กระเป๋าสตางค์ของวาซีลีไม่มีรูปถ่ายจริง ๆ มีแต่ป้ายยี่ห้อที่อยู่ในนั้นมาตั้งแต่แรกเท่านั้นเอง

“ถ่ายรูปกันหน่อยไหม ฉันจะได้จูบนายเมื่อไรก็ได้ไง”

…นั่นมันรูปงานศพชัด ๆ เลยไม่ใช่เรอะ

อึนฮันกลัวมากจนแทบจะร้องไห้ หรือวาซีลีรู้แล้วว่าเขาตั้งใจจะทำอะไร บรรยากาศตอนนี้น่ากลัวเกินไป แล้วกระเป๋าสตางค์ของวาซีลีก็เป็นสีดำ ยิ่งทำให้รอบข้างพลอยมืดดำตามไปด้วย ถ้าใส่รูปถ่ายของเขาลงไปตรงนี้ก็เท่ากับเป็นรูปหน้างานศพดี ๆ นี่เอง อึนฮันอยากปฏิเสธใจจะขาด แต่ก็ไม่กล้าอยู่ดี จึงได้แต่พยักหน้าถี่ ๆ จนดูแทบไม่ออกว่าพยักหน้าหรือส่ายหน้ากันแน่

“งั้นเราไปไหนกันดีล่ะ ในเมื่อมันคือรูปถ่าย เราก็ต้องไปเที่ยวกันสิ”

“ปะ…ไปเที่ยวเหรอครับ”

“ใช่ ไปเที่ยวกัน บาฮามาสน่าจะใกล้ไป แต่ระหว่างเราก็ยังไม่ถึงขั้นจะไปเที่ยวที่ไกล ๆ ด้วยกันได้นี่นา…”

มะ…ไม่ได้นะ อึนฮันพยายามจะห้าม เที่ยวเหรอ สถานการณ์แบบนี้ไปเที่ยวไม่ได้เด็ดขาด แต่จังหวะที่อึนฮันกำลังจะอ้าปากพูดนั่นเอง เสียงปังก็ดังก้องขึ้น ตึกทั้งหลังพลันสั่นสะเทือน ความรู้สึกที่เคยสัมผัสมาแล้วครั้งหนึ่งทำให้อึนฮันรีบหลับตาแน่น

“เป็นอะไรรึเปล่า”

วาซีลีรีบวิ่งเข้ามาดึงอึนฮันไปกอด ราวกับตั้งใจจะใช้ตัวเองเป็นโล่กำบังให้

อึนฮันเงยหน้ามองอีกฝ่าย ตอนช่วยชีวิตเขาคราวก่อน วาซีลีไม่ได้ทำหน้าแบบนี้ ตอนนั้นอีกฝ่ายยิ้มอย่างมั่นใจ และในตอนนั้นอึนฮันเองก็ไม่ได้รู้สึกเช่นนี้ เขาไม่ได้รู้สึกว่าแขนวาซีลีสั่นน้อย ๆ หรือรู้สึกว่าอีกฝ่ายรีบดึงเขาเข้าไปกอดจนหายใจแทบไม่ออกอย่างตอนนี้

ราวกับนี่คือฉากหนึ่งในหนังที่เมื่อสบตา ริมฝีปากก็พลันทาบทับกันทันใด

ทั้งสองไม่ทันได้คิดด้วยซ้ำว่าต้องจูบอย่างไร ต่างคนต่างแค่ปล่อยใจเข้าหากันและกัน ถึงแม้จะได้ยินเสียงโน้ตบุ๊กหล่นแต่อึนฮันกลับคิดไม่ออกว่าควรต้องหยิบขึ้นมาด้วยซ้ำ เขาโอบแขนรอบลำคอวาซีลี ร่างกายของอีกฝ่ายร้อนผ่าว ไม่สิ บางทีร่างกายเขาอาจจะร้อนยิ่งกว่า ตอนนี้ร่างกายขยับไปก่อนสมองแล้ว

ไม่ได้ นี่มันอันตรายเกินไป อึนฮันพยายามจะดันตัววาซีลีออก แต่นอกจากจะไม่ผละออกแล้วอีกฝ่ายยังจูบเขาอย่างดูดดื่มยิ่งกว่าเดิม จูบครั้งนี้รุนแรงขึ้นกว่าเมื่อครู่ ทำให้อึนฮันสั่นสะท้านอย่างไรชอบกล

“คะ…คุณไม่ต้องไป…อึก”

