซ์รึไง…ไม่สิ ทั้งจูบ ทั้งลีลาแบบนั้น ไม่ใช่ฝีมือของคนที่เพิ่งทำเป็นครั้งแรกแน่ ๆ ออกจะช่ำชองด้วยซ้ำ เทคนิคที่ใช้ก็เป็นเทคนิคของคนที่หมกมุ่นเรื่องอย่างว่าจนควรจะเบื่อ แต่ทำไมถึงทำตัวเป็นเด็กอย่างนั้นก็ไม่รู้

วาซีลีกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นอึนฮันเอาแต่หันมามองเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร ชายหนุ่มจับข้อเท้าอึนฮันไว้ ก่อนจะกดจูบลงตรงตาตุ่ม ทันทีที่อึนฮันมองจ้องมาด้วยความตกใจ เขาก็ยิ้มพลางทำท่าจะแยกขาอึนฮันออกจากกัน ชายหนุ่มไม่มีท่าทีลังเลให้เห็น ราวกับตั้งใจจะสอดใส่เข้าไปจริง ๆ อึนฮันจึงรีบยื่นแขนทั้งสองออกไป

“วา…วาซยา”

วาซีลีเลิกคิ้วเมื่ออึนฮันเรียกชื่อตน สีหน้าคล้ายกำลังถามว่าเรียกทำไม

“วาซยา วาซยา”

ทั้งที่อึนฮันเรียกก็แล้ว ทว่าวาซีลีกลับเอาแต่ก้มลงมามองเฉย ๆ จนในที่สุดเขาก็พึมพำเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน

“มานี่สิครับ”

ถึงกระนั้นอีกฝ่ายก็เข้าใจและยอมก้มลงมาตามคำเรียก อึนฮันประคองสองแก้มของวาซีลีไว้ ผิวแก้มของอีกฝ่ายเนียนนุ่มกว่าที่คิดจนเขาเองยังตกใจ เขาสบตาวาซีลีพลางลูบแก้มชายหนุ่มไปด้วย แม้กระทั่งในเวลาแบบนี้เขาก็ยังกลัวจนเหมือนจะตายเสียให้ได้ แค่คิดว่าความสัมพันธ์นี้จะไปต่อได้ถึงไหนเขาก็วิงเวียนแล้ว ตอนนี้ยังเป็นแค่การกกกอดกันเพียงชั่วข้ามคืน แต่ต่อไปเขาจะต้องโดนกอดแบบนี้ไปอีกกี่ครั้งกัน แค่คิดก็ปวดหัวเสียแล้ว

ทว่าหากพูดกันตามตรง วาซีลี คามินสกีก็ช่างหล่อเหลาเหลือเกินแถมยังมีเสน่ห์อีกต่างหาก ถ้าใครได้มองใบหน้านี้ใกล้ ๆ จะต้องเห็นด้วยกับเขาแน่นอน

“วาซยา” อึนฮันเรียกชื่อเล่นของชายหนุ่มก่อนจะก่อนกดจูบลงบนหน้าผาก “วาซยา” ตามด้วยเปลือกตาทั้งสองข้างของเขา จากนั้นอึนฮันก็จูบไล่ตั้งแต่สันจมูกอันวิจิตรราวกับใช้มือปั้นแต่ง โหนกแก้มดูสมชายชาตรี ลงมาถึงริมฝีปากได้รูป อึนฮันพรมจูบไปทั่วใบหน้าหล่อเหลาจนกระทั่งวาซีลีเริ่มอ่อนลง

“ก็ได้” ในที่สุดอีกฝ่ายก็พูดขึ้นราวกับอารมณ์เย็นลงแล้ว เขาช่วยดึงอึนฮันให้ลุกขึ้นยืน “วันนี้พอแค่นี้ ไปกินข้าวกันดีกว่า”

ว่าแล้วเขาก็ส่งเสื้อผ้าสำหรับอึนฮันมาให้ อึนฮันค่อย ๆ สวมทีละชิ้น แม้ว่าจะไม่ใช่เสื้อผ้าเขาเอง ทว่ากลับพอดีตัวมากกว่าเสียอีก อึนฮันสวมเสื้อผ้าไปก็มองวาซีลีไป เห็นแบบนั้นชายหนุ่มจึงยิ้มออกมา

“เจอกันครั้งหน้าใส่ตัวนี้มาด้วย ที่ฉันซื้อมาก็เพราะอยากถอดนี่ละ”