หมอนั่นไม่มีทางทำแบบนั้นอีกครั้งได้แน่นอน เพราะวาซีลีตามเก็บพวกที่คอยสะกดรอยยุนอึนฮันจนครบหมดแล้ว ไหนจะเรื่องข่าวลือที่แพร่ไปเร็วปานไฟลามทุ่งนั่นอีก ข่าวลือที่ว่ายุนอึนฮันเป็นของวาซีลี คามินสกี เขาทำให้ใครหลายคนได้เรียนรู้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าถ้ากล้าแตะต้องยุนอึนฮันก็เป็นอันต้องโดนคามินสกีสำเร็จโทษ จนกระทั่งช่วงหลังมานี้ แม้แต่ลูกค้าของวาซีลียังขอให้เขาช่วยแนะนำอึนฮันให้เลยทีเดียว เพราะพวกเขาจำเป็นต้องฟอกเงิน และไหน ๆ ก็ฟอกแล้วจึงต้องการจะฟอกเงินกับคนรักของคู่ค้าตนเองอย่างวาซีลี คามินสกีเพื่อซื้อใจอีกฝ่ายไปด้วย ถึงอย่างนั้นวาซีลีก็ไม่เคยคิดจะเล่าเรื่องราวพวกนี้ให้อึนฮันฟัง โดยเฉพาะเมื่ออึนฮันบอกว่าญาติผู้พี่ต้องการจะฆ่าเขา อึนฮันยิ่งไม่ควรรู้

อึนฮันนอนคิดถึงเรื่องยุนซ็องฮันอยู่ข้าง ๆ วาซีลี ตั้งแต่เด็กจนโตเขามักจะอึดอัดทุกครั้งเวลานึกถึงซ็องฮัน ทั้งที่พยายามจะเกลียด แต่กลับทำไม่ได้อย่างที่ใจคิด ทำให้อึนฮันต้องแพ้ให้ซ็องฮันอยู่ร่ำไป แม้กระทั่งหลังจากย้ายมาอยู่ที่อเมริกาและพยายามสลัดความทรงจำทุกอย่างทิ้งไปแล้ว ทว่าเมื่อความคิดเก่า ๆ หวนกลับมาในบางครั้ง เขาก็ยังมีความรู้สึกหลากหลายต่อซ็องฮันอยู่เสมอ

เจ้าโง่เอ๊ย

หมอนั่นมีชีวิตอยู่ไม่ได้ถ้าหากปราศจากความสนใจและการยอมรับของคนอื่น ๆ แม้เพียงแค่วันเดียวจนกลายเป็นอาการหวาดกลัวหรือโฟเบีย นอกจากนั้นความจริงแล้วยังเป็นเกย์ด้วย (หรืออาจเป็นไบเซ็กชวล อึนฮันเองก็ไม่แน่ใจ)

“เมื่อก่อนก็เคยเกิดเรื่องแบบนี้มาแล้วใช่ไหม”

วาซีลีเอ่ยถามเสียงแผ่วระหว่างที่อึนฮันตกอยู่ในห้วงความคิด ตั้งใจจะล้วงเอาคำตอบที่ต้องการโดยไม่ไปรบกวนความคิดฟุ้งซ่านของอึนฮัน

“…อะไรเหรอครับ”

อึนฮันถามกลับ น้ำเสียงเหม่อลอย วาซีลีกระซิบถามอึนฮันที่กำลังขบคิดอะไรบางอย่างด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“นายเรียกมันว่าคดี ‘ใหม่’ ที่ไม่มีอายุความ แล้ว ‘คดีเก่า’ คืออะไรเหรอ”

“อ๋อ ก็ตอนอายุสิบเก้า หมอนั่นขืนใจผม…เฮ้ย”

