วาซีลีก้มลงมองคนคนหนึ่งที่กำลังลากตัวเองไปตามพื้นห้องใต้ดินอันว่างเปล่า ไม่สิ เคยเป็นคนต่างหาก เขามองสิ่งมีชีวิตที่ดูใกล้เคียงกับก้อนอะไรบางอย่างก่อนจะพยักหน้า ทันใดนั้นนีโคไลก็หัวเราะดังมาแต่ไกลพลางลุกขึ้นยืน

“ได้แล้วครับ”

“ลากมาทั้งหมดนั่นละถูกแล้ว เอาละ สรุปว่ามันเป็นใคร”

คราวก่อนวาซีลีลากคอพวกที่ซุ่มโจมตีอึนฮันมาแค่คนเดียว ทำให้ไม่อาจสาวไปจนรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง แต่คราวนี้เขาไม่มีทางพลาดซ้ำอีก ชายหนุ่มสืบหาพวกที่แอบซุ่มรออึนฮันอยู่หน้าห้องจนเจอและลากมาหมดทุกคน นีโคไลวางกระดาษแผ่นหนึ่งลงในมือวาซีลี

“ยุนซ็องฮันน่ะครับ”

วาซีลียิ้ม

“เห็นว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกันด้วยนี่”

“รู้แล้ว ฉันเคยเจอมาก่อน”

วาซีลีกวาดตาอ่านก่อนจะส่งกระดาษคืนให้นีโคไล

“ไปสืบมาอีก ถ้าหมอนี่เป็นนักบินในสายการบินละก็ หาข้อมูลได้ง่าย ๆ อยู่แล้วละ สืบมาด้วยว่าหมอนั่นต้องการอะไรจนถึงขั้นต้องผลักน้องชายลงเหวแบบนั้น”

ทุกคนในห้องใต้ดินตอบเป็นเสียงเดียวกันทันที

“เงินไงล่ะ”

วาซีลีขมวดคิ้ว

“อาจจะมีเรื่องเจ็บแค้นกันก็ได้”

“เรื่องเจ็บแค้นอะไรนั่นมันไม่โบราณไปหน่อยเหรอ สมัยนี้มันต้องเป็นเรื่องเงินสิ เงินน่ะ”

“อย่าทำตัวล้าสมัยนักเลยน่า” นีโคไลพูดเสริม

วาซีลีกระตุกยิ้ม

“เอาเป็นว่าไปสืบมาให้หมดนั่นละ คิดว่าจะใช้เวลานานไหม”

“สักหนึ่งวันมั้งครับ”

อย่างมากที่สุดก็น่าจะใช้เวลาประมาณหนึ่งวัน วาซีลีพยักหน้ารับรู้

ใบหน้าของยุนซ็องฮันยังคงเด่นชัดในความคิด แววตาที่เปี่ยมด้วยความละโมบโลภมากนั่นกวาดมองทั่วตัวเขา ซ็องฮันเป็นคนหน้าตาน่ารักทีเดียว ใบหน้าที่ออกจะคล้ายอึนฮันอยู่หน่อย ๆ มองดูเขาพลางคำนวณนั่นนี่อยู่ในหัวช่างน่าขันจนวาซีลียอมตามน้ำอยู่นานกว่าที่คิดไว้ทีแรก ถึงอย่างนั้นหมอนี่กลับเซ่อซ่าเกินกว่าจะพูดว่ามีสายเลือดเดียวกับอึนฮันได้ คนคนนี้คือมนุษย์ที่แตกต่างจากยุนอึนฮันอย่างสุดขั้ว อึนฮันมักหลีกเลี่ยงการทำให้ตัวเองโดดเด่นสะดุดตา ทว่าผู้เป็นพี่กลับพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตนเองเป็นจุดสนใจ ซ็องฮันมีความมั่นใจแบบที่อึนฮันไม่มี แต่ไม่ใช่คนหัวไวและไม่อาจจัดการกับสถานการณ์เฉพาะหน้าได้อย่างอึนฮัน

เซียร์เกย์เรียกวาซีลีทันทีที่นีโคไลหันหลังกลับไป

“อ้อ แล้วก็นะ วาซยา ผมได้รูปจากสนามบินไมแอมีมาแล้วละ”

