วาซีลีมักจะทำตัวเป็นกันเองกับอึนฮันด้วยท่าทีขี้เล่นซุกซน แต่อึนฮันกลับรู้สึกว่าถูกคุกคามอยู่เสมอ เขาฟอกเงินให้วาซีลีจึงรู้ว่าชายหนุ่มทำงานอะไร ผู้ชายคนนี้ทำร้ายและฆ่าคนเป็นธุรกิจ ถ้าหากวาซีลีเป็นพวกซาดิสต์ อึนฮันยังพอจะเข้าใจได้ว่าเขาทำเพื่อเติมเต็มความปรารถนาในใจ แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่เลย วาซีลีฆ่าคนเหมือนเล่นขายของ แล้วอึนฮันจะเชื่อใจคนแบบนี้ได้อย่างไรกัน สำหรับวาซีลีชีวิตคนก็เปรียบเป็นเพียงธนบัตรใบหนึ่งเท่านั้นเอง

“คราวนี้ตาผมแล้วใช่ไหมครับ”

วาซีลีพยักหน้ารับคำถามของอึนฮัน

“เคย์น่ะเป็นเอฟบีไอ คุณรู้เรื่องนี้ตั้งแต่ผมเริ่มมาช่วยงานคุณแล้วใช่ไหมครับ”

วาซีลีเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะยิ้ม

“ใช่”

อีกฝ่ายยอมรับแต่โดยดี อึนฮันเองก็พยักหน้ารับช้า ๆ เขาค่อย ๆ คิดตามไปทีละเปลาะหลังจากวาซีลีพูดชื่อเคย์ออกมา วาซีลีต้องรู้ตัวตนที่แท้จริงของเคย์อยู่ก่อนแล้ว ไม่อย่างนั้นสีหน้าคงไม่นิ่งเฉยแบบนี้แน่ เพราะฉะนั้น…

อึนฮันมองวาซีลี อีกฝ่ายงดงามราวกับหลุดออกมาจากความฝัน ขณะเดียวกันก็น่ากลัวเหมือนมีฝันร้ายอยู่ในตัว

ใช่แล้วละ เพราะฉะนั้น…

อึนฮันเอาแต่มองวาซีลีเฉย ๆ โดยไม่พูดอะไร

วาซีลีใช้เขาเป็นเหยื่อล่อมาตลอดจริง ๆ และที่ชายหนุ่มมักจะให้เขาฟอกเงินจำนวนมากก็เพื่อยั่วพวกเอฟบีไอ

สายลับที่ซ่อนตัวอยู่จะได้โผล่ออกมาให้ได้ล้างแค้นสมกับชื่อเสียงของตัวเอง

หากอึนฮันใช้เส้นทางฟอกเงินที่พวกเอฟบีไอคอยเฝ้าสังเกตการณ์อยู่โดยไม่รู้ว่าเคย์เป็นใคร บางทีเคย์อาจจะโผล่มาก่อนหน้านี้นานแล้วก็ได้

ผมเชื่อใจคุณไม่ได้หรอกครับ ไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

ทุกอย่างก็เป็นแบบนี้มาตลอดไม่ใช่หรือ

พวกเขาทั้งสองต่างไม่เคยเชื่อใจกันและกัน ทั้งคู่ไม่อาจเชื่อใจกันได้ต่างฝ่ายต่างสนใจแต่จะตักตวงสิ่งที่ตัวเองต้องการโดยปล่อยให้คำโกหกกองสุมจนท่วมหัว ในความสัมพันธ์ที่ไม่มีแม้แต่ความจริงใจต่อกัน คำว่าความรักหรือคนรักก็เป็นเพียงแค่อากาศธาตุเท่านั้น

แม้วาซีลีจะถึงกับหน้าซีดเผือดเพราะเป็นห่วงเขาก็เถอะ

นั่นมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้อยู่ดี

+++++++++++++++++++++++++++++++++++

วาซีลีทอดสายตามองทะเลกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา สุดท้ายเมื่อวานนี้อึนฮันก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีก ถึงอย่างนั้นใบหน้าของอีกฝ่ายก็บอกอย่างชัดเจนว่าไม่เชื่อใจเขา เพียงแค่คิดถึงคำตอบอันเฉียบขาดที่ปรากฏบนใบหน้าเย็นชาไร้ความเป็นมิตรของชายหนุ่ม วาซีลีก็ได้แต่อัดอั้นตันใจ

