คริสรู้ดีเรื่องที่บรรดาลูกน้องของคามินสกีต่างพากันเรียกอึนฮันว่าเลดี้จึงออกปากแซวบ้าง อึนฮันโบกมือปรามทันทีว่าอย่าเล่นน่า แม้จะเห็นท่าทางของอึนฮันแต่คริสก็ยังเย้าต่อไม่เลิก เลดี้ โอ้เลดี้ โอ้เลดี้ เขาจึงปาหมอนอิงใส่หน้าคริสที่โก่งคอร้องเพลง “She’s Gone” จนเส้นเสียงแทบขาดก่อนจะเดินออกจากอพาร์ตเมนต์ไปด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายเกินทน แต่สุดท้ายก็ยังไม่วายหันหลังกลับมา

“ล็อกประตูให้ดี ๆ ด้วยล่ะ คริส วอเกน”

“ไม่ต้องห่วง ๆ นี่นายคิดว่าฉันเป็นตัวอะไรกัน ฮึ”

“แล้วก็ห้ามมาช่วยตัวเองในบ้านฉัน ทำไมต้องเป็นบ้านฉันด้วยเนี่ย”

“เกย์หน้าไหนก็ช่วยตัวเองในบ้านเพื่อนกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ไม่อย่างนั้นก็ไม่ใช่เพื่อนกันซี่”

พอคริสพูดจามีเลศนัย อึนฮันก็ได้แต่ส่ายหน้า คริสตะโกนเถียงอย่างรู้สึกไม่ยุติธรรมว่า

“แต่ฉันก็ซักผ้าปูเตียงให้นะ!”

อึนฮันปิดประตูอย่างเอือมระอา ถึงอย่างไรนี่ก็ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับคนที่เป็นเกย์อยู่แล้ว อึนฮันคิด สีหน้าบึ้งตึง มีเซ็กซ์มันโจ่งแจ้งไปรึไงนะ หรือมันใกล้ชิดเกินไป เขาได้แต่ส่ายหน้า แต่ในสถานการณ์แบบนี้ต่อให้คริสจะกลับไปหลังจากช่วยตัวเองเสร็จโดยไม่ได้ซักผ้าปูเตียงไว้ให้เขาก็ไม่เป็นไร เพราะเขาก็หวังให้ตัวเองได้โทรไปหาคามินสกีเพื่อบอกว่าเกิดเรื่องด่วนทำให้ไปเจออีกฝ่ายไม่ได้อยู่เหมือนกัน เฮ้อ แต่คงโทรไม่ได้หรอก ไม่สิ แล้วพวกตำรวจอเมริกันน่ะ มัวทำอะไรกันอยู่ ถึงปล่อยให้มาเฟียเดินลอยชายไปมาอยู่ในเมืองกลางวันแสก ๆ แบบนี้ได้! เสียดายภาษีที่จ่ายไปชะมัด! อึนฮันเริ่มบ่นกระปอดกระแปดเรื่องภาษีทั้งที่ตัวเองก็เป็นนักฟอกเงินที่หาเงินด้วยการช่วยคนอื่นเลี่ยงภาษี ดูเหมือนสำนึกผิดชอบชั่วดีของเขาจะบิดเบี้ยวไปเสียแล้วหลังจากทำงานกับคามินสกี

สิ่งแรกที่อึนฮันเห็นทันทีที่มาถึงล็อบบี้ของอพาร์ตเมนต์คือรูปโฉมอันน่าหลงใหลจนต้องร้องขอชีวิตของรถแอสตันมาร์ตินสีดำ นี่เขาจะซวยอะไรได้ขนาดนี้นะ อึนฮันพยายามผ่อนคลายใบหน้าที่ยับยู่ยี่ เขามองเห็นแอสตันมาร์ตินคันนั้นแล้ว แต่ตั้งใจจะเดินผ่านไปโดยทำเป็นไม่รู้ว่าใครคือเจ้าของรถ เพราะหากเขาเดินผ่านไปรออยู่ไกลขึ้นอีกหน่อย เวลาก่อนที่จะได้เจอคามินสกีก็จะยืดออกไปเล็กน้อยด้วยเช่นกัน ทว่าคามินสกีกลับลงมาจากฝั่งคนขับราวกับเห็นอึนฮันแล้วเขาได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจ โอ๊ย แค่บีบแตรก็ได้ จะลงมาทำไมเล่า

