“คบกันสักทีนะ”

อึนฮันต้องเจอบรรดาลูกน้องของวาซีลีไปตลอดระเบียงทางเดิน บ้างก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ บ้างก็ดูเห็นอกเห็นใจ ถึงอย่างนั้นทุกคนก็ดูเหมือนจะมองออกว่าเขาไม่ได้เต็มใจมาเดินอยู่ในอ้อมแขนของวาซีลี

วาซีลีเป็นคนสบาย ๆ ติดดินมากกว่าที่อึนฮันคิดจริง ๆ ชายหนุ่มเที่ยวเดินอวดอึนฮันไปทั่วราวกับว่าภูมิใจในคนรักของตนหนักหนา และเหล่าลูกน้องผู้จงรักภักดีต่อวาซีลีก็ดันพร้อมใจกันยกยอปอปั้นให้เจ้าตัวได้ใจไปอีก

“วาซยา วาซยา” วาซีลีหันกลับไปเมื่อได้ยินใครบางคนเรียก

“ยิ้มหน่อย!”

ทำอะไรกันอีกล่ะเนี่ย อึนฮันไม่อยากหันกลับไป แต่ก็ไม่อาจสู้แรงวาซีลีได้ พ่อคนติดดินกอดอึนฮันแล้วฉีกยิ้มก่อนที่รูปภาพใบหนึ่งจะออกมาจากกล้องทรงสี่เหลี่ยมหลังจากเสียงดังแชะ กล้องโพลารอยด์สินะ ลูกน้องคนนั้นส่งรูปให้วาซีลี เขาออกเดินต่อพลางรอให้รูปที่ถ่ายปรากฏขึ้นมาด้วย เมื่อภาพขึ้นมาจนชัด เขาก็ส่งให้อึนฮันดู ในภาพนั้นอึนฮันมองไปทางอื่น ต่างจากวาซีลีที่แย้มยิ้มอย่างสดใส

“พกใส่กระเป๋าสตางค์ไว้นะ”

วาซีลีพูดขณะหย่อนรูปนั้นลงในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตของอึนฮัน

ห้องอาหารนี้ต้องผ่านผู้คนมากมายเหลือเกินกว่าจะได้เข้ามา อึนฮันคิดว่าห้องอาหารของเพนต์เฮาส์ใหญ่มากแล้ว แต่กลับเทียบที่นี่ไม่ติดเลยสักนิด อึนฮันถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็นโต๊ะอาหารขนาดใหญ่โตมโหฬาร นี่ไม่ใช่สตูดิโอถ่ายหนังยุคกลางสักหน่อย แต่ขนาดโต๊ะน่ะใช่เลย ที่นั่งของราชาหรือก็คือวาซีลีดูหรูหราเสียจนน่าขัน วาซีลีจับให้อึนฮันนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใดสักตัวหนึ่ง ทันใดนั้นหญิงสาวผิวขาวผมสีบลอนด์เงินก็เดินออกมาจากห้องครัวที่ต่อกับห้องอาหาร เธอสวยมากเสียจนอึนฮันคิดว่าเธออาจเป็นน้องสาวของวาซีลี

“วาซยา คุณคนนี้ใครเหรอ”

“แฟนฉันเอง ชื่อยุน”

คำว่าแฟนไม่ใช่คำที่จะมาใช้กันพร่ำเพรื่อ อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ใช่ชื่อเล่นที่เขาอยากได้ยินจากวาซีลี คามินสกี ทว่าอึนฮันทำได้เพียงส่งยิ้มให้เธอเงียบ ๆ

“ตายจริง ฉันนาตาชานะคะ”

หญิงสาวพูดแล้วรีบเข้ามาจับมือทันที เขาไม่ได้อยากรู้ชื่อเธอเลย แล้วก็ไม่อยากจับมือด้วย อึนฮันได้แต่ส่งยิ้มการค้าพร้อมพูดคำโกหกที่พูดจนติดปากออกไปว่า

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

“แม่บ้านน่ะ”

อึนฮันทำหน้าเหลอหลา แม่บ้านเหรอ สวยขนาดนี้เนี่ยนะ นาตาชาแย้มยิ้มละไมส่งให้ ดูเหมือนจะเป็นแม่บ้านจริง ๆ แฮะ ว่าแต่หน้าตาแบบนี้ทำไมถึงมาเป็นแม่บ้านแทนที่จะไปฮอลลีวูดล่ะ นาตาชายักไหล่เมื่ออึนฮันเอาแต่ทำหน้างุนงงสงสัย

