อึนฮันร้องอ๋อพลางใช้หัวคิดอย่างรวดเร็ว ทั้งที่ความจริงไม่มีอะไรให้ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ คำตอบของเขามีเพียงตกลงหรือไม่ ซึ่งหากเขาตอบว่าไม่เสียตรงนี้ เรื่องทุกอย่างคงเกิดขึ้นซ้ำอีกครั้ง วาซีลีจะไปหายุนซ็องฮัน และจะทำให้เขาได้เห็นตอนจบที่แย่ยิ่งกว่าตอนเริ่มต้นเมื่อครู่นี้เสียอีก นอกจากนั้นอึนฮันจะต้องรองรับอารมณ์ทุกอย่าง แล้วก็ แล้วก็ ก็…

เพราะฉะนั้นคำตอบมีเพียงหนึ่งเดียว

…มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น แต่ว่า…

“อ๊ะ” อึนฮันร้องอุทาน เพราะวาซีลีดึงเขาให้ขึ้นไปนั่งอยู่บนตัว

“พูดมาสิ” วาซีลีสั่งอึนฮันที่ลงเอยด้วยการมานั่งหมิ่นเหม่อยู่บนหน้าท้องของอีกฝ่าย

อึนฮันหุบปากสนิททันทีที่ได้ยิน เขาไม่มีอะไรจะพูด เพราะเขารู้สึกว่าหากพูดอะไรผิดไปแม้แต่นิดเดียว เรื่องทุกอย่างอาจผิดพลาดไปหมด ไม่สิ มันต้องผิดพลาดแน่ ๆ อยู่แล้ว อึนฮันใจเต้นรัว ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดี

“อย่าโกหกฉัน”

วาซีลีกระซิบ

เขารู้ดีว่าอึนฮันจะตอบอะไร อึนฮันเพียงแค่ลังเลเท่านั้น คำตอบนั่นคือคำตอบที่คนอย่างยุนอึนฮันจะต้องเลือกแน่นอน คำตอบที่เข้ากับสถานการณ์และจะทำให้เจ้าตัวปลอดภัย อึนฮันเอาแต่ก้มมองหน้าเขาอย่างสองจิตสองใจ แม้ว่าเขาจะรู้คำตอบอยู่แล้วก็ตาม

“ถะ…ถ้างั้น”

อึนฮันพยายามจะเค้นเสียงออกมา เขาประหม่าเสียจนเสียงขาดหายไปเล็กน้อย แต่วาซีลีก็เข้าใจได้ไม่ยากเย็น

“คุณ…คุณคามินสกี ก็ห้ามโกหกเหมือนกันนะครับ”

อึนฮันถึงกับหอบ ถ้อยคำที่พูดออกมาแม้จะกลัวแทบตายทำให้วาซีลีปิดปากเงียบ เขาเอาแต่มองอึนฮันอยู่เฉย ๆ อึนฮันเห็นได้อย่างชัดเจนว่าสายตาของอีกฝ่ายเริ่มไล่ไปตามจุดต่าง ๆ ตั้งแต่หัวลงไปถึงตา แก้ม จมูก เรื่อยไปจบที่ริมฝีปาก แววตาคู่นั้นกระจ่างชัด อึนฮันยังทนจ้องตาเขาด้วยความกังวล ทันใดนั้นวาซีลีก็ยกยิ้มบางเบา

“ได้สิ”

ก่อนที่เขาจะดึงอึนฮันเข้าหาตัว

ขณะที่อึนฮันคิดว่าริมฝีปากของอีกฝ่ายจะประกบลงมา ปรากฏว่าลิ้นของวาซีลีก็รุกล้ำเข้ามาเสียแล้ว จูบอันแสนหนักหน่วงทำให้อึนฮันต้องหลับตาลง มือของอีกฝ่ายขยุ้มผมด้านหลังของอึนฮันจนยุ่งไปหมด ยิ่งนิ้วมือซุกซนแทรกผ่านไปตามเรือนผม ในหัวอึนฮันยิ่งยุ่งเหยิง เขาคิดอะไรไม่ออกเลย ได้แต่กดไหล่วาซีลีและบดเบียดริมฝีปากเข้าหาให้จูบนี้ลึกซึ้งยิ่งขึ้นอีก