เซียร์เกย์ซึ่งยืนสูบบุหรี่อยู่ไกลออกไปสะบัดกระดาษไปมา

“หมอนี่มาที่สนามบินไมแอมีตอนบ่ายเมื่อวาน คุณพูดถูกจริง ๆ”

วาซีลียิ้มเย็น

+++++++++++++++++++++++++++

วันต่อมา อึนฮันลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกแปลกประหลาด ตัวเขาร้อนราวกับนอนอยู่บนเสื่อทำความร้อนที่ขายกันในเกาหลี ผ้าห่มแน่นเกินไป กลิ่นผิวเนื้อระอยู่ที่ปลายจมูก ความรู้สึกโดยรวมคล้ายกับหลังเสร็จกิจชั่วข้ามคืนกับใครสักคน แต่สบายตัวกว่ามาก…อึนฮันถึงกับลุกพรวดขึ้น ไม่สิ พยายามจะลุกต่างหาก เพราะขณะที่อึนฮันกำลังจะเด้งตัวลุกขึ้นนั้น วาซีลีก็คว้าเอวเขาไว้พอดีจนอึนฮันซบลงบนอกอีกฝ่าย เขาพยายามจะลุกให้เร็วแล้ว แต่คนอย่างวาซีลีไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่

“นอน”

นอนงั้นเรอะ

อึนฮันขมวดคิ้วทั้งที่ยังแนบแก้มอยู่กับอกวาซีลี นอนเนี่ยนะ! ป่านนี้แบรด พาเวลคงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยากจะฆ่าผมเต็มแก่ แล้วนี่ยังมีหน้ามาง่วงอีกเหรอ!…ใช่สิ คุณก็ง่วงได้นี่นา อึนฮันแอบถอนใจเงียบ ๆ ตอนนี้แบรด พาเวลคงรู้แล้วว่าคนร้ายที่ขโมยเงินไปคือวาซีลี คามินสกี ฝั่งนั้นเองก็บ้าดีเดือดไม่แพ้กันดีไม่ดีเขาอาจบุกมาถึงวิลลาของวาซีลีเลยก็ได้ ถึงอย่างนั้นวาซีลีคงไม่ตายหรอกแต่ถ้าหากวาซีลีไม่ฆ่าแบรด พาเวล คนที่ต้องตายด้วยน้ำมือพาเวลอาจเป็นคนที่ถูกตราหน้าว่าเป็นสมุนมาเฟียรัสเซียอย่างอึนฮันก็ได้

จะทำยังไงดีล่ะ อึนฮันหลับตาคิด จนมุมซะแล้วสิ อึนฮันกัดฟันแน่น การรวบรวมความกล้านี่มันไม่ใช่หน้าที่ของเขาเลยสักนิด แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางอื่นอีกแล้ว เพราะวาซีลีได้ทำให้ชีวิตเขาต้องแขวนอยู่บนเส้นด้ายไปเรียบร้อย

“วาซยา”

วาซีลีลืมตาขึ้นมาอย่างสงสัย เขารู้จักกับยุนอึนฮันมาก็นานมากแล้ว และเคยเห็นท่าทางของอึนฮันในหลาย ๆ ด้าน แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่อึนฮันจะพูดเสียงหวานกับเขาแบบนี้ หวานเกินกว่าจะออกจากปากอีกฝ่าย น้ำเสียงอ่อนหวานราวกับแฝงพิษร้ายไว้ภายในนั้นฟังดูอันตรายเหมือนหญิงสาวผู้ซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้ ไม่คิดเลยแฮะว่าจะมีเสน่ห์แบบนี้ด้วย วาซีลีต้องพยายามห้ามไม่ให้ตัวเองหลุดหัวเราะออกมา

“หือ”

วาซีลีตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเดียวกัน อึนฮันจึงยกศีรษะขึ้นมาแล้วก้มลงมองเขา

“ผมเป็นอะไรสำหรับคุณเหรอครับ”

อึนฮันสติหลุดหลังจากพูดคำนี้ออกไป อ๊ากกก เขาได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจ เหงื่อกาฬผุดขึ้นตามสันหลังด้วยไม่อาจแสดงท่าทีออกไปว่าขนลุกได้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังยิ้มสู้