ทุกครั้งที่อึนฮันวิ่งหนี วาซีลีจะยิ่งโมโห อึนฮันคือผู้ชายที่หนีเก่งเสียเหลือเกิน ดังนั้นเขาจึงภูมิใจทุกครั้งที่กักขังอีกฝ่ายไว้ในอ้อมแขนของเขาได้ ยิ่งเหยื่อในอ้อมอกตัวสั่นและคอยสังเกตท่าทีเขา เขายิ่งอยากเล่นด้วย แต่ตอนนี้ไม่เป็นเช่นนั้นอีกแล้ว ตอนนี้หัวใจเขาทั้งคร่ำครวญและเหมือนจะหยุดเต้นทุกครั้งที่อึนฮันหนีไป เลือดในกายเย็นเยียบลงอย่างน่ากลัว

“ปล่อย ปล่อยสิโว้ย! นี่พวกแกคิดจะลักพาตัวนักท่องเที่ยวรึไง!”

ผู้ชายคนนั้นไม่เคยพูดออกมาแม้ว่าจะลำบากหรือเจ็บปวด ไม่เคยต้องการเข้ามาข้องเกี่ยวกับเขา คนรักอิสระที่ไหนกันจะหยิ่งยโสได้ขนาดนั้นยุนอึนฮัน แค่นึกถึงชื่อนี้ขึ้นมา ความคิดก็ตีกันวุ่นไปหมด ทั้งที่เขาก้าวข้ามคำว่าแค่อยากได้มาแล้วแท้ ๆ และอยากคบกันอย่างจริงจัง แต่อึนฮันกลับไม่ได้คิดแบบเดียวกัน หากเขาเพียงแค่อยากได้อึนฮันมาก็มีวิธีตั้งมากมาย จะเอาเงินฟาดหัวหรือบังคับให้สักไม้กางเขนแล้วขังไว้ก็ย่อมได้ แต่ไม่ว่าจะวิธีไหนวาซีลีก็ไม่อยากทำทั้งนั้น

“ปล่อย บอกให้ปล่อยไงวะ!”

ความรู้สึกของเขาดิ่งลงทุกครั้งที่คิดถึงอึนฮัน ทั้งความน่ารักน่าเอ็นดูอันสงบเยือกเย็นซึ่งพาให้ดำดิ่งลงใต้ทะเลกับความสมเพชตัวเองที่ไม่อาจคว้าอึนฮันมาครอบครองได้มักจะขัดแย้งกันอยู่เสมอ หากเขาพูดแค่ว่าอยากได้ เรื่องทุกอย่างจะดีกว่านี้หรือเปล่า แต่ถึงอย่างนั้นวาซีลีก็รู้จักอีกฝ่ายดี ตอนเขาบอกว่าต้องการ อึนฮันก็พยักหน้ายอมเป็นคู่นอนให้แม้จะไม่เต็มใจ และไม่เคยยอมรับอะไรที่เขาหยิบยื่นให้เลยแม้แต่น้ำสักแก้วเดียว บางทีอาจเป็นเพราะเขาเอาแต่ดิ้นรนกระเสือกกระสนอยู่ในความไม่รู้จักพอของตัวเองตลอดมา ถึงทำให้ยิ่งต้องการอึนฮันมากกว่าเดิมขนาดนี้

“ไอ้พวกอันธพาล! ปล่อย…!”

วาซีลีขยับมือทั้งที่สายตายังคงทอดมองท้องทะเล ก่อนที่มีดจะพุ่งไปปักกระดูกไหปลาร้าของซ็องฮันอย่างแม่นยำในชั่วพริบตา อีกฝ่ายกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

“หุบปากซะ นายกำลังรบกวนความคิดฉัน”

“ขอโทษครับ วาซยา” เซียร์เกย์พูดขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของวาซีลี ก่อนจะจัดการจับซ็องฮันอ้าปากแล้วใช้เทปสีดำคาดปิดไว้ วันนี้นาตาชาผู้หูตาไวได้สั่งเขาไว้อย่างเข้มงวดให้คอยระวังเพราะวาซีลีอารมณ์ไม่ดีเอาเสียเลย ซ็องฮันไม่อาจส่งเสียงออกมาได้ง่าย ๆ แม้แต่เสียงอึกอัก เขาได้แต่เบิกตาโพลง เห็นดังนั้นวาซีลีก็กลับไปจมดิ่งลงในความคิดตัวเองอีกครั้ง