เคย์ ลินเบิร์กกลับไปที่บ้านของอึนฮันอีกครั้งในคืนถัดไปหลังจากผู้เป็นเจ้าของย้ายไปอยู่บ้านวาซีลี เขาใช้ประตูหลังของอพาร์ตเมนต์ด้วยความเคยชิน ชายหนุ่มจับลูกบิดประตูห้องมือหนึ่งพลางถืออุปกรณ์สะเดาะกุญแจไว้ในมืออีกข้าง ไม่นานประตูห้องของอึนฮันก็เปิดออกอย่างง่ายดายราวกับใช้กุญแจไข

นี่มันอะไรกัน แม้แต่เจ้าหน้าที่เอฟบีไอและสายลับมือฉมังอย่างเคย์ก็ยังคิดว่ามันแปลกสิ้นดี ภายในบ้านมีแต่ธนบัตรกระจัดกระจายเต็มไปหมด แม้กระทั่งอ่างล้างจานและอ่างอาบน้ำก็กลับมีเงินอยู่แทนที่จะเป็นน้ำ เคย์มั่นใจว่าต้องมีคนมาโปรยไว้แน่ ไอ้บ้าตัวไหนมันมาทำอย่างนี้ นอกจากนี้ที่เงินไม่มีคราบเลือดติดอยู่เลย ธนบัตรทุกใบสะอาดหมดจด และด้วยความที่เป็นธนบัตรใบละยี่สิบดอลลาร์ เขาจึงแกะรอยสาวไปถึงต้นตอไม่ได้

เคย์เที่ยวค้นหาไปทั่วทุกซอกทุกมุมในบ้าน เขามั่นใจว่าต้องมีอะไรสักอย่าง การที่อึนฮันหายไปโดยมีเงินโปรยอยู่เต็มบ้านแบบนี้ไม่มีทางเป็นเรื่องปกติแน่นอน อึนฮันไม่ได้เต็มใจที่จะหายไปเอง ดังนั้นเขาย่อมต้องทิ้งข้อความอะไรบางอย่างไว้แน่ ถึงแม้จะดูนุ่มนวลและขี้กลัว แต่ความจริงแล้วอึนฮันเป็นคนละเอียดรอบคอบทีเดียว

ในที่สุดเคย์ก็เจอข้อความที่โทรศัพท์บ้านของอึนฮัน หมายเลขหนึ่งปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์หลังจากเขากดปุ่มโทรซ้ำ เคย์ยิ้มออกมาเมื่อเห็นหมายเลขนั้น เพราะเมื่อรวมอักษรที่อยู่ใต้ตัวเลขเหล่านั้นเข้าด้วยกันก็ปรากฏเป็นอักษรย่อของชื่อใครคนหนึ่ง วาซีลี อีวาโนวิช คามินสกี อึนฮันทิ้งข้อความไว้ว่าชายหนุ่มคือคนที่พาเขาไป แล้วเงินพวกนี้ล่ะ เงินที่กระจายเต็มบ้านอยู่นี่คืออะไรกันแน่ แค่กะด้วยสายตาคร่าว ๆ ก็น่าจะหลายหมื่นดอลลาร์เข้าไปแล้ว

ระหว่างที่เคย์หันรีหันขวางอยู่นั้น วัตถุขนาดจิ๋วที่เสียบไว้ในช่องเล็ก ๆ โดยมีกองธนบัตรบังอยู่ก็กะพริบขึ้นมานอกขอบเขตสายตาเขา

“เคย์ ลินเบิร์ก หน้าเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ”

วาซีลียิ้ม เขากำลังมองหน้าเคย์ผ่านหน้าจอมอนิเตอร์ในห้องมอนิเตอร์บนชั้นสามของวิลลา ทุกครั้งที่เคย์ ลินเบิร์กหันไปมาด้วยความสงสัย ใบหน้าของเขาก็พลอยขยับเข้าออกนอกจอมอนิเตอร์ตามไปด้วย แม้ใบหน้าจะไม่เหมือนเดิมทั้งหมด แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจนจำไม่ได้ เอาจริงอาชีพของนายก็ไม่น่าทำศัลยกรรมทุกครั้งที่ปลอมตัวได้อยู่แล้วนี่ ใช่ไหมล่ะ เคย์

“ชื่อเดิมคือคีตันต่างหากล่ะครับ เอดเวิร์ด คีตัน ปีนี้หมอนี่ก็อายุสามสิบหกได้แล้ว…ช่วงนี้ดูค่อนข้างร้อนเงินด้วยสิ”

“ทำไม”

วาซีลีถามโดยไม่ยอมละสายตาไปจากเคย์ที่อยู่ในมอนิเตอร์เลย

“หย่าร้างน่ะครับ หย่าเมื่อปีที่แล้วหลังจากที่เขาตาย หมายถึงทันทีหลังจากเสร็จภารกิจปลอมตัวและกลับถึงบ้านนั่นละ เพราะแบบนั้นถึงต้องจ่ายค่าเลี้ยงดูเยอะจนต้องขายบ้านเลย”

