“นี่น่ะ ผมถามได้ไหมครับว่ามันคือเงินของใคร”

อึนฮันถามเสียงแหบแห้ง สำหรับอึนฮัน บ้านวาซีลีก็คือคุกดี ๆ นี่เอง เขากำลังถามว่าเจ้าของเงินทรงอิทธิพลถึงขั้นที่เขาต้องหลบหนีไปอยู่ในที่แบบนั้นเชียวหรือ นีโคไลจึงเอ่ยตอบอย่างใจดี

“พาเวล”

“ในโลกนี้มีคนชื่อพาเวลตั้งเยอะนะครับ…ช่วยบอกว่าไม่ใช่แบรด พาเวลทีเถอะครับ”

“คุณรู้ดีจัง แบรด พาเวลนั่นละครับ ป่านนี้คงตาเหลือกแล้วมั้ง”

คุณหมายถึงไอ้บ้านั่นน่ะเรอะ!

ไอ้คนที่มีวาซีลี คามินสกีเป็นไอดอลแล้วเที่ยวออกก่อความวุ่นวายตามรอยทุกที่ที่วาซีลีเคยไป แถมเป็นเพื่อนกับการเข่นฆ่าและใช้ผู้หญิงอย่างกับผ้าห่มนั่นน่ะเหรอ นอกจากแบรด พาเวลจะโด่งดังในฐานะพ่อค้ายาผู้ลือชื่อแห่งไมแอมีแล้ว ยังขึ้นชื่อว่าเป็นคนโรคจิตอีกด้วย วาซีลี คามินสกีอาจจะโหดเหี้ยมทว่าไม่เคยเห็นการเข่นฆ่าเอาชีวิตเป็นเรื่องสนุก (ไม่สิ อาจจะสนุกแต่อึนฮันไม่เคยสงสัยก็ได้) ในขณะที่แบรด พาเวลคือมือสังหารที่เพลิดเพลินกับการปลิดชีพคนอื่น (แถมยังว่ากันว่า) เขาคือมนุษย์ผู้ชื่นชอบการเห็นคนอื่นหวาดผวาและถูกฆ่า

“อีกเดี๋ยวก็คงรู้แล้วละ”

ไม่ว่าจะกลืนน้ำลายบ่อยแค่ไหนก็ยังเจ็บคอ สุดท้ายอึนฮันจึงต้องไปดื่มน้ำที่อ่างล้างจาน ระหว่างนั้นบรรดาลูกน้องของนีโคไลก็ยังคงโปรยเงินต่อไป อึนฮันเอ่ยถามด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าเต็มที พลางมองดูใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกของพวกเขาไปด้วย

“ผมทำอะไรผิดกันแน่ครับ”

“ไม่รู้สิครับ วาซยาคงรู้ละ”

เมื่ออึนฮันยังคงมองมาเงียบ ๆ นีโคไลจึงได้แต่ยกมือยอมแพ้

“ผมไม่รู้จริง ๆ อย่าคิดว่าพวกเรารู้ทุกอย่างในหัวเขาสิ”

อึนฮันหันไปมองรอบบ้าน ตอนนี้ทุกซอกทุกมุมล้วนเต็มไปด้วยเงิน เงินทั้งหมดนี่เป็นของแบรด พาเวลอย่างนั้นเหรอ ต่อให้เขาเก็บเงินพวกนี้ไว้ก็ไม่มีทางรู้ว่าเงินเหล่านี้ใช่เงินทั้งหมดที่ขโมยมาจากพาเวลหรือเปล่า และต่อให้นำเงินนี้ไปคืนเจ้าของ เขาก็ไม่รู้อยู่ดีว่าพาเวลจะไว้ชีวิตเขาหรือไม่

ทางเลือกที่อึนฮันพอจะเลือกได้เหลือเพียงทางเดียวเท่านั้น เขาสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ปลายนิ้วแตะโดนวัตถุขนาดเล็ก ให้ตายเถอะ เหลือแค่ทางเดียวแล้วสินะ เขาหลุบตาลง