ริมฝีปากของอึนฮันถูกปิดลงอีกครั้ง วาซีลีเป็นฝ่ายไล่ต้อนก่อนก็จริง แต่อึนฮันเองก็เริ่มดูดดุนลิ้นของอีกฝ่ายด้วยเช่นกัน ระเบิดได้ปะทุขึ้นแล้ว อึนฮันรู้ดีว่าเขาควรหนี ทว่าแม้จะรู้ทั้งรู้แต่ริมฝีปากคู่นี้ก็ร้อนเกินไป ร้อนเกินกว่าที่เขาจะผละออกได้

“วาซยา”

เสียงนีโคไลดังขึ้น

“ดูเหมือนจะเป็นพวกพาเวลละ”

อึนฮันได้สติทันที เขาได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ พาเวลเหรอ แบรด พาเวลน่ะนะ วาซีลียิ้มออกมาทันทีหลังจากสบตากัน ขณะที่อึนฮันคิดว่ารอยยิ้มชั่วร้ายนั่นช่างเหมือนดวงจันทร์สีนิลเหลือเกินนั้น วาซีลีก็ยอมปล่อยเขาพอดี อึนฮันถอยหลังไปเสียหลายก้าวและอ้าปากพะงาบ ๆ อยู่หลายหน พาเวลเหรอ พาเวลคนนั้นเหรอ หมายถึงไอ้บ้าที่หมอนี่ไปขโมยเงินมันมาโปรยใส่บ้านเขาใช่ไหม! ทั้งความกลัวและความเกลียดชังพุ่งพรวดขึ้นมาพร้อมกัน อึนฮันได้แต่กัดริมฝีปากแน่นอยู่อย่างนั้น

“แล้วพาเวลมาด้วยหรือเปล่า”

“ไม่รู้สิ กำลังจะจับให้ได้อยู่นี่ละ”

ใครมาได้ยินเข้า เขาจะนึกว่าเป็นแค่แมลงสาบเอาน่ะสิครับ

“บุกเข้ามาตอนจูบกันอยู่พอดี พวกนี้ไม่มีมารยาทเอาเสียเลยว่าไหม”

นีโคไลยิ้ม เขาทำหน้าคล้ายจะถามว่า ‘แล้วทีนี้คุณจะทำยังไงดีล่ะ’ ใส่อึนฮันทันทีที่สบตากัน วาซีลียืดตัวขึ้นโดยไม่คิดสนใจสักนิดว่าอึนฮันจะหน้าเสียหรือไม่

“แค่เรื่องนี้ก็ทำให้มั่นใจได้แล้วสินะ”

“ใช่ ในนี้มีคนทรยศ”

อึนฮันเกร็งตัวทันทีที่ได้ยิน เพราะกลัวว่าหากเขาตัวสั่นจนเกินไปอาจทำให้อีกฝ่ายเข้าใจผิด ไม่สิ สงสัยได้

“เป็นไอ้ตัวไหนกัน นายน่าจะพอเดาได้นะ”

นีโคไลถามกลับ

“ถ้าให้พูดถึงคนที่รู้ตำแหน่งของโกดังและบ้านหลังนี้ก็ปาเข้าไปเป็นร้อยคนแล้วนะครับ”

วาซีลีเอ่ยตอบอย่างไม่ใส่ใจทันทีที่นีโคไลพูดตัวเลขร้อยคนออกมาอย่างระมัดระวัง

“แค่ร้อยคนเองต่างหาก ยังไงเราก็จะจับพาเวลอยู่แล้ว ซ้อมนิดซ้อมหน่อยมันก็คงคายออกมาหมดนั่นละ เพราะงั้นจะมีเป็นร้อยหรือเป็นพันก็ไม่เห็นสำคัญตรงไหน แค่ทำให้มันหนีไปไหนไม่ได้ก็พอ”

“อืม ก็จริงของคุณ”

“ฉันจะทำให้มันรู้ซึ้งว่าจะเป็นยังไงถ้าบังอาจมาทำตัวเป็นสายลับแบบไม่กลัวเกรงอะไรเลย”

อึนฮันก้มหน้าลงทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เขาไม่อาจทนฟังต่อไปได้อีกเพราะคำพูดนั้นทำให้รู้สึกเหมือนวาซีลีกำลังพูดกับเขาอยู่ เสียงของวาซีลีฟังดูขลุกขลักกว่าปกติคล้ายมีเลือดปนอยู่อย่างไรอย่างนั้น