ทว่าเคย์ในมอนิเตอร์กลับไม่แตะต้องเงินเลยสักนิด เขาดูนิ่งเฉยจนไม่เหมือนคนร้อนเงินด้วยซ้ำ วาซีลีมองทุกการกระทำของเคย์ผ่านจอมอนิเตอร์หลายเครื่อง เคย์เดินหายไปจากจอมอนิเตอร์เครื่องนี้ไปโผล่เครื่องนั้นอยู่ตลอดแต่แล้วเขาก็ยื่นมือไปหยิบกรอบรูปอันหนึ่งขึ้นมา เป็นรูปที่อึนฮันถ่ายคู่กับคริส เคย์ประทับริมฝีปากลงไป

ทันใดนั้นพวกลูกน้องก็พร้อมใจกันหันไปมองวาซีลีเป็นตาเดียว เขายังคงสีหน้าเรียบเฉย “ไปสืบมาว่าทำไมหมอนี่ถึงหย่า แล้วตอนนี้อาศัยอยู่ที่ไหน” เขาเพียงแค่ออกคำสั่งราวกับมองไม่เห็นภาพในมอนิเตอร์

“จะไปไหนครับ วาซยา” เซียร์เกย์ถามเมื่อเห็นวาซีลีทำท่าเหมือนไม่มีเรื่องอะไรแล้วและจะออกจากห้อง แต่คนถูกถามกลับเดินออกไปโดยไม่คิดจะตอบ

“ไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าไปไหน”

นีโคไลเดาะลิ้น เซียร์เกย์จึงถามกลับอย่างหงุดหงิด

“นายรู้เหรอ”

“ไปหายุนไง”

“อ้อ จะว่าไปก็เป็นอันรู้กันว่าสองคนนั้นเกี่ยวข้องกันแล้วนี่นะ สงสัยต้องไปเล่นงานเลดี้แน่เลย น่าสนุกดีเหมือนกันแฮะ”

เซียร์เกย์ลุกขึ้น

“จะไปไหน”

นีโคไลเริ่มจะงุนงง ในขณะที่เซียร์เกย์ตอบกลับมาอย่างมั่นใจ

“ก็วาซยาหลงเลดี้ยุนออกขนาดนั้น ฉันเลยสงสัยว่าเขาจะทำแบบนั้นลงคอได้ยังไง แล้วยุนก็ขี้กลัวด้วย ผ่านไปไม่กี่วินาทีก็คงสารภาพออกมาหมด น่าสนุกจะตาย”

“ไอ้โง่เอ๊ย”

นีโคไลไม่คิดเก็บสีหน้าสมเพชเวทนาไว้เลยแม้แต่นิด เซียร์เกย์ได้แต่ถามกลับว่าเหตุใดอีกฝ่ายจึงทำหน้าเช่นนั้น นาตาชาที่นำอาหารเข้ามาให้จึงกดไหล่เซียร์เกย์ลง เขาทรุดนั่งอย่างไร้เรี่ยวแรงแบบที่ไม่ควรเป็น

“ถ้าไม่ได้บ้าก็หัดสังเกตบ้างเถอะ เซียร์ชา”

นาตาชายื่นชามสตูบีฟสโตรกานอฟหอมกรุ่นไปตรงหน้าเซียร์เกย์

“ฉันทำอะไรอีกล่ะ”

“วาซยาไม่ได้ไปถามยุนสักหน่อย”

“ทำไมล่ะ มันจบแล้วไม่ใช่หรือไง เคย์ ลินเบิร์กยังมีชีวิตอยู่จริงอย่างที่วาซยาพูด แถมยังติดต่อกับยุนอีก เขาก็ต้องลงโทษยุนไง มีเหตุผลอะไรถึงจะไม่ทำล่ะ”

นาตาชามองดูผู้ชายตัวเท่ายักษ์ปักหลั่น แต่งอแงเป็นเด็กเล็ก ๆ แล้วเก็บชามกลับมาตามเดิม

“งั้นนายก็อดข้าวไปสักหน่อยแล้วกันนะ เผื่อจะมองอะไรออกกับเขาบ้าง”

“ไม่นะ ไม่เอา ไม่ ๆ ๆ ๆ นาตาชา เธอพูดถูกทุกอย่างเลย เลดี้ยุนจงเจริญ! โธ่ คืนชามให้ฉันเถอะ ถ้าเธอบอกให้ฉันคุกเข่าฉันก็จะทำ!”

แฟนตัวยงของอาหารฝีมือนาตาชาอย่างเซียร์เกย์เริ่มอ้อนวอนอย่างเอาเป็นเอาตาย นาตาชาหัวเราะเสียงขึ้นจมูก