“เป็นอะไรไหม”

อึนฮันที่เปียกโชกไปทั้งตัวเพราะโดนคริสผลักล้มได้แต่ส่งเสียงตอบรับเบา ๆ กับมือที่วาซีลียื่นมาให้ ขณะที่ตายังคงมองคริสล้มลง วาซีลีช่วยปัดผมเปียก ๆ ซึ่งติดอยู่บนแก้มเขาออกก่อนจะถามซ้ำอีกครั้ง

“ยุน ฉันถามว่าเป็นอะไรไหม”

“ไม่ครับ เอ่อ ผมไม่เป็น…”

“ฉันผ่านมาพอดี แต่ได้ยินเรื่องพังรถหรืออะไรนี่ละ เลยแวะมาดูสักหน่อย”

วาซีลีเดาะลิ้น เขาช่วยดึงอึนฮันลุกขึ้นก่อนจะพูดย้ำเมื่อเห็นอึนฮันเอาแต่ปิดปากเงียบเพราะอาย

“ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม”

ถึงจะเจ็บแต่นั่นมันใช่เรื่องสำคัญในสถานการณ์แบบนี้หรือไง อึนฮันส่ายหน้าแล้วหันไปมองคริส ตอนนี้เพื่อนของเขาเลือดไหลจากศีรษะ ร่างกายลอยกระเพื่อมขึ้นลงตามคลื่นทะเลที่ซัดเข้ามาซ้ำ ๆ

“คริส!”

อึนฮันวิ่งเข้าไปหาคริสด้วยความตกใจ สภาพของอีกฝ่ายน่ากลัวมากทีเดียว ตอนนี้คริสดูไม่ต่างจากศพในคดีฆาตกรรมที่ถูกน้ำทะเลซัดมาเลย ทั้งที่ถูกฟาดไปแค่สองครั้งเท่านั้น อึนฮันเผลอจับชีพจรดูโดยไม่รู้ตัว โชคดีที่หัวใจคริสยังเต้นอยู่ เขาจึงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา ทว่าอึนฮันเพิ่งรู้ตัวว่ากระเป๋าที่สะพายไปไหนมาไหนเป็นประจำทุกวันนั้นเปียกโชกไปเรียบร้อยแล้ว รวมทั้งโทรศัพท์ในกระเป๋าและโน้ตบุ๊กที่สำคัญยิ่งชีพด้วย

แต่เรื่องทั้งหมดนี้ไว้ค่อยว่ากันหลังจากคริสฟื้นคืนสติขึ้นมาอย่างปลอดภัย อึนฮันหันไปมองวาซีลี

“ช่วยโทรไปเก้าหนึ่งหนึ่งหน่อยสิครับ”

วาซีลีบอกปัดทันที

“ไม่”

อึนฮันเลิกหวังพึ่งวาซีลีแล้วเปิดโทรศัพท์ตัวเองดู ปรากฏว่าหน้าจอดับสนิท ลองกดดูแล้วก็ต่อสายไม่ติด อึนฮันจึงหันไปตะโกนขอความช่วยเหลือจากผู้คนที่เดินผ่านไปมาแทน

“ขอโทษนะครับ! ช่วยโทรไปเก้าหนึ่งหนึ่งทีสิครับ!”

ชายหนุ่มสวมชุดว่ายน้ำคนหนึ่งที่กำลังจะเดินผ่านไปมองดูอึนฮันและคริสที่นอนอยู่ตรงหน้าเขา ก่อนจะตะโกนออกมาว่า “ผมจะไปขอที่ร้านกาแฟให้ครับ! รอเดี๋ยวนะครับ!” แล้ววิ่งหายไป คริสขมวดคิ้ว

“ไอ้…เวรนั่น…”

อึนฮันถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินเสียงคริส

“นายเป็นอะไรไหม”

“ฉันจะตั้งข้อหาทำร้ายร่างกายเจ้าพนักงาน…”

ดูจากที่คริสเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันบอกจะยัดข้อหาทำร้ายเจ้าพนักงานได้แบบนั้นแล้วแสดงว่ายังสติดีอยู่ อึนฮันมองไปอีกฝั่งด้วยสีหน้าโล่งอก เป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติที่คนเรามักหันไปสบตากับคนที่อยู่รอบตัวเมื่อมีใครฟื้นคืนสติขึ้นมา