“ยุน ทางนี้”

“สะ…สะ…สวัสดีครับ คุณคามินสกี”

ทันทีที่อึนฮันโพล่งคำชมออกไปว่ารถเท่ดีนะครับ คามินสกีก็แสยะยิ้ม

“แล้วฉันไม่เท่กว่ารถเหรอ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ยุนชมรถฉันตอนมาเจอกัน”

ที่ต้องชมรถก็เพราะเราไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์ที่ผมจะชมว่าคุณหล่อได้นี่ อึนฮันเลียริมฝีปากแห้งผากก่อนจะช้อนตาขึ้นมองคามินสกีอย่างระมัดระวัง ทันใดนั้นคามินสกีก็มองริมฝีปากของอึนฮันที่อยู่ตรงหน้าไม่วางตา อึนฮันเบิกตากว้างเมื่อรู้ตัวว่าสายตาชายหนุ่มหยุดอยู่ที่ริมฝีปากตน เห็นดังนั้นคามินสกีก็ส่ายหน้าพลางพูดว่า

“ไม่มีอะไร”

ก่อนจะเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับให้เขา

อึนฮันที่มีคนมาคอยบริการอย่างกะทันหันอีกครั้งได้แต่พยายามซ่อนสีหน้าคิดไม่ตกไว้พลางขยับเข้าไปในที่นั่งข้างคนขับ ประตูรถฝั่งที่เขานั่งปิดลงเป็นเสียงปิดที่ฟังดูเฉียบขาดฉับไว แต่อึนฮันเชื่อว่าใบมีดกิโยตินก็ส่งเสียงแบบนี้ตอนตัดคอคนเหมือนกันนั่นละ คามินสกีเดินกลับมาฝั่งคนขับแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยก่อนจะเหลือบมองอึนฮัน เห็นแบบนั้นเขาจึงรีบลนลานควานหาเข็มขัดนิรภัยมาคาดทันที แม้จะรู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ แต่เขาก็ยังหวั่น ๆ ว่าคามินสกีอาจจะมาช่วยคาดให้จนมือสั่นเทาอย่างระงับไม่อยู่

“เอาละ ไปไหนกันดี”

คามินสกีเอ่ยถาม สีหน้าดูนึกสนุกขึ้นมา

“คือ ขอโทษนะครับ” อึนฮันหลงเชื่อสีหน้าอารมณ์ดีนั้นจึงเอ่ยปากอย่างระมัดระวัง

“เรื่องกระเป๋าผมไม่ได้ไม่ชอบเลยนะครับ วะ…วันนี้ผมก็สะพายมาด้วย แล้วก็เรื่องชุดว่ายน้ำน่ะผมมีอยู่แล้วครับ พะ…เพราะฉะนั้น ก็แค่…”

แค่ปล่อยผมไปไม่ได้เหรอ จะถามแบบนั้นก็ไม่ได้ เมื่ออึนฮันได้แต่อ้าปากพะงาบ ๆ เพราะพูดประโยคสุดท้ายออกไปไม่ได้ คามินสกีจึงบอกว่า

“ถ้าอย่างนั้น” เขาพูดพลางติดเครื่องยนต์ “ไปขับรถเล่นกันไหม”

ถะ…ถ้าอย่างนั้นก็ต้องอยู่ในรถด้วยกันสองต่อสองต่อไปเรอะ นี่มันห้องปิดตายชัด ๆ ไม่ได้เด็ดขาด ห้ามเด็ดขาด! อึนฮันรีบยกมือสองข้างโบกไปมาด้วยความตกใจ

“คะ…คือ ไม่สิ คือว่า ไม่ ๆ เอ่อ คะ…คุณไม่หิวเหรอครับ!” หางเสียงของอึนฮันตวัดสูงจนแทบจะเหมือนเสียงกรีดร้อง

“นี่มันสิบเอ็ดโมงแล้วนะ” คามินสกีเอ่ยถามอย่างงุนงง ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น “อะไรกัน นี่นายยังไม่ได้กินข้าวเช้าเหรอ”

อึนฮันยังไม่ได้กินอะไรเลยก็จริงอยู่ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีทางหิวในสถานการณ์แบบนี้ก็เถอะ