+++++++++++++++++++++++++++++

กว่าวาซีลี คามินสกีจะกลับมาที่วิลลาของตัวเองก็เลยเที่ยงคืนไปแล้ว ชายหนุ่มมุ่งตรงเข้าห้องอึนฮันทันทีที่มาถึง เขาก้มลงมองอึนฮัน ใบหน้าที่เคยเฉยชาไร้ความรู้สึกพลันปรากฏรอยยิ้มบางเบา วาซีลียื่นมือไปปัดปอยผมที่ปิดหน้าอึนฮันออกเบา ๆ แล้วมองใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างเพลิดเพลินอยู่สักพัก ใบหน้ายามหลับใหลนั้นไร้ท่าทีระแวดระวัง เป็นใบหน้าที่ต่างไปจากยุนอึนฮันในยามปกติราวกับคนละคนยุนอึนฮันคนที่ชอบทำท่าเหมือนแมวหวงอาณาเขตทว่าตัวกลับสั่นยิ่งกว่าลูกหมาที่โดนแม่ทิ้งทันทีหลังลืมตาดูโลกนั้นเป็นคนหูไวตาไว ทั้งยังฉลาดหลักแหลม อึนฮันไม่เคยทิ้งร่องรอยอะไรไว้เบื้องหลัง ไม่ว่าเขาจะฝากฝังให้ฟอกเงินจำนวนมากขนาดไหน หรือจะขอให้ทำเรื่องบ้าบอเพียงใด ยุนอึนฮันก็ยอมทำให้ไม่เคยปริปากบ่น แล้วค่อยถอยหลังกลับไปตามเดิม

“ยุน”

วาซีลีเอ่ยเรียกเสียงอ่อนหวาน ทว่าไร้การตอบกลับจากเจ้าของชื่อ

อึนฮันดูจะเป็นคนหลับลึกมากเลยทีเดียว เพราะตอนที่นอนด้วยกัน เมื่อวานก็หลับสนิทไม่ตื่นเลยตลอดทั้งคืนเช่นกัน มุมปากของอึนฮันคลายลงเมื่อวาซีลีลูบผมเขาอีกครั้งราวกับว่าชอบสัมผัสนี้

“ยุนอึนฮัน”

วาซีลีเรียกชื่อเต็มของอึนฮันตามการออกเสียงที่ถูกต้องก่อนจะยิ้มออกมา ในเวลาหลายเดือนมานี้หน้าตาของอึนฮันดูซีดเซียวลงทุกที คงเพราะอีกฝ่ายต้องวิ่งวุ่นไปที่นั่นที่นี่อยู่ตลอด ทว่าคนที่รบกวนอึนฮันมากที่สุดอย่างวาซีลีกลับเดาะลิ้นโดยไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าตนเป็นต้นเหตุ วาซีลีก้มลงมองอึนฮันที่นอนหลับสนิทพร้อมรอยช้ำสีเข้มเต็มตัวก่อนจะออกไปจากห้องและเอ่ยปากขึ้นทันที

“นาตาเลีย”

นาตาเลีย หรือก็คือนาตาชา ปรากฏตัวออกมาจากด้านหลังทันทีที่วาซีลีเรียกหา

“ค่ะ วาซยา”

“พวกมันเป็นยังไงบ้าง”

นาตาชาที่เปลี่ยนโหมดจากแม่บ้านมาเป็นลูกน้องตอบเขาด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“พวกมัน…ฉันไม่ค่อยอยากใช้คำนี้เท่าไรเลย มันเหลืออยู่แค่คนเดียวแล้วน่ะค่ะ”

เหลือแค่คนเดียวทั้งที่จับมาสามคน นั่นหมายความว่าพวกลูกน้องจัดการพวกมันอย่างไร้ความปรานีหลังได้รับคำสั่งจากวาซีลีไป

“ดูจากที่มากันสามคน พวกมันคงมีพื้นฐาน”

คนพวกนั้นทำงานเป็นทีม แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเงอะงะจนดูไม่เหมือนคนจากฝั่งรัฐบาล อาจไม่ถึงขั้นนักเลงหน้าปากซอย ทว่าก็ไม่ได้หมายความว่าเชี่ยวชาญ นาตาชาเดินตามวาซีลีไป ชายหนุ่มเดินลงบันไดที่เชื่อมล็อบบี้กับห้องใต้ดินอย่างสง่าผ่าเผย