“คุณเขาดูเหมือนจะมองข้ามฝีมือทำอาหารฉันเลยละ วาซยา”

“เพราะยังไม่เคยลองน่ะสิ ถ้าเธอไม่ชอบใจก็ไปหาอะไรมาให้เขาลองสักอย่างสิ”

วาซีลีซึ่งยืนอยู่ข้างอึนฮันพูดไปก็ซุกแก้มกับผมอึนฮันไป หมอนี่มองเขาเป็นสัตว์เลี้ยงชัด ๆ แบบนี้ใช่คนรักที่ไหนกัน อึนฮันพึมพำในใจ พยายามรักษาความศักดิ์สิทธิ์ของคำว่า ‘คนรัก’ ในความฝันและความหวังของเขาไว้อย่างเต็มที่

“คุณจะรับอะไรดีคะ อืม เป็นพวกสเต๊กดีไหม…”

สเต๊กดูจะเป็นอาหารที่หนักเกินไปสำหรับคนที่ท้องว่างมานานอย่างเขา

“ถ้ามีซุป ขอแค่ซุปก็พอครับ…” อึนฮันพึมพำตอบเธอไป

“ซุปน่ะมีค่ะ แต่ว่า…” นาตาชาพูดเพียงเท่านั้นก็เหลือบตาขึ้นมองวาซีลี ชายหนุ่มจึงเชยคางอึนฮันให้เงยขึ้นมองเขา

“ซุปเหรอ”

อึนฮันยังคงกลัววาซีลีอยู่เหมือนเดิม แต่อาจเป็นเพราะเขาผ่านอะไรต่อมิอะไรมากับอีกฝ่ายมากมาย ถึงได้รู้สึกว่าดวงตาสีนิลคู่นั้นไม่น่ากลัวเท่าที่เคย อึนฮันคิดเช่นนั้นขณะเงยหน้าขึ้นมองวาซีลี ไม่ว่าอีกฝ่ายจะมีเขาไว้เป็นสัตว์เลี้ยงหรือแฟนเลี้ยง แต่ชายหนุ่มก็ใจดีกับเขาเสมอ แม้เซ็กซ์กับวาซีลีจะยาวนานสาหัสสากรรจ์ ทว่าก็มีมุมอ่อนโยน เพราะแบบนี้เลยทำให้อึนฮันเริ่มกลัวเขาน้อยลง ที่แน่ ๆ คืออย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่ได้ตกใจจนผวากับสัมผัสของเขาแล้วหากเทียบกับไม่กี่เดือนก่อน

ทว่าสิ่งเหล่านี้ยังไม่ใช่ความรัก

อึนฮันคิดว่าวาซีลีคงต้องเล่นสนุกอยู่เป็นแน่ ชายหนุ่มสนใจเขาอย่างเห็นได้ชัด ดีไม่ดีอาจจะชอบอะไรบางอย่างในตัวเขาด้วยก็ได้ แต่เขาไม่อาจพูดว่านี่คือความรู้สึกของคนรักกันได้จริง ๆ

เมื่อเห็นว่าอึนฮันเอาแต่เงยหน้ามองไม่พูดอะไร วาซีลีจึงเอ่ยปากถาม

“ไม่หิวหรือไง”

“ผมท้องว่างเพราะไม่ได้กินอะไรมานานน่ะครับ”

แถมไอ้หมอนี่ยังทำอย่างกับจะเขย่าตับไตไส้พุงเขาเสียขนาดนั้น อึนฮันพยายามจะฉีกยิ้มให้วาซีลี แต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนเขาก็อดหงุดหงิดขึ้นมาไม่ได้ มีเรี่ยวมีแรงมีสมรรถทางเพศแบบนั้นมันก็ดีอยู่หรอก แต่ทำไมเขาถึงต้องเป็นคนรองรับมันทั้งหมดด้วยล่ะ! ทว่าถึงแม้จะหงุดหงิดขนาดไหน อึนฮันก็พยายามจะไม่แสดงออก มีเพียงมุมปากที่กระตุก

“อืม ๆ”

วาซีลีทำเหมือนเข้าใจ แต่อึนฮันรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้เข้าใจอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว