“ทนอีกหน่อย”

วาซีลีพูดพลางคว้าข้อมือเขาไว้ แต่อึนฮันยังพยายามใช้มืออีกข้างสัมผัสของตัวเองราวกับไม่ได้ยินคำพูดนั้นเลย เขาคิดว่าหากทำเองต่ออีกสักนิดก็คงจะเสร็จ เพราะรู้สึกได้ว่าหยาดหยดเหล่านั้นล้นปริ่มตรงส่วนปลายแล้ว แค่ยังออกมาไม่ได้เท่านั้น อึนฮันอยากหลุดพ้นจากสภาพที่แก่นกายของตัวเองทั้งร้อนและชาจนไม่รู้จะทำอย่างไรนี้เสียที ทว่าวาซีลีกลับคว้าข้อมืออีกข้างของเขาไว้เช่นกันก่อนจะรวบข้อมือทั้งสองไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว แล้วฉวยสายกระเป๋าของอึนฮันที่กลิ้งไปมาอยู่บนเตียงมามัดข้อมือเขาไว้

“ผม ผมผิด…ผิดไปแล้วครับ…”

อึนฮันอ้อนวอน สภาพราวกับคนจับไข้ วาซีลีพูดเพียงว่า “โกหก” ใส่เขาที่ครวญครางขอร้อง ก่อนจะปิดริมฝีปากคู่ที่พยายามร้องบอกว่าไม่ได้โกหกแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง

“ทนอีกหน่อยน่า แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ”

นะ…น้อยไปอะไรเล่า! อึนฮันพยายามดิ้นรน ขณะที่วาซีลีก้มลงมาหาแก่นกายของเขาอีกครั้งก่อนจะสอดนิ้วเข้าไประหว่างแก้มก้นทั้งสอง ตอนนี้ตรงจุดนั้นเปียกชุ่มโชกไปหมด ช่องทางด้านหลังที่เคยชินกับการรับสิ่งอื่นเข้าไปตอดรัดนิ้วของวาซีลีเบา ๆ อึนฮันก้มลงมองวาซีลี แววตาเอ่อคลอด้วยน้ำใส ถ้าจะทำก็ทำเร็ว ๆ เถอะ แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้สอดใส่ท่อนลำของตัวเองเข้ามา แต่แค่ใช้นิ้วเขาก็เหมือนจะเสร็จเสียแล้ว เมื่ออึนฮันร่อนเอวรับ ริมฝีปากของวาซีลีก็ครอบลงมาพอดี ชายหนุ่มขยับศีรษะขึ้นลงเป็นจังหวะจนอึนฮันได้แต่ส่ายหน้าเป็นพัลวันกับการปลุกเร้านี้ อีกฝ่ายยังทำอย่างนั้นอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า อึนฮันอยากพอเสียที

“ได้โปรด พอเถอะ…”

อึนฮันขอร้อง พอเถอะนะครับ ได้โปรด ให้อภัยผมเถอะครับ เจ็บจนเหมือนจะขาดเลย ปวดจะตายอยู่แล้วครับ ปวดมาก อึนฮันได้แต่พึมพำอ้อนวอนซ้ำไปซ้ำมา จนเมื่อวาซีลีกดนิ้วย้ำลงตรงจุดที่อึนฮันรู้สึกดีที่สุดอย่างแม่นยำ