วาซีลีใช้นิ้วเลิกเสื้อยืดของอึนฮันขึ้นก่อนจะลากผ่านไปตามผิวเนื้อเปลือยเปล่าที่เผยออกมา นิ้วหยาบกระด้างและป่าเถื่อนราวกับจะชักมีดออกมาได้ทุกเมื่อนั่นช่างน่าประหวั่นพรั่นพรึงจนอึนฮันต้องกลั้นหายใจ แต่ด้วยความที่วาซีลียังคงรุกล้ำอยู่ในโพรงปากทำให้เขากลั้นหายใจได้ไม่นานนัก ในที่สุดก็ต้องระบายลมหายใจออกทางจมูกพลางเกี่ยวกระหวัดลิ้นตัวเองเข้ากับลิ้นของวาซีลี

วาซีลีเริ่มเค้นคลึงสะโพกของอึนฮัน สัมผัสของเขาทั้งจาบจ้วงและเต็มไปด้วยไฟราคะที่ไม่คิดปิดบัง เขารีบถอดกางเกงของอึนฮันออกแล้วเข้าสำรวจภายในนั้นทันที

“ผิวใสจริง”

วาซีลีกระซิบขณะลากริมฝีปากลงไปยังลำคอของอึนฮัน

“ไม่เหลืออะไรมาบังแล้ว”

อึนฮันสะดุ้งเมื่อนึกถึงบทรักอันยาวนานของอีกฝ่าย ขณะเดียวกันวาซีลีก็เอ่ยถามขึ้นมา

“เคย์ ลินเบิร์กทำให้นายรู้สึกดียังไงบ้างล่ะ”

ไหล่ที่ห่อเข้าหาตัวเป็นอันต้องแข็งค้างอยู่เช่นนั้น อึนฮันลืมแม้กระทั่งวิธีหายใจ ความสนใจทั้งหมดพุ่งตรงไปยังคำที่วาซีลีกำลังจะพูดและสิ่งที่วาซีลีกำลังจะทำ ตอนนั้นเองลมหายใจร้อนผ่าวพลันเป่าเข้ามาในหูจนอึนฮันหลุดเสียงครางออกมา

“พูดตรง ๆ ว่าฉันหึง เพราะฉะนั้นบอกมา นายมีความสัมพันธ์ดี ๆ กับเคย์ ลินเบิร์กหรือเปล่า”

วาซีลีกดเสียงต่ำลง

“…ความสัมพันธ์ดี ๆ ‘แบบนั้น’ น่ะ…”

อึนฮันพยายามลอบสังเกตอย่างระมัดระวัง ตอนนี้วาซีลียิ้มเหมือนรู้อยู่ก่อนแล้ว ริมฝีปากของอีกฝ่ายแตะอยู่ริมหู ดังนั้นทุกครั้งที่ขยับพูดยิ่งพาให้ใบหูอึนฮันร้อนผะผ่าว

“ไม่ได้คบกัน แต่ก็มีเซ็กซ์กันใช่ไหมล่ะ”

ผีแน่ ๆ ทุกคนครับ ที่นี่มีผีครับ

อึนฮันหลับตาแน่น นี่เป็นคำถามที่ดีกว่าเคย์ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่ามากมายนัก แต่สำหรับอึนฮันแล้วนั่นไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด วาซีลีลากลิ้นเลียแก้มอึนฮันเป็นทางยาวเมื่อเห็นว่าเขายังไม่ยอมตอบอะไรเสียที

“เอาละ เพราะอย่างนั้น”

อึนฮันขนลุกทันทีที่วาซีลีเริ่มเกริ่นนำมาแบบนั้น ดูเหมือนเขาจะไปเหยียบกับระเบิดเข้าเสียแล้ว…สิ เมื่ออึนฮันคิดมาถึงตรงนี้ วาซีลีก็เอ่ยถามเขาพอดี

“เพราะอย่างนั้นก็เลยกลับมาเจอกันอีกงั้นเหรอ”