“พูดอะไรของนายน่ะ”

อึนฮันเปลี่ยนจากสีหน้าตกใจกลับมายิ้มร่าพลางถองคริสเบา ๆ

“นายเป็นทั้งครอบครัวแล้วก็เมียน้อยของฉันเสมอนั่นละ”

“เมียน้อยของกันและกันเนอะ”

คริสหัวเราะคิกคัก อึนฮันหัวเราะไปพร้อมกับเขาก่อนจะพูดต่อเสียงเฉียบขาด

“เออ…เมียน้อยฉันมิตร แต่ฉันจะไม่มีอะไรกับนายอีกแล้วนะ”

คริสถึงกับยิ้มค้าง ก่อนจะพึมพำออกมาทั้งที่ยังคงสีหน้าเดิมอยู่อย่างนั้น

“เรื่องตอนนั้นน่ะ นายเองก็…ก็ใส่เข้ามาส่ง ๆ เกินไปด้วยนี่นา”

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่อยากทำ!”

“ก็ทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่านายมันสุดยอด ฉันเลยอยากลองบ้างนี่หว่า โอ๊ย น่าอายชะมัด”

สุดยอดอะไรกันล่ะ

อึนฮันขมวดคิ้ว แต่แล้วคริสก็ยกมือขึ้นโบกไปมา

“แค่ครั้งเดียวก็พอแล้ว ถึงจะฟินสุด ๆ แต่ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรกับคนในครอบครัวเดียวกันยังไงไม่รู้”

อึนฮันทำหน้าเบ้ทันทีเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น

“มันก็สุดยอดจริง ๆ นั่นละ…สุดยอดแบบที่เจอได้ในฝันร้ายแทนที่จะเป็นเทพนิยายน่ะ…”

“ถ้านายไม่เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำเป็นนานสองนาน เรื่องก็ไม่เป็นแบบนั้นหรอก”

“ก็นั่นห้องน้ำบ้านฉัน ฉันต้องได้เข้าก่อนสิ!”

อึนฮันพูดเอ็ดพลางยิ้ม แม้ความหลังนั้นจะใกล้เคียงกับเรื่องสยองขวัญเสียเหลือเกิน แต่เวลาก็ผ่านมานานแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่จึงมีแค่เพียงความทรงจำเท่านั้น ความทรงจำที่พวกเขาหัวเราะสนุกสนานไปกับมันได้ อึนฮันขำ คริสเองก็ขำก่อนจะพูดขึ้นยิ้ม ๆ

“ที่นายเคยช่วยฉันไว้จากคามินสกีน่ะ ขอบคุณนะ”

“เอ่อ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกน่า…”

อึนฮันหยุดหัวเราะทันที คริสถองอึนฮันเบา ๆ เหมือนอย่างที่อีกฝ่ายทำเมื่อครู่เมื่อเห็นว่ารอยยิ้มหายไปจากใบหน้านั้น

“เฮ้ นายทำอย่างนี้ฉันเขินนะเว้ย อุตส่าห์ขอบคุณแต่โดนทำนิ่งใส่ฉันก็ไปไม่เป็นน่ะสิ”

คริสพูดอย่างเก้อเขิน ถามว่าที่เขาพูดนั่นฟังดูเหมือนคำข่มขู่มากกว่าคำขอบคุณหรืออย่างไร ทว่าอึนฮันกลับไม่อาจยิ้มแย้มไปกับเขาได้ สุดท้ายเลยได้แต่ก้มหน้างุด

“ฉันขอโทษ”

“นั่นไม่ใช่เรื่องที่นายต้องมาขอ…”

ในที่สุดก็รู้แล้วสินะ อึนฮันหลับตาแน่นแล้วพูดต่อ

“รถน่ะ ขอโทษจริง ๆ นะที่ฉันทำพัง”

ความเงียบสงัดปกคลุมทั้งคู่อยู่ชั่วอึดใจ

“เฮ้ย ไอ้เวรนี่ นายเองงั้นเหรอ! ตายซะเถอะ!”