ทว่าคนที่อยู่รอบตัวเขาตอนนี้มีเพียงวาซีลี และอีกฝ่ายก็ยกปืนขึ้นเล็งด้วยสีหน้าไม่ยินดียินร้ายใด ๆ ทั้งสิ้น วาซีลีดูเหมือนคิดจะฆ่าคริสทิ้งหลังจากได้ยินเรื่องข้อหาทำร้ายร่างกายเจ้าพนักงานนั่น อึนฮันจึงรีบผละจากคริสไปจับขาวาซีลีไว้ทันที

“ดะ…เดี๋ยวก่อนสิครับ”

“ทำไม”

ผู้คนต่างเฝ้าดูเรื่องหึงหวงของพวกเกย์อย่างสนอกใจเกินกว่าจะมองผ่านไปเฉย ๆ ชายคนใหม่ปรากฏตัวขึ้นขวางระหว่างคู่รักที่เล่นไล่จับกันอยู่ก่อนหน้านี้ ทั้งยังชักปืนมาจ่ออีกต่างหาก ฉากน่าสนุกขนาดนี้จะไปหาได้จากไหนอีก แม้อเมริกาจะมีแนวคิดปัจเจกนิยมแข็งแกร่งเพียงใด เมื่อเรื่องมาถึงจุดนี้แล้วจะอย่างไรทุกคนก็ต้องหยุดดูเป็นธรรมดา ซึ่งถ้าหากพวกเขารู้ว่าวาซีลีเป็นใครก็อาจพากันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วหนีไปกันหมด แต่ใบหน้าของวาซีลีที่ดูไม่เหมือนมาเฟียเลยแม้แต่น้อยกลับเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้พวกเขากล้าหยุดดู (ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครคิดจะหยิบโทรศัพท์มากดไปเก้าหนึ่งหนึ่งเลยสักคน เห็นแบบนี้แล้วอึนฮันจึงคิดว่าคนพวกนั้นอาจไม่อยากเข้ามายุ่งจนโดนโมโหใส่ไปด้วย เขาจึงเริ่มกังวลว่าชายหนุ่มคนนั้นที่บอกจะไปโทรหาเก้าหนึ่งหนึ่งที่ร้านกาแฟได้โทรไปจริง ๆ หรือว่าวิ่งหนีไปแล้วกันแน่)

บ้าชะมัด ไม่เห็นเคยรู้เลยว่าไมแอมีแคบขนาดนี้! มาเจอกันได้ไงเนี่ย! อึนฮันพยายามขบคิดขณะที่ยังเกาะขาวาซีลีอยู่อย่างนั้น จะ…จะทำยังไงดีล่ะ เขาควรทำอะไรดี ตอนนั้นเองวาซีลีก็ขมวดคิ้วมองหน้าอึนฮัน มองแบบนี้คือคิดจะฆ่ากันไปด้วยเลยรึไง! เขาก้มหน้างุดตัวแข็งทื่อ มือที่จับขาวาซีลีอยู่ก็สั่นเทา ทว่าวาซีลีกลับฉุดเขาให้ลุกขึ้น เขาไม่อยากยืนสักหน่อย! อึนฮันพยายามยื้อแขนไว้เต็มที่ แต่วาซีลีก็ดึงเขาขึ้นมาได้อย่างง่ายดายราวกับอึนฮันเป็นเพียงเด็กสามขวบสำหรับเขา

“เก่งนี่”

วาซีลีพึมพำ อึนฮันได้แต่อ้าปากค้างเพราะไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มหมายถึงอะไรจนอีกฝ่ายต้องชี้มาที่ขาของเขา

“อ๊ะ”

อึนฮันร้องอุทาน เขาคงได้แผลตั้งแต่ตอนที่คริสโถมตัวเข้ากอดจนพากันล้มลงแล้ว ขาของเขามีแต่เลือดเต็มไปหมด พอเห็นแบบนี้แล้วอึนฮันถึงเพิ่งมารู้สึกเจ็บเอาทีหลัง เป็นเพราะก่อนหน้านี้เขาแช่อยู่ในน้ำเค็มมาตลอดตั้งแต่เป็นแผลเลยไม่รู้สึกเจ็บอย่างที่ควรเป็น

“คือว่า”

“ไปกันเถอะ”

จะชวนกันไปแล้วให้ทิ้งคริสไว้ในสภาพเหมือนศพอย่างนี้เรอะ