อึนฮันเหลือบตาขึ้นมองวาซีลีอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงมองเขาด้วยสีหน้าเฉยเมยไม่แสดงอารมณ์ เขาจึงพยายามพูดแก้ตัววกไปวนมา “ไม่ใช่สิ ไม่ใช่แบบนั้น คือ จะว่ายังไงดี ผมกับเขาแค่มีปัญหากันนิดหน่อยน่ะครับ แค่นิดเดียว” อึนฮันคิดว่าวาซีลีต้องโกรธแน่ ชายหนุ่มคงโกรธเสียยิ่งกว่าตอนเขาปิดบังเรื่องที่เป็นเกย์ หรือตอนทำท่าจะหักนิ้วเขา วาซีลีต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟมากกว่าที่เคยเป็นมาแน่นอน และที่อึนฮันแก้ตัวออกไปเช่นนั้นไม่ใช่เพราะอยากช่วยซ็องฮัน แต่เพราะเขาไม่อยากทำให้เรื่องซับซ้อนไปกว่านี้อีกแล้ว ทว่าวาซีลีกลับอมยิ้มแสนดีปานพระพุทธเจ้าพลางหยัดตัวลุกขึ้น ราวกับเข้าใจว่าอึนฮันรู้สึกอย่างไร

“นายยังกลับไม่ได้จนกว่าจะให้คำตอบที่ฉันพอใจ เพราะฉะนั้นคืนนี้อยู่ที่นี่ก่อน”

วาซีลีพูดเช่นนั้นพลางตั้งท่าจะลุกขึ้นจากเตียง แปลกชะมัด ทำหน้าอย่างกับพระพุทธเจ้าแต่ทำไมแผ่รังสีเหมือนมัจจุราชอย่างนั้นล่ะ อึนฮันรีบคว้ามือวาซีลีไว้ทันที

“คะ…คุณอยากฟังคำตอบไม่ใช่เหรอครับ”

“ไว้ก่อน ฉันเพิ่งนึกได้ว่ามีงานด่วน”

อึนฮันเพิ่งรู้ว่าแค่เสียง หึ ก็ฟังดูน่ากลัวได้ขนาดนี้ เขายิ่งจับวาซีลีไว้แน่นกว่าเดิม

“ผมเพิ่งนึกคำตอบออกนะครับ!”

“ไว้ทีหลัง”

วาซีลีเคาะมืออึนฮันเบา ๆ ก่อนจะดึงตัวออกไปได้อย่างง่ายดาย

“คำตอบ! คุณต้องฟังก่อนสิครับ! ก็คุณขอผมคบนี่!”

“พูดตามตรงนะ”

เสียงวาซีลีเริ่มต่ำลงทุกที

“ฉันยังอารมณ์ไม่ดีพอที่จะฟังคำตอบนายตอนนี้ ต่อให้นายจะตกลงก็เถอะ หรือถ้านายปฏิเสธ ฉันคงคุมตัวเองไม่ได้แน่ เพราะฉะนั้นไว้ฉันกลับมาแล้วเราค่อยคุยกัน”

สีหน้าวาซีลีเย็นชามากขึ้นเรื่อย ๆ

“ไม่ได้จะไปหาพี่ชายผมใช่ไหมครับ”

ในที่สุดอึนฮันก็เลือกที่จะเข้าเรื่องเพราะกลัววาซีลีจะสลัดเขาทิ้งแล้วหายไปกับสายลม ที่จริงแล้วสำหรับเขาซ็องฮันจะไปตายที่ไหนก็ช่าง แต่ต้องไม่ใช่ที่ไมแอมี เพราะญาติ ๆ ทุกคนจะตามมาด่าเขาสาดเสียเทเสียเหมือนอย่างที่ทำมาตลอดสิบปี แม้จะเป็นแค่คำด่า แต่แค่นึกว่าต้องพบเจอกันอีกอึนฮันก็เครียดแล้ว

วาซีลีทำท่าจะคว้าคอเขา อึนฮันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ไม่มีช่องว่างพอให้หนี ทว่ามือของอีกฝ่ายกลับหยุดลงก่อนที่จะถึงลำคอของเขาพอดี

“ฉันหวังไว้นะ” วาซีลีเริ่มพูดขู่ “ฉันหวังไว้นะว่านายจะไม่มีวันพูดคำว่า ‘พี่’ ออกมาจากปากนายอีก”

“…ครับ คุณคามิน…สกี”

อึนฮันตอบเสียงสั่น

“…แล้วคำตอบของนายคืออะไรล่ะ”

วาซีลีเอนกายลงนอนข้างอึนฮันอีกรอบ สีหน้าของชายหนุ่มดูอึดอัดอย่างยิ่ง เหมือนบาทหลวงผู้คับอกคับใจกับบทสวดบางบทในพระคัมภีร์ก็ไม่ปาน ใครจะไปรู้ว่านี่คือสีหน้าของคนที่หงุดหงิดเพราะออกไปฆ่าใครไม่ได้