“คือ…เวลา…ผมขอเวลาหน่อยได้ไหมครับ…ขอผมคิดดูก่อน…”

อึนฮันได้แต่พูดวกไปวนมา วาซีลี คามินสกีไม่ใช่คนแบบที่เขาจะตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ แถมยังน่ากลัวเกินกว่าจะปฏิเสธ และยิ่งน่ากลัวกว่าเดิมหากไม่ปฏิเสธ ดังนั้นเขาจึงต้องยื้อเวลาออกไปก่อน

“ก็ได้” วาซีลีตอบแค่นั้นก่อนจะพูดต่อท้าย

“ดูเหมือนฉันจะมีคู่แข่งเยอะเสียด้วยสิ งั้นฝากนายไปบอกพวกนั้นหน่อยแล้วกันว่าถ้าไม่อยากตายก็ถอยไป”

คู่แข่งอะไรอีกล่ะ มีที่ไหนกัน อึนฮันคิดเช่นนั้นก่อนจะตัวแข็งทื่อเมื่อได้สบตาวาซีลี แววตาคมกริบเย็นเยียบจนน่ากลัวพาให้เสียวสันหลังวาบ ชายหนุ่มยิ้มให้เพียงแค่ปาก แต่ตากลับไม่ยิ้มตาม

“ยุน อย่าคิดจะหลอกฉัน ฉันมีคู่แข่งมาจีบนายตั้งเยอะเลยนี่”

“…”

“ถ้าพวกที่ชอบเข้านอกออกในบ้านนายบ่อย ๆ ติดต่อมาก็ฝากบอกด้วยแล้วกันว่าให้ถอยไปซะ เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม”

ตอนนี้เขาไม่ได้กำลังพูดถึงเรื่องคู่แข่งอะไรนั่นเลย

อึนฮันรู้สึกได้ด้วยสัญชาตญาณ วาซีลีกำลังพูดถึงตำรวจอย่างคริส ญาติที่เพิ่งโผล่หัวมาทำตัวแปลก ๆ อย่างซ็องฮัน และยังมีเคย์อีกคน เขาไม่รู้ว่าวาซีลีรู้เรื่องที่เคย์ยังมีชีวิตอยู่แล้วหรือยัง แต่คนที่เข้าออกบ้านเขานอกจากคนของฝั่งวาซีลีเองแล้วก็มีเพียงสามคนนี้เท่านั้น ว่าแต่คำว่า ‘พวก’ ที่วาซีลีพูดเมื่อกี้มันรวมหรือไม่รวมใครบ้างนะ

เคย์งั้นรึ ไม่ใช่เคย์หรอก

อึนฮันพยายามเก็บซ่อนความกังวลของตัวเองไว้ให้มิดที่สุด บางทีวาซีลีอาจจะยังไม่รู้เรื่องเคย์ก็ได้

…ป่านนี้เคย์จะเห็นรึยังนะ อึนฮันเพิ่งนึกถึงสิ่งที่เขาทิ้งไว้ขึ้นมาได้ตัวเขาเองก็ไม่เคยทิ้งสิ่งที่เป็นเหมือนรหัสลับมาก่อนจึงไม่รู้ว่าเคย์จะเข้าใจหรือเปล่า

ถึงอย่างนั้นนั่นก็เป็นรหัสลับที่ดีที่สุดที่อึนฮันพอจะคิดได้แล้ว ก่อนมาบ้านวาซีลี อึนฮันได้กดตัวเลขสามตัวทิ้งไว้บนโทรศัพท์บ้าน หากวาซีลีจับได้ละก็เขาอาจโดนคีมเหล็กฉีกร่างจนตายก็ได้

“คนพวกนั้นไม่ใช่คู่แข่งคุณสักหน่อยครับ อีกอย่างผมก็ซื่อสัตย์กับคุณคามินสกีมาตลอดเลยนะครับ นะ…นะ…นี่คุณกำลังสงสัยผมเหรอครับ”

อึนฮันถาม

ยุนอึนฮันถึงคราวหน้าซีดเผือด วาซีลีก้มลงมองเขา ทั้งใบหน้าและริมฝีปากซีดเซียวไร้สีเลือด อึนฮันดูเหมือนคนกำลังหนาวทั้งที่อยู่ในเขตร้อนอย่างไมแอมี บางทีตอนนี้อาจตัวสั่นอยู่ด้วยก็ได้ ท่าทางเขาดูเหมือนคนที่พร้อมจะแข็งตายได้ทุกเมื่ออย่างไรอย่างนั้น

สิ่งที่เขาพูดไปมีแต่เรื่องจริง แต่ทำไมอึนฮันต้องกลัวขนาดนั้นด้วยล่ะ

หักหลังกันงั้นเหรอ วาซีลีคิด ยุนอึนฮันน่ะหรือจะหักหลังเขา แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เพราะการหักหลังก็เปรียบเสมือนโฉมหน้าของนักฆ่าที่มักจะได้รู้หลังจากถูกยิงไปเรียบร้อยแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้อึนฮันหักหลังเขาจริง ๆ นั่นก็เป็นการมองในมุมของเขา ทว่าหากมองในมุมของอึนฮัน การหักหลังกลับกลายเป็นหนทางที่จะช่วยให้อึนฮันมีชีวิตรอดต่างหาก

แต่ความคิดที่ว่าอึนฮันอาจหักหลังเขากลับทำให้วาซีลีรู้สึกแปลกเหลือเกิน ทำไมกันนะ ความรู้สึกบางอย่างอันแสนหนักอึ้งส่งผ่านไปมาระหว่างคนทั้งสอง

ใช่ ฉันสงสัยนาย

วาซีลีได้แต่ถามตัวเองว่าเรื่องอะไรล่ะ ธุรกิจรึ หรือว่าจะเป็น…

“ที่นี่ไมแอมีนะ ไม่ใช่รัสเซีย”

วาซีลีดึงอึนฮันเข้ามากอดไว้

“ทำไมถึงตัวสั่นขนาดนี้ล่ะ”

“ผะ…ผม ผมไม่เคย ไม่ได้ทำอะ…อะไรที่ผิดต่อคุณคามินสกีเลย…”

อึนฮันพูดอึกอัก ตัวสั่นยิ่งกว่าเดิมเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของวาซีลี เขาตายแน่ เขากำลังจะตายอยู่ในมือวาซีลีแล้ว ภาพตรงหน้าพลันขาวโพลน คิดไว้อยู่แล้วว่าหากถูกจับได้คงต้องตาย แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจู่ ๆ ความตายจะเข้ามาใกล้ได้ถึงเพียงนี้ ตอนนี้เขาหายใจไม่ทั่วท้องด้วยซ้ำ

“รู้แล้วน่า”

วาซีลีกระซิบตอบ

“ฉันแค่พูดถึงเรื่องคบกันเท่านั้นละ”

วาซีลีโกหกได้อย่างอ่อนหวาน

แม้หูเขาไม่แดงและขอบตาไม่กระตุกเหมือนอึนฮัน แต่อึนฮันก็ไม่น่าจะเชื่อเขาเช่นกัน

วาซีลีกระชับแขนข้างที่กอดอึนฮันไว้แน่นขึ้น เขาจะกอดไว้จนกว่าอึนฮันจะหายสั่น แม้จะรู้สึกได้ว่ายิ่งเขากอด อึนฮันก็ยิ่งสั่น ทว่าวาซีลีกลับเลือกที่จะมองข้ามความเป็นไปได้ข้อนั้นไป