ชายหนุ่มไม่อาจขยับเขยื้อนไปไหนได้ วาซีลีหมุนนิ้ววนอยู่ด้านในตรงจุดนั้นทั้งยังขยับศีรษะขึ้นลงพร้อมแก่นกายของอึนฮันภายในปาก อึนฮันไม่จำเป็นต้องขยับด้วยซ้ำ เพราะเขากำลังจะขึ้นสู่จุดสูงสุดในโพรงปากของชายหนุ่ม เขาเริ่มครวญครางไม่เป็นภาษาเมื่อได้ปลดปล่อย คงเพราะต้องทนเก็บไว้นานถึงได้รู้สึกว่ามันล้นทะลักออกมามากกว่าปกติ ทว่าตอนนั้นเองก็รู้สึกว่าวาซีลีกลืนลงไปด้วย อึนฮันลืมตาขึ้นทันทีแม้จะยังปลดปล่อยออกมาไม่หมด วาซีลีกำลังกลืนน้ำสีขาวขุ่นที่มาจากตัวเขาลงไป ชายหนุ่มกลืนกินหยาดหยดที่หลั่งไหลพรั่งพรูออกมาอย่างชำนิชำนาญ นิ้วก็ยังหมุนวนอยู่ภายในซ้ำ ๆ ราวกับจะรีดเอาน้ำที่เหลืออยู่ออกให้หมด ในที่สุดหลังจากปลดปล่อยออกมาอย่างยาวนานเสียจนคิดว่าน่าจะหมดแล้ว อึนฮันก็เงยหน้ามองเพดาน แววตาว่างเปล่าไม่ได้จับจ้องไปที่สิ่งใด ก่อนที่วาซีลีจะตามมาป้อนจูบให้ กลิ่นคาวนั้นยิ่งย้ำเตือนให้อึนฮันรู้ว่าอีกฝ่ายกลืนมันเข้าไปจริง ๆ วาซีลีพูดขึ้นหลังจากจูบอันแผ่วเบาจบลง

“ฉันขอถามนายกลับ”

สีหน้าของวาซีลียังคงดุดัน เมื่อครู่อึนฮันรู้สึกดีจนไม่มีสติหลงเหลือ แต่เมื่อคิดว่าวาซีลีใช้ปากให้เขาด้วยสีหน้าแบบนี้ สมองก็พลันว่างเปล่า อึนฮันได้แต่เหม่อมองมุมปากของอีกฝ่ายต่อไป คราบสีขาวขุ่นยังคงติดอยู่ตรงนั้น

“นายคิดว่าฉันชอบนายหรือเปล่า”

ถ้าตอบผิด นายตายแน่ สีหน้าของวาซีลีบอกเขาเช่นนั้น อึนฮันยิ้มอย่างประหม่า วาซีลีหัวเราะหึ ๆ เมื่อเห็นว่าอึนฮันไม่อาจตอบคำถามเขาได้ ชายหนุ่มใช้นิ้วปาดคราบสีขาวขุ่นออกมาป้ายเป็นทางยาวบนแก้มของอึนฮันแทน

“ถ้านายยอมให้ไอ้ตัวไหนกินนี่ ฉันจะตามไปเฉือนของมันทิ้งซะ”

ถ้ายอมให้ใส่เข้ามาข้างในจะจับหัก ถ้ายอมไปแตกใส่ปากใครยังจะตามไปเฉือนทิ้ง…แล้วหากเขาเป็นฝ่ายไปกินน้ำคนอื่นล่ะจะเป็นยังไง ความคิดแปลกประหลาดผุดเข้ามาในหัว ถึงอย่างนั้นอึนฮันก็ไม่คิดจะถามหาเอาคำตอบจริง ๆ

“นายก็ต้องกินของมันที่โดนเฉือนออกมานั่นละ ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ”

ครับผม เรื่องนั้นผมเองก็รู้ครับ

“และฉันจะบอกนายให้ชัด ๆ”

วาซีลีเงียบไปอึดใจหนึ่ง เม้มปากแน่นอย่างคนที่รู้สึกเสียศักดิ์ศรี ก่อนที่ในที่สุดจะยอมเปิดปากพูดอีกครั้ง

“ฉันชอบนาย”

ราวกับมีลูกศรพุ่งมาปักลงกลางใจ อึนฮันได้แต่กลั้นหายใจด้วยความตกตะลึง วาซีลีเสยผมอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นเช่นนั้นก่อนจะลุกขึ้น อึนฮันมองตามหลังวาซีลีด้วยสายตาเหม่อลอยเหมือนวิญญาณหลุดจากร่างตั้งแต่ชายหนุ่มลุกจากเตียงจนกระทั่งออกจากห้อง สายตาของอึนฮันยังคงจับจ้องประตูอยู่นานแม้วาซีลีออกจากห้องไปแล้วก็ตาม ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากช้า ๆ เขารู้สึกเหมือนตัวเองจะกรีดร้องออกมาเสียให้ได้