คริสตะโกนก้อง อึนฮันรีบพุ่งตัวออกจากร้านกาแฟทันทีก่อนที่คริสจะเริ่มวิ่งตามหลังมาเหมือนหมาบ้า

“หยุดเดี๋ยวนี้ นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ! ถ้าไม่หยุดจะยิง!” คริสตะโกนประโยคหากินของพวกตำรวจอย่างต้องการข่มขู่ แต่อึนฮันไม่คิดจะฟังทั้งยังโกยแน่บสุดชีวิต

+++++++++++++++++++++++++++++++++++

เรื่องราวทุกอย่างก็เป็นไปเช่นนี้

ตอนวาซีลีตัดสินใจจะจัดการกับตำรวจที่ตามสะกดรอยเขาให้เละเป็นโจ๊ก อึนฮันกระโจนเข้าไปเกาะแขนวาซีลีแล้วห้ามไว้ได้ แต่รถของคริสคือรถรุ่นทอรัสที่เคลือบสีฉูดฉาดบาดตา ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องสะดุดตาวาซีลีแน่นอน สุดท้ายอึนฮันจึงต้องแอบไปทุบรถของคุณเจ้าหน้าที่ตำรวจในคืนนั้น ก่อนจะยกรถตัวเองให้คริสใช้ได้ตามต้องการ ส่วนตัวเขานั้นถ้าไม่รบกวนคริสก็จะใช้วิธีเดินหรือเรียกแท็กซี่เอา

“ยุน นายจะไม่หยุดใช่ไหม! รีบหยุดตอนที่ฉันยังพูดดี ๆ ด้วยอยู่จะดีกว่านะ!”

คริสเริ่มโวยวายมาแต่ไกล อึนฮันยิ่งเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิม โอ๊ย จริง ๆ เลย ใช่ว่าเขาอยากพังรถของคริสเสียเมื่อไร หากมีทางเลือกอื่นเขาเองก็อยากเลือกทางนั้นเหมือนกัน แต่คริสเป็นตำรวจบ้าดีเดือดที่พร้อมจะขับรถคันนั้นไปล่อตาอีกฝ่ายมากกว่าเดิมหากเขาเตือนว่า ‘จอมล้างแค้นกำลังเล็งนายอยู่’ ถึงอย่างนั้นวันที่วาซีลี คามินสกีคิดจะตามหาเจ้าของรถให้เจอแล้วฆ่าทิ้งวันนั้นก็ย้อนกลับมาไม่ได้อยู่ดี ต่อให้ดูเหมือนวาซีลีไม่ได้คิดอย่างนั้นแล้วก็เถอะ แต่เขาอาจจะยังคิดอยู่ก็ได้นี่ ยิ่งชายหนุ่มเป็นมนุษย์ผู้ชื่นชอบการล้างแค้นจนไม่อาจเข้าใจได้ยิ่งแล้วใหญ่ เพราะไม่มีทางรู้ว่าเขาจะทำเรื่องบ้า ๆ แบบไหนขึ้นมาอีก

“โว้ย ก็ขอโทษแล้วไง!”

อึนฮันยังก้าวเท้าต่อไปแม้จะเหนื่อยสุด ๆ แล้วก็ตาม เขาวิ่งด้วยความเร็วเต็มที่มาถึงเจ็ดช่วงตึกจนไม่เหลือเรี่ยวแรงพอจะวิ่งอีกต่อไปแล้ว นอกจากนั้นยังวิ่งมาจนถึงชายหาดโดยไม่รู้ตัว เท้าเขาจมลงในทรายนุ่ม ๆ คริสก็ดูจะอยู่ในสภาพเดียวกัน ชายหนุ่มเดินตามมาพร้อมเสียงหอบแฮก ทั้งสองคนขาสั่นไม่ต่างกันเลย

“คำขอโทษทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอก นายเป็นคนพูดเองนี่! ตอนที่ฉันขี้แตกใส่รถนั่นน่ะ!”

“แล้วมันเหมือนกันตรงไหน! ฉันพยายามจะช่วยนายให้ได้มากที่สุดแค่นั้นเองนะ!”

“ตอนนั้นฉันก็ติดอยู่กับนาย! หรืออีกแง่หนึ่งฉันก็ช่วยนายเหมือนกันนั่นละ!”

“อย่ามาตลกน่า!”

“แล้วฉันก็ขี้แตกใส่รถตัวเอง นายจะโมโหทำไม! ส่วนรถที่นายพังน่ะมันรถฉัน รถฉันโว้ย! ไอ้นักฟอกเงินซังกะบ๊วย! ไอ้ผู้ร้ายหนีภาษี!”

“ฉันเสียภาษีนะเว้ย! เป็นถึงผู้พิทักษ์สันติราษฎร์มีอย่างที่ไหนมาเรียกประชาชนว่าผู้ร้ายหนีภาษี! เงินเดือนนายมันก็ภาษีฉันทั้งนั้น!”

“ก็แค่ศูนย์จุดศูนย์ศูนย์ศูนย์ศูนย์ศูนย์ศูนย์ศูนย์ศูนย์ศูนย์ศูนย์ศูนย์ศูนย์หนึ่งเปอร์เซ็นต์เท่านั้นละโว้ย! อีกอย่างฉันก็เสียภาษีเหมือนกัน ไอ้เพื่อนเวร นาย หยุด แฮก หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!”